Zakelijke gegevens
• Ronald Giphart
• Troost
• Eerste druk - April 2005 (Ruud de Wild-editie)
• Amsterdam
• Uitgeverij Podium
Motivatie
Ik heb dit boek al eens eerder gelezen, vandaar dat ik hier een geschikte mogelijkheid zag wat met het reeds gelezen boek te doen. Twee keer werd dit boek mij getipt, al dacht ik toch dat een boek over koken niet echt mijn interesses had. Na de uitleg dat het meer om een televisieprogramma, dan over koken ging, ben ik toch maar gaan lezen.
Samenvatting
(Eigen samenvatting)
Chef –kok Art Troost staat bekend om zijn wilde kookstijl en de twee Michelin sterren waarmee deze is geprezen. Hij ziet de wereld als een groothandel van ingrediënten. Als hij een mooie vrouw op straat ziet lopen, komt er meteen een heerlijk gerecht in hem op. Het hoogtepunt uit Art zijn carrière is toch wel zijn tv-kookshow genaamd sterallure, die hij samen met zijn souchef Bruna presenteert. De zomereditie van deze show wordt in een Frans chateau opgenomen.
Maar dan opeens dan blijkt er onverwachts een keerpunt in het mooie leventje van Art Troost te komen. De gasten, bestaande uit een marathonlopende filosoof genaamd Hansen Fennema Klein en de wulpse schrijfster Helmke Draaibaar, gooien roet in het eten door negatieve columns over elkaar te publiceren. Zo krijgen de media wel een heel fout beeld over wat daar in het chateau zou afspelen. Bovendien kan Art het nu zeker vergeten bij zijn ex-ex-vriendin Andrea, die hem ooit dumpte voor een filmster. Als zij leest dat Art met Helmke heeft gezoend, weet ze zeker dat haar beslissing om Art te verlaten juist was. Als Art denkt dat het niet erger kan worden dan dit, heeft hij het goed mis. Hij krijgt namelijk
Bericht uit Belgie dat hij dit jaar nog zijn twee Michelin sterren kwijt zal raken. De programmamakers zijn het er met z’n allen over eens dat een programma dat Sterallure heet, niet verder kan gaan met een kok zonder Michelin sterren en besluiten het voor Art niet lang meer zal duren tot zijn laatste uitzending. Het laatste avondmaal dreigt ook nog eens in de soep te lopen, omdat alle boeren in Frankrijk in staking zijn. Als Art een hinde tegen het lijf loopt in het bos twijfelt hij of hij dit dier zal doden, maar hij kan het niet en besluit om het juist te omhelzen.
Flaptekst
Ik probeerde de stem te analyseren. Saffraanijs met een rozenabayon in een zomerjurk. Goudrenet in aspic. Gegrilde cherrytomaatjes. Jonge doperwten, geoogst in mei, vers van het land, knapperig nog: JA! De 37-jarige topkok Art Troost ziet de wereld als een groothandel in ingrediënten. Hij staat bekend om zijn wilde kookstijl die bekroont is met twee Michelin sterren. Maar als hij op een ochtend wakker wordt kan hij opeens niet meer aan eten denken, wat is er mis gegaan de vorige dag? WAAROM HEEFT HIJ NOG NIET ONTBETEN? WAAROM HEEFT HIJ GEEN HONGER? Al deze vragen spoken door Art ‘hoofd heen, maar hij kan er geen antwoord op vinden. Kijk mee in het leven van Art Troost dat draait om gastronomie, liefde, roem en ondergang en ontdek hoe zijn succes onverwachts begint te kantelen.
Verhaalanalyse
5.1 - Personages
Art Troost is een 37-jarige topkok met een wilde kookstijl, die bekroond is met twee michelin-sterren. Hij is bovendien de presentator van zijn eigen tv-kookshow Sterallure. Art heeft in het verleden een relatie gehad met Andrea, maar is na heel wat gerommel met verschillende vrouwen weer vrijgezel. Hij ziet de wereld voor zich als een groothandel in ingrediënten:
‘Romige parelgortmousse. Jong komkommerkruid. Gesmoorde fluweelpootjes. Judasoren. Zuurzakken. Cayennekersen. Bitterkoekjescrêpes met oranjebloesemwater. Carambola. Tamarinde. Papasan. Klaaskoeken.’
