Nederlands romanschrijver en beeldhouwer (Oegstgeest 26.10.1925). Derde zoon uit een orthodox-christelijk gezin, waarin de vader een dominerende rol speelde. Na de lagere school, waarin zijn tekentalent zich al begon te manifesteren, laat hij zich inschrijven aan de Leidse Schildersacademie Ars Aemula Naturae, terwijl hij zich in leven houdt met versch. baantjes zoals dierenverzorger, tuinjongen en jongste bediende op een distributiekantoor. Na WO II studeert hij beeldhouwkunst aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunst en vervolgens aan de Rijksacademie te Amsterdam. Werkt op uitnodiging van de Franse regering een jaar bij Zadkine te Parijs. Het beeld `Jongen met haan' wordt in 1956 bekroond met de Sint Lucasmedaille.
Grotere bekendheid zal hij evenwel krijgen dank zij zijn proza. Na enkele verhalen in Podium debuteert hij in 1961 met de verhalenbundel Serpentina's petticoat. Een jaar later verschijnt de roman Kort Amerikaans waarmee zijn succes als schrijver gevestigd wordt, in 1963 gevolgd door een nieuwe verhalenbundel, Gesponnen suiker, en de roman Een roos van vlees. Ook met toneel heeft Wolkers zich aanvankelijk, en met succes, beziggehouden. In 1963 verschijnt De Babel, geschreven in opdracht van de gemeente Amsterdam en opgevoerd door Studio. In 1966 wordt zijn eenakter Wegens sterfgeval gesloten (1963) opgevoerd door het Nieuw Rotterdams Gezelschap.
Het vroege werk van Jan Wolkers kan men zien als een afrekening met zijn streng calvinistische opvoeding in het dogmatische milieu van zijn geboortedorp Oegstgeest. Die achtergrond speelt het meest duidelijk een rol in zijn op persoonlijke herinneringen gebaseerde Terug naar Oegstgeest (1965). De bij het verschijnen van zijn verhalen en romans als schokkend ervaren beschrijving van seksualiteit en sadisme in een sfeer van schuld en boetebesef trokken vooral bij een jongere generatie sterk de aandacht. Het grondthema daarbij is de bevrijding van de dominante vaderfiguur en van de levenssfeer waar deze een vertegenwoordiger van is. Met dit thema hangt ook de ambivalente houding ten opzichte van dieren samen, die van een zekere tederheid getuigt, maar ook in sadisme kan omslaan.
In diezelfde jaren ontwikkelt Wolkers zich tot communist en toont ook in zijn werk een steeds sterker wordend engagement: antikapitalistisch en anti-kolonialistisch. Duidelijk komt deze ontwikkeling tot uiting in het autobiografische Werkkleding (1971). Geleidelijk evolueert het werk van Wolkers inhoudelijk van de eerder gesignaleerde bevrijdingsthematiek in de richting van het thema van de alom tegenwoordige dreiging van verval en bederf. In de roman De walgvogel (1974), ontstaan na Wolkers' reis naar Indonesië in 1970, is sprake van een naar destructie leidende ontwikkeling, zowel in de idyllische jeugdliefde die het onderwerp is van de roman, als in de politieke ontwikkelingen in het naoorlogse Nederlands-Indië.
Het latere werk van Wolkers bevat steeds minder autobiografische achtergronden. Opvallend is bijv. dat voor het eerst in De perzik van onsterfelijkheid (1980) geen bijbelse elementen meer een rol spelen. Blijkbaar maakt Wolkers zich in later werk meer en meer los van zijn eigen verleden om zich sterker op politieke en algemeen-menselijke problematiek te richten.
Wolkers is ongetwijfeld de meest gelezen Nederlandse schrijver, ondanks het feit dat de kritiek aanvankelijk allerminst lovend was over zijn werk. Daarbij speelde de morele verontwaardiging over het feit dat hij onverbloemd over seksualiteit schreef en de christelijke moraal scherp bekritiseerde een grote rol. Vooral het verhaal `Kunstfruit' uit Gesponnen suiker riep een storm van verontwaardiging op. Die kritiek is later verstomd en heeft plaats gemaakt voor bewondering, onder meer voor de knappe compositie van sommige romans. De belangstelling voor zijn werk blijkt niet alleen uit de hoge oplagecijfers, maar ook uit de vele vertalingen. Van de roman Turks fruit werd bovendien in 1972 een verfilming uitgebracht die grote aantallen bezoekers trok. Ook van Kort Amerikaans en van de latere roman Brandende liefde (1981) werden films gemaakt. Het oeuvre van Wolkers werd bijzonder weinig bekroond. Pas in 1982 wordt hem de Constantijn Huygensprijs toegekend, de eerste grote prijs voor zijn gehele oeuvre.
In 1980 vestigt Wolkers zich op het eiland Texel om in alle rust te kunnen werken.
Bron: www.janwolkers.nl (en dan de verwijzing)

