Feitelijke gegevens

• 10e druk, 2005
• 142 pagina's
• Uitgeverij: G.A. Van Oorschot

Flaptekst

Eerste zin

Het loopt tragisch met mij af, daar lijkt het nu toch echt op.

Samenvatting

Specht en zoon wordt beschreven vanuit een schildersdoek (genaamd ‘Zeer Dicht Geweven Vier Maal Universeel Geprepareerd’) met menselijke zintuigen. Het doek is voor een vermogen gekocht uit de schilderswinkel Van Schendel, door de portretschilder Felix Vincent. Felix wordt door het doek alsmaar ‘schepper’ genoemd. Het schildersdoek verlangt ernaar om niet langer leeg te zijn, het wil ingevuld worden door de schilder: “Maak iemand van mij”. Felix heeft een schildersatelier in het huis op landgoed Nimmerdor, waar hij samen met zijn vrouw Lidewij woont. Hier plaatst hij het doek, waar het vervolgens een lange tijd niet gebruikt wordt.

Dan komt Minke Dupuis langs in huize Nimmerdor. Zij is een journaliste die schrijft voor het tijdschrift ‘Palazzo’ en ze wil een stuk over Felix Vincent opnemen in het tijdschrift. Felix vertelt haar dat hij een doel heeft met zijn nieuw aangekochte schildersdoek: hij wil een ‘Piëta’ schilderen, wat verwijst naar een religieuze afbeelding. Lidewij heeft het gesprek tussen hen gehoord en reageert geschrokken op het idee van de Piëta, waarop Felix weer zegt dat het ‘ironisch bedoeld’ is. Intussen blijft het schildersdoek lang onbeschilderd en neemt de onrust toe bij het doek. Het voelt zich ongezien. Op een dag wordt het doek op de schildersezel geplaatst door schepper en zet hij in het midden een houtskoolstreep. Het houtskoolpuntje breekt af en woedend gooit hij het doek op de grond.

Op een dag komt er een bezoeker naar Nimmerdor, genaamd Valéry Specht. Hij is een rijke kunstverzamelaar en heeft een opdracht voor Felix, namelijk om zijn overleden adoptiefzoon te schilderen. Hij zegt dat het een uiterst belangrijke opdracht is. “Je redt er een leven mee”, herhaalt Specht. Hij vraagt Felix om zijn overleden zoon, die Singer heet, te schilderen ‘als naar het leven’. Hier staat Felix bekend om: realistisch, levensecht schilderen. “Vergeet zijn dood”, smeekt Specht hem. Schepper neemt de opdracht aan, met als voornaamste reden dat hij er veel geld voor zou krijgen. Hij wil op een dag Nimmerdor kopen van de tante van Lidewij.

Felix en Specht komen een aantal keer bij elkaar om foto’s en video’s van Singer door te nemen, zodat schepper zo precies mogelijk te werk kan gaan. Eerst heeft schepper nog moeite met schilderen, want Singer zit niet letterlijk voor hem, zoals de mensen die hij normaalgesproken portretteert. Hij gaat een naaktportret schilderen. Schepper belooft Specht dat het met Pasen klaar zal zijn en dat naast Lidewij niemand over het bestaan ervan zal horen. Terwijl Lidewij op wintersport is, werkt Felix in eenzaamheid aan het schilderij. Het doek moet wennen aan diens nieuwe identiteit als Singer.

Als Lidewij terug is van haar vakantie, blijkt dat ze zwanger is. Ook kijkt zij dan voor het eerst naar het schilderij. Felix vertelt haar over zijn jeugdvriend Tijn. Tijdens het schilderen van de blik en het geslacht van Singer heeft hij steeds moeten denken aan Tijn, die vroeger eens voor hem was gaan staan en zijn broek naar beneden had getrokken. Sindsdien heeft hij geen contact meer met zijn jeugdvriend.

