Esopet door Onbekend

1. Zakelijke gegevens:
a. Over de auteur van Esopet-fabels is niets met zekerheid te zeggen. Maar op grond van verschillen in het taalgebruik en verteltrant wordt er verondersteld dat er meerdere auteurs zijn geweest die het werk geschreven hebben.
Het is in ieder geval vertaald door H. Adema naar het Middelnederlands.
b. Titel: Esopet, verhalen, Groningen H. Adema, copyright H. Adema 1983. 73 pagina´s.
(1ste uitgave door J.A. Clignett (‘s-Gravenhage, 1819)
c. Esopet behoort tot de fabels: Dierenverhalen met personificatie.

2. Eerste reactie:

a. Waarom ik dit boek gekozen heb? Heel simpel, ik had zin om een fabelbundel te lezen en het werd ook al in de klas besproken.
b. Toen ik het boek doorkeek, leek het me eerder een combinatie van parabel en fabel.
Je zag dat het steeds over dieren ging en die wat zeiden en gevoelens hadden: personificatie, maar de verhaaltjes waren heel kort en onder elke fabel stond een duidelijk levensles, wat de lezer zich moest aantrekken voor zijn toekomst.

Er waren vele fabels waarvan ik de moraal helemaal niet snapte, maar ook waren er veel fabels bij, waarbij ik dacht: “Ja, dat heb ik zelf ook wel eens meegemaakt”. Je ziet het ontstaan van dat soort levenslessen goed terug in de uitleg met de dieren daarbij.
Ik kon de verhalen eigenlijk in drie kolommen zetten: 1. Verhalen waren totaal onduidelijk voor mij. 2. De verhalen waren herkenbaar (de levensles althans) in de maatschappij. 3. Verhalen waren duidelijk herkenbaar voor mijzelf! En dat was heel erg lachen, moet ik eerlijk zeggen.

3. Verdieping

a1. De bundel bestaat uit 67 verhalen. Op elke pagina staan 2 à 3 verhalen. (op de rechterpagina) Synchroon ervan staat op de linkerpagina de oorspronkelijke tekst in het Oudnederlands.
2. De stijl die door de schrijver werd aangehouden is heel simpel. In de eerste regels was meteen al te lezen of aan te merken dat het om een dierenverhaal ging. Er wordt heel veel gesproken door de dieren. Aan het einde van het verhaaltje staat geschreven wat we nou eigenlijk van deze gebeurtenis kunnen leren. Dat was vaak in nogal warrig Nederlands geschreven, dus dat was niet altijd duidelijk, wat er nu precies mee bedoelt moest worden.

3. Er is duidelijk sprake van verband tussen alle verhalen. Eigenlijk leken de verhalen heel erg op elkaar. De boosdoener had het meestal aan het juiste eind en de “goede” werd daar de dupe van.

B1. De verhalen in deze bundel zijn niet voorzien titels maar van cijfers. Ik zal het cijfer geven, die bij het verhaal hoort. Daarvan zal ik een klein samenvattinkje maken en ik zal er meteen bij vermelden waarom ik deze heb gekozen om het in dit leesverslag te verwerken.

14. Dit verhaaltje gaat over een schildpad, adelaar en een wouw. De adelaar zocht naar eten, zag het schildpad en nam het mee de hoogte in. Het schildpad kroop in zijn schild, zodat hij niet kon worden verslonden door de adelaar. Opeens kwam de adelaar een wouw tegen, die hem verkeerde raad gaf. Hij zei namelijk dat de adelaar heel erg hoog moest gaan vliegen, het schildpad moest laten vallen, zodat het schild kapot brak en waardoor de adelaar aan zijn maaltijd kon beginnen.
Hij deed dat, vloog weer de hoogte in, maar door de hitte, stierf hij. Het schildpad viel en de wouw ging met haar ervandoor!
- Levensles uit dit verhaal is natuurlijk dat raad van iemand anders vaak een wending geeft, zodat de raadgever het voordeel heeft……
Uiteraard maak je dat zelf ook mee, dus deze kan ik categoriseren in kolom 3. Ik ben dan wel de adelaar. Altijd de pineut door andermans raadgevingen.

29. Heel kort, bondig verhaaltje. Men hoorde uit een berg heel veel lawaai komen, dus was het even moeilijk om te beslissen wat te gaan doen.
Later kwam er een muis binnen, die al dat lawaai had veroorzaakt.
- Men maakt zich dikwijls zorgen en bezorgt zichzelf ook angst, terwijl dat absoluut onnodig is.
Ik denk dat dit een heel vaag verhaaltje was, waarbij de moraal wel in het verhaal geschreven staat, maar de toenadering er naartoe is er niet. Het mist wat.

34 Een man voedde altijd een slang met zijn afval. Daar was de slang wel blij mee. Het werd al gauw een gewoonte. Toen de man rijk en boosaardig werd, sloeg hij de slang met een bijl. De slang zat vol bloed en pijn. Later raakte de man zijn bezittingen kwijt en hij dacht er zelf aan, dat het kwam omdat hij de slang had geslagen. Hij probeerde het goed te maken door zoete broodjes voor hem te bakken en vroeg om vergeving….de slang kan het natuurlijk niet zomaar vergeven en vergeten. Daar is de situatie veel te moeilijk voor.
- Als iemand weer vertrouwen in een vroegere vijand, die tot inkeer is gekomen, gaat stellen, dan blijft er altijd wel een wortel van de ruzie bewaard. In dit geval het litteken van de slang.
Niets is zomaar vergeven en vergeten zolang er nog herinneringen aan overgehouden zijn en zolang degene die heeft geleden, veel pijn heeft ondervonden. Beide partijen zullen toch op hun hoede moeten blijven voor elkaar, ook al is er nieuwe vriendschap gesloten.
Dit maak je heel veel mee in de verschillende takken van de samenleving. Kijk bijv. in de voetbalwereld, waarbij een speler een andere speler een gescheurde knieband bezorgt.

57. Een wolf werd flink achterna gezeten door een man. Toen de wolf hem even van zich had afgeschud, sprak de wolf tegen een herder: “Red om godswil mijn leven, zeg tegen de gewapende man dat ik de andere kant op ben gegaan, ik ga hier linksaf”. Toen de wolf linksaf ging, kwam de herder de man tegen en sprak tegen hem: “De wolf is rechtsaf”, maar hij wees daarna naar links. Toch luisterde de man alleen naar zijn woorden, en toen de man uiteindelijk weg was, kwam de wolf vanuit de linkerkant uit de bosjes….hij had allemaal gezien wat er gebeurd was.
- Mensen komen heel vriendelijk over, maar diep in hun hart zijn ze beslist boosaardig.
Hierin herken ik mezelf wel. In de “buitenwereld” kom ik wel aardig over, maar ondertussen!!!!! Het is een hele slechte eigenschap, waar ook ik vanaf wil komen, maar dat blijkt heel moeilijk te zijn. Dit vond ik één van de meest geraakte fabels (voor mij) in de hele bundel.