6. Wereldbeeld van de auteur

Het idee van Jan Wolkers is dat de mens de dood met zich meedraagt. Maar de mens verzet zich daartegen door heftig en intensief te leven (vitalisme). Dat heeft gevolgen voor de normen en waarden in het werk van Wolkers. Heftig leven is de enige kans om je volledig te ontplooien en je te ontworstelen aan de druk van de gereformeerde godsdienst.

Jan Wolkers is streng gereformeerd opgevoed. Elke dag las zijn vader voor uit de bijbel, vandaar ook zijn grote bijbelkennis.
Wolkers is ondanks zijn strenge gereformeerde opvoeding van het geloof afgestapt. Dit komt doordat hij heel erg van dieren houdt en dieren volgens het christelijke geloof niet in de hemel komen. Dit kan hij niet geloven en daarom heeft hij het geloof in de steek gelaten.
Wolkers schrijft ook heel vaak cynisch over mensen die hij niet mag. Hij gaat ook altijd heel diep in op de gevoelens van de hoofdpersonen van zijn boeken. Hij heeft wel een positief wereldbeeld omdat hij in de crisisjaren is opgegroeid.

7. Relatie thema en biografische gegevens/wereldbeeld auteur

Zoals ik eerder aangaf is Jan Wolkers opgevoed in een streng gereformeerd gezin. Jan Wolkers vond die strenge opvoeding achteraf gezien eigenlijk maar niks, hij vond het maar niks dat hun vader hen elke dag voorlas uit de bijbel. Doordat zijn vader hem en zijn broers en zussen zo streng opvoedde, ontstond er een kloof tussen hem en zijn vader. Zijn moeder deed er verder eigenlijk ook niet veel aan, dus dat ging ook niet zo goed. Dat heeft dan te maken met het thema van dit boek: “eenzaamheid”. Jan Wolkers voelde zich erg eenzaam door de niet zo beste relatie met zijn ouders, en dat is met de hoofdpersoon van het boek eigenlijk hetzelfde.

Jan Wolkers vindt ook dat heftig leven de enige kans is om je volledig te ontplooien en je te ontworstelen van de druk van de gereformeerde godsdienst. In het boek leeft de hoofdpersoon eigenlijk niet echt een wild leven. Maar hij probeert zich wel te ontworstelen aan de druk van de gereformeerde godsdienst.

In het leven van Jan Wolkers is eigenlijk een echte dreun gekomen toen in 1944 zijn broer overleed. Dat vindt hij heel erg en dat houdt hem nog steeds bezig. Dat zie je ook in het boek terug. Daniël heeft, toen hij nog met Sonja getrouwd was, een dochtertje verloren. Ze overleed omdat ze te lang in heet water zat. Dat vindt / vond hij zo erg, dat hij er nu nog steeds mee bezig is en nog de hele tijd aan denkt.

In het dagelijks leven houdt Jan Wolkers erg veel van dieren. Dat is in het boek ook wel terug te zien. In het boek heeft Daniël een kat die Samuel heet en die wordt erg goed behandeld en andersom ook. Ook houdt hij de muizen in plaats van meteen weg te doen en hij zorgt er ook goed voor dat Samuel er niet bij kan. Dat slaat echter om naar sadisme als Daniël de muizen bakt en te eten geeft aan Emmy. Dat verband kon ik nergens terug vinden in zijn leven of in zijn wereldbeeld.

Jan Wolkers krijgt, als hij een half jaar is, bronchitis en astma (waarbij hij bij een behandeling daarvan een blijvend litteken oploopt). In “Een Roos van Vlees” wordt een dag in het leven van een astmapatiënt beschreven (Daniël). In het echt heeft Jan Wolkers er best veel last van en in het boek heeft Daniël er erg veel last van. Hij kan niet naar het concert, want hij heeft haast geen lucht. Hij heeft wel medicijnen maar die mag hij niet te veel en hij heeft al te veel gehad, dus dat mag niet. Het is soms zelfs zo erg dat hij helemaal niks meer kan, nog geen voordeur openmaken. Dat heeft dus veel te maken met Jan Wolkers zelf, die in het dagelijks leven ook veel last ervan heeft (wel in wat mindere mate).

