Druk: Penta pockets 1999 nr.2
Uitgever: Wolters- Noordhoff
Plaats: Groningen
Jaar: 1999
Jaar van eerste druk: 1991
Aantal pagina's: 93
Indeling: 40 korte hoofdstukken met een titel meestal bestaande uit één woord
motto: voor mijn zoon Aron
samenvatting: De ik-figuur is een meisje van een jaar of 5/6. Dat denk ik in ieder geval, omdat het boek op een heel kinderlijke manier wordt verteld. Vader heeft in een concentratiekamp gezeten, hij zegt dat hij kamp heeft en de kinderen begrijpen niet helemaal wat hij er mee bedoelt. Veel meer nog dan een plaats is het kamp een toestand. Ik heb kamp gehad, zegt hij. Daarmee onderscheidt hij zich van ons. Wij hebben waterpokken gehad en rode hond. En Simon heeft, nadat hij uit een boom was gevallen, wekenlang in bed gelegen met een hersenschudding. Maar kamp hebben wij nog niet gekregen. Wel vertelt vader veel over de erge tijden uit de oorlog. Alles was toen erger. De kinderen dachten dat ze er niet bij hoorden als ze niet op zijn minst een ernstige ziekte hebben gehad. Niet waar! Roept max. Jij houdt alleen van je SS-ers! Als wij eten, begin jij over honger. Als wij verkouden zijn, begin jij over vlektyfus. Andere vaders voetballen op straat, maar als ik een keer een vriendje meebreng, zit jij over het kamp te praten. Het kamp zus, het kamp zo, altijd het kamp. Was er verdomme maar gebleven! De juf op school vindt dat de kinderen de oorlog af moeten sluiten, maar ze worden er thuis constant mee geconfronteerd. Vader moet naar het sanatorium omdat hij tbc heeft. Tijdens bezoekuren vertelt hij over zijn onderduiktijd. Als hij met de trein terug naar huis moet, durft hij niet in te stappen omdat hij bang is dat ze hem naar de kampen brengen zoals tijdens de oorlog. Max krijgt ruzie met zijn vader omdat zijn vader alleen zit te klagen en nooit eens iets leuks met hen doet. Hij begint tegen hem te schreeuwen. Sla me maar, gilt Max tegen mijn vader, net als de SS! Mijn moeder trekt hem van zijn stoel en begint hem naar de deur te duwen. Schop me maar dood! schreeuwt Max over haar schouder. Vergas me maar! Simon knijpt in mijn arm. Hij doet zijn best om niet te huilen. Mijn vader hapt naar lucht. De ik-figuur is zelfs zo met de oorlog bezig en bang dat de SS haar meeneemt. Ze begraaft haar speelgoed in de tuin en nog meer vreemde dingen. Wat wil jij later worden? Vraagt de juffrouw. Onzichtbaar, zeg ik, dan kan de SS mij niet vangen. Het boek eindigt toch enigszins vrolijk, want op het eind vertelt vader dat aan het eind van de oorlog moeder op hem stond te wachten. Thema: de tweede wereldoorlog en al de ellende die er toen is gebeurd. De trauma's die iedereen eraan over gehouden heeft. Titelverklaring: de tralies staan voor de gebeurtenissen in de tweede wereldoorlog die hij niet van zich af kan zetten. Analyse: Personages: Vader: heeft in een concentratiekamp gezeten en kan dat niet verwerken. Hij draagt de ellende over naar zijn 3 kinderen. Moeder: Moeder is een heel geduldige vrouw. Ze is allang blij dat vader heel uit het kamp is gekomen. Ze moet vaak voor scheidsrechter spelen tussen vader en de kinderen. De ik-figuur: ze is heel erg onder de indruk van vaders verhalen over de oorlog en is zich er helemaal aan op voorbereiden wanneer de SS-ers terugkomen. Max: hij is de enige die er wat van zegt dat vader hen te erg belast met zijn oorlogstrauma's. Daardoor ontstaan er vaak ruzies tussen hem en vader. Simon: hij is een beetje een teruggetrokken jongen, je komt bijna niets over hem te weten. Perspectief: Ik-perspectief, je ziet alles door de ogen van een klein meisje. Tijd: Het speelt zich allemaal af net na de tweede wereldoorlog. Tijdverloop: Het tijdverloop is chronologisch, maar je kunt eigenlijk ook zeggen dat het hele boek bestaat uit flashbacks. Vader vertelt alle verhalen van vroeger uit de oorlogstijd. Ruimte: de ruimte waarin het zich afspeelt is de woonkamer. Eigenlijk is deze niet echt van belang. Het kamp wordt ook niet precies beschreven, ze vinden kamp meer een toestand dan een plaats. Beoordeling: ik vond het een leuk boek het was makkelijk geschreven omdat het door de ogen van een kind is, ook was het boek niet echt dik en door de vele verschillende onderwerpen (door de kleine hoofdstukken) bleef het boeien. Informatie over boek en schrijver: Carl Friedman werd in 1952 geboren in een joods gezin. Het gezinsleven stond sterk in het teken van het oorlogsverleden van haar vader, die in een concentratiekamp had gezeten. Na de middelbare school volgde ze een opleiding tot tolk-vertaler. Ze werkte enige tijd als journaliste, maar na de geboorte van haar zoon hield ze zich voornamelijk bezig met vertaalwerk. De indrukken die ze in 1980 opdeed tijdens een reis langs enkele voormalige concentratiekampen verwerkte ze in een aantal sonnetten, die ze 'sonnetten voor een tralievader' noemde; deze werden gepubliceerd in literaire tijdschriften. Doordat een uitgever haar bleef stimuleren om haar ervaringen te boek te stellen, verscheen in 1991 haar debuutnovelle 'Tralievader'. Het boek werd in 1995 verfilmd. Ook in haar 2de boek, 'twee koffers vol'(1993), is een rol weggelegd voor een vader wiens leven in teken staat van zijn oorlogservaringen. In 1998 werd het verfilmd door Jeroen Krabbé onder de titel: Left Luggage.