Feitelijke gegevens over het boek

Gebruikte druk: 2e
Verschijningsdatum 1e druk: mei 2009
Aantal bladzijden: 272
Uitgegeven door: Cossee te Amsterdam.

Beschrijving van de cover

Op de overwegend blauwe cover staat de afbeelding van een schuurdeur met een haakje. Wanneer je door het kleine sleutelgat kijkt, zie je als lezer geel stro. Dat stro speelt een rol in deze “boerenpolderroman.”

Genreaanduiding van het boek

“Juni “ is een psychologische roman over de verwerking van het verdriet uit het verleden maar ook over de onmogelijkheid om met elkaar over dat geleden verdriet te spreken.

Aanleiding voor het schrijven van de roman

In een interview met Boek Magazine (juli/augustus 2009) vertelt Gerbrand Bakker dat het maar liefst vijftien jaar geduurd heeft voordat hij dit verhaal heeft kunnen afmaken. In zijn eigen jeugd heeft hij de tragische belevenis moeten ervaren van het broertje dat op jeugdige leeftijd overleden is. Jaren geleden (in 1992) was hij al aan het boek begonnen, maar het moeilijkste aan het schrijven ervan was het autobiografische gedeelte. Dat kreeg hij maar niet op papier, totdat een bevriende collega hem de tip gaf om van het overleden broertje een zusje te maken. Toen werd realiteit ineens literatuur en lukte het wel de tragische gebeurtenis van een universeel verwerkt verdriet te beschrijven..

De flaptekst

Op die zomerse zeventiende juni in 1969 staan twee van de Kaantjes, Jan en Johan, voor Het Polderhuis om de koningin feestelijk te begroeten. Oudste broer Klaas is er niet, die gaat liever zwemmen. Als hun moeder met de kleine Hanne iets te laat op het feestterrein aankomt, precies op het moment dat de koningin weer in de auto stapt, neemt Juliana nog even de tijd om ze persoonlijk aan te spreken. Het zou een onvergetelijke feestdag geworden zijn, als de bakker ’s middags tijdens een inhaalbezorgronde niet met zijn splinternieuwe VW-busje een ongeluk had veroorzaakt.
Jaren later is de familie Kaan er nog steeds verdeeld over. Als Jan Kaan op een gloeiend hete junidag van Texel voor een speciale klus naar zijn geboortegrond terugkeert, is er meteen weer onrust en stille woede.
En waarom wil niemand aan de kleine Dieke vertellen om welke reden haar oma al anderhalve dag met een fles advocaat in de oude schuur op het stro ligt en geen mens wil zien?

Structuur en/of verhaalopbouw

Het boek begint met de episode waarin Koningin Juliana een bezoek brengt aan de gemeente Wieringerwaard: het is 17 juni 1969.
Het boek eindigt met de episode waarin Koningin Juliana op woensdag 18 juni 1969 in de lokale krant een verslag leest van een ongeluk dat een klein kind is overkomen.

Tussen de proloog en de epiloog wordt een dag uit het leven van de familie Kaan beschreven, ongeveer veertig jaar later eveneens in juni. Het is de dag waarop de homofiele zoon Jan besluit de letters van de grafsteen van de jong gestorven Hanne opnieuw te schilderen.
Het heden van 2008 wordt dus als het ware omsloten door het verleden waarin de Koningin de personale vertelster is. Zoiets zou je een kadervertelling kunnen noemen.

In de hoofdstukken waarin Anna Kaan aan het woord is, wordt altijd de titel “Stro”gebruikt.
Dat gebeurt in het hele verhaal acht keer.
In het tweede deel van de roman worden steeds werkwoorden als titel gebruikt. Een van de langste hoofdstukken heet “Juni”en daarin wordt precies uit de doeken gedaan wat er op 17 juni 1969 is gebeurd met Jan en Hanne. In totaal wordt het ongeluk vanuit vier verschillende kanten belicht: vanuit Anna, Klaas, Jan en de bakker Blom.

Gebruikt perspectief

Het perspectief wisselt voortdurend in deze roman. Zo zijn er steeds wisselende personale vertellers: Anna Kaan, Zeeger Kaan, Jan Kaan, Klaas Kaan Johan Kaan, Dieke Kaan, bakker Blom die het ongeluk heeft veroorzaakt, de moeder van Toon/Teun, het vriendje van Jan Kaan. Dat maakt de leesbaarheid van de roman niet eenvoudiger en het is de vraag of het gekozen meervoudige perspectief een meerwaarde heeft voor de roman zelf. Ik zou zelf de voorkeur hebben gegeven aan een klein aantal vertellers, ( bijvoorbeeld Anna, Jan en de bakker), hoewel het perspectief vanuit de Koningin natuurlijk erg ongebruikelijk is en daardoor wel humoristisch op de lezer overkomt.

