Gelezen boek: Passievrucht, De
Schrijver: Glastra van Loon, Karel
Eerste uitgave: 23 april 1999 Recensietitel: Vader onbekend De naam Glastra van Loon zei mij niks, maar veel literatuur had ik dan ook niet gelezen. De achterflap vertelde mij dat Glastra van Loon in 1997 de verhalenbundel “Vannacht is de wereld gek geworden” had geschreven, die zelfs is bekroond met een grote literaire prijs, de Rabobank Lenteprijs. Die bundel heb ik niet gelezen. Verder heeft hij samen met een journaliste een biografie geschreven over de eerste genetisch gemanipuleerde stier; Herman. Glastra van Loon is naast auteur zelf ook journalist. Toen ik het boek “De passievrucht” inzag en de achterkant had gelezen, vroeg ik me meteen af, hoe hij er ooit achter kon komen wie de vader was. Ik begon te lezen er kwam er meteen achter dat het een erg spannend boek was, dat je leest als een trein. Het boek staat bekend als een roman, maar je zou het ook best een detective kunnen noemen, omdat Armin, de hoofdpersoon, als een detective te werk gaat. Hij probeert namelijk te ontdekken wie dan wel de vader is van “zijn” 13-jarige zoon. Maar het is toch meer een liefdesroman, omdat in het boek de drievoudige liefde wordt beschreven van een man voor zijn overleden vrouw, zijn nieuwe vriendin, en zijn zoon. Het boek gaat over een Armin die een kind probeert te verwekken bij zijn nieuwe vriendin Ellen. Maar als dit naar tientallen keren proberen nog steeds niet is gelukt, besluit hij een vruchtbaarheidsonderzoek te doen. Daar komt hij erachter dat hij zijn hele leven al onvruchtbaar is, omdat hij aan het zogenaamde Syndroom van Klinefelter lijdt, een aangeboren geslachtschromosomen afwijking waarbij het sperma geen zaadcellen bevat. Het bevat dus veel informatie over een ziekte waar ik nog nooit van had gehoord. Op dat moment stort zijn leven in, want wie is dan wel de vader van Bo, zijn zoon? Aan de moeder van zijn zoon kan hij het niet vragen, want zij is al tien jaar dood. Een hoop vragen komen in het op, zoals te lezen is in H17; Waarom? Was het passie? Was het liefde? Waar was ze? Wat had ze aan? Kwam ze klaar? En voor de allerbelangrijkste vraag, dook hij haar verleden in; Wie is de dader? Het is erg goed dat Glastra van Loon dit beschrijft, want het geeft precies weer hoe een mens zal denken. Daarmee bedoel ik dat in de realiteit je je deze vragen waarschijnlijk ook zal afvragen. In het boek wordt ook aandacht aan het verleden besteed. De helft van de hoofdstukken is een terugkijk op het verleden. Ik vind deze afwisseling erg goed, omdat je de karakters in het boek steeds beter leert kennen, en daardoor kan je ook steeds beter bedenken wie de vader kan zijn. Ik heb meerdere keren gedacht: “Ja, die is het!” Maar dan bleek dat helemaal niet zo te zijn. Het boek is dus totaal niet voorspellend en dat is wel heel erg leuk. Op een dag ging het goed fout, Armin was samen met Bo op vakantie in Ameland. Als hij de inmiddels 14-jarige Bo ’s morgens in bed aantreft met een meisje, krijgen vader en “zoon” voor het eerst ruzie. Armin, die nog dronken is van de nacht ervoor schreeuwt dat hij zijn vader niet is. “Hoor je dat? Ik ben je vader niet, je vader is een een of andere rokken jager die vast ook al op zijn 14 kleine meisjes aan het neuken was.” (H40, P214)Hij kon niet geloven dat hij het gezegd had, maar toch was hij opgelucht dat het eruit was, volgens mij. Dit stukje greep mij erg aan, omdat het heel direct eruit komt, en het erg aangrijpend is om dan te lezen hoe Bo er vervolgens op reageert. “ Wat is dat voor een onzin?!?” En vervolgens slaat Bo op zijn vader in. De woede en het verdriet maakt hem agressief. Ik vind dit stuk echt heel zielig, en ook de manier waarop Bo er mee wordt geconfronteerd; erg direct. Zo had het niet gemoeten. Verder staan er in het boek ook hele informatieve punten, zoals het stuk over dat wereldwijd een op de tien kinderen niet verwekt is door de man waarvan men dat aanneemt. (H23, P121) Dan is dus een op de tien mannen die je met een kind ziet lopen, niet de echte vader, zonder dat hij het weet. Dat is toch verschrikkelijk veel? Verder wordt er ook gezegd dat uit onderzoek blijkt dat men veel vaker zegt dat het kind op de vader lijk dan op de moeder. Onbewust probeert men de vader zo gerust te stellen. (H28, P146) Hierdoor wordt het boek veel realistischer, vind ik. Toch zijn er ook minder geloofwaardiger stukken. Zoals het feit, waardoor Armin erachter komt wie de vader dan is. Hij vindt namelijk een briefje waarop staat; “Ik ben zwanger, M.” (H41, P222) Maar hoe kon Monika weten dat het kind niet van Armin was, maar van die andere man? Ze wist toch niet toen al dat Armin onvruchtbaar was? En qua datum kon het ook niet, want ze hadden het op dezelfde dag nog met elkaar gedaan. Dus hoe kan dat? Maar deze punten vervagen snel door het snelle doorlezen en de grote indruk van de rest van het verhaal. Ik vind het boek zeker het lezen waard. Als je er eenmaal mee begint, kan je onmogelijk stoppen. Het is vooral aan te raden voor mensen die geintereseerd zijn in het soort problemen die je in het dagelijks leven, zonder dat je het weet, kan tegen komen. Het is een mooie psychologische roman, die je allerlei feitjes laat zien over deze ziekte en hoe je ermee om moet gaan. En ook welke problemen het met zich mee neemt.