Ewald en Broccoli hadden allebei een oogje op Elvira. Maar Elvira had een minnaar genaamd Wolf. Broccoli was flink jaloers, ook omdat Wolf zoveel ouder was dan hij.
Met z’n drieën kwamen ze ook vaak bij Broccoli thuis. Zijn ouders waren nooit thuis, die zaten in Zwitserland. Meneer Berk, de vriend van de vader van Broccoli en ook de man die het geld met Broccoli regelde, kwam er ook vaak om alles in de gaten te houden.
Meneer en mevrouw Eckstein, de ouders van Broccoli, kwamen maar één keer samen en meneer Eckstein één keer alleen langs. Toen meneer Eckstein alleen kwam was hij heel oud geworden en had hij een drank probleem. Later bleek ook dat al het geld op was. Meneer en mevrouw Eckstein vluchtten en belandden uiteindelijk in Mexico.
Er kwam een nieuw doel bij wat Operatie – Brando werd genoemd. Een geheime operatie voor mensen die op Marlon Brando wilden lijken.
Meneer Berk werd ziek. Ernstig ziek. Hij overleed. Broccoli woonde intussen bij Elvira thuis, omdat hij geen geld meer had en het huis verkocht was. Er begon ook een kloof tussen Elvira en Broccoli en Ewald te komen. Ewald ging zelf op pad en werd zo bevriend met de bekende actrice Frederika Steinmann. Hij ontmoette haar bij een toneelgroep. Hij most een monoloog voor haar schrijven. Frederika is de nieuwe Elvira. Ewald doet alles voor haar en gaat zelfs naar Israël voor haar. Ze laat alleen niets meer van zich horen, dus zat Ewald in zijn Führer bunker waar hij probeert te schrijven.
Broccoli besluit dat Nederland te klein is voor Elvira en ze gaan naar Amerika. Ewald wil niet mee. Vijf jaar later is hij ze toch na gereisd. Hij kon ze niet meer vinden, maar woont nu in New York waar hij makelaar is geworden en Geldwolf. Hij zoekt nog steeds naar Broccoli en Elvira Lopez bij de aftiteling van elke film.
- Minimaal drie meningen met argumenten bij je beoordeling:
Droevig:
Ewald vindt ik een heel alleen iemand, een beetje zoals ik zelf en dat vind ik droevig.
Origineel:
Dit vind ik vooral van de naam Broccoli.
Levensecht:
Ik denk dat dit heel herkenbaar voor mensen is en voor mij ook wel, maar niet op de mate waarin Ewald met vrienden omgaat.
- Wat zou je de schrijver willen schrijven over dit boek?
Dat ik het een heel grappig, maar ook heel droevig boek vind. Ik wil hem laten weten dat ik denk dat hij zichzelf heeft neergezet in dit boek. Ik hoop dat hij daar dan ook antwoord op geeft of dat daadwerkelijk zo is.
- Wat wil je aan anderen vertellen en uitleggen over dit boek?
Ik wil mensen vertellen dat het een super leuk boek is en dat ze het echt moeten gaan lezen. Zeker als je voor Nederlands literatuur moet lezen vind ik dit het ideale boek, omdat het zo geestig is en niet heel erg veel er nog achter ligt of dat je er heel veel over moet nadenken.
- Zoek over minimaal drie andere titels van de schrijver informatie en bespreek die kort.
Tirza:
http://www.scholieren.com/boekverslag/69446
Korte samenvatting
Jörgen Hofmeester is de vader van Tirza en Ibi. Jörgen is geobsedeerd door zijn jongste dochter, Tirza. Ibi is het huis uit. Hij was eerst ook heel erg beschermend over haar, maar toen hij ontdekte dat zij op haar 15e een architect ‘neukte’ en bleek dat dit niet de eerste keer was, was de band tussen hun verbroken. Met Tirza was dit niet zo. Hofmeester heeft Tirza zelfs zo gepusht dat zij op een gegeven moment een eetziekte kreeg. Sindsdien laat hij haar met rust. Zijn echtgenote is in het verhaal vertrokken, maar 6 dagen geleden teruggekomen. Tirza is geslaagd en gaat na haar eindexamen feest naar Afrika met haar vriend Choukri. Hofmeester mag Choukri niet omdat hij sprekend lijkt op Mohammed Atta. Voordat ze weggaan gaan Tirza, Choukri en Hofmeester eerst nog naar een huisje in de Betuwe. Daar vermoord Hofmeester Tirza, hier kom je pas later in het verhaal achter. Later volgt Hofmeester Tirza naar Afrika omdat ze niks van zich laat horen. Ook al weet hij dat ze dood is en dat dus logisch is. Daar ontmoet hij ook Kaisa, hij behandelt haar net als Tirza. Later keert hij terug naar huis omdat Tirza is gevonden.