Later belt een man op, die aan Felix vertelt dat het schilderij later wordt opgehaald. Een voorjaar en zomer gaan voorbij, zonder dat het portret van Singer wordt opgehaald. Ondertussen verschijnt er een nieuw, kolossaal doek in het atelier. Nu voelt de ‘ik’ zich al helemaal verlaten: door Specht, maar ook door schepper die nu zijn aandacht op ‘de nieuweling’ richt. Eind oktober moet Lidewij na een zwangerschapscontrole naar het ziekenhuis. Welke complicatie er precies is, is onduidelijk, maar met de baby zou niets aan de hand zijn.

Als Lidewij weg is, haalt Felix porno-videobanden tevoorschijn. Ook komt Minke weer langs. Zij maakt bekend dat Specht binnenkort zal overlijden aan kanker, wat Felix niet wist. Ook krijgt ze het schilderij van Singer te zien als ze belooft dat ze tegen niemand zal zeggen dat ze het gezien heeft. Felix bedriegt zijn vrouw door vervolgens seks te hebben met Minke op een matras in het atelier. Als Felix de naam van Singer noemt als degene die afgebeeld is op zijn schilderij, raakt Minke overstuur. Volgens haar is Singer helemaal niet de zoon van Specht, maar zijn seksslaaf, gekocht uit Sierra Leone. Specht zou een homoseksuele, pedofiele man zijn.

De volgende dag is schepper zo kwaad en vol schuldgevoelens omdat hij een schilderij zou hebben gemaakt voor een pedofiel, dat hij zijn atelier in brand steekt. De ‘ik’, het doek, voelt de vlammen steeds dichterbij komen; dit is tevens de beginscène van het boek. Het schildersdoek wordt door de vlammen verteerd en dan wordt het perspectief overgenomen door een polaroid, die schepper eens van het schilderij heeft genomen en achtergebleven is.

Lidewij gaat nu bevallen en Felix fietst naar het ziekenhuis met de overgebleven, in twee stukken gescheurde polaroid mee in zijn borstzak. Hij liegt tegen Lidewij dat het schilderij is opgehaald en zegt niets over de gebeurtenissen die zich hebben voltrokken in haar afwezigheid. Lidewij bevalt van een zoon, Stijn, waarna ze buiten westen raakt. Felix fietst terug naar Nimmerdor en onderweg stopt hij bij de plek waar zijn vriend Tijn jaren geleden zijn broek naar beneden trok. Hier zit hij een tijdje woedend en huilend tegen een boom aan.

Terug op landgoed Nimmerdor rijdt er een auto het terrein op. Het is de man die Felix eerder aan de telefoon heeft gehad; hij is samen met Specht op bezoek. Specht zit in een rolstoel en nadert de dood. Hij is teleurgesteld in schepper omdat hij hun afspraak heeft verbroken. Hij heeft het roddelartikel van Minke gelezen, waaruit blijkt dat zij het schilderij van Singer heeft gezien. De uitspraken van Minke Dupuis over Specht en Singer waren leugens. Specht heeft Singer eigenlijk willen redden van een slecht leven vol drugsmisbruik en een overdosis. Specht liet het portret maken om Singer te laten zien dat er van hem werd gehouden, in de hoop zijn adoptiefzoon te redden. Tenslotte geeft schepper de twee minuscule deeltjes van de polaroid aan Specht. De oude man wordt emotioneel; hij wilde als vader iets goeds betekenen voor zijn overlijden. Dan vraagt hij Felix Vincent om zijn zoon opnieuw te schilderen, zoals hij is; hij leeft immers nog.

Personages

Het schildersdoek

Een groot, duur schildersdoek, met als volledige titel ‘Zeer Dicht Geweven Vier Maal Universeel Geprepareerd’, is het ik-perspectief in het verhaal. Het wordt gebruikt voor het schilderij van de zoon van Specht. Het doek heeft enkele menselijke eigenschappen en kan daarom begrijpen wat er in de ruimte gebeurt. Het doek kan niet spreken of handelen, maar wel denken. Gedurende het verhaal denkt het veel na over diens eigen bestaan en of het gezien wordt door de andere personages. Als schepper het atelier in brand steekt, wordt het doek een asvlokje en verplaatst het perspectief naar een polaroidfoto.