De tijd van het verhaal

Er zijn duidelijk twee tijdlagen in de roman. Op dinsdag 17 juni 1969 bezoekt Koningin Juliana het Noord-Hollandse dorp Wieringerwaard. Op die dag verongelukt later de kleine Hanne Kaan door een ongelukkige aanrijding met het nieuwe Volkswagenbusje van de bakker uit het dorp.

De tweede tijdlaag speelt in juni 2008, want tussen de 7- jarige Jan uit die eerste tijdlaag en de 46-jarige Jan in het heden (blz. 93) zit 39 jaar. Dan moet het zaterdag 21 juni 2008 zijn, wanneer Jan op de begraafplaats de letters van de grafsteen aan het opfrissen is.

De plaats van handeling

De gemeente Wieringerwaard is de topografische ruimte waar de gebeurtenissen van beide tijdlagen plaatsvinden. Het is een vrij gesloten boerendorp waar alles gewoon doorgaat na de gebeurtenissen van 1969.

Een symbolische ruimte is natuurlijk ook de begraafplaats waar Jan op een hete junidag de letters van de grafsteen van zijn overleden zusje opfrist. Op die plek wordt dan het verleden opgerakeld.(o.a. door de foto’s die bakker Blom aan Jan geeft)

Samenvatting van de inhoud

Op dinsdag 17 juni 1969 brengt Koning Juliana (de personale vertelster van het eerste hoofdstuk) een bezoek aan enkele Noord-Hollandse dorpen. Het is grappig hoe ze dat enigszins sarcastisch beschrijft. Ze rookt en drinkt sherry en ze heeft een hekel aan haar hofdame.
Op het moment dat ze het dorp Wieringerwaard weer wil verlaten, ziet ze nog dat een moeder met een kleine kleuter iets te laat komt aanzetten om haar nog te zien. Ze maakt toch wat tijd vrij voor het stel. Ook neemt de koningin tegen het protocol in twee dwerggeitjes in ontvangst. Het is het hoogtepunt van de dag voor Anna Kaan. Ze weet dan natuurlijk nog niet dat die dag in een drama zal eindigen.

In het verhaal-Nu maken we kennis met de leden van de familie Kaan. Zoals we hierboven hebben uitgelegd (onder het element tijd) is het nu juni 2008. Allereerst valt de positie van Oma Kaan op. Deze Anna heeft zich op die dag op zolder gezet en ze weigert daar vandaan te komen. Ze baalt ervan dat haar zoons hun 50-jarig huwelijksfeest hebben verpest. Anna is in 2008 73 jaar. Haar man Zeeger gaat altijd gewoon zijn eigen gang.
De kleine 5-jarige Dieke (haar kleindochter van zoon Klaas) snapt niet waarom oma op zolder zit en er niet van af wil komen. De kleine Dieke heeft daarom niet zoveel op met haar oma die ze maar een vreemd mens vindt. Haar opa Zeeger Kaan vindt ze wel wat aardiger. Dieke woont met haar vader en moeder (het huwelijk is niet bijzonder goed) nog steeds op de boerderij waar het gezin Kaan in 1969 ook woonde. Het gaat niet zo goed met het boerenlandleven en Klaas overweegt om de boerderij en het land te verkopen. Wanneer Anna aan het woord is, hoort ze steeds de nog als enige overgebleven stier Dirk in de stal onder haar snuiven.

Oom Jan is uit Texel overgekomen. Hij is niet getrouwd en later in het verhaal blijkt dat hij homofiel is. Twee weken daarvoor had de familie het vijftigjarig huwelijksjubileum van Anna en Zeeger gevierd (een dagje naar de dierentuin) en Anna vindt dat de zoons zich niet zo goed hebben gedragen.(te veel alcohol gedronken) Maar uit dagboekfragmenten die Zeeger heeft bijgehouden en die hij aan de lezer voorleest blijkt, dat Anna in het verleden wel meer momenten heeft gehad waarop ze zich in het “stro” heeft teruggetrokken. Anna wil verder dat de grote kastanjes die op haar erf staan worden omgezaagd: ze vindt namelijk dat daardoor de omgeving te somber is.

Jan heeft tijdens de huwelijksdag aangekondigd dat hij de letters op de grafsteen van kleine Hanne zal opfrissen en dat gebeurt ook. Kleine Dieke die op de snikhete dag niet naar het zwembad wil, wordt door haar moeder naar de begraafplaats gebracht en houdt daar Jan gezelschap. Ze is een van de weinigen Kaantjes die er lustig op los babbelt. Ze ziet dat Jan de letters voorzichtig een kleurtje geeft. Het gaat nog beter wanneer hij met zijn broer Klaas later grafsteen uit de grond tilt en hem ruggelings neerlegt.

