Als ze in India aankomt ziet ze allemaal lelijke mannen en het stinkt er vreselijk. Ze gaat wonen in de stad Trichy, waar ze zich vreemd genoeg meteen thuis voelt. Ze leert nieuwe mensen kennen en ze gaat elke dag naar een weeshuis om met de kinderen te dansen. Als ze verdrietig is of het moeilijk heeft praat ze met haar hondje Bindi en ze wordt er door haar begeleidster telkens op gewezen als ze zich gedraagt als Manou haar dat had geleerd. Ze vindt veranderen erg moeilijk, want alles wat ‘die dikke zwarte pad’ haar geleerd heeft is moeilijk om dan weer af te leren. Voortdurend is ze er mee bezig om met hulp van haar begeleiders die stomme Manou uit haar hoofd te krijgen.

Na een paar maanden is het tijd om terug te keren naar Nederland. Er gaat van alles door haar heen : ‘’Nu moet ik iedereen uit India missen , wat als Manou weer komt, hoe reageert mijn moeder, hoe verder’’. De eerste dagen dat ze weer thuis was voelde ze zich rot, ze miste iedereen in India en ze miste Bindi. Met haar moeder had ze ook geen goede band. Na een tijdje ging ze weer naar een speciale inrichting voor mensen die terugkwamen van het project in India. Hier voelde ze zich ook totaal niet op haar gemak. Ze heeft haar tijd dus op allemaal verschillende plaatsen doorgebracht. Uiteindelijk besloot ze na weer een hele tijd toch nog 1 keer terug naar India te gaan. Hier voelde ze zich weer helemaal op haar gemak , ze had iedereen zo gemist en nu kon ze iedereen weer zien. Na weer een paar maanden keert ze weer terug naar Nederland en dit keer zal ze toch echt moeten volhouden. Uiteindelijk leert ze hoe ze moet leven in het nu en niet in de verleden tijd met Manou.

1. Reacties en bedenkingen

Kimberley schreef op https://www.scholieren.com/boekverslag/69334 :  ‘’Ik vond het boek minder aangrijpend dan Echte mannen eten geen kaas, het was wel een leuk verhaal erop en nu weet ik tenminste hoe het met Maria verder is gegaan. Ik heb dit boek voornamelijk besteld omdat ik echt graag het vervolg erop wou weten. Wat heb ik een respect voor dat meisje en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Ook zijn de foto’s in haar boek hartstikke leuk en mooi.’’

Ik vind het boek inderdaad minder aangrijpend dan Echte mannen eten geen kaas aangezien in dat boek het ergste al geweest is. Dit boek is eigenlijk gewoon het 

vervolg. Ik sluit me aan bij de mening van Kimberley want ik heb ook heel veel     respect voor Maria en de foto’s gaven een extra goed beeld van Maria.

Thara de graaf  schreef op https://www.scholieren.com/boekverslag/74927 :  ‘’Ik vind het een leuk een interessant boek omdat je echt kan zien hoeveel er uit eindelijk van te pas kom als je in de handen ben geweest van een loverboy. Zelf kijk ik juist door het lezen van dit boek nog veel meer uit dat ik niet in de handen kom van welke rare jongen dan ook. Ook al hou je niet van lezen, als je dit leest wil je gewoon verder lezen omdat iedereen direct wilt weten hoe met Maria afloopt.’’

Ik vind ook dat als je dit boek gelezen hebt dat je dan goed weet wat er allemaal   gebeurt na het in aanraking te zijn geweest met een loverboy. Je weet nu ook beter waar je voor moet waken . Ik hou niet echt van lezen maar dit boek was ik zo      doorheen.

Lieke schreef op https://www.scholieren.com/boekverslag/69659 :‘’Ik heb heel veel respect voor Maria hoe ze de draad heeft opgepakt. Dat ze al die doorzettingsvermogen heeft op kunnen brengen omdat het heel makkelijk is om terug te vallen in de handen van een loverboy. Dit omdat ze gewent is dat er iemand anders voor haar denkt, voelt en spreekt en dat vond zij makkelijk.’’

Ik vind het ook heel knap hoe Maria de draad heeft opgepakt aangezien ze makkelijk terug kon vallen in haar oude patronen. Ze heeft geleerd haar eigen beslissingen te nemen i.p.v. te doen wat Manou haar geleerd had.