Felix Vincent

Felix Vincent is een succesvolle, maar verder wat onopvallende portretschilder. Hij moet volgens het schildersdoek begin dertig zijn, maar hij oogt jonger. Hij staat erom bekend om ‘pietjeprecies naar de werkelijkheid’ te schilderen en nodigt de geportretteerden uit in zijn atelier in Nimmerdor. Hij wil Nimmerdor kopen, vandaar dat hij erg gericht is op geld verdienen met zijn werk. Hij neemt zijn ‘dingen’, zoals hij zijn werken noemt, heel serieus. Door het schildersdoek wordt Felix ook wel steeds ‘schepper’ genoemd. Zijn karakter blijft gedurende het verhaal wat onduidelijk, wel kom je erachter dat hij zich erg laat leiden door de andere personages, zoals de onbetrouwbare Minke Dupuis met wie hij zijn eigen vrouw bedriegt. Hij is ook ontrouw naar Specht, wie hij beloofd had het schilderij aan niemand te laten zien. Hij kan erg woedend reageren, zoals wanneer hij naar aanleiding van Minkes verhaal het huis in brand steekt. Het schildersdoek vertelt dat het lot van schepper neerkomt op “Niet gekeken hebben, niet echt met ogen die kunnen zien”.

Lidewij Langebeen

Lidewij Langebeen is de vrouw van Felix Vincent, bij wie ze erg betrokken is. Zij wonen samen in Nimmerdor in het huis van de tante van Lidewij. Lidewij is een jonge, blonde vrouw met vaak appelgroene kleding aan. Gedurende het verhaal raakt ze zwanger en belandt ze met complicaties in het ziekenhuis, maar bevalt dan wel van een zoon, Stijn.

Valéry Specht

Valéry Specht is een geduchte, rijke kunstverzamelaar. Wanneer hij voor het eerst het atelier van schepper betreedt, zorgt hij meteen voor spanning in de ruimte. Hij heeft een adelaarsblik en een raspende, hoge stem met een Rotterdams accent. Specht is lang en mager en loopt moeilijk, leunend op een stok; hij is al oud. Hij geeft Felix Vincent de opdracht om zijn overleden adoptiefzoon te schilderen en benadrukt steeds hoe belangrijk deze opdracht is: “Je redt er een leven mee”. Hoewel hij schepper eerst voorziet van beelden van zijn zoon om hem op weg te helpen, komt hij het schilderij lange tijd niet ophalen. Verderop in het verhaal blijkt hij kanker te hebben en bijna te overlijden. Hij komt nog een laatste keer naar het atelier, hij zit dan in een rolstoel, maar dan blijkt het schilderij tot as vergaan te zijn.

Minke Dupuis

Minke is een journaliste die werkt voor onder andere het tijdschrift ‘Palazzo’. Ze kent Felix al een lange tijd, nog van de middelbare school. Ze heeft lang, koperrood haar. Ze is tevens de vrouw met wie Felix zijn eigen vrouw bedriegt. Minke blijkt erg sensatiebelust en leugenachtig te zijn: ze verspreidt verhalen die niet waar zijn en schrijft ze op in een tijdschrift.

Quotes

"Ik besef heel goed dat ik je iets vraag wat je nog nooit hebt gedaan, zei Specht. Hij wreef met zijn linkerhand onophoudelijk over de knop van zijn stok. Zeg niet meteen nee, zei Specht. Overweeg het. Je redt er een leven mee." Bladzijde 36

"Als het mij lukt om Singer voor jou te laten leven, zal het zijn alsof jij naar het leven hebt gewerkt. Hoe kan Singer dan nog dood zijn. Begrijp je, zei hij bij een andere gelegenheid. Als het jou lukt om mensen te laten geloven dat je Singer naar het leven hebt geschilderd – dan is het mij gelukt om hem voor jou te laten leven. En hij zei ook: op deze manier is niemand dood." Bladzijde 48