Fantoompijn:
http://www.scholieren.com/boekverslag/50106
Samenvatting
Robert G. Mehlman schrijft. Hij is geboren in Amsterdam en heeft daar een baantje in een avondwinkel. Daar leert hij de Sprookjesprinses kennen, zo noemt hij zijn aanstaande vrouw. Hij warmt de groentequiche voor haar op, elke keer dat ze langs komt. Ze zien elkaar vaker, en onder het motto 'Ik ben bij jou in therapie' weet Robert zich enigszins aan haar te binden. De Sprookjesprinses is psychotherapeute en wekt hard met haar patiënten, die tegen de geheime dienst in de muur praten. Na een tijdje besluiten zij en Robert te trouwen 'omdat dat niet eens zo'n slecht idee is'.
Robert G. Mehlman gaat met zijn vrouw in New York wonen en sleept zich daar van hotel naar hotel. Na het bescheiden succes van zijn boek 268 op de wereldranglijst wordt al zijn literaire werk verramsjt, en verbrast Robert in een zeer hoog tempo de voorschotten die hij op spookboeken krijgt. Robert begint boeken, maar weet ze niet af te krijgen. 'Misschien was ik een schrijver die niet wilde weten hoe zijn eigen boeken aflopen.' (pagina 216)
Robert raakt zijn grip op de werkelijkheid kwijt en verzint er daarom zelf een.
Hij zet zijn huwelijk op het spel door een wilde affaire aan te gaan met Evelyn, de serveerster in een koffiehuis waar hij veel komt. Ze bedrijven samen vurig de liefde. Op een dag verschijnt Evelyn niet meer op het toneel, en kan Robert haar achterlaten zonder dat zijn vrouw er ook maar iets van gemerkt heeft.
Dan ontmoet Robert Rebecca, een jonge vrouw die met het excuus Robert een beeld van haar vriendin uit Nederland te willen overhandigen, hoopt op meer. Ze verlangt naar een rustpunt in haar leven en denkt dat bij Robert te vinden. Robert zelf wil ook wel meer spannends met haar meemaken, ook al lijkt ze op een (niet onaantrekkelijke) trol. Na de eerste afspraak in het café van een museum neemt hij haar zelfs mee in een limousine (met waterbed!) naar Atlantic City, en daarna zien ze elkaar vaker.
''Is dat een waterbed?' vroeg Rebecca en ze deukte met haar hand het matras een beetje in, alsof ze wilde voelden of het wel echt was. 'Ja,' zei ik, 'dat is een waterbed.' 'Zoiets heb ik nog nooit gezien.' Ik ook niet, wilde ik zeggen, maar ik zei: 'Ja, dat bestaat tegenwoordig. Als je er eenmaal aan gewend bent, wil je niets anders meer.' (pagina 86)
Robert G. Mehlman maakt een zooitje van zijn leven, tot hij op reis gaat met Rebecca en zijn redding vindt: een vriendelijke oude, joodse vrouw die hem wel wil helpen met zijn kookboek; De Pools-joodse keuken in 69 recepten . Robert krijgt toestemming van de vrouw om haar archief plunderen, en troggelt heel veel geld van haar af - slim verscholen onder een laagje sentiment. Het boek bezorgt hem uiteindelijk internationale roem, maar Robert G. Mehlman is helemaal niet blij met de rol die hij als kookboekenschrijver toebedeeld heeft gekregen. Hij voelt zich niet passen in het leven dat hij lijdt, wil al heel lang weg bij zijn vrouw maar kan zich niet van haar losmaken (omgekeerd kan zij dat ook niet). Robert wil ontsnappen uit de werkelijkheid die hij steeds minder kan omzeilen.
'Ik wreef over mijn been, alle woorden die ik had gewogen en nooit had uitgesproken kwamen terug, tientallen liefdesverklaringen, ongeschreven brieven, tranen die ik toch maar had ingehouden, beledigingen die ik toch maar had ingeslikt. Ik had mijn leven niet geleefd, ik had er formuleringen voor gezocht, formuleringen die niemand onberoerd moesten laten, die de werkelijkheid voor altijd zouden veranderen, maar die ik uiteindelijk toch maar niet had uitgesproken of alleen daar waar niemand ze kon horen.' (pagina 189)
Robert G. Mehlman verhuist naar Sabaudia en gaat daar in een hotel wonen. Deze woorden van Roberts zoon Harpo vormen de slotscène van Fantoompijn:
'Twintig jaar lang had hij erover gedaan uit het leven van mijn moeder te verdwijnen en bijna net zo lang probeerde hij uit zijn eigen leven te verdwijnen, en ten slotte had hij hulp van twee carabinieri nodig om de operatie te voltooien.' (pagina 252)
'De dokters zeggen dat mijn vader zijn toestand nog altijd niet heeft geaccepteerd, en dat het goed is dat ik hem langzaam begin te wijzen op het onvermijdelijke.