Art lijkt een prikkelbare man te zijn. Hij kan slecht tegen negatieve kritiek en als er dingen mis dreigen te gaan reageert hij vaak erg geïrriteerd:
‘’Waarom’, vroeg Louis, een normale vraag, maar ik blafte: ‘Prima, laten we de camera aan. Heel goed. Hansen, cynische wereldverbeteraar, laten we het over leuke dingen hebben.’
Maar Art heeft meerdere kanten, hij kan soms erg wanhopig over komen als aan het dagdromen is over vrouwen:
Ik had aan Bruna gedacht, de meest expliciet denkbare dingen, haar kruis geopend, de afdruk van mijn hand op haar onderlichaam, haar mond in hostiestand, zaad op haar gezicht, zaad over haar borsten.
Art weet soms niet wat hij met zichzelf aanmoet hij komt dan ook erg onzeker over:
Waarom ben ik zo dom? Waarom en voor wie heb ik me niet gestort op dit meisje met haar bevallige lange lijzenlichaam, haar schorre stem, haar uitdagende geflirt.
Er is bij Art sprake van een karakter: Hij begint zijn carrière als zelfverzekerde topkok waarin koken en eten de twee belangrijkste dingen in zijn leven zijn:
Ik keek naar het meisje, dat bevallig glimlachend in de deuropening van de eetzaal stond. Saffraansoufflé. Choux au safran. Saffraanmirepoix. Saffraanijs met rozensabayon. Saffraan was het ingrediënt dat het beste bij een jonge vrouw paste.
Maar als zijn succes compleet verdwenen is heeft hij geen behoefte meer om alles op alles te zetten om een goede maaltijd te bereiden:
Ik bedenk dat ik met een snelle uitval naar haar kop mijn arm om haar hals kan zwaaien om met mijn gewicht haar nek te breken. Met een krachtige manoeuvre zou ik haar vlug en pijnloos kunnen doden, waarna ik haar lichaam op mijn rug zou tillen en mee naar het chateau zou nemen. Daar aangekomen zouden Bruna en ik voor de gasten van de laatste aflevering een groots gelag kunnen bereiden met hertenpepers, hertenbouten en hertenrug. Ik schaam mij diep en verdring deze gedachte onmiddellijk, al moet ik ergens in een universum zijn waarin de hinde hetzelfde over mij heeft gedacht.
Bruna is de souchef van Art. Het is een Italiaanse jonge dame die al met verschillende mannen het bed heeft gedeeld. Bruna is een zelfstandige vrouw, ze kan goed voor zichzelf opkomen en neemt zeker geen blad voor haar mond:
‘En nu vindt u me een Italiaanse sloerie, een slet?’
Af en toe komt ze erg wanhopig over en weet ze niet goed waarom ze bepaalde manier heeft gedaan:
Bruna zuchtte en schudde zacht Italiaans vloekend haar hoofd.
‘Ik heb vannacht bij Ton geslapen’, verduidelijkte ze bozig.
Bruna lijkt een type te zijn, zij aan het einde van het verhaal te horen krijgt dat ze art ‘taak over mag nemen, kiest ze voor haar zelf en niet voor Art:
‘Chef ik moet het wel doen, u bent toch uw sterren kwijt? Ik moet ook aan mijn carrière denken…’zei Bruna.
Helmke Draaibaar een wulpse schrijfster die te gast is bij de opnames van de zomereditie van Sterallure in het chateau. Ze heeft het bijna de hele dag over liefde en sex en kleed zich dan ook heel gewaagd. In het chateau deelt ze het bed met Hansen, waarmee ze vervolgens later ook nog eens ruzie krijgt. Helmke komt over als een spontane vrouw en zegt dan ook echt alles wat in haar opkomt, al is dit vaak wat seksueel getint:
’Nou sorry’, zei ze’, ‘maar ik wil eerst nog iets anders weten: hoe proeft tong eigenlijk?’
Helmke lijkt een type te zijn, wat er ook gebeurt: ze blijft altijd even optimistisch:
‘Heb je dat gedaan? Heb je geschreven dat je ons zag vrijen?, vroeg Helmke met een zweem van geamuseerde verwondering in haar stem.
