Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2009
- 155 pagina's
- Uitgeverij: Van Gennep Amsterdam
Flaptekst
Na vier afschuwelijke jaren ontkomt Maria Mosterd op zestienjarige leeftijd aan de greep van haar loverboy Manou. Ze gaat naar India om in een project voor loverboyslachtoffers haar onafhankelijkheid terug te vinden. Maar in haar hoofd reist Manou mee.
Als ze in India uit het vliegtuig stapt, schrikt ze zich dood. Ze ziet alleen maar lelijke mannen met snorren en het stinkt er als een dierentuin die een week niet is uitgemest. Ze gaat wonen in de stad Trichy, waar ze zich tot haar eigen verbazing meteen thuis voelt. Elke dag gaat ze naar een weeshuis om met de kinderen te dansen en als ze het moeilijk heeft, praat ze met haar hondje Bindi. Ze wordt door haar begeleidster Liz voortdurend geconfronteerd met het gedrag dat Manou haar heeft aangeleerd. Veranderen is niet makkelijk, want die ‘dikke zwarte pad’ in haar hoofd laat zich niet zo maar wegjagen. En wat zijn haar vooruitzichten als ze straks terug is in Nederland? Hoe voorkom je, als je geen toekomst hebt, dat je terugvalt in patronen van vroeger?
Bindi gaat verder waar Echte mannen eten geen kaas ophoudt. Een spannend, ontroerend en levendig geschreven verslag van een meisje dat weigert slachtoffer te blijven.
Samenvatting
Het boek begint met enkele dagboekfragmenten uit 2005, waaruit duidelijk de afhankelijkheid van Maria ten opzichte van Manou wordt getoond. Ook schrijft ze over de haat-liefde relatie met haar moeder.
I Naar India
Maria stapt uit het vliegtuig en merkt meteen dat India een vies land is met heel lelijke mannen (met snor!). Ze ondergaat een ware cultuurschok. Ze heeft Manou in haar hoofd meegenomen en moet nu in het project in India proberen los te komen van haar verleden. Ze zal volgens haar begeleidster Liz twee dingen moeten leren: ten eerste haar grenzen leren kennen en ten tweede leren een eigen mening te geven. Het valt in het begin helemaal niet mee. Als jonge vrouw valt ze op in het land met vieze bedelaars en enge mannen. Dat schrijft ze ook in een brief naar haar broer Thomas. In een dagboekfragment van juni 2006 zegt ze blij dat ze een keer “nee” heeft durven zeggen tegen een man (het was een riksjabestuurder en ze spraken over een ritprijs). Voor het project moet ze werken op een schooltje en ze doet danslessen met gehandicapte kinderen.
Ze krijgt ook een klein wit hondje, dat ze Bindi noemt. Een Bindi is een zwarte stip op het voorhoofd van een vrouw in India. Tegen Bindi vertelt ze haar problemen en het lijkt net of hij heel goed luistert. Het is een soort therapeut voor haar. Ook met Liz kan ze in feite goed opschieten. Met de andere leiding is dat zeker minder het geval.
Ze gaat met Liz ook enkele dagen aar Sri Lanka, dat wel een veel mooier land is. Daar leert ze nee zeggen tegen een barkeeper. Op rondreis door Sri Lanka leert ze een leuke jongen kennen (Dinu) en ze lijkt verliefd op hem. Wanneer ze afscheid neemt, weet ze dat ze naar hem terug wil gaan.
Na zes maanden is de projectperiode voorbij en moet ze afscheid nemen van Liz en Bindi. Maria voelt zich zwaar “kut”.
II Terug in Nederland
Begin oktober 2006 keert ze terug. Op Schiphol ziet Maria Manou. Haar vriendin Loes heeft enkele keren tegen de wil van de leiding in contact via internet gehad. Het lijkt er dus op alsof ze de vlucht heeft doorgeseind. Ze gaat eerst met haar moeder mee naar huis en ontmoet daar haar broertjes. Ze ergert zich weer meteen aan haar moeder en heeft spijt van haar terugkeer. Daarna moet ze naar de inrichting in Twello. Daar zegt de leiding dat ze last heeft van een PTSS (post traumatisch stress syndroom). Daarvoor met ze behandeld worden bij een psychiater. Maria mist India en haar eigen therapeute Bindi.
