Ruisend gruis door Willem Frederik Hermans

Zakelijke gegevens.

Titel: Ruisend Gruis
Auteur: Frederik Hermans
Uitgever: De Bezige Bij
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 1995
Genre: Roman
Aantal bladzijden: 109

Eerste reactie.

Ik heb dit boek gekozen omdat we van de boeken die we moeten lezen ook een boek een boek moesten van Frederik Hermans moeten lezen. Daarom ben ik in de mediatheek aan het kijken geweest en daar heb ik dit boek uitgezocht.

Toen ik net aan het lezen was dacht ik bij mezelf ‘wat voor een boek ben ik nu weer aan het lezen’ omdat ik niet gewend bent op welk manier dit boek is geschreven, ik kan ook niet uitleggen hoe het is geschreven maar ik vond het in ieder geval een beetje vreemd, ik dacht al snel, zal ik een andere boek ophalen maar dat heb ik toch niet gedaan want ik vond dat er niet veel meer soeps stond tussen die boeken van Frederik Hermans, dus heb ik hem toch maar uitgelezen.

Verdieping.

De samenvatting

De samenvatting kan u vinden achter in dit boekverslag

Onderzoek van de verhaaltechniek

De schrijfstijl: in het boek worden best wel moeilijke woorden gebruikt maar je komt er meestal wel uit want meestal kan je aan de zin wel zien wat er mee bedoeld wordt.

De ruimte: het verhaal speelt zich af in het Groningse landschap, de Universiteit en het AZG.

De tijd: het verhaal komt ongeveer uit de jaren 60/70

De verhaalfiguren: professor Fahrenkroch hij is een professor in de mineralogie op de Universiteit van Groningen en hij wordt tegengewerkt door zijn collega’s onder ander Birra.
Lievestro Fahrenkroch zij is Fahrenkrochs dochter. Ze is erg zelfstandig en toont niet veel liefde en verdriet, ook niet bij de dood van haar moeder.
Professor Birra: hij raapt altijd knoopjes en prutseltjes van de grond waarmee hij zijn oude jasje in elkaar houdt.
Rombouts: Allang volwassen maar woont nog steeds bij zijn moeder. Na de dood van zijn vader ging hij nooit meer na de tandarts en poetste ook zijn tanden niet meer. Hij had
alleen nog wat bruine stompjes als gebit. Na Birra's dood probeerde hij met Birra's vrouw een relatie te beginnen, maar zij moest later ook niets van hem.

De vertelwijze: het boek heeft verschillende vertelwijzes, de eene is gezien vanuit de ogen van de hoofdpersoon meneer Fahrenkrog en de andere is vanuit de ogen van de schrjver.

Op zoek naar de thematiek

Het thema van het boek is niet echt duidelijk maar in het verhaal gaat het vooral om een huis ook wel de sandwich huis genoemd die meneer Fahrenkrog gekocht heeft en die stort langzamerhand in en ondertussen dat, dat allemaal gebeurt vertelt meneer Fahrenkrog wat voor dingen hij heeft meegemaakt in zijn leven en ook wat bekenden van hem hebben meegemaakt.

Het hele boek gaat eigenlijk over het thema dus ik kan niet echt tekstgedeelten noemen die daar nou echt typerend voor zijn.

Het boek heet dus Ruisend Gruis en dat heeft te maken met wat Fahrenkrog noemt; het spul (gruis) dat uit de muren van zijn huis kwam zetten toen hij er een gaatje inboorde voor zijn thermometer en dat ruisend is het geluid wat hij hoorde terwijl het huis bedolven werd onder het gruis.

Biografie van de schrijver

Willem Frederik Hermans werd op 1 september 1921 geboren te Amsterdam.

Tijdens zijn middelbare schooltijd, die hij doorbracht op het Barlaeus Gymnasium, was hij enige tijd hoofdredacteur van de schoolkrant, Suum Cuique genaamd. In 1940 begon hij sociografie te studeren op aandringen van zijn vader, maar hij stapte na 1 jaar over op fysische geografie, waarin hij in 1943 kandidaatsexamen deed. Net op tijd, want vlak daarna zouden de Duitsers van de studenten loyaliteitsverklaringen eisen. Na de oorlog begon hij weer met studeren, maar omdat hij op literair gebied veel publiceerde, studeerde hij pas in 1950 af. In 1955 promoveerde hij en drie jaar later werd hij benoemd tot lector fysische geografie aan de Rijksuniversiteit van Groningen. In 1973 gaf hij deze functie op, omdat hij naar Parijs vertrok. Tijdens de oorlog schreef hij een groot aantal verhalen, gedichten en de roman conserve. Meteen na de bevrijding kwam er een stroom van publicaties op gang in diverse periodieken. Toen hij redacteur was van "Criterium" (1946 - 1948) liet hij het eerste deel van zijn boek "Tranen der acacia's" verschijnen. In mei/juni 1951 verschenen fragmenten van zijn "Ik heb altijd gelijk" in "Podium". Deze zouden later de aanleiding zijn voor een proces tegen hem. In Podium stonden ook de eerste publicaties van zijn boek "Mandarijnen op zwavelzuur". Verder publiceerde hij ook in "Haagse post", "Het vaderland", "Het vrije volk", "Propria cures", "Hollands diep" en "Avenue". Hierbij maakte hij veelvuldig gebruik van pseudoniemen, zoals: Age Bijkaart, Fjodor Klondyke en Godebaert van Grijnen. Het is logisch dat hij zoveel verschillende pseudoniemen gebruikte, omdat hij door de mand zou vallen als hij te lang gebruik zou maken van een en hetzelfde pseudoniem. Hij gebruikte vaak de naam van een pater als hij anti-katholieke geschriften publiceerde. In 1952 was hij in een proces verwikkeld in verband met een antikatholieke passage in "Ik heb altijd gelijk". Hierin wordt hij vrijgesproken. Het was zijn gewoonte om de boeken die herdrukt werden nog even te corrigeren en toen zijn uitgever Van Oorschot zonder waarschuwing ongecorrigeerd een aantal van zijn boeken herdrukte, deed Hermans hem een proces aan. Nadat hij deze zaak in eerste instantie verloren had, werd hij later door een uitspraak van de Arbitrage commissie in het gelijk gesteld.