Hansen Fennema Klein is de andere gast in het chateau: Het is een marathonlopende filisoof met allerlei ingewikkelde theorieën. Het liefste zou hij de hele dag over allerlei levenszaken praten. De relatie tussen Hansen en zijn vrouw lijkt niet al te best te zijn. Hij gaat met Helmke naar bed in het chateau, maar dit mag zijn vrouw nooit te weten komen, hij komt dus nogal schijnheilig over:
‘Ik weet het,’ riep hij, hoewel Just er niet tegenin was gegaan’, volgens Nietzsche is liefde de ideale toestand van het kuddedier dat geen vijand meer wil hebben, maar dat is filosofie. In het echte leven wil ik geen aanvaring met mijn vrouw over een stom kookprogramma.’
Hansen lijkt een type te zijn, hij verdraait alles altijd zo mooi, dat hij onschuldig wordt verklaard:
‘Had ik dat niet mogen doen?’, zei hij met een hogere stem dan normaal. ‘Ik was bezig met een column te schrijven over Helmke, dat was de specifieke opdracht die jullie mij gisteravond hebben gegeven, en toen ik jullie vannacht in de keuken zag staan in een innige omstrengeling, kon ik dat natuurlijk voor de compositie van mijn verhaal wel gebruiken, ja.’
5.2 – Tijd
Het verhaal speelt zich in de 21ste eeuw af, dit kun je onder andere opmaken door een bericht in het boek, Art verteld namelijk een stukje uit het verleden:
Een week voor zijn dood in februari 2003, besloot een peloton culinaire scherprechters van de franse restaurantgids GaultMillau, de concurrent van Michelin, om Louis zeventien punten te geven in plaats van de negentien punten die hij jaren achter elkaar had gekregen.
Het verhaal speelt zich dus sowieso na februari 2003 af. Ik denk de gekozen tijd belangrijk voor de loop van het verhaal is, omdat er in het boek gebruik gemaakt wordt van vele moderne technieken en materialen als het internet, mobiele telefoons en opnameapparatuur.
5.3 - Plaats
Het verhaal speelt zich af in een chateau (kasteel) met een restaurant, in het stadje Sassetot de Mauconduit in Frankrijk. De omstandigheden zijn op dit moment in het gebied niet erg gunstig voor de programmamakers en topkok Art. In heel Frankrijk zijn de boeren in staking, waardoor Art via de baas van het restaurant van het kasteel, de heer La Rue, aan ingrediënten zal moeten komen. Bovendien komt Art op het einde van het verhaal een hinde tegen in het bos, deze zul je bijvoorbeeld in een stad als Amsterdam niet snel in het vondelpark tegen komen.
‘Madame Groseiller wil niet meer met mij praten over de boerenoorlog, en terecht denk ik, want nog één woord uit de stinkende mond van die zelfingenomen arrogante vache quirit en sleep ik haar aan haar uiers de kamer door.’
De hinde geeft geen kik en laat me dit doen. Ze staat me zelfs toe dat ik nog een stap in haar richting kom. Het lijkt me een mooie ochtend om een hert te omhelzen.
We kunnen hieruit dus concluderen dat de plaats en omstandigheden een deel van het onderwerp van het verhaal zijn.
5.4 – Vertelstandpunt
Er is in dit boek sprake van een ik-vertelsituatie, je leest het verhaal door de ogen van Art Troost, de hoofdpersoon uit dit boek. Hierdoor kom je alleen de gedachten en gevoelens van Art te weten en leer je hem dan ook het beste kennen. De andere personages leer je kennen door wat zij zeggen en doen, of door wat Art over hen verteld of denkt, maar dit is natuurlijk wel een ‘gekleurd’ en dus niet zo betrouwbaar beeld.
5.5 – Schrijfstijl
Het verhaal bestaat voornamelijk uit spreektaal:
‘Heb je lekker staan bekken met die snol van een Draaibaar?’