'Papa,' zeg ik, 'je ebt op het strand van Sabaudia mensen met een keukenmes bedreigd, en toen hebben ze op je geschoten. En nu lig je in een ziekenhuis in Rome en je kan een groot gedeelte van je lichaam niet meer gebruiken.'
Hij rukt zijn hoofd naar links, zodat hij mij kan aankijken.
'Geloof dat toch niet,' zegt hij, 'dat zijn geruchten die je moeder verspreidt.' (pagina 253-254)
Robert G. Mehlman gaat met zijn vrouw in New York wonen en sleept zich daar van hotel naar hotel. Na het bescheiden succes van zijn boek 268 op de wereldranglijst wordt al zijn literaire werk verramsjt, en verbrast Robert in een zeer hoog tempo de voorschotten die hij op spookboeken krijgt. Robert begint boeken, maar weet ze niet af te krijgen. 'Misschien was ik een schrijver die niet wilde weten hoe zijn eigen boeken aflopen.' (pagina 216)
Robert raakt zijn grip op de werkelijkheid kwijt en verzint er daarom zelf een.
Hij zet zijn huwelijk op het spel door een wilde affaire aan te gaan met Evelyn, de serveerster in een koffiehuis waar hij veel komt. Ze bedrijven samen vurig de liefde. Op een dag verschijnt Evelyn niet meer op het toneel, en kan Robert haar achterlaten zonder dat zijn vrouw er ook maar iets van gemerkt heeft.
Dan ontmoet Robert Rebecca, een jonge vrouw die met het excuus Robert een beeld van haar vriendin uit Nederland te willen overhandigen, hoopt op meer. Ze verlangt naar een rustpunt in haar leven en denkt dat bij Robert te vinden. Robert zelf wil ook wel meer spannends met haar meemaken, ook al lijkt ze op een (niet onaantrekkelijke) trol. Na de eerste afspraak in het café van een museum neemt hij haar zelfs mee in een limousine (met waterbed!) naar Atlantic City, en daarna zien ze elkaar vaker.
''Is dat een waterbed?' vroeg Rebecca en ze deukte met haar hand het matras een beetje in, alsof ze wilde voelden of het wel echt was. 'Ja,' zei ik, 'dat is een waterbed.' 'Zoiets heb ik nog nooit gezien.' Ik ook niet, wilde ik zeggen, maar ik zei: 'Ja, dat bestaat tegenwoordig. Als je er eenmaal aan gewend bent, wil je niets anders meer.' (pagina 86)
Robert G. Mehlman maakt een zooitje van zijn leven, tot hij op reis gaat met Rebecca en zijn redding vindt: een vriendelijke oude, joodse vrouw die hem wel wil helpen met zijn kookboek; De Pools-joodse keuken in 69 recepten . Robert krijgt toestemming van de vrouw om haar archief plunderen, en troggelt heel veel geld van haar af - slim verscholen onder een laagje sentiment. Het boek bezorgt hem uiteindelijk internationale roem, maar Robert G. Mehlman is helemaal niet blij met de rol die hij als kookboekenschrijver toebedeeld heeft gekregen. Hij voelt zich niet passen in het leven dat hij lijdt, wil al heel lang weg bij zijn vrouw maar kan zich niet van haar losmaken (omgekeerd kan zij dat ook niet). Robert wil ontsnappen uit de werkelijkheid die hij steeds minder kan omzeilen.
'Ik wreef over mijn been, alle woorden die ik had gewogen en nooit had uitgesproken kwamen terug, tientallen liefdesverklaringen, ongeschreven brieven, tranen die ik toch maar had ingehouden, beledigingen die ik toch maar had ingeslikt. Ik had mijn leven niet geleefd, ik had er formuleringen voor gezocht, formuleringen die niemand onberoerd moesten laten, die de werkelijkheid voor altijd zouden veranderen, maar die ik uiteindelijk toch maar niet had uitgesproken of alleen daar waar niemand ze kon horen.' (pagina 189)
Robert G. Mehlman verhuist naar Sabaudia en gaat daar in een hotel wonen. Deze woorden van Roberts zoon Harpo vormen de slotscène van Fantoompijn:
'Twintig jaar lang had hij erover gedaan uit het leven van mijn moeder te verdwijnen en bijna net zo lang probeerde hij uit zijn eigen leven te verdwijnen, en ten slotte had hij hulp van twee carabinieri nodig om de operatie te voltooien.' (pagina 252)
'De dokters zeggen dat mijn vader zijn toestand nog altijd niet heeft geaccepteerd, en dat het goed is dat ik hem langzaam begin te wijzen op het onvermijdelijke.
