1.
Titelbeschrijving
Kader Abdolah, De Adelaars, Breda 1993 (uitgave 1998 gelezen, gebonden editie)
Motto
Autobiografische verhalen van een Iraanse politieke vluchteling over zijn ervaringen in Iran en in Nederland. Verwachtingen
Ik verwacht dat het een beetje saai boek is, want dit onderwerp spreek mij meestal niet aan, over politieke vluchtelingen. De titel maakt wel nieuwsgierig, want er is geen duidelijke connectie met het motto, dus dat motiveert wel om te beginnen met lezen. In het laagland opdrachten boek staat een hoofdstuk uit dit boek wat we voor de opdrachten moesten lezen, en dat sprak me wel aan, want het was niet erg moeilijk taalgebruik en het verhaal zelf sprak wel aan. 2. Titels van de delen/ hoofdstukken Een onbekende trekvogel
Het Amerikaanse bedrijf
Een nacht
Nachtmerrie
Zij moest haar verhaal nog vertellen
Een ochtend in het opvangcentrum
De rode wijn
De adelaars
De witte schepen 3. Uitgewerkte persoonlijke reactie Het boek gaat over een vluchteling, die van Iran naar Nederland is gekomen en daar een leven op probeert te bouwen. Wat vooral heel erg naar voren komt is dat hij eenzaam is, hij voelt zich een trekvogel die letterlijk uit de groep gevallen is. Hoewel ik eerst dacht van niet, boeit het onderwerp me toch wel. Er wordt op verschillende manieren uitgelegd hoe het voelt om buiten de groep te liggen, om een buitenlander ofwel buitenstaander te zijn. En dat je het als politiek vluchteling best moeilijk hebt om opnieuw te beginnen. ( Buitenlanders zijn bekend in Nederland, maar een politiek vluchteling is een vraagteken. Blz. 7) Mijn verwachting dat het over een politiek vluchteling ging was goed, maar dat stond ook in het motto. Verder had ik niet veel verwachtingen, maar het boek was leuker dan ik had verwacht. Het onderwerp ligt niet echt in mijn belevingswereld. Ik woon wel in Nederland, en je wordt dagelijks geconfronteerd met het “buitenlandersprobleem”, maar dan bekijk je het vanuit een andere invalshoek, want het boek is geschreven vanuit de vluchteling zelf. Omdat de schrijver zelf ook vluchteling is, denk ik dat het voor hem makkelijker is geweest om het boek te schrijven. Ik vind dat heel goed gelukt. Ik weet natuurlijk niet hoe het is om politiek vluchteling te zijn, maar ik krijg er door het lezen van het boek wel een andere kijk op. Ik denk er nu over na, terwijl ik omdat ik er niet elke dag mee geconfronteerd werd nooit echt eerder zo over had gedacht. Het laatste hoofdstuk is het belangrijkst. Eigenlijk is ieder hoofdstuk weer een verhaal op zich, of slaat het terug op een paar hoofdstukken daarvoor. In ieder hoofdstuk zit eigenlijk één belangrijke gebeurtenis. De belangrijkste van het hele boek zit denk ik in het laatste hoofdstuk, als zijn vader overkomt naar Nederland, en hij laat zijn vader alle typische Nederlandse dingen zien. In het begin dacht ik dat het hoofdstuk ‘De Adelaars’ het belangrijkste zou zijn, want zo heet het boek ook, maar eigenlijk komen vogels en adelaars heel vaak terug in het boek. Uiteindelijk denk ik dus dat de ontmoeting en rondleiding met zijn vader het belangrijkste is. De gebeurtenissen hebben heel veel invloed op het hoofdpersonage. Hij verandert en krijgt een andere indruk van andere mensen. Hij veranderd, omdat hij erachter komt dat je als politiek vluchteling een beetje buiten de groep wordt gezet, mensen hebben vooroordelen over je (bijvoorbeeld zijn baas in het Amerikaanse bedrijf) en je krijgt niet zo gemakkelijk dingen voor elkaar, zoals het vinden van