Titel
Une mort très douce
Jaar van uitgave
1964
Fabel
Op 24 oktober 1963 krijgt Simone de Beauvoir een telefoontje op haar hotelkamer in Rome. Bost, een vriend, belt haar vanuit Parijs. (Bost woont in hetzelfde gebouw als haar moeder). Hij vertelt haar dat haar moeder, Françoise (77 jaar), een ongeluk heeft gehad. Simone denkt dat ze is aangereden, want haar moeder is zwaar reumatisch. Ze is echter in de badkamer gevallen. Ze heeft haar dijbeen gebroken. Men heeft haar deur moeten forceren om binnen te komen. Ze werd overgebracht naar het ziekenhuis Boucicaut, ze wilde niet naar kliniek C. (waarvan Bost vindt dat er betere doktoren rondlopen), omdat dat te duur was, volgens haar. Een vrouw, Olga, die bij haar op de etage woont, brengt haar kleren.
De doktoren denken dat de oorzaak van de val een hartaanval was. Simone keert terug naar Parijs. Ze vond al enige tijd dat haar moeder er slechter uitzag dan voorheen. Bij het eerste bezoek, verwijt Françoise Simone dat ze al twee maanden niks meer van zich had laten horen. Aanvankelijk zou ze geopereerd worden, maar dit is volgens de doktoren niet nodig, de breuk zal zich vanzelf helen.
Ook haar zus Poupette is gebeld. Onlangs had zij (samen met haar man Lionel) haar moeder meegenomen naar de Elzas. Hier voelde haar moeder zich al niet lekker: ze had buikpijn en ze at niet. Lionel verspelde dat ze de winter niet zou halen. Hun moeder belt veel en ze leest wat. Haar bewegingen worden bemoeilijkt doordat ze haar armen nauwelijks kan gebruiken (de rechter omdat ze vroeger van de fiets was gevallen en de linker omdat ze nu was gevallen). Als ze haar linkerarm wat beter kan gebruiken, lijkt ze wat op te knappen. Simone moet terugdenken aan de dood van haar vader. Deze was zeer zwaarmoedig en zijn dood zorgde ervoor dat haar moeder wat meer buiten de deur kwam.
Doordat Françoise nog steeds niet eet en buikpijn houdt, maakt men röntgenfoto's. Deze laten zien dat ze in haar darmen een kwaadaardig kankergezwel heeft zitten. Dit schokt haar dochters. De vraag is nu of ze haar moeten laten opereren en of ze het haar moeten vertellen. 's Nachts moet hun moeder veel overgeven en de doktoren vragen zich af of ze de volgende dag zal halen. Poupette en Simone besluiten na overleg met Simone's vriend Sartre om haar te laten opereren. Aan familie, vrienden en hun moeder zelf vertellen ze dat ze wordt geopereerd aan buikvliesontsteking.
De operatie heeft voor Françoise geen complicaties meegebracht. Simone gaat naar Sartre om haar hart uit te storten en om het meegemaakte te verwerken.
Françoise heeft niet echt een gelukkige jeugd gehad. Haar ouders waren vrij streng. Daarom vluchtte ze al vroeg in een huwelijk. Ze behoorde tot de bourgeoisie. Dit huwelijk bleek ook niet alles te zijn. Het begon al bij de huwelijksreis. Ze hield van reizen, maar haar man niet zo. Hij was duidelijk de baas over haar. Nadat hun vermogen afnam ging het nog slechter. Haar man ging aan de drank en hij beledigde haar vaak in bijzijn van vrienden. Tegenover de buitenwereld gaf ze nooit toe dat het huwelijk knap waardeloos was. Haar dochters werden het belangrijkste voor haar.
Simone ervaart de sfeer in het ziekenhuis nu als een dodenstrijd. Haar moeder lijkt opgewekt. Ze vindt het bijzonder raar dat ze voor een dijbeenbreuk naar het ziekenhuis moet, en dat ze vervolgens aan haar buikvlies wordt geopereerd. Deze opgewektheid is echter schijn, ze is zeer zwak. Simone en Poupette vragen zich nu af of verlengen van haar leven of euthanasie het beste is. Ze waken beide aan het bed van hun moeder. Dit vindt zij heel raar, omdat ze denkt niet ernstig ziek te zijn. Poupette zegt dat ze dit niet erg vindt, omdat ze eraan gewend is, doordat Lionel ook wel eens in het ziekenhuis heeft gelegen. Vroeger vond Simone het gênant om haar moeder naakt te zien, nu niet meer, omdat ze haar niet meer echt als moeder beschouwt, maar als een ziek lichaam. Simone vertrekt met Sartre naar Praag.
