Loverboy door René Appel

René Appel - Loverboy (2005) Uitgave Er is gebruik gemaakt van de eerste druk van de roman die medio mei 2005 bij de uitgever Prometheus te Amsterdam uitkwam. De voorkant toont een wazige foto van een vrouw in een zwart leren jurkje. Daaronder staat de titel in zwarte letters. Het boek telt 297 bladzijden, die verdeeld zijn over 22 hoofdstukken. Genre Het boek wordt aangeduid met de term psychologische thriller. Literaire thriller zou in feite ook kunnen. Daarmee kan het boek worden geplaatst in een rijtje romans van Saskia Noort, Simone van der Vlugt, Jef Geeraerts en Nicci French. Aanrader of toch maar niet? Wie van een eenvoudig vertelde, spannende misdaadroman houdt, zal kunnen genieten van deze nieuwe roman van Appel. Er is een doorlopende, goed te volgen misdaadlijn en er zit toch wel een literair kantje aan: het verhaal in het verhaal (het zogenaamde Droste-effect) Verder zijn er geen moeilijke literaire of symbolische vraagstukken op te lossen. Het gaat om de misdaad en de achtergronden/motieven daarvan. Daarom is de roman ook goed te lezen voor vmbo-leerlingen TL en havo-bovenbouwkandidaten. Bovendien gaat een gedeelte van de roman ook nog over een vmbo-school. Het thema van de klassieke loverboy zal bovendien een groot aantal leerlingen aanspreken vgl. ook de belangstelling voor de recente films die over het onderwerp zijn gemaakt. Misschien dat sommige docenten Nederlands het ook goed vinden dat vwo-eindexamenkandidaten een thriller op hun eindexamenlijst zetten. Waarom ook niet?
Motto “Wanneer je niet iets kunt zeggen, dan weet je dat het de waarheid is”, Tim Parks, De Bestemming (Arbeiderspers 2001) De boodschap is duidelijk: wanneer dingen verzwegen worden, bijvoorbeeld in een relatie, dan is er meestal iets aan de hand. In deze thriller is dat de overspelige relatie van Hans met een counselor van een school. Zijn vrouw krijgt er een vermoeden van en dat leidt tot een bizarre moord.. Verhaalopbouw De thriller heeft een duidelijke verhaalopbouw. Er zijn eigenlijk twee verhalen die verspreid worden over 22 hoofdstukken van ongeveer dezelfde lengte. Het kaderverhaal is een relaas waarin een schrijfster Yoka haar man Hans verdenkt van een overspelige relatie en de gevolgen die dit heeft in hun huwelijk. Vrijwel elk hoofdstuk van dit deel begint met een krantenbericht waarin over een bijzondere moord, verkrachting of andersoortige misdaad wordt gerept. Yoka bewaart deze berichten in een klapper om er later eventueel gebruik van te kunnen maken bij het bedenken van een plot voor een nieuwe misdaadroman. (Zo zijn er berichten over de moord op Theo van Gogh en de aanslag op Endstra) Tegelijkertijd is ze bezig met het schrijven van een roman, waarin haar hoofdfiguur Anouk een situatie meemaakt die steeds meer op haar eigen verhaal begint te lijken. Werkelijkheid en fictie gaan dan door elkaar lopen. In het boek worden de passages uit de geschreven roman in een kleiner lettertype aangegeven. Gaandeweg gaat Yoka ook steeds meer in haar gewone tekst over op het verhaal van haar fantasie. De twee verhaaldraden vloeien aan het einde samen. In feite is de roman chronologisch verteld en neemt een periode van ruim een jaar in beslag. Perspectief In het eerste verhaal(de gewone thriller) is het perspectief dat van de alwetende verteller. We kijken in de hoofden mee van vooral Yoka, Hans, Eefje, Tamar. Ze worden van binnenuit en van buitenaf beschreven. In het gefantaseerde verhaal vertelt de hoofdpersoon Anouk Akkerman in de ikvorm. Het lijkt erop alsof Anouk een literaire afsplitsing is van Yoka. Tijd en plaats Appel vertelt zijn verhaal heel actueel. De gebeurtenissen spelen zich af in 2004 en wellicht ook nog voor een deel in 2005. De moord van Theo van Gogh (2 november 2004 gepleegd) komt actueel in de roman voor. Ook andere bekende moordaanslagen uit de actualiteit worden genoemd, zoals de ex-militair die zijn hele schoonfamilie in Roermond heeft uitgemoord en de moord op Endstra in Amsterdam Dat actuele aspect maakt het lezen wel aantrekkelijker. Het decor waar de roman zich afspeelt is Amsterdam. Daarvoor zijn een aantal gemakkelijk te herkennen straatnamen aan te wijzen. (Damrak) Titelverklaring Een loverboy is een moderne variant op de pooier. Een jonge, goed uitziende man zorgt er voor dat jonge meisjes (nog vaak tieners) verliefd op hem worden. De loverboy vertelt daarna in de schulden te zitten en laat het meisje voor hem werken als hoertje. Zo komen de meisjes in de prostitutie terecht. In de roman komt de term van loverboy nauwelijks voor, maar toch kan de titel van de roman eenvoudig worden verklaard.