"Zijn is gezien worden, ik had het schepper een keer horen zeggen, ik meen tijdens de sessies met Cindy. Hoogmoedig vond ik die gedachte, onfilosofisch ook – bestaat een pauw dan meer dan een aardworm, maar op een of andere manier leek het me nu waarder dan ooit. Ik had bestaan voorzover schepper aan mij werkte, en voorzover Lidewij zich van mij vergewiste." Bladzijde 78

"Specht was de enige die mij levend kon kijken, zo levend als ik bedoeld was. Dat besefte ik plotseling. Er was maar één mens die mij op mijn plaats kon stellen, door mij te zien en te zeggen: Singer, daar ben je dan, nu ben je niet meer zo dood als altijd, je bent wat je bent – en dat was Specht." Bladzijde 106

"Het zou zijn alsof er van hem gehouden was. Begrijp je dat, als ik dood was, wie moest het hem dan nog zeggen. Als hij jouw ding te zien zou krijgen, eens, zoals ik wist dat alleen jij hem schilderen kon, dan zou hij weten hoe – […] Hoe veel ik van hem hield." Bladzijde 139

Thematiek

Leven en dood

Specht en zoon gaat over leven en dood. Felix Vincent is een schilder die ‘naar het leven schildert’: is het niet naar het leven, dan is het naar niets, volgens schepper. Het is dan ook onwennig voor hem als hij gevraagd wordt een overleden jongen te schilderen, omdat hij nu ‘naar de dood’ moet schilderen. Felix probeert Singer echter te schilderen alsof hij hem hiermee weer tot leven kan wekken. Schilderen, of kunst in het algemeen, wordt in het boek voorgesteld als een daad van ‘scheppen’. Kunst creëert de mogelijkheid om het verleden weer op te rakelen en te vereeuwigen, zodat het blijft leven. Zo brengt schepper ook zijn herinneringen weer tot leven als hij schildert, wanneer hij terugdenkt aan Tijn. Tegelijkertijd komt ook de dood terug in het boek. Specht is stervende en weet dat zijn tijd opraakt, daarom wil hij nog een goede daad doen voor zijn zoon Singer en hem laten zien dat hij van hem houdt, in de hoop zijn leven te redden. Een andere manier waarop ‘leven’ terugkomt in het boek, is de geboorte van nieuw leven: tegen het einde van het boek worden Felix en Lidewij de ouders van Stijn. Lidewij raakt na haar bevalling wel buiten westen, wat aangeeft dat leven en dood dichtbij elkaar liggen. ‘Leven’ kan ook nog breder opgevat worden: het boek bevat verschillende thema’s die in een mensenleven belangrijk zijn, zoals liefde, vertrouwen, familiebanden, identiteit, seksualiteit, vriendschap etc.

Motieven

Vader-zoonrelatie

Het boek gaat over een opdracht van een vader, die zijn zoon wil laten schilderen. Gedurende het verhaal leer je meer over de relatie tussen deze vader en zoon. Of het wel gaat om een oprechte band wordt in twijfel getrokken door de roddelachtige Minke, maar aan het einde van het verhaal blijkt dat er toch sprake is geweest van een liefdevolle vader. Hij wilde zijn zoon laten zien dat er van hem gehouden wordt en hem redden van zijn slechte leven. Ook Felix wordt vader in de roman, wat zijn heftige reactie op het nieuws van Minke zou kunnen verklaren. Tenslotte wordt het motief ‘vader’ ook verbonden aan het geloof. God wordt beschreven als vaderfiguur, die mensen nodig hebben om liefdevol te leven.