een baan. Er zit geen logische volgorde in van de gebeurtenissen, maar dat komt omdat ze niet in goede tijdvolgorde staan. Er is ook niet duidelijk welke gebeurtenis voor welke was, omdat er geen tijden of iets dergelijks genoemd worden. De gebeurtenissen boeien wel, omdat ze niet in mijn belevingswereld liggen. Soms zijn ze ook ingewikkeld en ontroerend. Bijvoorbeeld als hij in elkaar geslagen wordt door een groep mannen, omdat ze zeggen dat hij een verrader is, dan krijg je echt medelijden met de hoofdpersoon, want je weet gewoon dat hij niet zo is. De gebeurtenissen zijn soms wel ongeloofwaardig, bijvoorbeeld als er uit de lucht een vogel voor zijn voeten valt, maar ik denk niet dat je dat te letterlijk op moet vatten. De schrijver heeft ook heel veel dingen figuurlijk opgeschreven, bijvoorbeeld het uit de groep vallen van een onbekende trekvogel, waarmee eigenlijk de hoofdpersoon bedoeld wordt. De gebeurtenissen hebben me wel aan het denken gezet, want je wist niet bij elke gebeurtenis hoe je hem op moest vatten, omdat de schrijver het soms figuurlijk maar ook letterlijk kan bedoelen. Dat was ook de reden waarom ik in het midden van het boek soms moeite had om door te lezen, want alle verhalen liepen door elkaar heen, en soms wist je niet wie nou wie was, maar bij de laatste hoofdstukken vielen ineens een heleboel dingen op zijn plaats. De schrijver verteld bijvoorbeeld halverwege het boek over een man met een kind en de man wordt in elkaar geslagen. Aan het einde van het boek vertelt de schrijver dat de hoofdpersoon een kind heeft, en dan weet je pas dat het de hoofdpersoon was die in elkaar geslagen was. Soms moest je dus zelf verbanden leggen, vooral tussen verschillende hoofdstukken, omdat ze niet echt veel samenhang hadden, maar dat vond ik op het einde van het boek niet meer zo erg, in het begin was dat wel moeilijk om te lezen. Volgens mij is de hoofdpersoon wel een held, want hij weet zich be4st goed te redden in Nederland als politiek vluchteling. Uit het boek blijkt ook wel, dat het heel moeilijk is als je niet echt in de groep past. De hoofdpersoon houdt zich best sterk en hij wil mensen graag helpen, het zit hem alleen zelf niet mee, want mensen hebben vooroordelen over buitenlanders en vluchtelingen, maar gelukkig weet hij dat, en houdt hij er rekening mee. Zijn karakter wordt niet uitvoerig beschreven, maar uit de verhalen kun je wel opmaken dat hij vrij rustig is, en hij graag mensen helpt. Hij kan ook heel erg verliefd worden, bijvoorbeeld op het meisje uit het opvangtehuis, op wie hij heel erg verliefd is, maar door zijn verlegenheid durft hij daar niks over te zeggen. Het personage is wel levensecht, hij komt heel realistisch over, net als alle andere personages. Ik kon me niet zo goed verplaatsen in het personage, maar dat vind ik ook niet belangrijk. Het was leuker om het verhaal te zien, dan je er echt in in te leven. De hoofdpersoon lijkt namelijk helemaal niet op mij, en ik heb ook geen ervaringen met vluchten naar een ander land ofzo. Ik vind de hoofdpersoon wel sympathiek, maar bijvoorbeeld de vader van de hoofdpersoon, die naast de hoofdpersoon het belangrijkste personage is, is absoluut niet sympathiek, want de hoofdpersoon voelt ook een soort spanning tussen hem en zijn vader. Zijn vader is dominant en voelt zich belangrijk. Op het einde van het boek verandert dat wel, en ik denk ook dat het met de cultuur van het land te maken heeft dat ze zo doen. Maar op het einde van het boek kan de hoofdpersoon