Feitelijke gegevens

• 1e druk, 2009
• 155 pagina's
• Uitgeverij: Van Gennep Amsterdam

Flaptekst

Eerste zin

Samenvatting

Het boek begint met enkele dagboekfragmenten uit 2005, waaruit duidelijk de afhankelijkheid van Maria ten opzichte van Manou wordt getoond. Ook schrijft ze over de haat-liefde relatie met haar moeder.

I Naar India

Maria stapt uit het vliegtuig en merkt meteen dat India een vies land is met heel lelijke mannen (met snor!). Ze ondergaat een ware cultuurschok. Ze heeft Manou in haar hoofd meegenomen en moet nu in het project in India proberen los te komen van haar verleden. Ze zal volgens haar begeleidster Liz twee dingen moeten leren: ten eerste haar grenzen leren kennen en ten tweede leren een eigen mening te geven. Het valt in het begin helemaal niet mee. Als jonge vrouw valt ze op in het land met vieze bedelaars en enge mannen. Dat schrijft ze ook in een brief naar haar broer Thomas. In een dagboekfragment van juni 2006 zegt ze blij dat ze een keer “nee” heeft durven zeggen tegen een man (het was een riksjabestuurder en ze spraken over een ritprijs). Voor het project moet ze werken op een schooltje en ze doet danslessen met gehandicapte kinderen.

Ze krijgt ook een klein wit hondje, dat ze Bindi noemt. Een Bindi is een zwarte stip op het voorhoofd van een vrouw in India. Tegen Bindi vertelt ze haar problemen en het lijkt net of hij heel goed luistert. Het is een soort therapeut voor haar. Ook met Liz kan ze in feite goed opschieten. Met de andere leiding is dat zeker minder het geval.

Ze gaat met Liz ook enkele dagen aar Sri Lanka, dat wel een veel mooier land is. Daar leert ze nee zeggen tegen een barkeeper. Op rondreis door Sri Lanka leert ze een leuke jongen kennen (Dinu) en ze lijkt verliefd op hem. Wanneer ze afscheid neemt, weet ze dat ze naar hem terug wil gaan.
Na zes maanden is de projectperiode voorbij en moet ze afscheid nemen van Liz en Bindi. Maria voelt zich zwaar “kut”.

II Terug in Nederland

Begin oktober 2006 keert ze terug. Op Schiphol ziet Maria Manou. Haar vriendin Loes heeft enkele keren tegen de wil van de leiding in contact via internet gehad. Het lijkt er dus op alsof ze de vlucht heeft doorgeseind. Ze gaat eerst met haar moeder mee naar huis en ontmoet daar haar broertjes. Ze ergert zich weer meteen aan haar moeder en heeft spijt van haar terugkeer. Daarna moet ze naar de inrichting in Twello. Daar zegt de leiding dat ze last heeft van een PTSS (post traumatisch stress syndroom). Daarvoor met ze behandeld worden bij een psychiater. Maria mist India en haar eigen therapeute Bindi.

Niet lang daarna wordt ze overgeplaatst naar Deventer waar ze in een Externe Behandel Unit wordt geplaatst. De andere huisgenoten doen niet veel: ze raakt een beetje verliefd op een losertje Pim. In deze periode speelt sterk de vraag of ze tegen de veel oudere Manou een aanklacht zal indienen. Ze moet van de projectleiding meedoen aan een promotiefilmpje over India. Ze moet mooiere dingen vertellen dan die er in werkelijkheid in zitten. Door het zien van de promotiefilm krijgt Maria weer heimwee naar India. Ze wil terug naar Liz en Bindi.

III Opnieuw naar India

In april 2007 is het dan weer zover. Ze vliegt opnieuw naar India. Ze wordt herenigd met Liz en Bindi, maar ze zit nu wel in een veel minder mooi huis en de stad is ook niet zo leuk als Trichy. Ze moet weer lessen geven aan gehandicapte kinderen. Toch verveelt ze zich dood en ze gaat dan haar belevenissen met Manou opschrijven in het boek Echte mannen eten geen kaas. Ze kan nog niet vermoeden dat dit een bestseller zou worden. Ze schrijft 106 A4-tjes en heeft het hele verhaal nooit meer helemaal teruggelezen. Tenminste, dat beweert ze.