Zoals ik al aangaf heeft Jan Wolkers een blijvend litteken opgelopen tijdens een behandeling van zijn astma. Dat kwam toen omdat hij zich verbrandde. In het boek wordt duidelijk dat het kindje van Daniël dat dood is gegaan, gestorven is aan verbranding. Dat is dus ook een duidelijke relatie naar het echte leven van Wolkers.

8. Grondige beschrijving van je leeservaring

Zoals ik eerder aangaf is Jan Wolkers opgevoed in een streng gereformeerd gezin. Jan Wolkers vond die strenge opvoeding achteraf gezien eigenlijk maar niks, hij vond het maar niks dat hun vader hen elke dag voorlas uit de bijbel. Doordat zijn vader hem en zijn broers en zussen zo streng opvoedde, ontstond er een kloof tussen hem en zijn vader. Zijn moeder deed er verder eigenlijk ook niet veel aan, dus dat ging ook niet zo goed. Dat heeft dan te maken met het thema van dit boek: “eenzaamheid”. Jan Wolkers voelde zich erg eenzaam door de niet zo beste relatie met zijn ouders, en dat is met de hoofdpersoon van het boek eigenlijk hetzelfde.

Jan Wolkers vindt ook dat heftig leven de enige kans is om je volledig te ontplooien en je te ontworstelen van de druk van de gereformeerde godsdienst. In het boek leeft de hoofdpersoon eigenlijk niet echt een wild leven. Maar hij probeert zich wel te ontworstelen aan de druk van de gereformeerde godsdienst.

In het leven van Jan Wolkers is eigenlijk een echte dreun gekomen toen in 1944 zijn broer overleed. Dat vindt hij heel erg en dat houdt hem nog steeds bezig. Dat zie je ook in het boek terug. Daniël heeft, toen hij nog met Sonja getrouwd was, een dochtertje verloren. Ze overleed omdat ze te lang in heet water zat. Dat vindt / vond hij zo erg, dat hij er nu nog steeds mee bezig is en nog de hele tijd aan denkt.

In het dagelijks leven houdt Jan Wolkers erg veel van dieren. Dat is in het boek ook wel terug te zien. In het boek heeft Daniël een kat die Samuel heet en die wordt erg goed behandeld en andersom ook. Ook houdt hij de muizen in plaats van meteen weg te doen en hij zorgt er ook goed voor dat Samuel er niet bij kan. Dat slaat echter om naar sadisme als Daniël de muizen bakt en te eten geeft aan Emmy. Dat verband kon ik nergens terug vinden in zijn leven of in zijn wereldbeeld.

Jan Wolkers krijgt, als hij een half jaar is, bronchitis en astma (waarbij hij bij een behandeling daarvan een blijvend litteken oploopt). In “Een Roos van Vlees” wordt een dag in het leven van een astmapatiënt beschreven (Daniël). In het echt heeft Jan Wolkers er best veel last van en in het boek heeft Daniël er erg veel last van. Hij kan niet naar het concert, want hij heeft haast geen lucht. Hij heeft wel medicijnen maar die mag hij niet te veel en hij heeft al te veel gehad, dus dat mag niet. Het is soms zelfs zo erg dat hij helemaal niks meer kan, nog geen voordeur openmaken. Dat heeft dus veel te maken met Jan Wolkers zelf, die in het dagelijks leven ook veel last ervan heeft (wel in wat mindere mate).

Zoals ik al aangaf heeft Jan Wolkers een blijvend litteken opgelopen tijdens een behandeling van zijn astma. Dat kwam toen omdat hij zich verbrandde. In het boek wordt duidelijk dat het kindje van Daniël dat dood is gegaan, gestorven is aan verbranding. Dat is dus ook een duidelijke relatie naar het echte leven van Wolkers.

