1. Zakelijke gegevens
1b.
Auteur: Saskia Noort
Titel: de eetclub
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaartal eerste druk: 2004
Jaartal gelezen druk: 2006
Datum: 16-01-2008

1c. Samenvatting
Bron: http://www.scholieren.com/boekverslagen/17455

2. De personen
2a.
De hoofdpersoon is Karen van der Made. Over haar uiterlijk wordt niet veel verteld, maar door wat Simon zegt over haar lichaam, dat het “gemaakt is voor seks”, krijg je toch te weten dat ze er niet slecht uit moet zien. Ook wordt gegeven dat ze zich goed kleed.
Karen is aan het begin van het boek net verhuist van Amsterdam naar een dorp in de buurt. Na hier 2 jaar gewoond te hebben en compleet te zijn vereenzaamd, besluit ze vrienden te gaan zoeken. Ze komt samen met een aantal meiden in de “eetclub”. Karen is anders dan de andere vrouwen in deze club. Zowel in haar gedachtegang als in haar doen. Ze werd ook wel “moraalridder” genoemd, iets wat wel veranderde nadat ze een affaire had gehad met Simon. Karen heeft een man genaamd Michel, maar ze is verliefd op Simon.


2b.
Karen is wel sociaal, maar toch valt ze buiten de groep. Na de dood van Evert en Hanneke verandert ze. Eerst was ze altijd eerlijk en goedaardig, later blijkt ze in staat te zijn iemand te vermoorden en liegt ze zich een weg in de rondte. Dit tevens wel omdat ze een doel nastreeft: ontdekken wie de dood van Evert en Hanneke op zijn of haar geweten heeft. Ze is een doorzetter, ze geeft niet op.

2c.
In dit boek zijn de gebeurtenissen belangrijker. Er wordt niet veel over de hoofdpersoon verteld, behalve wat hij meemaakt. Wél wordt verteld dat de hoofdpersoon enigszins veranderd in zijn doen en laten, maar het is niet waar het boek om draait.

2d.
Gebeurtenissen in dit boek zijn bijvoorbeeld moord, vreemdgaan en vrienden verliezen. Dit lijdt tot een hoop verwarring en onzekerheid, rouw, liegen, dingen moeten verzwijgen, uitzoeken wie wat heeft gedaan, twijfels over andere personages en ruzie.

2f.
Het belangrijkste bijfiguur is Simon Vogel. Hij is getrouwd met Patricia en erg rijk. De leden van de eetclub zijn soms behoorlijk afhankelijk van hem, omdat ze geld van hem hebben geleend of hun bedrijf gefinancierd wordt door Simon. Dit is niet de enige reden dat hij zo belangrijk is. De hoofdpersoon, Karen, is namelijk verliefd op hem. Dit zorgt voor de nodige problemen en een extra drama binnen het verhaal. Ook lijkt het er op dat hij medeplichtig is aan de moord op Evert en/of Hanneke, misschien is hij zelfs voor de volle 100% schuldig. Karen vindt het moeilijk met haar verliefde situatie om te gaan, Simon vindt het tevens wel best. Hij is alleen op seks uit. Aan het eind van het boek blijkt zelfs dat hij ook nog eens een relatie heeft met Babette, de eigenlijke moordenaar van Evert en Hanneke. Hij is belangrijk, omdat hij veel in het verhaal voorkomt en een hele andere wending geeft aan het verhaal. Vrijwel alle gebeurtenissen worden indirect door hem beïnvloed.

2g.
De invloed die hij op andere personen uitvoert is groot. De andere mannen zouden allemaal wel zo willen zijn als Simon, hij is hun voorbeeld. Slim, charmant en ook nog eens rijk. Ook zijn ze financieel afhankelijk, zoals hierboven vermeld. Over het algemeen is zijn invloed op anderen niet erg positief. Dankzij hem liegt Karen en bedriegt ze haar man. Evert kan dankzij hem een eigen bedrijf beginnen, dat niet goed loopt, waardoor hij en Babette in geldnood komen. Babette wordt verliefd op hem. Patricia is zijn vrouw, het is logisch dat deze dingen ook voor haar de zaak verslechteren (vreemdgaan, vriendenkring).