het eigenlijk wel aardig vinden met zijn vader, en ook als de broer van de hoofdpersoon begraven moet worden, zal en moet zijn vader zorgen voor een mooie begraafplaats, en daarvoor rijdt hij heel veel, maar dat heeft hij wel weer over voor zijn zoon. Ik vind de beslissingen van de hoofdpersoon eigenlijk allemaal aanvaardbaar. Ik weet ook niet hoe ik zou handelen, want het is voor hem best moeilijk om zich aan te passen. Hij heeft vaak ook niet veel keus, hij kan bijvoorbeeld heel moeilijk een baan krijgen, en als allerlaatste optie gaat hij in een natuurmuseum werken, en vervolgens in een fabriek. De hoofdpersoon reageert wel voorspelbaar, want hij is vrij rustig, maar soms kan hij ook best snel uit de hoek komen bij gesprekken, en dat verwacht je dan juist weer niet. De opbouw van het boek is wel moeilijk, want de verhalen staan allemaal door elkaar en je weet de volgorde niet, dat schept wel verwarring. Het boek is niet echt spannend, want als je wil weten hoe het verder gaat stopt het verhaal en begint het weer ergens anders, dat vind ik wel jammer, want ik heb liever een boek met één lopend verhaal. Er zitten veel terugblikken in, bijvoorbeeld dat hij bij zijn opa was en die dronk heel veel, en dan mocht hij ook wat, terwijl het niet mocht van zijn vader. En hij denkt terug aan de tijd dat hij thuis kwam en hij kreeg te horen dat zijn broer was overleden, en dat ze een begraafplaats voor hem gingen zoeken. Die keuze van flashbacks past heel goed bij het onderwerp, want dat geeft juist de verschillen aan tussen zijn leven als vluchteling in Nederland en zijn jeugd in Iran. Je krijgt zo ook steeds meer over zijn jeugd te weten en dan kan je beter verklaren waarom hij bepaalde keuzes maakt. Aan het slot wordt het verhaal wel echt afgesloten, maar omdat het allemaal kleine verhaaltjes zijn zou ik wel willen weten hoe dan bijvoorbeeld de volgorde van de gebeurtenissen is en wat er nog meer gebeurd is. Je blijft wel met kleine vragen zitten aan het einde als “wie is zijn vrouw en waar is zij?” , maar voor mij zijn die niet belangrijk genoeg om me het echt af te gaan vragen, maar ik wil dus wel graag weten hoe de opbouw is. Het boek boeide meteen, omdat het met een gebeurtenis begon, en daar houd ik wel van, maar halverwege het boek zakte het een beetje in, omdat het stuk dat hij in het opvanghuis zit heel langdradig is en uiteindelijk een beetje saai wordt, maar ik denk dat de schrijver dat expres gedaan heeft om de saaie sfeer van een opvanghuis te creëren en dat is dus wel gelukt. Het taalgebruik is niet moeilijk, en als de personages wat in hun moedertaal, dus voor ons onbekende taal, zeggen, dan wordt dat gewoon in het Nederlands gezegd ( “help”, riep zij in haar moedertaal). Er zijn niet veel dialogen in het boek, maar dat vind ik ook niet nodig, er wordt vooral sfeer geschept van de omgeving. De gesprekken die er zijn, zijn vaak kort. De tekst leverde geen verwarringen op door beeldspraak of duister taalgebruik. Wel de achterliggende gedachte van de teksten was vaak moeilijk te ontdekken. Het taalgebruik past goed bij de personages, want het is hum moedertaal en het gaat vaak over kleine onbelangrijke dingen, zoals roken ( “rook je veel?”, “Nee. Niet zoveel” bladzijde 19, “rook je veel”, vroeg ik. “Nee, niet zoveel. Ik ben hier begonnen” Bladzijde 35) of over het verdelen van de slaapkamers van het opvanghuis. Er is halverwege een tolk die alles verkeerd vertaald, waardoor je communicatiestoornissen krijg, dat is wel grappig.
