Boekverslag
1. De titel van het boek is: Bindi
2. De schrijfster van het boek is: Maria Mosterd

3. Samenvatting
Maria stapt uit het vliegtuig en merkt meteen dat India een vies land is met heel lelijke mannen. Ze heeft Manou in haar hoofd meegenomen en moet nu in het project in India proberen los te komen van haar verleden. Ze zal volgens haar begeleidster Liz twee dingen moeten leren: ten eerste haar grenzen leren kennen en ten tweede leren een eigen mening te hebben. Het valt in het begin helemaal niet mee. Als jonge buitenlandse vrouw valt ze erg op in het land met bedelaars en enge mannen. In een dagboekfragment van juni 2006 zegt ze blij dat ze een keer “nee” heeft durven zeggen tegen een man.(het was een riksjabestuurder en ze spraken over een ritprijs) Voor het project moet ze werken op een schooltje en ze geeft danslessen aan gehandicapte kinderen.

Ze krijgt ook een klein wit hondje, dat ze Bindi noemt. Een Bindi is een zwarte stip op het voorhoofd van een vrouw in India. Tegen Bindi vertelt ze haar problemen en het lijkt net of hij heel goed luistert. Ze noemt het haar therapeut. Ook met Liz kan ze wel goed overweg. Met de andere leiding kan ze echt niet overweg.

Ze gaat met Liz ook enkele dagen naar Sri Lanka. Daar leert “ze nee zeggen”tegen een barkeeper. Op rondreis door Sri Lanka leert ze een leuke jongen kennen genaamd Dinu en ze lijkt verliefd te zijn op hem. Wanneer ze afscheid moet nemen, weet ze dat ze naar hem terug wil gaan.

Na zes maanden is de projecttijd voorbij en moet ze afscheid nemen van Liz en Bindi. Maria voelt zich zwaar “kut.”

Begin oktober 2006 keert ze terug in Nederland. Op Schiphol ziet Maria Manou. Haar vriendin Loes heeft enkele keren contact via internet gehad. Het lijkt er dus op alsof ze de vlucht heeft doorgegeven aan Manou. Ze gaat eerst met haar moeder mee naar huis en ziet daar haar broertjes. Ze ergert zich weer meteen aan haar moeder en heeft spijt ervan dat ze terug is gekomen. Daarna moet ze naar de inrichting in Twello. Daar zegt de leiding dat ze last heeft van een PTSS (post traumatisch stress syndroom) Daarvoor met ze behandeld worden bij een psychiater. Maria mist India en haar eigen therapeutje Bindi.

Een tijdje erna wordt ze overgeplaatst naar Deventer waar ze in een Externe Behandel Unit wordt geplaatst. Ze raakt een beetje verliefd op een losertje Pim. In deze periode denkt ze na of ze tegen de veel oudere Manou een aanklacht zal indienen. Ze moet van de projectleiding meedoen aan een promotiefilmpje over India. Ze moet mooiere dingen vertellen terwijl het in de werkelijkheid niet zo is. Door het zien van de promotiefilm krijgt Maria weer heimwee naar India. Ze wil terug naar Liz en Bindi.

In april 2007 is het dan weer zover. Ze vliegt opnieuw naar India. Ze ziet Liz en Bindi, maar ze zit nu wel in een veel minder mooi huis en de stad is ook niet zo leuk als Trichy. Ze moet weer lessen geven aan gehandicapte kinderen. Toch verveelt ze zich dood en ze gaat dan haar belevenissen met Manou opschrijven in het boek Echte mannen eten geen kaas. Ze kan nog niet vermoeden dat dit een bestseller zou worden. Ze schrijft 106 bladzijdes en heeft het hele verhaal nooit meer helemaal teruggelezen. (dat zegt ze!)

In die periode wordt ze ook aangerand door een buurjongen die later door Liz wordt aangepakt. Maar ze kunnen ze de jongen niets maken, want de Stichting heeft geen werkvergunning. Met Liz gaat Maria weer een weekend naar Trichy wat een veel leukere stad was. Ze hebben het reuze naar hun zin en bovendien gaat het boek naar een uitgever. Als Maria 18 jaar wordt krijgt ze 1000 euro van haar oma. Van dat geld betaalt ze een vliegreis voor Dinu van Sri Lanka naar India. Maar de ontmoeting k wordt een mislukking. Ze is blij dat hij na een week weer ophoepelt. Liz heeft intussen een leuke man gevonden (Azir) Eerst is Maria wat jaloers, maar ze kan het later best met Azir vinden.

Ze gaat na een half jaar weer terug naar Nederland. Ze gaat meteen weer in de EBU in Deventer. Daar heeft Maria heel wat kritiek op het Indiase project, wat de leidinggevenden niet zo leuk vinden.

Een meisje dat ook bij Maria in het EBU woont overtreedt steeds de regels voor seksafspraken met mannen, zij heet Veronique. Dat levert een flinke ruzie op. Maria is woedend en krijgt een flinke terugval. Ze gaat korte tijd daarna werken als kamermeisje in een hotel en moet daarvoor met de trein reizen. Op het station zag ze een keer Manou. Ze scheldt meteen op de rotte mentaliteit van de Afrikanen.

Dit is wat ze zei:

Hij is gewoon een dikke, vieze, pedofiele Afrikaan, die kleine meisjes helemaal kapotmaakt en brainwasht. Een pedofiele seksterrorist. En: Ik gun hem niet om dood te gaan voor hij beseft wat hij met zijn leven heeft gedaan. Wat een eenzame begrafenis zal die man hebben. Maar ze kan hem weerstaan, ze weet dat ze hem voortaan kan afwijzen. Het project heeft dus toch geholpen.