1. In de roman die Yoka schrijft gaat het inderdaad over de hierboven klassieke loverboyconstructie: Kadir die Shana op hem verliefd laat worden, waardoor ze van huis wegloopt en in de prostitutie komt. 2. De andere verklaring is de aanduiding voor Hans in het hoofdverhaal : zijn minnares Eefje noemt hem op een bepaald moment loverboy. Hij is bovendien nog de loverboy geweest van Tamar, zijn collega. Door het loverboymotief krijgt de roman zijn verhaal. De moord op Hans zou niet gepleegd zijn als hij geen verhouding zou hebben gehad. 3./ Een mogelijke derde loverboy is nog de spiegelfiguur van Hans in het verhaal van Yoka. Gino is de lover van Anouk en ook hij wordt neergeknald. Thematiek en motieven In de psychologische thriller gaat het niet zo zeer om de vraag wie de moord gepleegd heeft, maar meer om de kwestie waarom de dader ertoe gekomen is. De mens achter de moordenaar. In deze misdaadroman van Appel is het thema dan ook de moord op een echtgenoot uit jaloezie vanwege zijn overspel. De vraag is of Yoka Hans doelbewust doodt of dat het meer toeval is en ze eigenlijk meer van plan was Eefje om het leven te brengen. In deze roman is het bovendien grappig dat er een spiegelverhaal is waarin de hoofdfiguur Anouk een afsplitsing is van Yoka. Ze vraagt zich telkens af wat Anouk in zo’n situatie zou doen; omgekeerd schaft ze een pistool aan om te weten hoe het voelt als je een pistool in je hand hebt. In het tweede deel van de roman gaan werkelijkheid en fictie steeds meer door elkaar lopen en dan is er ook sprake van een tweede thema in deze thriller: het oerliteraire thema van het verschil tussen werkelijkheid en fantasie. Deze twee vragen overheersen de nieuwe misdaadroman van Appel. De motieven die de twee thema’s ondersteunen zijn o.a. overspel (het vreemdgaan van Hans met Eefje en daarvoor met zijn collegaatje Tamar), de seksualiteit die daarbij een rol speelt, het onderwijs en schoolleven (de beide verhaaldraden spelen ook in het decor van een vmbo-school met probleemleerlingen) het kinderloos zijn van Yoka tegenover het moeder worden van Eefje, de jaloezie die daarvan het gevolg is. De inhoud van de roman De beschrijving van de inhoud valt in twee gedeelten uiteen: er is een hoofdverhaal en er is een verhaal in dat verhaal. Voor de duidelijkheid is ervoor gekozen beide verhalen apart te presenteren.
Kaderverhaal De 34-jarige hoofdfiguur van de roman heet Yoka Kamphuys. Ze is getrouwd met Hans een journalist en schrijft zelf misdaadromans met een hoofdfiguur Anouk. Heel erg succesvol is haar carrière niet: misdaadromans staan niet zo hoog aangeschreven. Ze verzamelt krantenberichten waarmee elk hoofdstuk begint. Kern van elk krantenbericht is een bizarre vorm van misdaad: moord, verkrachting, mishandeling. Ze hoopt van die berichten nog eens gebruik te kunnen maken bij het schrijven van een roman. Al in het eerste hoofdstuk wordt het duidelijk dat het niet zo goed gaat in het huwelijk tussen haar en haar man Hans. Die komt op ongeregelde tijden te laat thuis zonder aanwijsbare reden en bovendien is hun frequentie van vrijen de laatste tijd afgenomen. Zo vertelt hij dat hij een avond met studenten in een café had gesproken voor een interview. De volgende dag confronteert ze de barkeeper (de jonge, knappe Omar) met een foto van Hans en die herkent hem niet. Haar achterdocht is gewekt. Terecht zo blijkt al snel, want door zijn werk is Hans in contact geraakt met een counselor op een vmbo-school het Horizon College, Eefje Dekkers, een mooie onafhankelijke vrouw, en ze krijgen kort daarna een seksuele relatie. Hans moet dus steeds smoezen verzinnen om bij Eefje te kunnen zijn. En die smoezen zijn nogal doorzichtig en ook veel te gemakkelijk te controleren. Om de passages in haar roman steeds natuurgetrouw te kunnen beschrijven, doet Yoka oefeningen in het achtervolgen van mensen en fantaseert ze allerlei dingen bij de mensen die ze achtervolgt. Ook zou ze graag over een echt pistool willen beschikken en ze praat daarover met de jonge barkeeper Omar die wel raad weet met zo’n vraag. Eefje heeft op school als counselor te maken met twee Surinaamse jongens die een meisje van haar school hebben lastiggevallen en misschien zelfs verkracht. Ze willen niet praten en daarom doet ze met het meisje aangifte bij de politie. Dat vinden de jongens niet zo leuk en ze komen haar een keer tijdens een spreekuur bedreigen: ze moet van de jongens de aanklacht intrekken. Om hun verhaal kracht bij te zetten komen ze haar zelfs een keer thuis opzoeken. Ze heeft haar verhouding intussen opgebiecht aan haar vriendin Tiba, die het allemaal afkeurt. Hans heeft zijn verhouding opgebiecht aan zijn collega Tamar, die ook niet echt enthousiast reageert en hem eigenlijk waarschuwt. Tijdens een bezoek van vrienden komen de onderwerpen echtscheiding, vreemdgaan en kinderbezit aan de orde. Hans houdt zich in het gesprek opvallend afzijdig, tot groot verdriet van Yoka. Ze wil graag een kind. Yoka heeft kort daarvoor Hans opnieuw gecontroleerd. Zijn auto stond voor de school van Eefje en zij had het stel naar buiten zien komen: Eefje was bij hem in de auto gaan zitten en ze had het stel zien kussen. Vreemd is ook het feit dat Yoka een meisje dat haar ouders kwijt is, meeneemt naar haar huis. Ze heeft blijkbaar een obsessieve liefde voor de kleine kinderen. Normaal gesproken zou je een kind bij de politie afgeven, zegt Hans later als hij van de situatie hoort. Yoka gaat opnieuw naar de bar met Omar en drinkt te veel: ze moet op straat kotsen. Maar ze heeft intussen de beschikking over een pistool: voor 350 € aangeschaft via Omar. Ze oefent het schieten uit op een boomstam. Hans gaat na het vrijen voor de nacht weer weg bij Eefje en dat verdriet Eefje zo zeer. Ze wil dat hij een hele nacht blijft. Hans zal daarvoor een list moeten verzinnen om een nachtje weg te kunnen bij Yoka. Die gaat gewoon verder op de detectivetoer en merkt dat Hans sleutels van een ander heeft. Ze laat ze snel kopiëren, voordat hij wakker is. Kort daarna vertelt hij haar dat hij het weekend erop een congres op Papendal over onderwijsproblemen moet bijwonen voor zijn krant. De smoes is nogal doorzichtig. Hij is namelijk van plan het weekend door te brengen bij Eefje, zodat haar wens kan uitkomen. Intussen krijgt Yoka bericht dat haar uitgeverij gaat fuseren en dat misdaadromans niet de eerste voorliefde van de nieuwe eigenaar zijn. Het maakt haar gemoedstoestand niet beter: ook hierdoor krijgt ze het gevoel dat ze er niet meer toedoet. Tijdens het congres belt ze Hans op, maar hij is natuurlijk bij Eefje. Hij doet net alsof hij in Arnhem is. Yoka gaat daarna naar het huis van Eefje Dekker. Ze heeft de sleutels in haar bezit en kan dus eenvoudig naar binnen. Ze maakt wat lawaai en Hans wordt door Eefje op onderzoek uitgestuurd. Yoka denkt dat Eefje eraan komt en ze handelt zoals haar hoofdfiguur Anouk zou doen: ze schiet twee keer. Fantasie en werkelijkheid zijn door elkaar gaan lopen. In het volgende hoofdstuk wordt ze door een rechercheur gebeld, die haar vertelt dat haar man Hans is doodgeschoten. Dat heeft Yoka dus gedaan, maar ze wordt niet verdacht, want ze is immers de bedrogen echtgenote die van niets weet. De politie licht intussen ook de misdaadjournaliste Tamar, de collega van Hans in. Ook zij is enorm geschokt. Eefje heeft de moed om te bellen naar Yoka en vraagt of ze de begrafenis mag bijwonen. Yoka wil dat niet, maar later blijkt dat Eefje toch bij het sprekersgedeelte aanwezig is geweest. Er zijn nogal wat obligate toespraken van collega’s. Yoka heeft de tijd nodig om alles te verwerken. Ze kan ook niet verder aan haar roman werken: ze zit gewoon vast. Tamar die graag de misdaad wil oplossen, komt enkele keren met haar praten. Ook ontmoeten ze samen Omar en Tamar is nogal verbaasd over de reactie van Yoka ten opzichte van Omar. De politie heeft aanvankelijk ook nog een verdenking tegenover de Surinaamse jongens die Eefje hebben bedreigd en die het misschien op haar gemunt hadden, maar later vallen ze toch weer buiten de verdenking. Tamar onderzoekt ook een islamitische school waarover Hans een negatief artikel heeft geschreven, maar ook daar vindt ze geen bewijs van wraak. Intussen is er een geweldige verrassing voor Eefje: ze blijkt zwanger te zijn van Hans en vindt dat heerlijk. Ze gaat het zelfs vertellen tegen Yoka en die reageert verrassend genoeg niet zo boos. Alleen het kind dat zij had willen krijgen van Hans, zit nu in de buik van diens minnares. Als de baby geboren is, gaat Yoka zelfs op kraamvisite en weer later wordt ze de oppas van de kleine Hans Evert, omdat Eefje het kind niet in de crèche wil doen. De jongen lijkt sprekend op zijn vader en Yoka zorgt heel goed voor hem: als was ze zijn eigen moeder. Tamar krijgt inmiddels steeds meer wantrouwen tegen Yoka. Er kloppen een aantal dingen die ze vertelt niet. Ze praat nog eens met Omar en hoort dan dat Yoka een pistool van de jongen heeft gekocht. Nu verdenkt ze Yoka echt van de moord op Hans. Maar even wordt de aandacht afgeleid van de moorzaak door de aanslag op Theo van Gogh, waarvan Tamar verslag moet doen voor de krant. Eefje ontsnapt aan de dood bij een bijna-aanrijding en dat beweegt de vrouwen ertoe om een soort testament op te maken, waarbij Yoka de rechten op de kleine Hans Evert krijgt wanneer Eefje iets overkomt. Ook wordt ze de enige erfgename van Eefje. Yoka ontdekt bij het opruimen van een boekenkast van Hans een afscheidsgeschenkje van Tamar. Het blijkt dat Hans en Tamar ook een verhouding hebben gehad, maar dat ze er een eind aan hebben gemaakt, omdat ze bij hun partners wilden blijven. Yoka heeft inmiddels een einde aan haar roman kunnen breien: in het verhaal doodt Anouk haar eigen vriend Gino. Tamar die het manuscript altijd van Yoka mag lezen, herkent in het einde van het verhaal de situatie. Ze weet nu dat Yoka het gedaan heeft en confronteert haar met dat feit. Gino en Anouk, dat is toch hetzelfde als Hans en Eefje. Yoka probeert de zaak te redden door over verhouding tussen Tamar en Hans te beginnen en dreigt dat te vertellen aan Tamars man Robert. Tamar is echter niet onder de in druk en besluit het overspel diezelfde avond nog op te biechten aan Robert. Hans is immers dood en ze is toch bij Robert gebleven. Maar ze doet wel aangifte bij de politie wat betreft Yoka’s moord op Hans. De recherche belt naar Yoka, maar die weigert te antwoorden op de vragen. Tamar waarschuwt de politie voor de psychische toestand van Yoka. Ze gaan naar Yoka’s huis. Daar vinden ze Yoka’s brief aan Robert over de verhouding van Tamar en Hans. Yoka wil bij Hans zijn en opent op zolder een raam naar de dakgoot. Ze hoort de voetstappen op de trap en de stem van Tamar. “Ze keek achterom, nog niemand te zien. Hans riep haar. Hij had haar nodig en zij hem.” “Yoka, niet doen!” (slotzin) Waarschijnlijk springt Yoka de dood tegemoet. Ze zal niet meer weten hoe het met de hoofdfiguren van haar misdaadroman afloopt. Misschien is Shana wel zwanger van Kadir. Fantasieverhaal De hoofdfiguur in de fantasieroman is de privé detective Anouk Akkerman (ikverteller). Ze krijgt aan het begin van het verhaal een opdracht van een rijke zakenman die haar wil betalen voor het opsporen van zijn dochter Shana. Die is twee weken ervoor verdwenen zonder een spoor achter te laten. Anouk probeert de lijn met school (naam The Future vgl. het Horizon College ) op te pakken en komt bij een counselor terecht. Via haar krijgt ze wat namen van klasgenoten, die ze gaat opzoeken. Aanvankelijk willen een meisje (Cindy) niets loslaten, maar al snel blijkt dat er sprake is van een klassieke loverboy constructie. Shana is verliefd geraakt op een Marokkaanse jongen Kadir en werkt sinds korte tijd als hoertje op de Wallen. Ze ontmoet het meisje een keer als ze in een café zit en gaat haar later thuis opzoeken. Ze spiegelt haar de toekomst voor en zegt dat ze moet breken met de Marokkaanse jongen Kadir. Ze kan voor uithuisplaatsing zorgen in een tehuis voor dit soort meisjes in Friesland. Eerst wil Shana niet, later stemt ze toch in met die maatregel. Zo is Anouks opdracht gelukt en wil ze het geld van de zakenman in ontvangst nemen. Ze heeft tenslotte zijn dochter opgespoord, maar de man wil weten waar Shana is. Dat weigert ze te vertellen en ze krijgt dan ook het tweede deel van haar geld niet. Het is toch al een beetje vreemde kerel, want wanneer ze een keer verslag van haar bevindingen aan hem uitbrengt, blijkt hij seksueel contact te hebben met een heel jong, donker meisje, dat qua leeftijd zijn dochter zou kunnen zijn. Ook alle andere personages in de fantasieroman spreken laatdunkend over hem. Later wordt Anouk nog lastig gevallen door Kadir die verhaal komt halen, maar haar vriend Gino zal haar moeten beschermen. Aan het einde van het verhaal komt Anouk in een situatie terecht waarin ze wordt bedreigd door Kadir . Ze schiet op hem, maar blijkt dan haar eigen vriend Gino te hebben doodgeschoten, die Kadir als schild had gebruikt. De parallel met het hoofdverhaal is duidelijk en Tamar die het manuscript heeft