Autobiografische verhalen van een Iraanse politieke vluchteling over zijn ervaringen in Iran en in Nederland. Verwachtingen
Ik verwacht dat het een beetje saai boek is, want dit onderwerp spreek mij meestal niet aan, over politieke vluchtelingen. De titel maakt wel nieuwsgierig, want er is geen duidelijke connectie met het motto, dus dat motiveert wel om te beginnen met lezen. In het laagland opdrachten boek staat een hoofdstuk uit dit boek wat we voor de opdrachten moesten lezen, en dat sprak me wel aan, want het was niet erg moeilijk taalgebruik en het verhaal zelf sprak wel aan. 2. Titels van de delen/ hoofdstukken Een onbekende trekvogel
Een nacht
Nachtmerrie
Zij moest haar verhaal nog vertellen
Een ochtend in het opvangcentrum
De rode wijn
De adelaars
De witte schepen 3. Uitgewerkte persoonlijke reactie Het boek gaat over een vluchteling, die van Iran naar Nederland is gekomen en daar een leven op probeert te bouwen. Wat vooral heel erg naar voren komt is dat hij eenzaam is, hij voelt zich een trekvogel die letterlijk uit de groep gevallen is. Hoewel ik eerst dacht van niet, boeit het onderwerp me toch wel. Er wordt op verschillende manieren uitgelegd hoe het voelt om buiten de groep te liggen, om een buitenlander ofwel buitenstaander te zijn. En dat je het als politiek vluchteling best moeilijk hebt om opnieuw te beginnen. ( Buitenlanders zijn bekend in Nederland, maar een politiek vluchteling is een vraagteken. Blz. 7) Mijn verwachting dat het over een politiek vluchteling ging was goed, maar dat stond ook in het motto. Verder had ik niet veel verwachtingen, maar het boek was leuker dan ik had verwacht. Het onderwerp ligt niet echt in mijn belevingswereld. Ik woon wel in Nederland, en je wordt dagelijks geconfronteerd met het “buitenlandersprobleem”, maar dan bekijk je het vanuit een andere invalshoek, want het boek is geschreven vanuit de vluchteling zelf. Omdat de schrijver zelf ook vluchteling is, denk ik dat het voor hem makkelijker is geweest om het boek te schrijven. Ik vind dat heel goed gelukt. Ik weet natuurlijk niet hoe het is om politiek vluchteling te zijn, maar ik krijg er door het lezen van het boek wel een andere kijk op. Ik denk er nu over na, terwijl ik omdat ik er niet elke dag mee geconfronteerd werd nooit echt eerder zo over had gedacht. Het laatste hoofdstuk is het belangrijkst. Eigenlijk is ieder hoofdstuk weer een verhaal op zich, of slaat het terug op een paar hoofdstukken daarvoor. In ieder hoofdstuk zit eigenlijk één belangrijke gebeurtenis. De belangrijkste van het hele boek zit denk ik in het laatste hoofdstuk, als zijn vader overkomt naar Nederland, en hij laat zijn vader alle typische Nederlandse dingen zien. In het begin dacht ik dat het hoofdstuk ‘De Adelaars’ het belangrijkste zou zijn, want zo heet het boek ook, maar eigenlijk komen vogels en adelaars heel vaak terug in het boek. Uiteindelijk denk ik dus dat de ontmoeting en rondleiding met zijn vader het belangrijkste is. De gebeurtenissen hebben heel veel invloed op het hoofdpersonage. Hij verandert en krijgt een andere indruk van andere mensen. Hij veranderd, omdat hij erachter komt dat je als politiek vluchteling een beetje buiten de groep wordt gezet, mensen hebben vooroordelen over je (bijvoorbeeld zijn baas in het Amerikaanse bedrijf) en je krijgt niet zo gemakkelijk dingen voor elkaar, zoals het vinden van een baan. Er zit geen logische volgorde in van de gebeurtenissen, maar dat komt omdat ze niet in goede