DE GRIJZE TUIN
Het boek De koperen tuin van Simon Vestdijk is een boek dat ik gelezen heb, omdat de aanraders bij de bieb al uitgeleend waren. Dat dit boek mijn niet aangeraden is, snap ik volledig. Nu ben ik zelf niet per se iemand die tegen ouderwets taalgebruik is, ik vind het soms zelfs best wel mooi, maar dit boek is wel erg langdradig. Alles gaat zo verschrikkelijk langzaam. Het eerste exemplaar van dit boek is in het jaar 1950 uitgegeven. In principe zou het dus nog wel mee moeten vallen met de leesbaarheid van dit boek, maar het is net alsof je een zwart-witfilm kijkt, maar dan in kleur. Mijn gedachten zijn namelijk wel nog steeds in kleur.

Qua esthetiek is dit boek dus echt een flop. De stijl is gewoon niet mijn stijl. De woordkeuze kan ik dan nog wel enigszins waarderen, maar heeft zo’n lange uitleg nodig, dat alle zinnen ook te lang zijn om lekker door te kunnen lezen.

“Ik zou haar een van die kleine rolletjes kunnen geven, - die Frasquita, of Branguita, of Brangäne, of hoe die mensen heten, - het is wel eens goed, dat ze hier in W… horen, dat ze nog wel iets anders kan dan jongens schoppen en haar vader uit de goot oprapen…” - p.115

In deze passage praten Nol en zijn leermeester over Trix, de dochter van de leermeester. Trix is het meisje waar Nol verliefd op is. Of niet natuurlijk, dat weet je nooit helemaal zeker in dit boek, maar dat terzijde. De namen die worden genoemd zeggen mij persoonlijk niets, omdat ik de opera Carmen niet ken of kende eigenlijk. Hierdoor zakt de moed om verder te lezen, je steeds weer in de schoenen.

Een volgend irritant aspect uit dit boek is dat je niet weet waar het boek zich afspeelt. Er wordt gesproken over een fanfare waar de leermeester dirigent is, dus het zal zich ergens in het noorden van Nederland afspelen, aangezien het over fanfares gaat, maar waar precies, geen idee. (Dat noorden kon ik dan nog net bedenken, voor zover mijn muziekkennis gaat.)

“Hij was het blonde en hardroze patriciërstype, dat in W… nog zo sterk aan de oermens herinnert, en bezat in overvloed de deugden van leider der jeunesse dorée, ijsbaancommissaris, fuifnummer en donderjournalist, op wie men over enige jaren aangewezen zou zijn op straffe van de ondergang der stad, behalve de achterbuurten.” - p.39

Ook weer zo’n lange zin, waar de helft weer niet van valt te ontcijferen. Het enige wat ik van deze zin snap, is dat het over een man genaamd meneer Wubbo Vellinga gaat. Wat hier net als in het vorige citaat opvalt, is dat er W… staat. W... is de naam van een stad. Daar kwam ik na zo’n vijftig bladzijden gelezen te hebben pas achter. Het irriteert mij dat ik niet de hele naam van de stad te horen krijg en dus telkens in mijn hoofd “W puntje puntje puntje” lees. In plaats van gewoon Leeuwarden, want daar speelde het verhaal zich blijkbaar af, aldus onze grote vriend Wikipedia.

Het vervelendste van dit boek is misschien nog wel dat er geen intentie in het verhaal zit. Het is een verhaal met een begin, een midden en een eind en that’s it. De hoofdpersoon Nol Rieske heeft zijn leven geleid en toen was het boek uit. Vandaar de titel van deze recensie. Koper wil ik het boek namelijk niet noemen, grijs komt meer in de buurt.