8. Grondige beschrijving van je leeservaring

Onderwerp
Het onderwerp van dit boek is hoe je verder gaat na het verliezen van iemand die je heel dierbaar is. In ‘Een Roos van Vlees’ gaat het erover hoe de hoofdpersoon, Daniël, terugkijkt op het ongeluk en het verliezen van zijn dochtertje. Ik vind het interessant om te lezen hoe de hoofdpersoon hiermee omgaat. Dit onderwerp ligt wel buiten mijn belevingswereld omdat ik natuurlijk zelf geen kinderen heb. Maar ik kan me wel voorstellen hoe de hoofdpersoon zich voelt want ze zeggen dat een kind verliezen het ergste is wat je kan overkomen en dat wordt door de schrijver verschillende keren gezegd. Omdat er op de achterkant van dit boek geen tekst stond wist ik dus helemaal niet waar het overging. En ik had dus ook niet verwacht dat het over zo’n onderwerp zou gaan.

Gebeurtenissen
Het bezoek van Emmy aan Daniël is een van de belangrijkste van dit boek. In dit deel kom je namelijk veel meer over Daniël te weten. Ook Emmy vertelt hoe zij haar kind is verloren. Maar in dit boek ligt de nadruk eigenlijk meer op de gedachten en de gevoelens van de hoofdpersoon. Alles wordt vanuit zijn ogen bekeken en in dit boek zitten ontzettend veel flashbacks. Ik zelf vond dit niet zo leuk omdat ik eigenlijk nog nooit een boek had gelezen dat zo werd beschreven, en dat vind ik helemaal niet fijn met veel flashbacks. Eigenlijk bevat het verhaal helemaal niet zoveel gebeurtenissen en dat wordt soms wat saai. Dit komt door de gedachten van de hoofdpersoon, Daniël, die, vind ik, veel te uitvoerig beschreven worden.
Ik vind dat de schrijver dit niet goed heeft gedaan. De gebeurtenissen in dit boek maken wel een indruk op mij. De keer dat Daniël naar het graf van zijn dochtertje gaat en veel herinneringen oproept, vind ik erg mooi. Het is heel confronterend omdat Daniël zichzelf de schuld geeft van het ongeluk met zijn dochtertje. De dingen die in het boek werden beschreven waren zo werkelijk dat je ze echt voor je kon zien.

Personages
Ik kan de hoofdpersoon niet zo heel goed begrijpen. Zijn manier van handelen vind ik nogal vreemd. Maar daardoor wordt het boek wel interessanter gemaakt. De personages in dit boek zijn zo echt beschreven dat het was of ze echt bestaan. Dit was wel bij alle personages. Ze werden niet gespeeld als typetjes maar echt als levensecht en dat spreekt mij in dit verhaal wel aan. De beslissingen die de hoofdpersoon maakt zijn wel te begrijpen. Maar als hij eraan denkt hoe hij zijn vrouw niet kon troosten toen hun kind was overleden, dan zou ik dat toch wel iets anders hebben gedaan. Het zou natuurlijk wel heel moeilijk zijn, maar ik zou er ook aan denken dat je nog twee kinderen hebt. Maar dit is iets dat je alleen maar kunt ervaren als je het zelf meemaakt. Je hoeft bij Daniël helemaal niets in te vullen of te gissen. Alles waar hij aan denkt, wordt goed beschreven (soms wat te goed).

Bouw
De bouw van dit verhaal is niet ingewikkeld. Het is goed aangegeven wanneer er sprake is van tegenwoordige tijd en verleden tijd. Maar je leest niet zo gemakkelijk door dit boek heen. Het is niet zo dat je sommige bladzijden twee keer moet lezen om het te begrijpen, want dat heeft geen zin bij mij, want dan begrijp ik het nog niet. Het verhaal is niet echt spannend. Maar je wilt het boek tóch uitlezen, en dat vind ik erg goed van de schrijver. De vele terugblikken in dit boek passen gewoon goed bij het onderwerp. Omdat je als lezer toch wil weten wat er met zijn dochtertje is gebeurd en hoe het komt dat Daniël en Sonja uiteindelijk zijn gescheiden. Door de vele terugblikken wordt dit langzamerhand duidelijk. De gebeurtenissen in dit boek zie je door de ogen van een personage en dat is in dit boek absoluut geslaagd.

Taalgebruik
Ik vind dat Jan Wolkers te moeilijk taalgebruik heeft toegepast. Er zaten moeilijke woorden, lastige, lange zinnen en lastige passages/fragmenten. Dat vond ik eerlijk gezegd soms wel irritant. Hij heeft er wel voor gezorgd dat het taalgebruik bij de hoofdpersoon van dit boek past, want die is ook zo ingewikkeld.