tijdvolgorde staan. Er is ook niet duidelijk welke gebeurtenis voor welke was, omdat er geen tijden of iets dergelijks genoemd worden. De gebeurtenissen boeien wel, omdat ze niet in mijn belevingswereld liggen. Soms zijn ze ook ingewikkeld en ontroerend. Bijvoorbeeld als hij in elkaar geslagen wordt door een groep mannen, omdat ze zeggen dat hij een verrader is, dan krijg je echt medelijden met de hoofdpersoon, want je weet gewoon dat hij niet zo is. De gebeurtenissen zijn soms wel ongeloofwaardig, bijvoorbeeld als er uit de lucht een vogel voor zijn voeten valt, maar ik denk niet dat je dat te letterlijk op moet vatten. De schrijver heeft ook heel veel dingen figuurlijk opgeschreven, bijvoorbeeld het uit de groep vallen van een onbekende trekvogel, waarmee eigenlijk de hoofdpersoon bedoeld wordt. De gebeurtenissen hebben me wel aan het denken gezet, want je wist niet bij elke gebeurtenis hoe je hem op moest vatten, omdat de schrijver het soms figuurlijk maar ook letterlijk kan bedoelen. Dat was ook de reden waarom ik in het midden van het boek soms moeite had om door te lezen, want alle verhalen liepen door elkaar heen, en soms wist je niet wie nou wie was, maar bij de laatste hoofdstukken vielen ineens een heleboel dingen op zijn plaats. De schrijver verteld bijvoorbeeld halverwege het boek over een man met een kind en de man wordt in elkaar geslagen. Aan het einde van het boek vertelt de schrijver dat de hoofdpersoon een kind heeft, en dan weet je pas dat het de hoofdpersoon was die in elkaar geslagen was. Soms moest je dus zelf verbanden leggen, vooral tussen verschillende hoofdstukken, omdat ze niet echt veel samenhang hadden, maar dat vond ik op het einde van het boek niet meer zo erg, in het begin was dat wel moeilijk om te lezen. Volgens mij is de hoofdpersoon wel een held, want hij weet zich be4st goed te redden in Nederland als politiek vluchteling. Uit het boek blijkt ook wel, dat het heel moeilijk is als je niet echt in de groep past. De hoofdpersoon houdt zich best sterk en hij wil mensen graag helpen, het zit hem alleen zelf niet mee, want mensen hebben vooroordelen over buitenlanders en vluchtelingen, maar gelukkig weet hij dat, en houdt hij er rekening mee. Zijn karakter wordt niet uitvoerig beschreven, maar uit de verhalen kun je wel opmaken dat hij vrij rustig is, en hij graag mensen helpt. Hij kan ook heel erg verliefd worden, bijvoorbeeld op het meisje uit het opvangtehuis, op wie hij heel erg verliefd is, maar door zijn verlegenheid durft hij daar niks over te zeggen. Het personage is wel levensecht, hij komt heel realistisch over, net als alle andere personages. Ik kon me niet zo goed verplaatsen in het personage, maar dat vind ik ook niet belangrijk. Het was leuker om het verhaal te zien, dan je er echt in in te leven. De hoofdpersoon lijkt namelijk helemaal niet op mij, en ik heb ook geen ervaringen met vluchten naar een ander land ofzo. Ik vind de hoofdpersoon wel sympathiek, maar bijvoorbeeld de vader van de hoofdpersoon, die naast de hoofdpersoon het belangrijkste personage is, is absoluut niet sympathiek, want de hoofdpersoon voelt ook een soort spanning tussen hem en zijn vader. Zijn vader is dominant en voelt zich belangrijk. Op het einde van het boek verandert dat wel, en ik denk ook dat het met de cultuur van het land te maken heeft dat ze zo doen. Maar op het einde van het boek kan de hoofdpersoon het eigenlijk wel aardig vinden met zijn vader, en ook als de broer van de