Zien en gezien worden

‘Zijn is gezien worden’, concludeert het schildersdoek meerdere keren in het boek. Het doek is steeds bezig met diens eigen bestaan en identiteit. Het voelt zich in de steek gelaten wanneer schepper er niet meer naar omkijkt en wanneer Specht het niet komt ophalen. Daarom stelt het zichzelf steeds de vraag: “Wie ziet mij, alsjeblieft, wie maakt dat ik besta?” (Bladzijde 129) Het schildersdoek is steeds afhankelijk van de andere personages; schepper zorgt dat het doek ingevuld wordt, de blik van andere mensen is nodig voor het gevoel ‘te bestaan’. ‘Zien’ is ook een thema voor schepper. Zo observeert het schildersdoek dat Felix wel kijkt, maar “niet echt met ogen die kunnen zien” (Bladzijde 133). Hij laat zich bijvoorbeeld leiden door Minke die roddels verspreidt en kan zijn omgeving niet zien zoals het werkelijk is; de liefde van Specht voor zijn zoon.

Kunstwereld

Als schilder heeft Felix ideeën over wat kunst moet zijn. Volgens het schildersdoek denkt hij heel diepzinnig na over zijn ‘dingen’, zoals Felix zijn schilderijen noemt. “Mensen denken dat ik alleen maar registreer, zegt hij, als een soort fijnschilderende camera. Maar in werkelijkheid krijgen ze iets te zien wat ze niet zien.” (Bladzijde 12). Felix wordt ‘schepper’ genoemd en kunst wordt dan ook gezien als schepping. Een schepping van het leven om precies te zijn, want Felix staat erom bekend ‘naar het leven te werken’. Ook de economische belangen bij kunst zijn een motief. Zo wordt schepper gedreven door cijfers en neemt hij de opdracht van Specht aan omdat hij er een groot bedrag voor krijgt. Hij hoopt hiermee huize Nimmerdor te kunnen kopen. Specht is een rijke kunstverzamelaar en vanwege zijn geld en aanzien is hij geducht in de kunstwereld. Geld en kunst worden op deze manier met elkaar verbonden.

Religie

Er komen veel christelijke motieven voor in het verhaal, zoals de schepper, Piëta en de christelijke kalenderdagen. Maar ook thema’s als vertrouwen, (on)schuld en kwetsbaarheid komen voor in het boek en kunnen worden beschouwd als christelijke motieven.

Opdracht

Voor Kees Otten, mijn vader.

Trivia

In 2005 won Specht en zoon de Libris Literatuurprijs en in 2006 de Inktaap.

Willem Jan Otten heeft zich een aantal jaar voor de roman verscheen, bekeerd tot het katholicisme. Sindsdien zijn er veel (expliciete) sporen van het geloof zichtbaar in zijn werken. Het geloof is voor Otten een actieve beslissing: hij wil geloven in de schepping van God. Die verwijzingen naar het ‘scheppen’ dat door het geloof mogelijk wordt, wordt in deze roman ook betrokken op kunst.

Willem Jan Otten heeft een veelzijdig oeuvre van poëzie, verhalend proza, toneel, kritieken, artikelen, beschouwingen en essays. In 2014 werd aan hem de P.C.-Hooftprijs toegekend voor zijn hele oeuvre.

Titelverklaring

Specht en zoon gaat over een belangrijke schilderopdracht van Valéry Specht, die zijn zoon wil laten portretteren. Specht en zijn zoon bepalen het verloop van het verhaal, vandaar de titel.

Structuur & perspectief

Het boek bestaat uit vijf hoofdstukken. Het eerste hoofdstuk loopt tot aan het moment dat Schepper de houtskoolstreep op het doek zet. Het tweede hoofdstuk bevat het eerste bezoek van Specht en eindigt met een monoloog van het schildersdoek dat ernaar verlangt beschilderd te worden. In het derde hoofdstuk begint schepper te schilderen, gaat Lidewij op wintersport en is ze zwanger geraakt. Er gaat veel tijd voorbij en alsmaar wordt het schilderij, dat nu af is, niet opgehaald. In het vierde hoofdstuk ligt Lidewij in het ziekenhuis en komt Minke langs. Zij heeft seks met Felix en verspreidt allerlei leugens, waarop Felix vervolgens geschokt het atelier in de fik zet. Lidewij staat op het punt te bevallen. In het vijfde en laatste hoofdstuk wordt het kind geboren en maakt Felix de fietstocht met de polaroid in zijn borstzak. Tenslotte bezoekt Specht hem weer in Nimmerdor en dan wordt duidelijk dat er niets klopt van Minkes roddels. Specht is stervende en wilde zijn zoon Singer met het schilderij laten zien dat er van hem gehouden wordt.