1. Interview met hoofdpersonage 

          “ weer naar mijn eigen ik luisteren”

Na vier vreselijke jaren ontkomt Maria Mosterd op zestienjarige leeftijd aan haar loverboy Manou. Ze gaat naar een project in India voor

Loverboyslachtoffers. Daar leert ze hoe ze weer zichzelf kan zijn en leert ze opnieuw haar eigen beslissingen te nemen .

Maria, wat dacht je toen je wist dat je naar India zou gaan om mee te doen aan het (therapeutisch) project voor loverboyslachtoffers ?

MARIA: “Eerst wilde ik het liefste gewoon weer naar Manou toe om mijn bekende  leventje verder te leven. Anderzijds als mijn moeder er niet op tijd tussen was       gesprongen, dan was ik nu meegenomen door Manou naar Afrika en werd ik         verkocht .Nu wist ik dat ik eventueel nog een toekomst zou hebben.”

MARIA: “Eerst wilde ik het liefste gewoon weer naar Manou toe om mijn bekende  leventje verder te leven. Anderzijds als mijn moeder er niet op tijd tussen was       gesprongen, dan was ik nu meegenomen door Manou naar Afrika en werd ik         verkocht .Nu wist ik dat ik eventueel nog een toekomst zou hebben.”

Wat hield jou op de been daar in India?

MARIA: “Ten eerste had ik een hondje Bindi daar kon ik al mijn zorgen aan kwijt. En ik werd vrolijk van alle kinderen in het weeshuis waarmee ik iedere dag ging dansen.”

Wat deden de begeleiders om je vooruit te helpen?

MARIA: “Mijn begeleider Lizz confronteerde mij altijd wanneer ik het gedrag vertoonde wat Manou me verkeerd had aangeleerd.”

Toen je weer naar Nederland ging hoe verliep dat ?

MARIA: “Eenmaal terug in Nederland miste ik alles in India en verliep het niet echt goed tussen mij en mijn moeder. Ik was voor mijn gevoel weer terug bij af. Dus ik besloot om nog 1 keer terug naar India te gaan.”

Hoe ging het nadat je voor de tweede keer in India te zijn geweest weer in     Nederland was?

MARIA: “Dit verliep al veel beter dan de eerste keer. Ik wist wel dat ik nooit meer   terug bij mijn moeder in huis ging wonen. Het liefste ging ik gelijk op mezelf wonen.”

Hoe gaat het met je nu je beter hebt leren omgaan met wat er in het verleden is gebeurt?

MARIA: “Ik vind het heerlijk om weer naar mijn eigen ik te kunnen luisteren, en niet alles te doen zoals Manou mij dat ooit geleerd had . Nu heb ik tenminste een        toekomst. Ik weet wel dat ik Manou nooit meer zal vergeten.”

We danken Maria voor haar openheid om dit verhaal met ons allemaal te delen en wensen haar nog veel geluk in het leven. Maria zelf wilt ons ook nog iets op het hart drukken: pas altijd goed op met wie je omgaat want voor je het weet ben je in handen van een loverboy en dit gaat sneller dan je denBesluit

Besluit

Na het lezen van Maria haar eerste boek echte mannen eten geen kaas, was ik heel erg benieuwd naar het vervolg hierop. Maria is heel sterk geweest om haar leven weer te kunnen herpakken en het oude leven los te laten. Ik vind het knap dat Maria dit na zoveel moeite voor elkaar heeft gekregen.

Ik heb hierdoor geleerd dat ik naar mezelf moet luisteren en niet naar anderen, ik moet mijn gevoel volgen. Door hier sterk in te zijn, kan ik zelf hopelijk voorkomen dat ik bijv. in handen van een loverboy terecht kom. Die mij manipulerend en met       omkooppraktijken dingen wil laten doen die ik diep van binnen absoluut niet zou      willen.

Literatuurlijst

MOSTERD, M., Bindi, 3e druk, Van Gennep, Amsterdam, 2009, 157 pagina’s

X, K., Maria Mosterd – Bindi, internet, 2017-11-05,

(https://www.scholieren.com/boekverslag/69334)

DE GRAAF, T., Maria Mosterd – Bindi, internet, 2017-11-05

(https://www.scholieren.com/boekverslag/74927)

X, L., Maria Mosterd – Bindi, internet, 2017-11-05

(https://www.scholieren.com/boekverslag/69659)