Niet lang daarna wordt ze overgeplaatst naar Deventer waar ze in een Externe Behandel Unit wordt geplaatst. De andere huisgenoten doen niet veel: ze raakt een beetje verliefd op een losertje Pim. In deze periode speelt sterk de vraag of ze tegen de veel oudere Manou een aanklacht zal indienen. Ze moet van de projectleiding meedoen aan een promotiefilmpje over India. Ze moet mooiere dingen vertellen dan die er in werkelijkheid in zitten. Door het zien van de promotiefilm krijgt Maria weer heimwee naar India. Ze wil terug naar Liz en Bindi.
III Opnieuw naar India
In april 2007 is het dan weer zover. Ze vliegt opnieuw naar India. Ze wordt herenigd met Liz en Bindi, maar ze zit nu wel in een veel minder mooi huis en de stad is ook niet zo leuk als Trichy. Ze moet weer lessen geven aan gehandicapte kinderen. Toch verveelt ze zich dood en ze gaat dan haar belevenissen met Manou opschrijven in het boek Echte mannen eten geen kaas. Ze kan nog niet vermoeden dat dit een bestseller zou worden. Ze schrijft 106 A4-tjes en heeft het hele verhaal nooit meer helemaal teruggelezen. Tenminste, dat beweert ze.
In die periode wordt ze ook aangerand (niet verkracht) door een buurjongen die later door Liz wordt aangepakt. Maar formeel kunnen ze de jongen niets maken, want de stichting heeft geen werkvergunning. Met Liz gaat Maria weer een weekend naar Trichy wat een veel leukere stad was. Ze hebben het reuze naar hun zin en bovendien gaat het boek naar een uitgever. Als Maria 18 jaar wordt (*daarom is ze Nederland weer ontvlucht: in Nederland kun je als je 18 jaar bent legaal in de prostitutie) krijgt ze €1000 van haar oma. Van dat geld betaalt ze o.a. een vliegreis voor Dinu van Sri Lanka naar India. Maar de hernieuwde kennismaking wordt een mislukking. Ze is blij dat hij na een week weer ophoepelt. Liz heeft intussen een leuke man gevonden (Azir). Eerst is Maria wat jaloers, maar ze kan het later best met Azir vinden.
Doordat de man in huis is, is Bindi steeds minder aanwezig.
Ze gaat na een half jaar weer terug naar Nederland. Ze gaat meteen weer in de EBU in Deventer. Daar uit Maria heel wat kritiek op het Indiase project, wat de leidinggevenden niet zo leuk vinden. Een medebewoonster, Veronique, overtreedt steeds de regels voor seksafspraken met mannen. Dat levert een flinke ruzie op. Maria is woedend en krijgt een flinke terugval. Ze gaat korte tijd daarna werken als kamermeisje in een hotel en moet daarvoor met de trein reizen. Op het station ziet ze een keer Manou. Ze scheldt meteen op de rotte mentaliteit van de Afrikanen.
"Hij is gewoon een dikke, vieze, pedofiele Afrikaan, die kleine meisjes helemaal kapotmaakt en brainwasht. Een pedofiele seksterrorist." En: "Ik gun hem niet om dood te gaan voor hij beseft wat hij met zijn leven heeft gedaan. Wat een eenzame begrafenis zal die man hebben." (blz. 150). Maar ze kan hem weerstaan. Dat is een mooie overwinning. Ze weet dat ze hem voortaan kan afwijzen. In die zin heeft het project toch geholpen.
In november 2008 geeft Maria een overzicht van wat er gebeurd is. Ze is onafhankelijk van Manou. Haar boek is een bestseller geworden. Maar eigenlijk mist ze ook wat spanning in haar leven die ze wel had met Manou. Maar die wil ze toch niet terug. Dat heeft ze wel geleerd in het Indiase project. Over Liz weet ze nog te vertellen dat die getrouwd is en een kindje heeft.
Een bladzijde met dankwoorden aan hen die alles hebben mogelijk gemaakt een tweede boek te schrijven volgt daarna.
Personages
Maria Mosterd
De non-fictieve hoofdpersoon en tegelijk auteur van het boek. In 'Bini' beschrijft ze de periode van haar zestiende tot haar achttiende levensjaar, waarin ze het trauma rondom Manou (zie: 'Echte mannen eten geen kaas') probeert te verwerken. Ze aardt goed in India en vindt het moeilijk om weer thuis te zijn en met haar familie (moeder) onder één dak te leven. Ze vindt troost in dingen als haar hondje Bindi en haar begeleider Liz. Aan het eind van het verhaal is ze (door de projecten in India en de therapieën in Nederland) onafhankelijk geworden van Manou en heeft ze het verleden achter zich gelaten.
Bindi
Is niet echt een personage, maar het hondje van Maria, dat ze als een soort therapeut beschouwt en erg mist als ze weer in Nederland is.