Nadat Simone in Praag na een telefoongesprek eerst krijgt te horen dat het heel goed gaat met haar moeder. Ontvangt ze twee dagen later een telegram van Poupette: het gaat slechter met hun moeder en ze vraag of Simone thuis wil komen. Sartre denkt dat het beter is om nog twee, drie dagen te wachten, maar ze gaat toch terug. Terug in de kamer van haar moeder, vertelt die dat ze dacht dat ze in een kist lag die gedragen werd door verplegers. Een priester bezoekt Françoise, maar ze is hier niet echt van onder de indruk. Simone wil ook eens blijven slapen in het ziekenhuis in plaats van Poupette, deze ziet er namelijk vermoeid uit. Ze wil dit in eerste instantie niet, omdat hun moeder dan argwaan kan krijgen, later zal ze toegeven. Hun moeder slaapt erg veel. De gezondheid van Françoise gaat hard achteruit. Ze klaagt dat alles pijn doet. Men geeft haar steeds meer morfine spuiten. Simone en Poupette vinden het verschrikkelijk om hun moeder zo te zien lijden, en ze willen haar legen eigenlijk niet meer verlengen. Als Simone in de ziekenhuisrestauratie zit, terwijl Poupette bij hun moeder is, krijgt hun moeder weer ongelofelijke pijn, ze begint te ijlen en ze krijgt morfine spuiten. Françoise gaat weer rustig liggen en doet haar ogen dicht, ze is gestorven. De zuster deelt Simone en Poupette mede dat hun moeder niet heeft geleden, ze is een zachte dood gestorven.
Simone denkt terug aan haar moeder en haar opvattingen over de dood en het geloof. Françoise was altijd bang geweest voor kanker, maar in het ziekenhuis had ze er geen moment bij stilgestaan. Hiervoor zorgde de positieve zorg van haar vriendinnen. Ze geloofde noch in God noch in de duivel, ze geloofde alleen in leven na de dood.
Simone denkt dat haar moeder nog zou leven als ze het gezwel eerder hadden gezien. Misschien hadden ze haar leven nog kunnen rekken als ze haar nog een keer hadden geopereerd. Maar ze vindt ook dat haar moeder bevoorrecht is dat ze een zachte dood is gestorven.
Simone en Poupette gaan naar het ziekenhuis om hun moeders spullen op te halen. Samen regelen ze de begrafenis. Simone vindt het erg dat ze er niet bij was toen haar moeder stierf, ze vindt dat ze haar vader beter had begeleid bij diens sterven. Poupette blijft bij Simone slapen. Ze nemen een kalmerend middel om te kunnen slapen. Op de ochtend van de begrafenis doen ze dit weer. In de auto naar de begraafplaats toe komen ze erachter dat ze de bloemen hebben vergeten. Maar dit is niet erg, want ze weten dat hun moeder dit toch niet had gewild. Het is druk bij de begrafenis.
Als Simone papieren opruimt van haar moeder, haalt ze jeugdherinneringen op. Ze vindt het steeds erger dat haar moeder dood is; ze hield meer van haar dan dat ze dacht. Ze wordt boos op zichzelf, omdat ze zich liet meeslepen door hetgeen er in haar omgeving werd gezegd: Françoise had de leeftijd om te sterven. Ze berust met moeite in de dood.
Citaten
Het boekverslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
1 seconde geleden
L.
L.
He, top dat je dit op het i'net hebt gezet! Je hebt me een hele hoop werk bespaart met je uitreksel! Echt onwijs bedankt!:)
21 jaar geleden
AntwoordenI.
I.
Wauw! Wat een supertof uittreksel, ik heb er echt veel aan gehad
13 jaar geleden
Antwoorden