Het verhaal begint op het moment dat de ‘ik’, het schildersdoek, in as zal opgaan; het vuur komt steeds dichterbij. Vanaf hier is de rest van het verhaal een terugblik. Ook komen er herinneringen voor, bijvoorbeeld wanneer Felix terugdenkt aan zijn jeugdvriend: “We waren onafscheidelijk, zei schepper, ik en Tijn, gedurende de eerste twee jaren van de middelbare school.” (Bladzijde 70)

Het verhaal wordt verteld vanuit een bijzonder perspectief, namelijk dat van een schildersdoek. Het schildersdoek is het ‘ik-perspectief’ en omdat het menselijke zintuigen heeft, kan het alles in de eigen omgeving waarnemen, voelen en horen. Tegen het einde van het verhaal gaat het doek in vlammen op en wordt het perspectief verwisseld naar de polaroidfoto van het schilderij, maar het blijft dezelfde ‘ik’. Het perspectief is interessant, omdat je als lezer alleen te weten komt wat er in de directe omgeving van het schilderij gebeurt. Het schildersdoek heeft weinig invloed op wat het meemaakt, omdat het afhankelijk is van wat anderen ermee doen. Het kan niet handelen, alleen maar beschouwen en denken. Zo speculeert het bijvoorbeeld over hoe het beschilderd gaat worden: “Ik heb het werkelijk geprobeerd, om mezelf voor te stellen als winterlandschap. Dat was niet eens zo moeilijk, ik ben van nature wit en dat ik wijd was kon ik me, nu ik lag, gemakkelijk indenken.” (Bladzijde 29)

Decor

Het verhaal speelt zich af rond Nimmerdor, een landgoed omringd door bos en met het Randmeer nabij. Felix Vincent en Lidewij wonen hier in het huis van Lidewijs tante. Het schildersdoek wordt geplaatst in het schildersatelier dat deel is van het huis. Soms kan het doek naar buiten kijken en ziet het dan ook de tuin. Als het perspectief wisselt naar de polaroid, speelt het verhaal zich ook af in het ziekenhuis waar Lidewij bevalt en in het bos waar schepper op de terugweg stopt.

Het verhaal speelt zich af in de eenentwintigste eeuw. Wanneer precies is onduidelijk, maar er komen in elk geval moderne voorwerpen voor zoals telefoons. Sommige voorwerpen, zoals videobanden, zijn nu alweer wat ouderwets. Het boek is voor het eerst uitgegeven in 2004, wat dit verklaart. 

Stijl

Er zijn veel monologen van het schilderij dat nadenkt over de gebeurtenissen, maar ook over diens eigen bestaan. Ook komen er omschrijvingen van de omgeving voor en gesprekken tussen de hoofdpersonages. Deze zijn vaak letterlijk weergegeven, maar er worden ook metaforen gebruikt, zoals: “Het geruis in de tuin was dieper geworden, zwaarder, een gordijn van geluid dat ons buiten de wereld sloot.” (Bladzijde 95). Opvallend is de christelijke symboliek die vaak terugkomt. Er zijn veel verwijzingen naar christelijke dagen zoals Allerheiligen, Pasen en Driekoningen en Felix verlangt ernaar een Piëta te schilderen. Op enig moment denkt het schildersdoek: “Ze (mensen) denken dat er een vader is, geloof ik. Ook al weten ze niet of hij er is, ze denken het. Dat moet het zijn. Ze hebben iemand nodig die hen nooit nooit laat schieten.” (Bladzijde 133) Het is aannemelijk dat hier God wordt bedoeld. Om het verhaal op een dieper niveau te begrijpen is volgens mij enige kennis van de christelijke traditie nodig. Willem Jan Otten, de schrijver, is zelf christelijk, waardoor hij waarschijnlijk deze betekenis heeft verwerkt. 