2h.
Ik vind Karen niet zo'n boeiend personage. Ze is namelijk vrij doorsnee. Ze hecht veel waarde aan eerlijkheid en dingen goed doen, maar kan het niet opbrengen de hele tijd eerlijk te blijven. Ze is ook een doorzetter.

Karen word hoe langer hoe minder sympathiek met bepaalde dingen. Dit vind ik erg jammer. Citaat blz 96: “Voor ik in dit dorp woonde, voor ik deze vrienden kende, had dit woord voor mij geen enkele betekenis. Maar er was een nieuwe stem mijn hersenen binnengedrongen, en die stem fluisterde krachtig: ‘Loser. Evert is een loser.’ Het was deze stem die me bang maakte. Wat voor mens was ik in hemelsnaam geworden?”

Karen heeft ook haar goede momenten, waarin ze probeert te praten met haar vrienden die problemen hebben. Hoe de situatie ook is, ze wil altijd het beste voor die vriend. Citaat blz 207: “Het deed me pijn te zien dat hij zich Hannekes dood verweet. Het liefst nam ik hem in mijn armen en fluisterde ik in zijn oor dat hij niet schuldig was, dat hij een lieve, goede echtgenoot voor haar was geweest en dat zijn reactie op haar verhouding met Evert niet meer dan logisch was, maar ik wist dat hij zijn pijn niet met mij wilde delen.”

Ik vind het wel bewonderenswaardig hoe ze blijft proberen te ontdekken wie Evert en Hanneke had vermoord. Ze wist namelijk zeker dat Hanneke geen zelfmoord zou plegen, zoals de politie beweerd had. Ze zoekt waar mogelijk informatie om haar doel te bereiken. Citaat blz. 200: ‘Ik propte een ongeopende envelop van KPN in mijn tas en richtte me op de computer. Ik klikte op het e-mailicoontje en haar mailbox werd geopend.’

Ze denkt na voor ze iets zegt. Citaat blz 209: “Ik realiseerde me dat ze niet wist dat Hanneke dood was en dat dit nieuws hard aan zou komen. ‘Ben je aan het rijden?’ vroeg ik. ‘Ja, maar dat geeft niet, want ik bel handsfree. Vertel, wat is er met haar?’ ‘Volgens mij moet je de auto toch maar even langs de kant zetten…’”

4. De opbouw
Het verhaal is niet chronologisch geschreven. Ongeveer 1/3 van de hoofdstukken zijn flashbacks. De opbouw is niet chronologisch, omdat het grote saaie stukken zou gaan bevatten. De flashbacks verklaren de feiten die al gegevens zijn. Bijvoorbeeld wanneer al bekend is dat Evert dood is, is er een flashback waarin duidelijk wordt dat behalve Hanneke niemand hem echt heeft gesteund. Zo wordt het steeds duidelijker waarom bepaalde dingen gebeuren. Het verhaal bevat geen grote flash-fordwards. Deze passen ook niet zo in dit verhaal, er zou te veel duidelijk worden en het zou erg verwarrend zijn.

9. Opvallende gebeurtenissen
Gebeurtenis 1. Citaat blz. 13: “Manshoge vlammen sloegen uit de rieten kap, de eens wit gestuukte buitenmuren waren nu pikzwart geblakerd. Dikke, donkergrijze rookwolken bolden op uit de ramen en het dak. Buren renden rond, zeulend met hun huilende kinderen, schreeuwden naar elkaar, terwijl anderen met ingehouden adem en rode ogen naar het vuur keken dat het landhuis gretig opslokte”.


Deze hierboven geciteerde gebeurtenis geeft me een gevoel van onmacht. Het kan iedereen gebeuren dat zijn/haar huis afbrand. In een klap verlies je alles wat je bezit.

