God's gym door Leon de Winter

Vaag maar leuk.

Mijn hooggespannen verwachtingen die ik van tevoren van het boek had, waren absoluut terecht, ik vond het geweldig om te lezen, ik heb er een hoop plezier aan beleefd. Het boek is erg sterk geschreven en bevat situaties die erg mooi en aangrijpend worden weergegeven. De Winter heeft goed gelet op de details, heeft gebruik gemaakt van de actualiteit en heeft dit samengevoegd met een mooi verhaal, waardoor hij in mijn ogen een geweldig boek heeft gecreëerd.

De gebeurtenissen die De Winter in het boek heeft laten plaatsvinden zijn heel divers. Er komen vier a vijf verhaallijnen bij elkaar en iedere verhaallijn is bijzonder en onalledaags. De verhaallijnen vormen samen een prachtige mix van aangrijpende, ontroerende en spannende momenten, wat ervoor zorgt dat het een heel gevarieerd boek wordt. Het mooiste moment echter vond ik wel het moment waarop Joop Koopman te horen kreeg dat zijn dochter was overleden. Dat moment is zo mooi en zo natuurgetrouw weergegeven dat het bijna lijkt alsof het allemaal naast je gebeurt. De emotie, de verbazing en de onmacht worden precies zo weergegeven als je verwacht en niet op de platte Hollywood-manier die je tegen komt in andere boeken tegenkomt.
Het einde van het boek daarentegen vond ik minder goed. Het eindigde naar mijn gevoel wat abrupt, het liet een heleboel gebeurtenissen onafgewikkeld, ondanks de epiloog die het bevat. Aan de ene kant geeft het de lezer natuurlijk ruimte om te fantaseren over het verdere verloop van het leven van de hoofdpersonen, maar aan de andere kant heb ik persoonlijk toch liever een einde waarin wat meer vaststaat, waarin wat meer wordt weergegeven dan nu, in dit einde is gebeurd.

De personages die in het verhaal meespelen vond ik prachtig. Niet om uiterlijke kenmerken natuurlijk, want dat kan niet in een boek, maar omdat ze heel erg realistisch op mij overkwamen. Ze leken over echte, menselijke emoties te beschikken en die werden, zoals ik al eerder zei, door de schrijver heel mooi weergegeven. Ook zijn de verschillende personages erg goed uitgewerkt. De schrijver heeft ook hier veel aandacht besteed aan de details en de afwerking; de personages zijn ‘diep’ en ze hebben allemaal hun eigen, karakteristieke persoonlijkheid. Het zijn net echte mensen.
Het personage dat me het meest aansprak was dat van Joop Koopman. Hij was de belangrijkste persoon in het verhaal en tegelijkertijd de persoon die voor mij het meest naturel bleef in zijn doen en laten en bovenal (het tonen van) zijn emoties. Ook zijn karakter en zijn gedrag spreken me wel aan; de wat stuntelige manier waarop hij soms handelde wekte af en toe best wel op mijn lachspieren. Joop Koopman was een bijna perfect gecreëerd personage, zo perfect dat hij bijna een echt mens leek. Ik kan me wel een beetje in hem herkennen – voornamelijk vanwege zijn af en toe wat onhandige en bescheiden voorkomen…

“Toen [Linda] voor hem stond zei ze: “Dag Joop.”
En onhandig bogen ze zich naar elkaar toe en kusten elkaar op de wang. Ze was veel kleiner dan hij zich herinnerde. Hij bewoog zich weer van haar hoofd weg toen zij hem nog een derde kus wilde geven. Ze lachten verlegen.
“Drie keer,” zei Joop vrolijk om hun onhandigheid te maskeren, “op z’n Hollands.”

De opbouw van het verhaal vond ik een klein beetje minder sterk dan de andere componenten van het boek. Dat komt omdat het boek wat raar begint, het duurt even voordat je jezelf ertoe hebt gezet om ook echt door te lezen. Maar als je dat eenmaal hebt gedaan, dan is de beloning er ook naar, dan loopt d boel ook echt lekker. Het boek is vlot geschreven en leest daardoor lekker snel weg, de schrijver maakt gebruik van korte en in modern taalgebruik geschreven zinnen en de dialogen zijn levensecht. Het taalgebruik is echt van deze tijd en is daarom absoluut niet moeilijk te begrijpen. De schrijver heeft er ook leuke details in verwerkt, specifieke details voor bepaalde hoofdpersonen, waardoor het boek nog levensechter lijkt. Zo laat hij Philip wanneer deze Nederlands praat, expres fouten maken, zodat het feit dat hij lang geen Nederlands meer heeft gesproken nog aannemelijker lijkt.

Veruit het mooiste deel van het boek vond ik de paragraaf waarin Joop te horen krijgt dat zijn dochter is overleden. De passage is wat lang om hier neer te zetten, maar het is echt een heel indrukwekkend stuk. De emoties zijn zo mooi weergegeven en er is zo handig gebruik gemaakt van taal, dat het lijkt alsof je er zelf bijstaat. En als een schrijver dat lukt, zeker in een boek als dit, vind ik dat zeer knap.