In die periode wordt ze ook aangerand (niet verkracht) door een buurjongen die later door Liz wordt aangepakt. Maar formeel kunnen ze de jongen niets maken, want de stichting heeft geen werkvergunning. Met Liz gaat Maria weer een weekend naar Trichy wat een veel leukere stad was. Ze hebben het reuze naar hun zin en bovendien gaat het boek naar een uitgever. Als Maria 18 jaar wordt (*daarom is ze Nederland weer ontvlucht: in Nederland kun je als je 18 jaar bent legaal in de prostitutie) krijgt ze €1000 van haar oma. Van dat geld betaalt ze o.a. een vliegreis voor Dinu van Sri Lanka naar India. Maar de hernieuwde kennismaking wordt een mislukking. Ze is blij dat hij na een week weer ophoepelt. Liz heeft intussen een leuke man gevonden (Azir). Eerst is Maria wat jaloers, maar ze kan het later best met Azir vinden.

Doordat de man in huis is, is Bindi steeds minder aanwezig.

Ze gaat na een half jaar weer terug naar Nederland. Ze gaat meteen weer in de EBU in Deventer. Daar uit Maria heel wat kritiek op het Indiase project, wat de leidinggevenden niet zo leuk vinden. Een medebewoonster, Veronique, overtreedt steeds de regels voor seksafspraken met mannen. Dat levert een flinke ruzie op. Maria is woedend en krijgt een flinke terugval. Ze gaat korte tijd daarna werken als kamermeisje in een hotel en moet daarvoor met de trein reizen. Op het station ziet ze een keer Manou. Ze scheldt meteen op de rotte mentaliteit van de Afrikanen. 
"Hij is gewoon een dikke, vieze, pedofiele Afrikaan, die kleine meisjes helemaal kapotmaakt en brainwasht. Een pedofiele seksterrorist." En: "Ik gun hem niet om dood te gaan voor hij beseft wat hij met zijn leven heeft gedaan. Wat een eenzame begrafenis zal die man hebben." (blz. 150). Maar ze kan hem weerstaan. Dat is een mooie overwinning. Ze weet dat ze hem voortaan kan afwijzen. In die zin heeft het project toch geholpen.

In november 2008 geeft Maria een overzicht van wat er gebeurd is. Ze is onafhankelijk van Manou. Haar boek is een bestseller geworden. Maar eigenlijk mist ze ook wat spanning in haar leven die ze wel had met Manou. Maar die wil ze toch niet terug. Dat heeft ze wel geleerd in het Indiase project. Over Liz weet ze nog te vertellen dat die getrouwd is en een kindje heeft.

Een bladzijde met dankwoorden aan hen die alles hebben mogelijk gemaakt een tweede boek te schrijven volgt daarna.

Personages

Maria Mosterd

De non-fictieve hoofdpersoon en tegelijk auteur van het boek. In 'Bini' beschrijft ze de periode van haar zestiende tot haar achttiende levensjaar, waarin ze het trauma rondom Manou (zie: 'Echte mannen eten geen kaas') probeert te verwerken. Ze aardt goed in India en vindt het moeilijk om weer thuis te zijn en met haar familie (moeder) onder één dak te leven. Ze vindt troost in dingen als haar hondje Bindi en haar begeleider Liz. Aan het eind van het verhaal is ze (door de projecten in India en de therapieën in Nederland) onafhankelijk geworden van Manou en heeft ze het verleden achter zich gelaten.

Bindi

Is niet echt een personage, maar het hondje van Maria, dat ze als een soort therapeut beschouwt en erg mist als ze weer in Nederland is.

Liz

Haar begeleider in India waarmee ze het erg goed kan vinden. Liz leert haar dat ze haar grenzen moet kennen en een eigen mening geven. Liz trouwt aan het eind van het verhaal met Azir en krijgt een kind.

Manou

Is de loverboy uit het verleden van Maria, die af en toe nog opduikt in de roman, maar zelf geen actieve rol speelt. Indirect is hij wel heel belangrijk voor het verhaal, omdat Maria onafhankelijk van hem probeert te worden (en daar uiteindelijk ook in slaagt).

Thematiek

Coming of age

In het boek probeert Maria onafhankelijk te worden van haar traumatische verleden. We zien haar groeien en sterker in haar schoenen komen staan. Vooral in India, door te praten met Bindi en Liz, wordt ze veel volwassener. Uiteindelijk kan ze zich verzetten tegen Manou.

Motieven

Verkrachting/seksualiteit

Als Maria voor de tweede keer naar India gaat, wordt ze aangerand door een buurjongen. Dit brengt oude trauma\'s naar boven.

Verdriet

Maria gaat naar India om haar oude verdriet rondom Manou te verwerken en het verdriet los te laten.

Loverboy

Maria is ontsnapt van loverboy Manou en om dit trauma te verwerken gaat ze naar India. Toch kan ze de loverboy niet zomaar loslaten en ook in India zit ze er nog lang mee.