hoofdpersoon begraven moet worden, zal en moet zijn vader zorgen voor een mooie begraafplaats, en daarvoor rijdt hij heel veel, maar dat heeft hij wel weer over voor zijn zoon. Ik vind de beslissingen van de hoofdpersoon eigenlijk allemaal aanvaardbaar. Ik weet ook niet hoe ik zou handelen, want het is voor hem best moeilijk om zich aan te passen. Hij heeft vaak ook niet veel keus, hij kan bijvoorbeeld heel moeilijk een baan krijgen, en als allerlaatste optie gaat hij in een natuurmuseum werken, en vervolgens in een fabriek. De hoofdpersoon reageert wel voorspelbaar, want hij is vrij rustig, maar soms kan hij ook best snel uit de hoek komen bij gesprekken, en dat verwacht je dan juist weer niet. De opbouw van het boek is wel moeilijk, want de verhalen staan allemaal door elkaar en je weet de volgorde niet, dat schept wel verwarring. Het boek is niet echt spannend, want als je wil weten hoe het verder gaat stopt het verhaal en begint het weer ergens anders, dat vind ik wel jammer, want ik heb liever een boek met één lopend verhaal. Er zitten veel terugblikken in, bijvoorbeeld dat hij bij zijn opa was en die dronk heel veel, en dan mocht hij ook wat, terwijl het niet mocht van zijn vader. En hij denkt terug aan de tijd dat hij thuis kwam en hij kreeg te horen dat zijn broer was overleden, en dat ze een begraafplaats voor hem gingen zoeken. Die keuze van flashbacks past heel goed bij het onderwerp, want dat geeft juist de verschillen aan tussen zijn leven als vluchteling in Nederland en zijn jeugd in Iran. Je krijgt zo ook steeds meer over zijn jeugd te weten en dan kan je beter verklaren waarom hij bepaalde keuzes maakt. Aan het slot wordt het verhaal wel echt afgesloten, maar omdat het allemaal kleine verhaaltjes zijn zou ik wel willen weten hoe dan bijvoorbeeld de volgorde van de gebeurtenissen is en wat er nog meer gebeurd is. Je blijft wel met kleine vragen zitten aan het einde als “wie is zijn vrouw en waar is zij?” , maar voor mij zijn die niet belangrijk genoeg om me het echt af te gaan vragen, maar ik wil dus wel graag weten hoe de opbouw is. Het boek boeide meteen, omdat het met een gebeurtenis begon, en daar houd ik wel van, maar halverwege het boek zakte het een beetje in, omdat het stuk dat hij in het opvanghuis zit heel langdradig is en uiteindelijk een beetje saai wordt, maar ik denk dat de schrijver dat expres gedaan heeft om de saaie sfeer van een opvanghuis te creëren en dat is dus wel gelukt. Het taalgebruik is niet moeilijk, en als de personages wat in hun moedertaal, dus voor ons onbekende taal, zeggen, dan wordt dat gewoon in het Nederlands gezegd ( “help”, riep zij in haar moedertaal). Er zijn niet veel dialogen in het boek, maar dat vind ik ook niet nodig, er wordt vooral sfeer geschept van de omgeving. De gesprekken die er zijn, zijn vaak kort. De tekst leverde geen verwarringen op door beeldspraak of duister taalgebruik. Wel de achterliggende gedachte van de teksten was vaak moeilijk te ontdekken. Het taalgebruik past goed bij de personages, want het is hum moedertaal en het gaat vaak over kleine onbelangrijke dingen, zoals roken ( “rook je veel?”, “Nee. Niet zoveel” bladzijde 19, “rook je veel”, vroeg ik. “Nee, niet zoveel. Ik ben hier begonnen” Bladzijde 35) of over het verdelen van de slaapkamers van het opvanghuis. Er is halverwege een tolk die alles verkeerd vertaald, waardoor je communicatiestoornissen krijg, dat is wel grappig.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden