Beschrijving Specht en Zoon, een boek van Willem Jan Otten, wordt verteld door een schildersdoek. Een speciaal doek, want het is een Zeer Dicht Geweven Vier Maal Universeel Geprepareerd Linnen, van twee meter bij 1,20m. Het wordt gekocht door Felix Vincent, die van het doek de naam Schepper krijgt. Schepper is een schilder die schildert naar ‘het leven’. Felix krijgt de opdracht van de heer Valéry Specht om een portret te maken van zijn geadopteerde, overleden zoon. Dit boek gaat dus over de dood, maar ook over leven, want de bedoeling van het schilderij is om de overleden zoon tot leven te maken. Felix moet ervoor zorgen dat Specht zijn dood vergeet. Een moeilijke opdracht! Onderwerp Dood en leven zijn zeer delicate onderwerpen. Het is ook daarom dat ik dit boek gekozen heb. Ik wou eens iets anders dan al die saaie boeken. Dit boek daarentegen was totaal niet saai en het sprak mij aan vanaf de eerste bladzijde. Ik ben door het boek aan het denken gezet over schepping, niet speciaal de schepping van de wereld, ook over het scheppen van leven en van kunst. Het onderwerp wordt met voldoende diepgang benaderd.
Gebeurtenissen Het is moeilijk te zeggen wat belangrijker was in het boek: de gebeurtenissen of de gevoelens van Felix en van het doek. Het verhaal draait om de gevoelens van het doek en om de dingen die Felix overkomen, dus eigenlijk beide. Die afwisseling is juist goed voor het boek. Er vinden een aantal schokkende gebeurtenissen plaats, zoals het moment dat Valéry de opdracht voorstelt en het moment dat Felix erachter komt dat Valéry eigenlijk een pedofiel is. Door de meeste indrukwekkende gebeurtenissen kreeg ik een gevoel van medelijden of (on)begrip. De afloop van het verhaal vind ik heel mooi. Specht komt namelijk naar Felix toe om het schilderij te zien, ook al weet hij dat deze verbrand is. Felix laat hem dan de polaroid van het schilderij zien en dit is een moment van leven voor de foto, omdat zijn opdrachtgever hem eindelijk ziet. In het verhaal wordt vaak dit verlangen van het doek beschreven en nu is het dan eindelijk zo ver. Dat vind ik een mooi einde. Personages De personen komen levensecht over en ik kon me goed inleven in de hoofdpersonen, hiermee bedoel ik Felix en het schildersdoek. Ik zag niet echt overeenkomsten tussen de hoofdpersonen en mijzelf, maar ik begreep ze soms wel. Wat mij niet bevalt aan Felix, is dat hij vreemd is gegaan. Verder vind ik het een aardige man. Maar wat ik niet begrijp is waarom hij later het schilderij verbrandt. Structuur Het verhaal is gemakkelijk opgebouwd en is zeer vlot te lezen. Er waren geen delen in het boek die ik niet begreep of saai vond. Je kunt het boek niet bepaald spannend noemen, maar toch was er een bepaalde kracht die ervoor zorgde dat ik aan één stuk verder bleef lezen, en dat heb ik nog niet vaak meegemaakt. Alle gebeurtenissen worden door de ‘ogen’ van het schildersdoek gezien. Zelfs nadat het doek verbrand is, blijft het voortbestaan in asdeeltjes, die via een foto op Felix terechtkomen. Op die manier kan er toch verslag gedaan worden van de laatste ontmoeting tussen Felix en Specht. Hoe de schrijver ervoor gezorgd heeft dat het vertelstandpunt bij het doek blijft, zelfs na verbranding, vind ik fantastisch. Dit boek is niet chronologisch geschreven. Het begint wanneer het doek bijna vlamvat. Hierna springt de schrijver terug in de tijd. Het vlamvatten van het doek komt pas weer terug rond bladzijde honderd. Tijd en ruimte Het verhaal speelt zich af in het heden. Dat is heel duidelijk te concluderen uit alles wat er gebeurt, aan de voorwerpen, de mensen, de gewoonten, de ziekenzorg in het ziekenhuis en aan het atelier van Felix. Het gebeurt allemaal in het Gooi, in een landhuis van Lidewij’s familie. Er verstrijken jaren, dus alle seizoenen komen langs met daarbij de weersomstandigheden die erbij horen, zoals regen, storm en zonneschijn. Maar eigenlijk kon het zich eender waar hebben afgespeeld, zolang er een atelier is en wat bos om in rond te wandelen. Taalgebruik Het taalgebruik was gemakkelijk en goed te begrijpen en de gebeurtenissen werden zeer helder en duidelijk beschreven. De dialogen waren realistisch weergegeven en de afwisseling tussen dialoog en beschrijving beviel me ook. De rede waarom het taalgebruik zo gemakkelijk is, is omdat je de gedachten van het doek leest, en die is niet zo slim en gaat niet zo goed met woorden om als de andere personages. Soms begrijpt het doek sommige woorden van schepper niet. Dat vond ik eigenlijk wel grappig. Het boek is verrassend om te lezen en Ottens keuze voor het ongewone perspectief blijft boeien tot het einde en wordt nergens belachelijk. Het levert zelfs grappige scènes op, door de onwetendheid van het doek. Ik vond het persoonlijk een prachtig boek, zeker waard om te kopen. Het is eigenlijk een van de enige boeken die ik de moeite vond om volledig uit te lezen!