Hij had een aversie tegen de officiële vertegenwoordigers van de Nederlandse literatuur en daardoor weigerde hij een lidmaatschap van de Maatschappij der Nederlandse letterkunde. Verder weigerde hij principieel alle literaire prijzen, op "de prijs der Nederlandse letteren" na. Hij ondervond veel tegenstand, omdat naar aanleiding van zijn bezoek aan Zuid-Afrika in 1983 hij op de zwarte lijst van de Verenigde Naties zou staan. In Interviews verdedigde hij zich en zette hij zijn opvattingen over het land Zuid-Afrika uiteen.

De meest recente romans van Willem Frederik Hermans zijn: "Uit talloos veel miljoenen" (1981), "Een heilige van de horlogerie" (1988), "Au pair" (1990), "In de mist van het schimmenrijk" (1993) en natuurlijk "Ruisend gruis" (1995).

Beoordeling

Ik vind het boek op zich niet zo veel aan dat komt doordat ik de spanning te veel mis ik hou meer van boeken waar veel spanning in voor komt, maar wat ik wel een spannend stukje in het boek vond was toen de trein met vluchtelingen ontspoord was en dat er toen brand uitbrak en dat er heel wat vluchtelingen zijn omgekomen maar jammer genoeg was dat maar een heel klein stukje van het boek en algauw werd het weer zoals het hele boek al was.

In dit boek heb ik ook niet echt een passage die mij aanspreekt er worden ook maar een paar genoemd maar als ik er een moet kiezen dan doe ik het dochtertje van meneer Fahrenkrog want die kwam er opeens aanzetten met een handbloem waarvan ik er nog nooit heb gehoord, en die handbloem groeide ook echt op je hand want de worteltjes van die bloem dringen zich in de huid van je hand en daar groeide hij tot hij was uitgebloeid.

De verhaalelementen die aan mij een negatieve werking bezorgden was dat ik het verhaal een beetje saai vond het ging maar de hele tijd over het huis dat vol kwam te zitten met gruis en dit werd ook nog eens heel overdreven verteld zoals, dat hij bijna stikte en dat hij niet weg kon komen nou dan ga je toch naar een van de ramen op de boven verdieping en dan klim je er toch uit.

Dit boek kan ik niet echt met een ander boek of film vergelijken want het is totaal iets vreemd zoiets als dit boek heb ik nog nooit gelezen en ik denk dat je er trouwens ook geen een film mee kan vergelijken want het is op zo’n aparte manier verteld het enige wat hetzelfde met een film kan zijn is dat er mensen opgesloten zitten of dat ze een vulkaan gaan onderzoeken maar wat het verder kan zijn heb ik geen flauw idee van.

Mijn oordeel over het thema van het boek is dat ik het een onherkenbare probleem vind, welk huis zit nu vol met een soort stof en als je even een gaatje in de muur maakt dat gelijk je hele huis vol stroomt en dan later helemaal in elkaar stort.

Het taalgebruik is soms een beetje moeilijk nou ja moeilijk er worden wel eens wat deftige woorden in gebruikt zoals: illustratoren, professoraal ambtsgewaad, theologische faculteits- kamer en nog veel meer van dit soort woorden.

Mijn eindoordeel over dit werk is dat het op zich wel een goed boek is maar het is geen boek voor mij want ik hou meer van spannende boeken maar als je iets (aparts) wilt lezen dan moet je zeker dit boek lezen. Ik denk ook niet echt dat veel jongeren dit boek zullen lezen want ik vind dat het taalgebruik nogal een beetje daarvoor te ingewikkeld is maar verder denk ik dat wat oudere mensen zoals u er geen moeite mee zullen hebben.

Ik zou dit boek niet aanraden aan mijn vrienden waarom heb ik hierboven al uitgelegd maar ik zal het wel aanraden aan wat oudere mensen die graag van lezen houden en die het niet veel uitmaken wat voor een boek ze willen lezen en die een keer wat anders willen lezen dan wat ze normaal doen.

Recensie.

Ik ben het wel eens met de recensie van het NRC Handelsblad. Ze zeggen dat de schrijver soms ineens een andere weg ingaat terwijl het niet eens te maken heeft met het verhaal. Ook ben ik het eens met wat ze zeggen over de geologen, dat de geologen het onderspit delven want het komt vaak voor in het boek dat hij de geologen geen gelijk geeft en dat ze dikke eikels zijn. Ze zeggen ook dat er in het boek taalfouten zitten maar dat heb ik zelf niet opgemerkt, dus kan ik er niet over oordelen, maar ik geloof ze als ze dat zeggen maar opzich vind ik het weer niet dat je dat als een ergernis moet ondervinden want het boek kan je daarom makkelijk lezen hij maakt geen taalfouten zoals dat hij bijvoorbeeld een woord verkeerd schrijft en dat je dan helemaal niet weet waar hij het over heeft.
Ze zeggen ook dat het boek een echte Hermans boek is en dat kan ik ook niet bepalen want ik heb nog nooit een boek van hem gelezen.