Liz
Haar begeleider in India waarmee ze het erg goed kan vinden. Liz leert haar dat ze haar grenzen moet kennen en een eigen mening geven. Liz trouwt aan het eind van het verhaal met Azir en krijgt een kind.
Manou
Is de loverboy uit het verleden van Maria, die af en toe nog opduikt in de roman, maar zelf geen actieve rol speelt. Indirect is hij wel heel belangrijk voor het verhaal, omdat Maria onafhankelijk van hem probeert te worden (en daar uiteindelijk ook in slaagt).
Thematiek
Coming of ageIn het boek probeert Maria onafhankelijk te worden van haar traumatische verleden. We zien haar groeien en sterker in haar schoenen komen staan. Vooral in India, door te praten met Bindi en Liz, wordt ze veel volwassener. Uiteindelijk kan ze zich verzetten tegen Manou.
Motieven
Verkrachting/seksualiteit
Als Maria voor de tweede keer naar India gaat, wordt ze aangerand door een buurjongen. Dit brengt oude trauma\'s naar boven.
Verdriet
Maria gaat naar India om haar oude verdriet rondom Manou te verwerken en het verdriet los te laten.
Loverboy
Maria is ontsnapt van loverboy Manou en om dit trauma te verwerken gaat ze naar India. Toch kan ze de loverboy niet zomaar loslaten en ook in India zit ze er nog lang mee.
Trivia
Over het waarheidsgehalte van zowel Echte mannen eten geen kaas en Bindi, als dat van Ik Stond Laatst voor een Poppenkraam (2009), het boek van Maria's moeder Lucie Mosterd, schreef misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink in zijn boek Echte mannen eten wél kaas (2010).
Titelverklaring
“Bindi” is de naam van haar hondje in India. Ze gebruikt het hondje als een gesprekspartner (therapeute). De naam Bindi heeft Maria geleend van de aanduiding van de zwarte ronde stip die de Hindoestaanse vrouwen op hun voorhoofd hebben. Op die manier zou je de naam van de hond ook van toepassing kunnen laten zijn op Maria. Ze is als het ware een getekende vrouw door de dingen die ze in het verleden heeft meegemaakt.
Structuur & perspectief
Structuur en/of verhaalopbouw
Het boek heeft drie getitelde delen:
I Naar India
II Terug in Nederland
III Opnieuw naar India
Aan het eerste deel gaan enkele dagboekfragmenten uit 2005 vooraf.
Na het derde deel komt er een fragment uit november 2008 dat de functie heeft van een epiloog.
De drie delen staan in een chronologische volgorde. Ze geven het verslag van Maria’s periode in India, waar ze een project volgt om van Manou af te komen.
Gebruikt perspectief
Maria Mosterd vertelt in de ik-vorm. Ze doet dat in de o.v.t. en is een achterafverteller. Ze vertelt heel direct wat ze in de jaren 2006-2008 heeft meegemaakt. Omdat ze weet wat er van haar terecht gekomen is in 2009, grijpt ze af en toe vooruit in de tijd. Ze beschrijft de periode van 16-18 jaar in haar leven.
Decor
De tijd van het verhaal
Het boek begint met dagboekfragmenten uit 2005 over de invloed die Manou heeft op Maria. Daarna wordt in deel I de Indiase reis beschreven. Deze periode loopt van april tot oktober 2006.
In deel II verblijft Maria weer in Nederland tot dat ze opnieuw naar India vertrekt (oktober 2006-februari 2007).
Omdat ze haar achttiende verjaardag niet in Nederland wil vieren, gaat ze in februari 2007 weer voor een half jaar naar India (deel III). Aan het einde van die periode is ze weer naar Nederland teruggekeerd. In de epiloog schrijft ze op maandag 24 november 2008 wat er allemaal van haar en de mensen om haar heen geworden is. Grofweg beschrijft het boek dus de periode van eind 2005 naar eind 2008.
De plaats van handeling
Deel I en deel III spelen zich af in India. In deel I voornamelijk in de plaats Trichy. In deel III is dat een ander dorp in India. In deel II is er een Nederlands decor: nl. Deventer en Zwolle. In Zwolle woont de moeder van Maria; in Deventer zit ze in een Externe Inrichting.
Beoordeling
“Bindi” is geen fictie maar een verslag van de harde werkelijkheid van Maria Mosterd. De criteria van de literatuur moeten dus niet op dit boek worden toegepast. Maria Mosterd vertelt een interessant verhaal. Zeker voor lezers van haar eerste boek, maar dat bevat veel meer spannende elementen dan “Bindi”. In die zin kan het tweede boek van Maria Mosterd wel een beetje tegenvallen. Maar ze blijft eenvoudig te volgen. Aan het einde komt haar echte woede nog een keer expliciet naar boven, wanneer ze het heeft over de “pedo Afrikanen” die ze haat.
