Une mort très douce door Simone de Beauvoir

samenvatting
Op 24 oktober 1963 krijgt Simone de Beauvoir een telefoontje op haar hotelkamer in Rome. Het is Bost, een vriend uit Parijs. Bost woont in hetzelfde gebouw als haar moeder. Hij zegt dat haar moeder Françoise, een ongeluk heeft gehad. Simone denkt dat ze is aangereden of zo, want haar moeder heeft zware reuma en is al 77 jaar. Later bleek dat ze in de badkamer gevallen was en er ongeveer twee uur over had gedaan ergens hulp te krijgen. Ze heeft haar dijbeen gebroken. De deur werd ingetrapt en ze werd overgebracht naar het ziekenhuis Boucicaut.Bost wil haar naar de kliniek C laten gaan, maar dat wil ze niet want volgens haar is dat veel te duur. Olga, die bij haar op de etage woont, brengt haar kleren.

De doktoren denken dat de oorzaak van de val een hartaanval was. Simone keert terug naar Parijs. Ze vond al een tijdje dat haar moeder er slechter uitzag dan normaal. Bij het eerste bezoek is Françoise boos, omdat Simone al twee maanden niks meer van zich had laten horen. In het begin zou ze geopereerd worden, maar volgens de doktoren is dat niet meer nodig, want de breuk zal zich vanzelf helen.
Ook haar zus Poupette is gebeld, zij was de lievelings dochter. Kort geleden had zij (samen met haar man Lionel) haar moeder meegenomen naar de Elzas. Hier voelde haar moeder zich al niet lekker: ze had buikpijn en ze at niet. Uit de genomen rontgenfoto’s blijkt niks aan de hand te zijn. Hun moeder belt veel en ze leest wat. Haar bewegingen worden bemoeilijkt doordat ze haar armen nauwelijks kan gebruiken (de rechter omdat ze vroeger van de fiets was gevallen en de linker omdat ze nu was gevallen). Als ze haar linkerarm wat beter kan gebruiken, lijkt ze wat op te knappen. Simone moet terugdenken aan de dood van haar vader. Deze was zeer zwaarmoedig en zijn dood zorgde ervoor dat haar moeder wat meer buiten de deur kwam.

Doordat Françoise nog steeds niet eet en buikpijn houdt, maakt men nog een keer röntgenfoto's. Deze laten zien dat ze in haar darmen een kwaadaardig tumorl heeft zitten. Dit schokt haar dochters vreselijk. De vraag is nu of ze haar moeten laten opereren en of ze het haar moeten vertellen, want haar moeder heeft altijd gezegd haar niet nutteloos in leven te houden. 's Nachts moet hun moeder veel overgeven en ze weten niet of ze de volgende dag zal halen. Poupette en Simone besluiten na overleg met Simone's vriend Sartre om haar te laten opereren. Aan familie, vrienden en hun moeder zelf vertellen ze dat ze wordt geopereerd aan buikvliesontsteking.
De operatie heeft voor Françoise geen complicaties meegebracht. Simone gaat naar Sartre om haar hart uit te storten en om het meegemaakte te verwerken.

Simone ervaart de sfeer in het ziekenhuis nu als een dodenstrijd. Haar moeder lijkt opgewekt. Ze vindt het bijzonder raar dat ze voor een dijbeenbreuk naar het ziekenhuis moet, en dat ze vervolgens aan haar buikvlies wordt geopereerd. Deze opgewektheid is echter schijn, ze is zeer zwak. Simone en Poupette vragen zich nu af of verlengen van haar leven of euthanasie het beste is, want ze willen niet dat ze zal lijden. Ze waken beide aan het bed van hun moeder. Dit vindt zij heel raar, omdat ze denkt niet ernstig ziek te zijn. Poupette zegt dat ze dit niet erg vindt, omdat ze eraan gewend is, doordat Lionel ook wel eens in het ziekenhuis heeft gelegen. Simone vertrekt nu met Sartre naar Praag.
Nadat Simone in Praag na een telefoongesprek eerst krijgt te horen dat het heel goed gaat met haar moeder. Ontvangt ze twee dagen later een telegram van Poupette: het gaat slechter met hun moeder en ze vraag of Simone thuis wil komen. Sartre denkt dat het beter is om nog twee, drie dagen te wachten, maar ze gaat toch terug. Een priester bezoekt Françoise, maar ze is hier niet echt van onder de indruk.Ze is in een soort van onverschilligheid gezakt. Simone wil ook eens blijven slapen in het ziekenhuis in plaats van Poupette, deze ziet er namelijk vermoeid uit, later gaf ze toch toe. Hun moeder slaapt erg veel. De gezondheid van Françoise gaat hard achteruit. Ze klaagt dat alles pijn doet. Men geeft haar steeds meer morfine spuiten. Simone en Poupette vinden het verschrikkelijk om hun moeder zo te zien lijden, en ze willen haar leven eigenlijk niet meer verlengen. Als Simone in de ziekenhuisrestauratie zit, terwijl Poupette bij hun moeder is, krijgt hun moeder weer ongelofelijke pijn, ze begint te ijlen en ze krijgt morfine spuiten. Françoise gaat weer rustig liggen en doet haar ogen dicht, ze is gestorven.

De zuster zegt tegen Simone en Poupette dat hun moeder gestorven isen dat het een milde dood is geweest. Simone denkt dat haar moeder nog zou leven als ze het gezwel eerder hadden gezien. Misschien hadden ze haar leven nog kunnen rekken als ze haar nog een keer hadden geopereerd. Maar ze vindt ook dat haar moeder geluk heeft gehad dat ze een zachte dood is gestorven en gespaard is gebleven voor de angst te moeten sterven.
Simone en Poupette gaan naar het ziekenhuis om hun moeders spullen op te halen. Samen regelen ze ook de begrafenis. Simone vindt het best erg dat ze er niet bij was toen haar moeder stierf, ze vindt dat ze haar vader beter had begeleid bij diens sterven. Poupette blijft bij Simone slapen naar de dag van de begrafenis. In de auto naar de begraafplaats toe komen ze erachter dat ze de bloemen zijn vergeten. Maar dit gaf niet, want ze wisten dat hun moeder dit toch niet had gewild. Het is druk bij de begrafenis.

Als Simone papieren opruimt van haar moeder, haalt ze jeugdherinneringen op. Ze vindt het steeds erger dat haar moeder dood is; ze hield meer van haar dan dat ze dacht. Ze wordt boos op zichzelf, omdat ze zich liet meeslepen door hetgeen er in haar omgeving werd gezegd: Françoise had de leeftijd om te sterven. Al weet ze dat ieder mens moet sterven blijft ze het iets gewelddadigs en onverdiens vinden.