Slotzin

Eens komt hij om zichzelf te zien.

Beoordeling

Ik vond het boek gemakkelijk te lezen, het verhaal is begrijpelijk opgeschreven en volgens mij geschikt voor veel middelbare scholieren. Ingewikkelder vond ik de thematiek: het boek is rijk aan thema’s en je zou er steeds nieuwe dingen uit kunnen halen als je het opnieuw leest. Sommige gebeurtenissen komen wat dubieus over: je zou je kunnen afvragen of Minke niet toch de waarheid spreekt in het verhaal, zou Specht niet toch een foute man kunnen zijn? Het maakt het boek wel interessant, omdat je over zulke vragen kunt nadenken. Ook wordt er weleens informatie weggelaten in het boek, wat nieuwsgierig maakt. Waarom komt Specht het schilderij niet ophalen en wie is Singer nou precies?

Ook had ik nog nooit een boek gelezen met zo’n vreemd perspectief. Een schildersdoek als ik-perspectief vind ik erg origineel gekozen. Het maakte ook dat je niet alle gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen kon meekrijgen. Vooral de motieven van Felix blijven daardoor wat vaag, maar dit heeft ook meerwaarde omdat je zelf kunt speculeren over waarom hij zich op een bepaalde manier gedraagt. Soms vond ik het ook wat omslachtig dat het schildersdoek steeds verplaatst moest worden door de personages, zodat het iets kon zien of meemaken; dit zorgde er weleens voor dat het lastig te volgen was. Ook vond ik het moeilijk te doorgronden welke betekenis de christelijke verwijzingen hadden voor het verhaal, simpelweg omdat ik hierin niet zo thuis ben. Ik zou het boek zeker aanraden aan middelbare scholieren die houden van een mysterieus verhaal dat goed in elkaar zit en volgestopt zit met thema’s om over na te denken.

Recensies

"“Kitsch, denk je als je het leest, maar ook: dat moet Ottens bedoeling zijn. Anders laat je -na prinses Irene- personages geen bomen omhelzen. En Otten wil níet dat we om zo'n scène lachen. Hij wil dat we onze aversie tegen kitsch afleren - net als onze afkeer van het geloof. Hij ziet daar een verband.” (Leonie Breebaart in Trouw, 2004)." https://www.trouw.nl/cult...~bccc2292/

"“Tot en met de laatste bladzijde valt Specht en zoon te genieten als een verhaal zinderend van spanning, dat je tegelijkertijd het gevoel geeft dat je de tiendelige Dekalog van Kieslowski voorgeschoteld krijgt, teruggebracht tot het essentiële drama van schuld en onschuld.” (Marja Pruis in De Groene Amsterdammer, 2004)." https://www.groene.nl/art...recenseren

"“Gelukkig is dat doek niet de enige hoofdpersoon in Specht en zoon, er is ook nog de schilder Felix Vincent met zijn schaamte, verwarring en twijfel. Zijn worsteling met de opdracht die hij heeft gekregen, is uiteindelijk wat Specht en zoon tot een roman maakt die niet alleen wil aanzetten tot geloven, maar ook tot denken. Zoals de bedoeling is van literatuur.” (Arjen Fortuin in NRC, 2004)." https://www.nrc.nl/nieuws...31-a268269

Bronnen

Deze site is interessant en gaat verder in op de christelijke thematiek.

https://www.dbnl.org/teks...1_0068.php

Ook deze site gaat verder in op de christelijke thematiek.

https://www.dbnl.org/teks...w00474.php

Informatie over Willem Jan Otten.

https://www.kb.nl/themas/...-jan-otten