Over het water door Hans Maarten van den Brink

Korte samenvatting 1944. Het is oorlog. Het clubhuis ligt in puin. Anton denkt terug aan de zomer van 1939, toen hij en David over het water gingen in hun twee-zonder. Het verhaal wordt dus in een flashback verteld. Anton’s ouders bemoeien zich zo min mogelijk met het sociale leven. Als kleine jongen heeft zijn vader hem meegenomen naar de Amstel. Als ze op de brug staan komt er net een acht onder de brug door geroeid. Vanaf dat moment is hij bezeten. Uiteindelijk wordt hij lid van een roeiclub. Hij begint met zeven andere jongens in een acht, maar al gauw wordt hij samen met David uitgekozen om apart te gaan roeien in een twee zonder, gecoacht door Doktor Schneiderhahn. Ze trainen vijf keer in de week. Het gaat niet lekker. Eén keer maar hebben ze het gevoel dat de boot loopt. Dat gevoel komt na de vakantie niet meer terug. De oorlog gaat intussen geheel aan Anton voorbij, want hij leest nooit kranten. Hij is gelukkig zoals het nu is. Ze winnen wedstrijd na wedstrijd in het seizoen. Uiteindelijk gaan ze trainen voor de belangrijkste wedstrijd van het jaar: het NK. Ze geven alles, maar worden tweede. Ze besluitendoor te roeien; volgens jaar Finland. Maar uit het laatste hoofdstuk blijkt dat dat niet is gebeurd. Het is nu oorlog, de stad wacht tot hij voorbij is. Centraal Aspect Als centrale aspect heb ik de locatie gekozen. Ik roei zelf namelijk ook, dus ik weet wat ze bedoelen met het gevoel als de boot loopt en het gevoel als de boot niet loopt. Ik weet ook hoe het is om zo erg met het roeien bezig te zijn. Ik roei zelf zes keer in de week, maar ik heb in verband met een idioot schoolprogramma besloten me er niet meer helemaal in te storten. Maar dit ter zijde, want wat ik echt leuk vond is dat de roeiclub waar hij roeit Willem III is, de club waar ik ook roei. De club was toen alleen verder richting het centrum gevestigd. Ik ken de witte pakjes met de blauwe streep maar al te goed. Het water wat hij beschrijft; de Amstel tot Oudenkerk en terug, ken ik dus ook heel goed. Verder vind ik het mooi hoe hij Amsterdam beschrijft. Aangezien Amsterdam mijn thema is leek dit boek mij een goede keus.
Verwerkingsopdracht 2 Ik denk zeker dat er vaak meer uit boeken gehaald wordt dan de schrijver erin stopt. Als ik sommige analyses lees, kan ik me gewoon niet indenken dat de schrijver aan al die interpretaties heeft gedacht. Een schrijver heeft volgens mij eerst maar één interpretatie van waaruit hij de roman schrijft. Natuurlijk is het dan mogelijk dat hij of zij achteraf andere interpretaties ziet, als hij of zij de roman herleest of er door iemand anders op gewezen wordt. Daarbij betwijfel ik of het nodig is. Ik denk het eigenlijk niet. Het is soms leuk om als je het boek hebt gelezen en er je eigen interpretatie van hebt, andere interpretaties te lezen en te vergelijken met jouw interpretatie. Dat vind ik echter lang niet altijd. Elsbeth Etty, recensent van het nrc, zegt in haar analyse bijvoorbeeld dat een interpretatie zou kunnen zijn dat het verhaal wordt verteld door een stervende, iemand die zich door een zelfmoord verzoent met en bevrijd van zichzelf. Daar zou ik nooit opgekomen zijn. Als ik er over nadenk zou ik misschien wel kunnen begrijpen dat Anton zelfmoord zou plegen, aangezien het roeien, dat zijn leven was, niet meer door kon gaan nu zijn wederhelft, David, weg is. Dit vind ik typisch iets dat in de roman is gestopt en dat had van mij niet gehoeven. Elsbeth zegt dat de titel minimaal drie verklaringen heeft. De scheiding tussen de armzalige Edelstenenbuurt aan de ene kant van de rivier, waar Anton woont en de andere oever van de Amstel waar alleen maar rijken mensen wonen, waaronder zijn roeimaat David; de trainingen in de boot over het water; maar ook, en dat is een verklaring waar ik niet bij stil had gestaan, een verwijzing naar de uitweidingen van Anton over de substantie water. Anton beschrijft namelijk vaak de Amstel. Ik vond het ook heel intrigerend om te lezen hoe twee totaal verschillende jongens op het water als het ware één geoliede machine vormen. Ik zie het seksuele component, waar Elsbeth Etty het over heeft trouwens geheel niet. Ik snap de uitleg die ze ervoor geeft ook niet goed. Ze heeft het over een seksuele component, maar ze beschrijft hoe Anton zichzelf leert respecteren. Ik vind dat ze de rol van Schneiderhahn wel mooi omschrijft. Ook deel ik haar mening over de stilistische kwaliteiten van Van den Brink. Hij beschrijft inderdaad heel mooi hoe het fysieke geheugen soms niet strookt met hersens, zoals Elsbeth zegt. Zo goed zelfs dat ik zou denken dat Van den Brink zelf ook wedstrijden heeft geroeid. Om eerlijk te zijn heb ik niet bewust opgemerkt dat er in Over het water iets consequent niet synchroon loopt, ik kan dus ook niet zeggen of dat Van den Brink’s bedoeling is geweest. Ik vind tot slot de fragmenten waar ze haar analyse mee afsluit heel mooi.