Trivia

Over het waarheidsgehalte van zowel Echte mannen eten geen kaas en Bindi, als dat van Ik Stond Laatst voor een Poppenkraam (2009), het boek van Maria's moeder Lucie Mosterd, schreef misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink in zijn boek Echte mannen eten wél kaas (2010).

Titelverklaring

“Bindi” is de naam van haar hondje in India. Ze gebruikt het hondje als een gesprekspartner (therapeute). De naam Bindi heeft Maria geleend van de aanduiding van de zwarte ronde stip die de Hindoestaanse vrouwen op hun voorhoofd hebben. Op die manier zou je de naam van de hond ook van toepassing kunnen laten zijn op Maria. Ze is als het ware een getekende vrouw door de dingen die ze in het verleden heeft meegemaakt.

Structuur & perspectief

Structuur en/of verhaalopbouw 
Het boek heeft drie getitelde delen:
I Naar India
II Terug in Nederland
III Opnieuw naar India

Aan het eerste deel gaan enkele dagboekfragmenten uit 2005 vooraf.
Na het derde deel komt er een fragment uit november 2008 dat de functie heeft van een epiloog.
De drie delen staan in een chronologische volgorde. Ze geven het verslag van Maria’s periode in India, waar ze een project volgt om van Manou af te komen.

Gebruikt perspectief 
Maria Mosterd vertelt in de ik-vorm. Ze doet dat in de o.v.t. en is een achterafverteller. Ze vertelt heel direct wat ze in de jaren 2006-2008 heeft meegemaakt. Omdat ze weet wat er van haar terecht gekomen is in 2009, grijpt ze af en toe vooruit in de tijd. Ze beschrijft de periode van 16-18 jaar in haar leven.

Decor

De tijd van het verhaal 
Het boek begint met dagboekfragmenten uit 2005 over de invloed die Manou heeft op Maria. Daarna wordt in deel I de Indiase reis beschreven. Deze periode loopt van april tot oktober 2006. 
In deel II verblijft Maria weer in Nederland tot dat ze opnieuw naar India vertrekt (oktober 2006-februari 2007).
Omdat ze haar achttiende verjaardag niet in Nederland wil vieren, gaat ze in februari 2007 weer voor een half jaar naar India (deel III). Aan het einde van die periode is ze weer naar Nederland teruggekeerd. In de epiloog schrijft ze op maandag 24 november 2008 wat er allemaal van haar en de mensen om haar heen geworden is. Grofweg beschrijft het boek dus de periode van eind 2005 naar eind 2008.

De plaats van handeling 
Deel I en deel III spelen zich af in India. In deel I voornamelijk in de plaats Trichy. In deel III is dat een ander dorp in India. In deel II is er een Nederlands decor: nl. Deventer en Zwolle. In Zwolle woont de moeder van Maria; in Deventer zit ze in een Externe Inrichting.

Beoordeling

“Bindi” is geen fictie maar een verslag van de harde werkelijkheid van Maria Mosterd. De criteria van de literatuur moeten dus niet op dit boek worden toegepast. Maria Mosterd vertelt een interessant verhaal. Zeker voor lezers van haar eerste boek, maar dat bevat veel meer spannende elementen dan “Bindi”. In die zin kan het tweede boek van Maria Mosterd wel een beetje tegenvallen. Maar ze blijft eenvoudig te volgen. Aan het einde komt haar echte woede nog een keer expliciet naar boven, wanneer ze het heeft over de “pedo Afrikanen” die ze haat. 
Ze schrijft veel op in spreektaal en dat zal veel jonge lezers kunnen boeien. Bovendien is er de hoop op de goede afloop.

Met betrekking tot plaatsing op de literatuurlijst voor scholieren kan ik nog opmerken dat dit vooral een zaak lijkt van de docent Nederlands die iemand op school heeft. Niet elke docent vindt het goed dat er een non-fictieboek op de literatuurlijst wordt gezet. Maar het komt ook voor dat docenten dat wel toejuichen omdat ze op het mondeling kunnen en willen vergelijken met fictie (romans) 
In dat geval zou ik voor havo en vmbo twee punten toekennen. Voor vwo-leerlingen moet dat dan m.i. slechts 1 pt. zijn.

Recensies

"In Bindi draait het om wat er daarna gebeurde en krijg je inzicht in de geleidelijke herwinning van Mosterds onafhankelijkheid." http://nrcboeken.vorige.n...ze-snorren

Bronnen

Informatie over de schrijfster

http://nl.wikipedia.org/w...ia_Mosterd