Ze schrijft veel op in spreektaal en dat zal veel jonge lezers kunnen boeien. Bovendien is er de hoop op de goede afloop.
Met betrekking tot plaatsing op de literatuurlijst voor scholieren kan ik nog opmerken dat dit vooral een zaak lijkt van de docent Nederlands die iemand op school heeft. Niet elke docent vindt het goed dat er een non-fictieboek op de literatuurlijst wordt gezet. Maar het komt ook voor dat docenten dat wel toejuichen omdat ze op het mondeling kunnen en willen vergelijken met fictie (romans)
In dat geval zou ik voor havo en vmbo twee punten toekennen. Voor vwo-leerlingen moet dat dan m.i. slechts 1 pt. zijn.
Recensies
"In Bindi draait het om wat er daarna gebeurde en krijg je inzicht in de geleidelijke herwinning van Mosterds onafhankelijkheid." http://nrcboeken.vorige.n...ze-snorren
Bronnen
Informatie over de schrijfster
http://nl.wikipedia.org/w...ia_Mosterd
Geschreven door Cees
Ik heb verreweg het grootste deel van mijn leven voor de klas gestaan. Eerst vijf jaar op een basisschool, daarna veertig jaar op diverse scholen voor voortgezet onderwijs: havo en vwo, onder- en bovenbouw. Leraar Nederlands zijn vond ik veel leuker dan directielid spelen. De laatste jaren was ik conrector. In 2004 begon ik aan mijn eerste boekverslag voor scholieren.com. Dat is dus ruim twintig jaar geleden.
Ik vond het destijds mijn 'missie' om de vaak verouderde en 'afgezaagde' literatuurlijsten voor Nederlands te vernieuwen en mijn leerlingen kennis te laten maken met onbekende en / of jonge schrijvers. Lezen kan namelijk gewoon leuk zijn. Het is de taak van een docent om het lezen te stimuleren.
Docenten kunnen je met het aanprijzen van aantrekkelijke en/of spannende boeken enthousiast maken. Passages die interessant zijn, kun je voorlezen in de klas. Kort vertellen waarover een boek gaat, kan ook een stimulans voor je keuze zijn. En vergeet niet dat je van je medeleerlingen ook kunt horen welk boek ze (erg) leuk gevonden hebben. Dat is vaak de beste manieren om te weten te komen of een boek aantrekkelijk is. Hoewel smaken altijd blijven verschillen..
Ik heb tot nu ( 1 maart 2025) 1513 boekverslagen gemaakt, waarvan vrijwel de meeste Zeker-Weten-Goed-verslagen zijn. Er staan de laatste jaren aan het einde van het verslag vragen over de inhoud en de structuur, zodat je kunt controleren of je je het boek in grote lijnen begrepen hebt.
Bij Scholieren.com probeer ik zo veel mogelijk boeken van nieuwe schrijvers te bespreken. Elke maand ontvang ik boeken van diverse uitgeverijen die hun schrijvers uit 'hun fonds' onder de aandacht van de lezer willen brengen.
Ik hoop altijd dat de 'leraar Nederlands' het zijn leerlingen toestaat om de wat minder bekende of zelfs beginnende schrijvers op de leeslijst te accepteren.
Lezen kan leuk zijn, maar boekverslagen maken doe je meestal niet voor je lol. Ikzelf vond dat vroeger namelijk helemaal niet leuk. Ik kocht in die tijd daarom ook alle uittrekselboeken van alle talen. (Bijvoorbeeld Literama (Ne), Aperçu (Fa), Survey (En), Der Rote Faden (Du). En als ik heel eerlijk ben, heb ik ook wel eens uit tijdgebrek alleen met een boekverslag een mondeling tentamen gedaan. Maar dan voelde je je toch niet altijd op je gemak. Nu maak ik zelf al jaren boekverslagen voor scholieren.com.
Nog een welgemeend advies: wees verstandig en lees altijd het boek. Dan kan een boekverslag op scholieren.com een prima geheugensteun voor je mondeling zijn.
En geloof me, docenten kunnen vanwege tijdgebrek echt niet alle boeken lezen die jaarlijks verschijnen; zij raadplegen daarom ook wel de boekverslagen die scholieren.com aanlevert. Daar is natuurlijk helemaal niks mee.
REACTIES
1 seconde geleden