Waarbij er af en toe woorden meerdere keren zijn gebruikt om hier de nadruk op te leggen, bijvoorbeeld:
(Verder niet aan Andrea denken ik wil verder niet aan Andrea denken ik wil verder niet aan Andrea denken ik wil verder)
‘je ex-ex’
De schrijver heeft af en toe spreekwoorden een beetje veranderend, wat wel een leuk effect geeft:
Het was liefde op het eerste gerecht
5.6 – Thema
Het thema van dit verhaal is het keerpunt van roem naar de ondergang. Dit alles wordt duidelijk gemaakt met het leven van een topkok in de hoofdrol. De ondergang van zijn succes is niet iets wat van de een op de andere dag is gebeurd, elke keer komt er weer een stapje bovenop. Het begint in hoofdstuk één al met de verhalen over zijn ex Andrea en eindigt uiteindelijk met het verliezen van zijn sterren én programma.
5.7 - Conclusie
Toen ik in dit boek begon, wist ik eigenlijk nog niet erg veel over de schrijfstijl van deze schrijver. Volgens de recensies liet dit boek een hele andere kant van schrijver Giphart zien, wat bovendien niet als negatief werd gezien. Ik heb gemerkt dat de vlotte schrijfstijl van Giphart je echt door het boek heentrekt, waardoor ik zeker geen moeite bij het gelezen heb gehad. Ik vind het ook een voordeel dat het boek in kleine stukjes is verdeeld, waarbij elk bestekje (hoofdstukje) je naar een andere plaats en/of tijd laat gaan. Je kunt ook makkelijk voor het slapen gaan een paar stukjes lezen en dan vervolgens op een ander moment zo weer verder gaan, je begrijpt het verhaal dan nog steeds prima. Giphart heeft me met dit boek er zeker van overtuigd dat hij een goede auteur is, maar ik denk niet dat ik ooit nog een boek van hem zal lezen. Je mag namelijk maar één boek per auteur lezen, bovendien wil ik ook nog andere schrijfstijlen verkennen.
5.8 – Verwerkingsopdracht (A7)
Het boek ‘Troost’ van Ronald Giphart heeft wat mij betreft een beetje een rare voorkant toen ik hem op het eerste gezicht zag. Een nagenoeg blote verschijning met een vis op zijn rug afgebeeld is toch op zijn minst merkwaardig te noemen. Als je het boek leest, kom je er meteen in het begin al achter. Die vis ligt daar, omdat er volgens hoofdpersoon Art in alles wat hij ziet iets lekkers te eten verschuilt. Neem deze gedachte:
Ik keek naar het meisje, dat bevallig glimlachend in de deuropening van de eetzaal stond. Saffraansoufflé. Choux au safran. Saffraanmirepoix. Saffraanijs met rozensabayon. Saffraan was het ingrediënt dat het beste bij een jonge vrouw paste.
Zo zie je dat de gekozen omslag achteraf helemaal niet vreemd is en zelfs heel goed verzonnen is. Gaandeweg in het boek kom je nog meer passages tegen die benadrukken dat Art alsmaar aan eten denkt en zijn grootste inspiratiebron het karakter en lichaam van de mens is.
• Ronald Giphart
• Troost
• Eerste druk - April 2005 (Ruud de Wild-editie)
• Amsterdam
• Uitgeverij Podium
Motivatie
Ik heb dit boek al eens eerder gelezen, vandaar dat ik hier een geschikte mogelijkheid zag wat met het reeds gelezen boek te doen. Twee keer werd dit boek mij getipt, al dacht ik toch dat een boek over koken niet echt mijn interesses had. Na de uitleg dat het meer om een televisieprogramma, dan over koken ging, ben ik toch maar gaan lezen.
Samenvatting
(Eigen samenvatting)
Maar dan opeens dan blijkt er onverwachts een keerpunt in het mooie leventje van Art Troost te komen. De gasten, bestaande uit een marathonlopende filosoof genaamd Hansen Fennema Klein en de wulpse schrijfster Helmke Draaibaar, gooien roet in het eten door negatieve columns over elkaar te publiceren. Zo krijgen de media wel een heel fout beeld over wat daar in het chateau zou afspelen. Bovendien kan Art het nu zeker vergeten bij zijn ex-ex-vriendin Andrea, die hem ooit dumpte voor een filmster. Als zij leest dat Art met Helmke heeft gezoend, weet ze zeker dat haar beslissing om Art te verlaten juist was. Als Art denkt dat het niet erger kan worden dan dit, heeft hij het goed mis. Hij krijgt namelijk
Bericht uit Belgie dat hij dit jaar nog zijn twee Michelin sterren kwijt zal raken. De programmamakers zijn het er met z’n allen over eens dat een programma dat Sterallure heet, niet verder kan gaan met een kok zonder Michelin sterren en besluiten het voor Art niet lang meer zal duren tot zijn laatste uitzending. Het laatste avondmaal dreigt ook nog eens in de soep te lopen, omdat alle boeren in Frankrijk in staking zijn. Als Art een hinde tegen het lijf loopt in het bos twijfelt hij of hij dit dier zal doden, maar hij kan het niet en besluit om het juist te omhelzen.
Flaptekst
Ik probeerde de stem te analyseren. Saffraanijs met een rozenabayon in een zomerjurk. Goudrenet in aspic. Gegrilde cherrytomaatjes. Jonge doperwten, geoogst in mei, vers van het land, knapperig nog: JA! De 37-jarige topkok Art Troost ziet de wereld als een groothandel in ingrediënten. Hij staat bekend om zijn wilde kookstijl die bekroont is met twee Michelin sterren. Maar als hij op een ochtend wakker wordt kan hij opeens niet meer aan eten denken, wat is er mis gegaan de vorige dag? WAAROM HEEFT HIJ NOG NIET ONTBETEN? WAAROM HEEFT HIJ GEEN HONGER? Al deze vragen spoken door Art ‘hoofd heen, maar hij kan er geen antwoord op vinden. Kijk mee in het leven van Art Troost dat draait om gastronomie, liefde, roem en ondergang en ontdek hoe zijn succes onverwachts begint te kantelen.
Verhaalanalyse
5.1 - Personages
Art Troost is een 37-jarige topkok met een wilde kookstijl, die bekroond is met twee michelin-sterren. Hij is bovendien de presentator van zijn eigen tv-kookshow Sterallure. Art heeft in het verleden een relatie gehad met Andrea, maar is na heel wat gerommel met verschillende vrouwen weer vrijgezel. Hij ziet de wereld voor zich als een groothandel in ingrediënten:
‘Romige parelgortmousse. Jong komkommerkruid. Gesmoorde fluweelpootjes. Judasoren. Zuurzakken. Cayennekersen. Bitterkoekjescrêpes met oranjebloesemwater. Carambola. Tamarinde. Papasan. Klaaskoeken.’
Art lijkt een prikkelbare man te zijn. Hij kan slecht tegen negatieve kritiek en als er dingen mis dreigen te gaan reageert hij vaak erg geïrriteerd:
Maar Art heeft meerdere kanten, hij kan soms erg wanhopig over komen als aan het dagdromen is over vrouwen:
Ik had aan Bruna gedacht, de meest expliciet denkbare dingen, haar kruis geopend, de afdruk van mijn hand op haar onderlichaam, haar mond in hostiestand, zaad op haar gezicht, zaad over haar borsten.
Art weet soms niet wat hij met zichzelf aanmoet hij komt dan ook erg onzeker over:
Waarom ben ik zo dom? Waarom en voor wie heb ik me niet gestort op dit meisje met haar bevallige lange lijzenlichaam, haar schorre stem, haar uitdagende geflirt.
Er is bij Art sprake van een karakter: Hij begint zijn carrière als zelfverzekerde topkok waarin koken en eten de twee belangrijkste dingen in zijn leven zijn:
Ik keek naar het meisje, dat bevallig glimlachend in de deuropening van de eetzaal stond. Saffraansoufflé. Choux au safran. Saffraanmirepoix. Saffraanijs met rozensabayon. Saffraan was het ingrediënt dat het beste bij een jonge vrouw paste.
Maar als zijn succes compleet verdwenen is heeft hij geen behoefte meer om alles op alles te zetten om een goede maaltijd te bereiden:
Ik bedenk dat ik met een snelle uitval naar haar kop mijn arm om haar hals kan zwaaien om met mijn gewicht haar nek te breken. Met een krachtige manoeuvre zou ik haar vlug en pijnloos kunnen doden, waarna ik haar lichaam op mijn rug zou tillen en mee naar het chateau zou nemen. Daar aangekomen zouden Bruna en ik voor de gasten van de laatste aflevering een groots gelag kunnen bereiden met hertenpepers, hertenbouten en hertenrug. Ik schaam mij diep en verdring deze gedachte onmiddellijk, al moet ik ergens in een universum zijn waarin de hinde hetzelfde over mij heeft gedacht.
Bruna is de souchef van Art. Het is een Italiaanse jonge dame die al met verschillende mannen het bed heeft gedeeld. Bruna is een zelfstandige vrouw, ze kan goed voor zichzelf opkomen en neemt zeker geen blad voor haar mond:
Af en toe komt ze erg wanhopig over en weet ze niet goed waarom ze bepaalde manier heeft gedaan:
Bruna zuchtte en schudde zacht Italiaans vloekend haar hoofd.
‘Ik heb vannacht bij Ton geslapen’, verduidelijkte ze bozig.
Bruna lijkt een type te zijn, zij aan het einde van het verhaal te horen krijgt dat ze art ‘taak over mag nemen, kiest ze voor haar zelf en niet voor Art:
‘Chef ik moet het wel doen, u bent toch uw sterren kwijt? Ik moet ook aan mijn carrière denken…’zei Bruna.
Helmke Draaibaar een wulpse schrijfster die te gast is bij de opnames van de zomereditie van Sterallure in het chateau. Ze heeft het bijna de hele dag over liefde en sex en kleed zich dan ook heel gewaagd. In het chateau deelt ze het bed met Hansen, waarmee ze vervolgens later ook nog eens ruzie krijgt. Helmke komt over als een spontane vrouw en zegt dan ook echt alles wat in haar opkomt, al is dit vaak wat seksueel getint:
’Nou sorry’, zei ze’, ‘maar ik wil eerst nog iets anders weten: hoe proeft tong eigenlijk?’
Helmke lijkt een type te zijn, wat er ook gebeurt: ze blijft altijd even optimistisch:
‘Heb je dat gedaan? Heb je geschreven dat je ons zag vrijen?, vroeg Helmke met een zweem van geamuseerde verwondering in haar stem.
Hansen Fennema Klein is de andere gast in het chateau: Het is een marathonlopende filisoof met allerlei ingewikkelde theorieën. Het liefste zou hij de hele dag over allerlei levenszaken praten. De relatie tussen Hansen en zijn vrouw lijkt niet al te best te zijn. Hij gaat met Helmke naar bed in het chateau, maar dit mag zijn vrouw nooit te weten komen, hij komt dus nogal schijnheilig over:
‘Ik weet het,’ riep hij, hoewel Just er niet tegenin was gegaan’, volgens Nietzsche is liefde de ideale toestand van het kuddedier dat geen vijand meer wil hebben, maar dat is filosofie. In het echte leven wil ik geen aanvaring met mijn vrouw over een stom kookprogramma.’
‘Had ik dat niet mogen doen?’, zei hij met een hogere stem dan normaal. ‘Ik was bezig met een column te schrijven over Helmke, dat was de specifieke opdracht die jullie mij gisteravond hebben gegeven, en toen ik jullie vannacht in de keuken zag staan in een innige omstrengeling, kon ik dat natuurlijk voor de compositie van mijn verhaal wel gebruiken, ja.’
5.2 – Tijd
Het verhaal speelt zich in de 21ste eeuw af, dit kun je onder andere opmaken door een bericht in het boek, Art verteld namelijk een stukje uit het verleden:
Een week voor zijn dood in februari 2003, besloot een peloton culinaire scherprechters van de franse restaurantgids GaultMillau, de concurrent van Michelin, om Louis zeventien punten te geven in plaats van de negentien punten die hij jaren achter elkaar had gekregen.
Het verhaal speelt zich dus sowieso na februari 2003 af. Ik denk de gekozen tijd belangrijk voor de loop van het verhaal is, omdat er in het boek gebruik gemaakt wordt van vele moderne technieken en materialen als het internet, mobiele telefoons en opnameapparatuur.
5.3 - Plaats
Het verhaal speelt zich af in een chateau (kasteel) met een restaurant, in het stadje Sassetot de Mauconduit in Frankrijk. De omstandigheden zijn op dit moment in het gebied niet erg gunstig voor de programmamakers en topkok Art. In heel Frankrijk zijn de boeren in staking, waardoor Art via de baas van het restaurant van het kasteel, de heer La Rue, aan ingrediënten zal moeten komen. Bovendien komt Art op het einde van het verhaal een hinde tegen in het bos, deze zul je bijvoorbeeld in een stad als Amsterdam niet snel in het vondelpark tegen komen.