Gebeurtenis 2. Citaat blz 112: “Er hing een vreemde, gespannen stilte, die me bang maakte. Ik legde mijn hand op Ivo's schouder, waarop hij terugdeinsde en mijn hand in de lucht kwam te hangen. Hij ontweek mijn blik. Zijn kaakspieren spanden zich. 'Het lijkt me beter dat je weggaat, Karen. Laat ons met rust,' fluisterde hij met ingehouden woede. 'Pardon?' vroeg ik. 'Ja. Ga maar. Jij hebt besloten uit de school te klappen. Ons te verraden. En dus heb je hier niets meer te zoeken.' 'Jezus, Ivo, dat is niet waar. Ik zweer je dat ik dat niet gedaan heb...'

Dit citaat geeft een gemengd gevoel van woede, onmacht en verdriet. Karen wéét dat ze niks fout heeft gedaan, en dat anderen ze dit hebben wijsgemaakt. Deze harde beschuldiging maakt haar zowel boos als verdrietig. Toch kun je niks beginnen tegen de ander, omdat diegene zich in een lastige situatie bevindt en je geen argumenten hebt om de valse bewering recht te zetten. Je kunt niet blijven, ook al is dat alles wat je wilt. Ik kan me hierbij goed in Karen inleven.

Gebeurtenis 3. Citaat blz 230: “Ik keek door het spionnetje en zag niemand staan. Waarschijnlijk hadden ze de fles al voor de deur gezet. Ik opende de deur en horde eerst een sissend geluid. In een reflex duwde ik de deur weer dicht, maar de persoon aan de andere kant was sterker en het sissen ging door, er was geen ontkomen aan, mijn ogen leken brandend uit hun kassen te puilen en mijn keel zwol zo hevig, dat ik geen adem meer kon halen.”

Ik vind dit één van de meest spannende momenten in het boek. Al wanneer er wordt aangebeld, ruik je lont. Je voelt al aankomen dat er iets mis is, dan doet ze toch maar voorzichtig de deur open. Plotseling gaat er een helse pijn en schrik door je lijf. Dit moment voert de spanning flink op. Het is de laatste, en ook meest agressieve scène in het boek.

LERARENCOMMENTAAR: 2b moet uitgebreider en liefst met citaten!
-------------------------------------------------------------------------------

EXTRA OPDRACHT, "PERSPECTIEF IS JOUW BOEK"

1. De officiële naam van de het gebruikte perspectief is de ik-verteller.
Citaat blz. 21: “Via het bospad liep ik met de kinderen richting het huis van Simon en Patricia, dat achter de school lag. Op een vreemde manier verlangde ik ernaar weer bij de mensen te zijn die hetzelfde hadden meegemaakt, die zich net zo verscheurd en vertwijfeld voelden als ik.”
Dit is een gedachte van de hoofdpersoon. Je herkent het perspectief van de ik-verteller aan het woordje “ik”.


2a. Over het algemeen is het boek vrij subjectief geschreven. De gedachten, meningen en ideeën van de hoofdpersoon komen goed naar voren, veel meer dan die van de andere personages. De mening van anderen komt vrij weinig naar voren in de dialogen die zich tussen de hoofdpersoon en het andere personage plaatsvinden. Sommige personages, zoals bijvoorbeeld Dorien Jager van de politie, zijn er alleen om het verhaal een andere wending te geven. Ze hoeft ook niet persoonlijk te zijn, en daarom zal haar mening niet erg duidelijk worden. De meningen en ideeën van Simon Vogel, één van de belangrijkste personages in het verhaal, komen wel goed naar voren. Dit omdat Karen verliefd op hem is en het voor de lezer plezierig is om een beetje te weten wat hij denkt. Zo komen ook de gedachten van Hanneke, de beste vriendin van Karen, meer aan bod dan de gedachten van de meeste andere personages. In het begin gaan Karen en Hanneke veel met elkaar om en is Hanneke ook de enige die echt achter Karen staat. Ze brengt haar eigen mening naar voren om Karen in bescherming te nemen. Ook Evert’s mening komt af en toe naar voren. Meteen in het begin van het boek sterft Evert. In de flash-backs kon je zijn mening af en toe tegen. Zo vindt Karen een brief van Evert gericht aan Hanneke. In deze brief maakt hij duidelijk hoe hij denkt en hoe hij zich voelt.

Babette blijkt uiteindelijk degene te zijn die Hanneke en Evert heeft vermoord. In het boek wordt Babette continu afgeschilderd als de zielige vrouw die haar huis en man heeft verloren door de brand. Dit beeld is dus compleet verkeerd. Ze lijkt ontzettend zielig en zo lijkt ze ook te denken, pas achteraf weet je dat dit niet klopt. Zo ook Simon. Hij liegt, omdat hij weet dat Babette de brand heeft aangestoken en Hanneke van het balkon af heeft gegooid. Als je alles vanuit Karen’s opzicht bekijkt, zie je Simon als een charmante man. Babette zie je als een zielige vrouw. Als je het vanuit Babette zou bekijken, denk je de hele tijd aan de moorden denken en wéten dat Babette het heeft gedaan. Dit zou het boek een stuk minder leuk maken.
Ik denk dat het verhaal ontzettend saai was geweest als het vanuit een ander personage was verteld. Misschien dat het verhaal nog leuk was geweest als het was verteld vanuit Simon, maar dan zou het verhaal heel anders zijn. Vanuit Babette zou je al direct weten wie de moord gepleegd heeft. Dit zou op zich niet zo’n ramp zijn, omdat ze er misschien wel heel erg spijt van had, maar je weet dat ze dat niet heeft. Vanuit Hanneke en Evert zou het snel afgelopen zijn, omdat die vermoord zijn. Vanuit Patricia of Angela zou het ook niet erg boeiend zijn, omdat die zich met zijn tweeën afsluiten van het hele drama rondom Evert en Hanneke. Als alwetende verteller zou het ook maar saai worden, omdat als je precies weet wie wat gedaan heeft en wat er overal gebeurd, je je niet hoeft af te vragen wat er gaat gebeuren. Ik vind het dus goed dat het subjectief is geschreven.

3. De eetclub is een verhaal met een ik-verteller. Ik kon me wel in de hoofdpersoon inleven en enigszins begrijpen hoe ze zich moest voelen, maar erg overtuigd was ik niet. Voor mijn part was het in hij/zij perspectief geschreven. Ik kon me evenveel in de hoofdpersoon inleven als in andere personages. Ik kon dus niet echt in haar huid kruipen, om alles precies zo te voelen als zij. Dit is mede door het soort boek. Ik vind de eetclub namelijk een leuk boek om te lezen, maar het is vrij standaard. Ook zijn de gebeurtenissen niet altijd even geloofwaardig. Dit zorgt er voor dat ik me minder goed kan inleven in de hoofdpersoon, dit vind ik wel jammer.

4. Ik denk dat de schrijfster heel goed is omgegaan met het gekozen perspectief. Als het in het alwetende perspectief was geschreven, zou het vrij snel saai worden. In dit boek vraag je je namelijk regelmatig af hoe bepaalde dingen gaan aflopen. Zou het goed blijven gaan tussen Karen en Michel, wat is er nou precies gebeurd rondom de dood van Evert en Hanneke. Als het in het alwetende perspectief was geschreven zouden emoties en dergelijke minder naar voren komen. Hetzelfde geldt voor het hij/zij perspectief, de personale verteller. De emoties en gedachten zouden minder naar voren komen, wat wel jammer is. Bepaalde gedachten zijn namelijk vrij persoonlijk. Een zin als `Ze huilde tranen met tuiten bij de gedachte dat ze hem nooit meer zou zien` roept bij mij minder emotie op dan een zin als `Ik huilde tranen met tuiten bij de gedachte dat ik hem nooit meer zou zien`.

LERARENCOMMENTAAR: Vraag 2 is buitengewoon goed beantwoord.