'Papa,' zeg ik, 'je ebt op het strand van Sabaudia mensen met een keukenmes bedreigd, en toen hebben ze op je geschoten. En nu lig je in een ziekenhuis in Rome en je kan een groot gedeelte van je lichaam niet meer gebruiken.'
Hij rukt zijn hoofd naar links, zodat hij mij kan aankijken.
'Geloof dat toch niet,' zegt hij, 'dat zijn geruchten die je moeder verspreidt.' (pagina 253-254)
Blauwe maandagen:
http://www.scholieren.com/boekverslag/47098
1- Samenvatting:
Het boek ‘Blauwe maandagen’ gaat over Arnon Grunberg. Arnon is Joods en Duitser van geboorte. Arnon doet niet echt iets aan zijn geloof, er wordt vaak in het boek over bijvoorbeeld de Joodse feestdagen gepraat, maar hij keert zich er echter wel tegen. In de familie zijn de Joodse feestdagen in principe wel heel belangrijk. Iedereen, behalve Arnon, doet er wel wat aan, de hele familie komt bij elkaar en viert het feest samen.
Arnon kan goed opschieten met zijn vader, maar met zijn moeder heeft Arnon niet echt een nauwe band. Hij vindt dat zijn moeder veel zeurt, schreeuwt en ongeduldig is. Ze gooit ook heel vaak servies kapot. Ik denk wel dat hij een ‘moeder’ gemist heeft, want bij de meeste hoeren ligt hij het liefst op haar schoot en is dan aan het dromen.
Soms wordt er in het boek aangegeven wat voor werk Arnon doet. Hij heeft bijvoorbeeld gewerkt als bezorger bij de apotheker, heeft kranten bezorgd en op het einde wordt hij gigolo. Hij drinkt heel vaak en gaat ook heel vaak naar een café. Er wordt meestal genoemd wat en hoeveel hij drinkt, meestal zijn het sterke drankjes of wijnen wat hij neemt. Arnon heeft op ‘Het Vossius’ gezeten, dat is een school. Hij ging toen hij een relatie had met Rosie vaak spijbelen en omdat ze samen veel geld uitgaven (aan bijvoorbeeld de bioscoop, cafés en ijsjes) ging hij zijn boeken verkopen, dat was het enige manier om aan geld te komen, omdat hij al het geld dat hij van zijn moeder kreeg nogal snel opmaakte. Hij is uiteindelijk van school afgetrapt, omdat hij vaak spijbelde en rare dingen deed volgens de leraren. Arnon zelf vond de leraren raar, hij vond het normaal wat hij zelf allemaal deed, bijvoorbeeld de gordijnen van het plafond trekken, ook al wist hij niet waarom hij dat deed. Arnon hield niet van de meeste leraren, hij vond dat ze allemaal veel zeurden over de kleinste dingen.
Het is een leuk boek dat veel humor bezit. Het boek laat de harde waarheid zien. Grunberg schrijft met een bepaalde lichtheid over zware, vaak niet verdraagzame, onderwerpen, zonder dat hij de werkelijkheid aantast. Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat een vrouw waar hij medicijnen bezorgde overleed. Hij vond het wel jammer dat ze overleden was, want hij begon net goed te verdienen aan die vrouw. Het boek is geschreven met een makkelijke taal, er is soms wel erg grof en vulgair taalgebruik, maar het is wel een boek dat makkelijk begrepen kan worden. Het boek heeft eigenlijk een overgang van een onschuldige jongen naar een jongen die naar de hoeren gaat. In het eerste gedeelte van het boek heeft Arnon het over zijn vriendin (Rosie), zijn vader en zijn school. In het tweede gedeelte van het boek heeft hij het alleen maar over de hoeren waar hij zijn tijd mee doorbrengt en over zijn moeder die hij vreemd vindt. Het boek is om zo nu en dan te ontspannen en bij grappige gedeelten van het boek kan er erg gelachen worden. Eigenlijk valt er niet meer te vertellen over dit boek, want het draait eigenlijk maar om één punt: Arnon krijgt geen liefde en voelt geen liefde voor iemand, zelfs niet voor zijn eigen vader of moeder. Hij gaat elke keer naar de hoeren om zo zijn behoeftes te bevredigen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden