Met een reus op de trein

Hagrid geeuwde met veel lawaai, ging zitten en strekte zich uit. ‘We gaan maar beter weg, Harry. We hebben vandaag veel te doen. We moeten naar Londen gaan. We moeten al het schoolmateriaal voor jou kopen.’

Ze waren bij het station aangekomen. De trein naar London stond op het punt om over vijf minuten te vertrekken. Hagrid die het Dreuzelgeld (hij gebruikte immers die woorden) niet begreep, gaf Harry geldbiljetten om treintickets te kopen.

In de trein keken de mensen nog aandachtiger naar Hagrid. Hij nam immers twee zitplaatsen in beslag en zat iets te breien wat leek op een kanariegele circustent.

‘Je hebt toch wel jouw brief bij, Harry?’ vroeg hij, terwijl hij zijn steken telde. Harry haalde de perkamenten envelop uit zijn binnenzak. ‘Goed’, zei Hagrid. ‘Je hebt dus de lijst met alle zaken die je nodig hebt.’

Een speciaalzaak voor toverstokken

De titel van het boek: ‘Duistere krachten: een boek over de kunst van de zelfverdediging’

‘Het enige wat rest is naar de winkel van Ollivander gaan. Nergens zijn betere toverstokken te vinden en je hebt een zeer goeie toverstok nodig.’ Een toverstok … Daar verlangde Harry heel erg naar. De laatste winkel was smal en vuil. ‘Gegroet!’, zei een gedempte stem. Voor hen stond een oude man met grote bleke ogen die schitterden als manen in de duisternis van de winkel. ‘Gegroet’, zei Harry aarzelend. ‘Precies zoals je zegt’, zei de oude man, ‘Precies zo. Ik hoopte dat ik je weldra zou zien. Jij bent Harry Potter.’ Dat was geen vraag. ‘Je hebt ogen die lijken op die van je moeder. Het lijkt nog maar net geleden, net geleden dat ze hier zelf stond om haar eerste stok te kopen. Een lange, ongeveer tien en een vierde inch lang, zoevende, wilgenhouten stok. Zeer geschikt om betoveringen mee uit te voeren.’

Mijnheer Olivander was zo dicht genaderd dat zijn neus die van Harry bijna raakte. ‘En dat is de plaats waar …’ Mijnheer Olivander raakte het litteken in de vorm van een bliksemschicht aan op het voorhoofd van Harry met zijn lange witte vinger.

‘Het spijt me, zal ik maar bekennen, dat ik die schadelijke stok verkocht heb’, zei hij met gedempte stem. ‘Dertien en een halve inch lang. Van taxushout. Een machtige stok, zeer machtig, vooral als ze is gehanteerd door de verkeerde handen. … Als ik had geweten wat die stok onder de mensen zou veroorzaken …’ Hij schudde het hoofd.

Een lastige klant

‘Komaan, mijnheer Potter. Laten we met ons werk beginnen.’ Uit zijn binnenzak haalde hij een lang meetlint te voorschijn gemarkeerd met zilveren tekens. ‘Met welke arm zwaai je met je stok?’ ‘Euhm – ik gebruik mijn rechterarm,’ zei Harry. ‘Steek je arm uit. Zo is het goed.’ Hij mat Harry op van schouder tot vinger, van pols tot elleboog, van schouder tot de grond, van zijn knie naar zijn oksel, en rond zijn hoofd. ‘Dat is voldoende’, zei hij. ‘Goed, mijnheer Potter. Probeer deze. Hij is gemaakt uit beukenhout en de pees van een drakenhart. Negen inch. Zeer buigzaam. Neem hem in je hand en zwaai er maar eens mee.’

Harry nam de stok en zwaaide er een beetje mee (hij voelde zich een idioot), maar bijna meteen rukte mijnheer Ollivander hem uit zijn hand. ‘Vervaardigd uit esdoorn en fenixpluim. Zeven inch. Nogal traag. Probeer maar’ – Harry probeerde hem uit – maar nauwelijks had hij de stok naar omhoog gebracht, toen ook die opnieuw door mijnheer Ollivander weggegrist werd. ‘Niet zo één, niet zo één – kijk eens aan, gemaakt uit ebbenhout en neushoornhaar, acht en een halve inch, veerkrachtig. Komaan, komaan, probeer deze eens.’ Harry probeerde, en probeerde opnieuw. Hij wist niet wat mijnheer Ollivander verwachtte. De stapel met uitgeteste stokken werd steeds maar hoger. Maar hoe meer stokken mijnheer Ollivander van de rekken haalde, hoe gelukkiger hij leek te worden.

‘Of ben je een moeilijke klant? Wees niet ongerust, we zullen het perfecte instrument ergens vinden – welke nu? – ach, waarom niet? – een ongewone mengeling – een stok uit hulst en een fenixpluim, elf inch, mooi en glad.’ Harry nam de stok. Plots voelde hij het warm worden in zijn vingers. Hij hief de stok boven zijn hoofd en bracht hem terug naar beneden door de stoffige lucht met een zwiepend geluid en een stroom van rode en gouden vonken werd ontketend uit de top, zoals vuurwerk, en slingerde opspringende vonken naar de muren. Hagrid joelde en applaudisseerde en mijheer Ollivander riep het uit. ‘Bravo! Zo is het precies goed. Maar wat wil dat zeggen. Het is wonderbaarlijk. Inderdaad zeer wonderbaarlijk …’

Een bijzondere toverstok

Nadat hij de stok van Harry in een kistje had gelegd, rolde hij het in bruin inpakpapier terwijl hij onophoudelijk bleef fluisteren ‘wonderlijk … wonderlijk’. ‘Gelieve mij te vergeven,’ zei Harry, ‘maar wat is er zo wonderlijk?’ Mijnheer Ollivander keek Harry met zijn bleke ogen priemend aan. ‘Ik heb nog nooit een stok verkocht, zonder dat ik me die nog herinner, mijnheer Potter. Ik herinner me ze allemaal stuk voor stuk. Het toeval wil dat die fenix, waarvan de staartpen in jouw stok verwerkt is, ook een andere pluim voortbracht – slechts één andere. Het is werkelijk zeer wonderlijk dat jij voortbestemd bent voor deze stok, waarvan zijn soortgenoot – kortom – waarvan zijn soortgenoot jou dit litteken heeft gegeven.’ Harry slikte. ‘Het is buitengewoon wonderlijk hoe zulke dingen uitdraaien. Onthoud dat een stok zijn tovenaar kiest. Volgens mij moeten we verwachten dat je grootse zaken zal verrichten, mijnheer Potter. Want Hij Wiens Naam Niet Mag Genoemd Worden heeft grootste daden verricht – verschrikkelijke, moet ik bekennen, maar niettemin grootse daden.’

Harry huiverde. Hij kocht zijn stok voor zeven Galleon en terwijl ze uit de winkel weggingen, groette mijnheer Ollivander hen door te knikken met zijn hoofd.