‘Madame Groseiller wil niet meer met mij praten over de boerenoorlog, en terecht denk ik, want nog één woord uit de stinkende mond van die zelfingenomen arrogante vache quirit en sleep ik haar aan haar uiers de kamer door.’
We kunnen hieruit dus concluderen dat de plaats en omstandigheden een deel van het onderwerp van het verhaal zijn.
5.4 – Vertelstandpunt
Er is in dit boek sprake van een ik-vertelsituatie, je leest het verhaal door de ogen van Art Troost, de hoofdpersoon uit dit boek. Hierdoor kom je alleen de gedachten en gevoelens van Art te weten en leer je hem dan ook het beste kennen. De andere personages leer je kennen door wat zij zeggen en doen, of door wat Art over hen verteld of denkt, maar dit is natuurlijk wel een ‘gekleurd’ en dus niet zo betrouwbaar beeld.
5.5 – Schrijfstijl
Het verhaal bestaat voornamelijk uit spreektaal:
‘Heb je lekker staan bekken met die snol van een Draaibaar?’
Waarbij er af en toe woorden meerdere keren zijn gebruikt om hier de nadruk op te leggen, bijvoorbeeld:
(Verder niet aan Andrea denken ik wil verder niet aan Andrea denken ik wil verder niet aan Andrea denken ik wil verder)
‘je ex-ex’
De schrijver heeft af en toe spreekwoorden een beetje veranderend, wat wel een leuk effect geeft:
Het was liefde op het eerste gerecht
5.6 – Thema
Het thema van dit verhaal is het keerpunt van roem naar de ondergang. Dit alles wordt duidelijk gemaakt met het leven van een topkok in de hoofdrol. De ondergang van zijn succes is niet iets wat van de een op de andere dag is gebeurd, elke keer komt er weer een stapje bovenop. Het begint in hoofdstuk één al met de verhalen over zijn ex Andrea en eindigt uiteindelijk met het verliezen van zijn sterren én programma.
5.7 - Conclusie
Toen ik in dit boek begon, wist ik eigenlijk nog niet erg veel over de schrijfstijl van deze schrijver. Volgens de recensies liet dit boek een hele andere kant van schrijver Giphart zien, wat bovendien niet als negatief werd gezien. Ik heb gemerkt dat de vlotte schrijfstijl van Giphart je echt door het boek heentrekt, waardoor ik zeker geen moeite bij het gelezen heb gehad. Ik vind het ook een voordeel dat het boek in kleine stukjes is verdeeld, waarbij elk bestekje (hoofdstukje) je naar een andere plaats en/of tijd laat gaan. Je kunt ook makkelijk voor het slapen gaan een paar stukjes lezen en dan vervolgens op een ander moment zo weer verder gaan, je begrijpt het verhaal dan nog steeds prima. Giphart heeft me met dit boek er zeker van overtuigd dat hij een goede auteur is, maar ik denk niet dat ik ooit nog een boek van hem zal lezen. Je mag namelijk maar één boek per auteur lezen, bovendien wil ik ook nog andere schrijfstijlen verkennen.
Het boek ‘Troost’ van Ronald Giphart heeft wat mij betreft een beetje een rare voorkant toen ik hem op het eerste gezicht zag. Een nagenoeg blote verschijning met een vis op zijn rug afgebeeld is toch op zijn minst merkwaardig te noemen. Als je het boek leest, kom je er meteen in het begin al achter. Die vis ligt daar, omdat er volgens hoofdpersoon Art in alles wat hij ziet iets lekkers te eten verschuilt. Neem deze gedachte:
Ik keek naar het meisje, dat bevallig glimlachend in de deuropening van de eetzaal stond. Saffraansoufflé. Choux au safran. Saffraanmirepoix. Saffraanijs met rozensabayon. Saffraan was het ingrediënt dat het beste bij een jonge vrouw paste.
Zo zie je dat de gekozen omslag achteraf helemaal niet vreemd is en zelfs heel goed verzonnen is. Gaandeweg in het boek kom je nog meer passages tegen die benadrukken dat Art alsmaar aan eten denkt en zijn grootste inspiratiebron het karakter en lichaam van de mens is.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden