tocht naar Stabiae vertaling (plinius)

Tocht naar Stabiae

Het leek hem belangrijk en het waard om van naderbij te onderzoeken, als wetenschapsman.Hij beval een snelle galei op te tuigen. Hij bood me te kans om mee te gaan. Ik antwoordde dat ik verkoos te studeren; en toevallig had hij me een schrijfopdracht gegeven. Hij ging het huis uit, ontving een berichtje van R., echtgenote van T., die doodsbang was door het dreigende gevaar. Want haar villa lag aan de voet  en er was geen vluchtroute tenzij met schepen. Ze smeekte om haar uit zo'n groot gevaar weg te halen. Hij wijzigde zijn plan en wat hij met een leergierige ingesteldheid was begonnen, voerde hij uit met een grootmoedige instelling. Hij liet vierriemers uitvaren, klom zelf aan boord om niet alleen aan R. maar aan velen hulp te bieden. (Want de mooie kust was druk bewoond). Hij spoedde zich naar daar, waar de anderen van vluchtten en hij hield en rechte koers, een recht roer naar het gevaar, zozeer bevrijd van angst dat hij alle bewegingen van dat onheil, alle vormen dicteerde en liet opschrijven. Reeds viel er as op de schepen, dichter en warmer naarmate ze naderden; (reeds vielen er) puimstenen en zwarte en halfverbrande en door het vuur gebroken (= broze) stenen; reeds was er een plotse ondiepte en een kust die ontoegankelijk was door het instorten van de berg (= aslawine). Nadat hij een poosje had getwijfeld of hij rechtsomkeer zou maken, zei hij tot de stuurman die hem aanraadde om dit te doen: "Het geluk is aan de durvers. Ga naar Pomponianus.