In november 2008 geeft Maria een overzicht van wat er gebeurd is. Ze weet nu dat ze ook zonder Manou kan. Haar boek is een bestseller geworden. Maar eigenlijk mist ze ook wat spanning in haar leven die ze wel had met Manou. Maar die wil ze toch niet terug, dat heeft ze wel geleerd in het Indiase project. Over Liz weet ze nog te vertellen dat ze getrouwd is en een kindje heeft gekregen.


4. Eigen mening
Ik vond het boek minder aangrijpend dan Echte mannen eten geen kaas, het was wel een leuk verhaal erop en nu weet ik tenminste hoe het met Maria verder is gegaan. Ik heb dit boek voornamelijk besteld omdat ik echt graag het vervolg erop wou weten. Wat heb ik een respect voor dat meisje en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Ook zijn de foto’s in haar boek hartstikke leuk en mooi.

5. De hoofd en bijpersonen
Maria is de hoofdpersoon van het boek en tevens het slachtoffer. Ze heeft lang zwart haar en is licht getint. Dit komt omdat ze een Surinaamse vader heeft. In dit boek vecht ze voor haarzelf, in tegenstelling tot Echte mannen eten geen kaas. Ook hier gebeuren er erge dingen maar ze overwint alles en uiteindelijk weet ze dat ze ook zonder Manou kan leven.

Liz dit is een van Maria’s leidster. Zij is heel lief voor Maria en ze hebben samen een goede band.

Bindi dit is Maria’s hondje, ze is wit en heel lief. Ze heeft Bindi vernoemd naar de stip op het hoofd die Indiase vrouwen dragen. Ook is de hond een soort therapeut voor haar.

Manou in dit boek speelt hij niet echt een rol meer. Maar Maria neemt hem mee in haar hoofd..

De andere begeleidsters hier heeft Maria geen goed contact mee, omdat zij alsmaar op haar liggen te zeiken.

6. De titelverklaring
Maria noemde het boek Bindi, omdat ze haar hondje in India zo genoemd heeft. Een bindi is een stip op het hoofd van een Hindoestaanse vrouw.

7. Tijd en plaats bepaling
Plaats bepaling

Het boek is verdeelt in delen, Deel 1 en deel 3 spelen zich af in India. In deel 1 voornamelijk in de plaats Trichy. In deel 3 speelt het in een ander dorp in India af.

In deel 2 speelt het zich af in Deventer en Zwolle. In Zwolle woont de moeder van Maria en in Deventer zit ze in een Externe Inrichting.

Tijd bepaling
Het boek begint met verhalen uit het dagboek uit 2005. hierin stonden dingen over de invloed die Manou had op Maria. Ook wordt de reis naar India beschreven. (van April tot Oktober in 2006) In deel 2 verblijft Maria weer in Nederland totdat ze opnieuw naar India gaat. Dit was van Oktober 2006 tot Februari 2007. Omdat ze haar verjaardag niet in Nederland wou vieren, ging ze in Februari 2007 weer voor een half jaar naar India. In deel 3 is ze weer in Nederland. In het slot schrijft ze op maandag 24 november 2008 wat er allemaal van haar en de mensen om haar heen geworden is.

Het boek speelt dus eigenlijk af in de periode van Eind 2005 naar eind 2008.

8. Informatie over de schrijfster
Maria Mosterd is geboren in Zwolle op 9 juli 1989. Ze is half Surinaams en half Nederlands. Ook is zij een voormalige minderjarige prostituee. Over haar ervaringen met een loverboy bracht zij op 14 februari 2008 haar eerste boek Echte mannen eten geen kaas uit. Het verhaal hierin gaat over haar ervaringen met moderne pooier die zo snel mogelijk geld wil verdienen. Haar moeder Lucie mosterd bracht ook een boek uit over de gebeurtenissen beschreven vanuit haar perspectief, deze heette: Ik stond laats voor een poppenkraam.

Maria Mosterd werd op haar 12e geronseld door een loverboy die ze in haar boek Manou noemt. Dit is niet zijn echte naam, maar een synoniem net als alle andere namen in het boek behalve die van Maria zelf. In de vier jaar die volgden, werd zij gedwongen deel te nemen aan criminele activiteiten en prostitutie en dreigen via haar ook haar zusje en beste vriendin die wereld te worden ingetrokken.

Toen Maria eenmaal in de ban was geraakt van haar pooier, moest zij zelf ook meisjes gaan ronselen. Zo gaf Manou haar de verbeelding dat ze opklom in zijn organisatie, wat haar een gevoel van waardering gaf. Haar trouw werd daarnaast ook afgedwongen met zowel geweld als met het verplicht getuige zijn van lijfstraffen die ontrouwe mannetjes van Manou werden opgelegd, volgens Maria’s boek. De wereld van loverboys is volgens haar tragischer dan die bij voorlichtingen wordt voorgesteld. Maria en haar moeder waren op 14 februari 2008 te gast bij De Wereld Draait Door om Echte mannen eten geen kaas te presenteren.

In 2007 verbleef Maria twee keer een half jaar in India, waar zij via de Hoenderloo Groep werkte aan zichzelf en haar ervaringen uiteenzette. Dit leidde tot haar debuutboek. Hiervan verscheen in maart 2008 de vierde druk en in 2009 de opvolger Bindi, deze ging over Maria’s herstelperiode in India.