gelezen, weet nu dat Yoka de moordenaar is van Hans. Recensies en interview In het algemeen vinden de kwaliteitskranten een misdaadroman behoren tot de mindere soort literatuur. Vaak worden de romans kort besproken in rubriekjes als: “net verschenen of thrillers” Aangezien dit uittreksel gemaakt is direct na het verschijnen, waren er in de kranten nog nauwelijks recensies over de roman verschenen. In een interview met het nieuwe tijdschrift BOEK (nummer 3 jaargang 2005 – mei/juni) geeft René Appel zijn visie op de misdaadroman en de onderwaardering ervan. Hij is enkele keren genomineerd voor de Gouden Strop, heeft die prijs ook twee keer gewonnen, maar zou pas echt erkenning krijgen als bijvoorbeeld de Ako-literatuurpijs of de Librisprijs aan een misdaadroman zou worden toegekend. Hij geeft wel aan dat hij door recensenten redelijk goed wordt gewaardeerd. In het interview legt Appel uit waarom hij zo gefascineerd is door de duistere kant van d e mens: “Ik vind het interessant dat mensen soms anders zijn dan ze lijken, dat ze een dubbele bodem hebben. Dat ze tot veel meer slechts in staat zijn dan ze zelf denken. Ik schrijf niet over mensen die willens en wetens een pistool aanschaffen en iemand overhoop knallen. Bij mij is er altijd sprake van situaties doe escaleren, met als resultaat dat mensen bijna tegen hun eigen gevoel in gewelddadig worden. Vaak is er sprake van ene probleem, dat steeds nijpender wordt, waardoor mijn personages eronder door gaan. Ik haal de strop om de nek van mijn karakters steeds strakker aan . En soms halen ze zelf die strop strakker aan. In die zin is schrijven een sadistische aangelegenheid.” (blz. 87, Boek, nummer 3, jaargang 2005) In het NRC van vrijdag 27 mei 2005 bespreekt Gert Jan de Vries de roman heel beknopt in zijn recensie “Uit hysterisch hout”. Hij schrijft over de drukte die Rene Appel in de maand juni zal krijgen , omdat hij én het boekenweekgeschenk voor de spannende week heeft geschreven (“Als broer en zus”) én een nieuwe roman heeft doen verschijnen:….
“Maar bovendien heeft hij net een nieuwe roman af en die behoort tot het beste dat hij tot nu toe schreef. "Loverboy" is zoals eigenlijk elke verse roman vol levensechte Nederlanders die zich op volstrekt geloofwaardige wijze in de nesten werken.” Ook in Loverboy is Appel niet zuinig met het vertoom van zijn ambachtelijke kwaliteiten. Hij bedient zich van een aantal beproefde romantechnieken,zoals het citeren uit de krant en het in de roman verwerken van een aantal romanfragmenten die door een personage zijn geschreven. …… De compositorische climax van “Loverboy” is evenwel dat de plots van de roman en de roman in de roman in elkaar besloten liggen.” De Vries besluit met : “schrijfles in het kwadraat. Over de schrijver René Appel werd geboren in 1945 in Hoogkarspel, een dorpje tussen Hoorn en Enkhuizen. Hij bezocht de Rijks HBS te Enkhuizen, waar hij in 1962 het diploma HBS-B behaalde. Na een korte, maar teleurstellende studie Scheikunde van een half jaar, schreef hij zich in voor de universitaire studie Nederlands MO. Het diploma Nederlands MO-B behaalde hij in 1967. Tijdens de studie Nederlands ontwikkelde hij - zoals veel collega studenten - een voorzichtige ambitie om te gaan schrijven, maar hij publiceerde nooit iets. Na een korte militaire carrière van 2½ maand, voortijdig afgesloten wegens gebleken psychische instabiliteit, werd hij leraar Nederlands op de Gemeentelijke Scholengemeenschap te Hilversum. In 1969 pakte hij zijn studie Nederlands weer op, waarbij hij zich ging specialiseren op de Nederlandse taalkunde, vooral omdat - naar eigen zeggen - al z'n vrienden zich al met letterkunde bezighielden. In 1970 hield hij op met lesgeven en werd kandidaat-assistent bij de Faculteit der Letteren, aanvankelijk bij Nederlandse Taalkunde, later bij Algemene Taalwetenschap. In 1972 studeerde hij af bij Algemene taalwetenschap, waar hij zich voornamelijk met de onderdelen taalverwerving en sociolinguïstiek bezighield. Hij werd wetenschappelijk medewerker bij de vakgroep Ontwikkelingspsychologie van de Universiteit Utrecht. In de loop van de jaren zeventig ging hij zich binnen zijn universitaire werk vooral richten op de tweedetaalverwerving van allochtonen en het Nederlandse taalonderwijs voor deze groep. Begin jaren zeventig leidde de ambitie om te gaan schrijven ook tot daadwerkelijke productie. Hij schreef korte verhalen in onder meer studentenweekblad Propria Cures (was ook een tijdje aspirant-redacteur), Hollands Maandblad en Maatstaf. Daarnaast publiceerde hij enkele gedichten in Hollands Maandblad. In deze periode was hij ook enige tijd freelance voetbalverslaggever bij de Volkskrant. Met name door persoonlijke omstandigheden stopte de (korte) stroom aan eigen creatief werk. Vanaf 1976 was hij wel recensent voor misdaadliteratuur van NRC-Handelsblad, een functie die hij tot 1986 uitoefende. Wat betreft zijn academische activiteiten het volgende. In 1980 keerde hij terug naar de vakgroep Algemene Taalwetenschap van de Universiteit van Amsterdam. In 1984 promoveerde hij daar cum laude op Immigrant children learning Dutch; sociolinguistic and psycholinguistic aspects of second language acquisition. Mede op basis van dat proefschrift ontwikkelde hij zich steeds meer tot een (landelijk erkend) deskundige op het gebied van taal en minderheden. Hij heeft dan ook verschillende publicaties op zijn naam staan over dit en aanpalende onderwerpen, vaak geschreven in samenwerking met collega's, zoals het boek Nederlands als tweede taal in het basisonderwijs (met Folkert Kuiken en Anne Vermeer) en Bilingualism and language contact (met Pieter Muysken). Van 1994 tot 2003 was René Appel bijzonder hoogleraar 'Verwerving en didactiek van het Nederlands als tweede taal' namens de Gemeente Amsterdam. Sinds 2003 werkt hij als schrijver. Rond 1985 werd de ambitie om zelf fictie te gaan schrijven weer groter, met name omdat het bespreken van boeken van anderen op den duur weinig bevredigend was. Daar kwam bij dat René Appel als recensent had kennis gemaakt met psychologische thrillers van auteurs als Patricia Highsmith en Ruth Rendell, die hem mede inspireerden tot het schrijven van een misdaadroman. Dat werd Handicap, dat in 1987 verscheen (zie verder de bibliografie op deze site, ook voor vertalingen, nominaties voor prijzen e.d.). Na een flinke serie boeken voor volwassenen verscheen in 1999 zijn eerste (spannende) kinderboek,
Complot voor de leeftijdsgroep 10+. In 1997 schreef hij het scenario voor de korte tv-film Betaalde liefde, uitgezonden door de IKON. René Appel is getrouwd en heeft twee kinderen. Hij woont in Amsterdam. Enkele bekende romans van Appel - Tweestrijd (1998) - De echtbreker (2000) - Zinloos geweld (2001) - Noodzakelijk kwaad (2002) - Doorgeschoten ( 2003) - Misbruik wordt gestraft (2004) N.B. Scholieren die recensies of andere informatie nodig hebben, kunnen contact zoeken via e-mailadres (info@reneappel.nl). Surfen naar de site van René Appel is ook mogelijk: René Appel Informatie over de schrijver, een interview met hem, vragen en antwoorden over zijn romans: je kunt het er allemaal vandaan halen.