Op de begraafplaats zijn onlangs grafstenen met koeienstront besmeurd en de vrouw die daar vlak bij woont, houdt daarom een oogje in het zeil. Ze is de vrouw die veertig jaar geleden de kassa van het zwembad beheerde en ook de moeder van de jongen Teun (Toon) die homoseksuele gevoelens voor Jan heeft getoond. Haar man is overleden en ligt op het kerkhof. Ze wil in de gaten houden wie de stront op de grafstenen smeert. Ze denkt nu dat de Kaantjes verkeerde dingen willen doen op het kerkhof. Die zijn niet van haar bemoeizucht gediend.
Deze Dinie heeft een relatie met de bakker Harm Blom uit het dorp. Maar in haar gedachten heeft zij heel andere seksuele fantasieën (o.a met een neger). Maar preuts als ze aan de andere kant is, moeten van haar de gordijnen dicht, als bakker Blom zelf langs komt wippen. Bakker Blom heeft destijds van het bezoek foto’s gemaakt en hij geeft daarvan een afdruk aan Jan.

Stukje bij beetje wordt het verleden aan de lezer onthuld. Na het bezoek van de Koningin moest bakker Blom in zijn nieuwe Volkswagenbusje het brood van die dag nog rondbrengen. Hij bracht ook het brood naar de familie Kaan, maar hij heeft daarbij de spelende Hanne aangereden. Het 2-jarige meisje is daarbij om het leven gekomen. Overigens wordt niet vermeld of Bakker Blom nog juridisch schuldig is bevonden aan die aanrijding. Hij blijft zelfs gewoon het brood in het dorp en bij de familie Kaan rondbrengen.

Het verhaal speelt zich voor het grootste deel af op de begraafplaats, waar Dieke met Jan praat en waar Jans broer Johan later die dag nieuwe kiezelstenen voor het graf bezorgt. Hij is daarmee helemaal komen lopen uit Schagen (de zak met stenen woog wel 15 kilo) Het wordt Dieke niet helemaal duidelijk waarom oom Johan zo langzaam en zo vreemd praat. Jan probeert te vertellen dat Johan een ongeluk heeft gehad met de motorfiets: bij het trial-rijden was hij van een stapel boomstammen gedonderd en hij heeft daarbij hersenletsel opgelopen. Hij wordt in het verzorgingstehuis in Schagen verzorgd door verpleegkundige Toon. Dat is weer de Toon/Teun die het vriendje van Jan was tijdens het bezoek van de Koningin. In de jaren daarna ontwikkelt zich een homofiele verliefdheid en hoewel niet met zoveel woorden gezegd is dat misschien wel een van de belangrijkste redenen waarom Jan homofiel geworden is.

Een zwart schoolvriendje van Dieke, Lesley, (het kind van de neger van de seksuele fantasieën van Dinie ) komt met een emmer stront op de begraafplaats aanlopen. Hij snapt dat hij nu de klos is, maar de broers Kaan laten hem de stront op het graf van de man van Dinie Grin gooien. Dat is een wraakactie voor haar bemoeienis eerder die dag. Nu de letters op de steen opnieuw geverfd worden, blijkt duidelijk dat de opgekropte woede over het stomme ongeluk nog steeds in de mannen zit. Ook oma Anna kan er nog steeds niet goed mee omgaan. Zodra er over gesproken wordt, gaat ze naar zolder om zich terug te trekken in het “stro.”
De broers hebben bovendien nog wat woorden, omdat broer Klaas eigenlijk van plan is de boerderij op te doeken. Het gaat eigenlijk helemaal niet meer zo goed. Wanneer ze weer op de boerderij komen, heeft Zeeger die middag de kastanjes omgezaagd. Hij is uiteindelijk toch tegemoet gekomen aan de wens van Anna.

Johan wordt door Zeeger naar het tehuis gebracht, waar de verzorger Toon op hem wacht en hem laat vertellen wat hij die dag heeft beleefd. Toon zegt dat jij Jan kent. Hij heeft intussen ook al een telefoontje van Dinie gekregen waarin ze hem heeft meegedeeld dat het graf van zijn vader besmeurd is met koeienstront. Ze verdenkt de Kaantjes van die wandaad. Toon belooft met Johan mee te gaan naar het station om op Jan te wachten.

Jan maakt eerst de treinreis naar Texel en daarna neemt hij weer de trein terug naar Schagen. Maar er is een stremming onderweg en hij ontmoet in de trein een vrouw die in 1969 ook het bezoek van de Koningin heeft meegemaakt. Hij laat haar de foto’s zien van de dag waarop de koningin het dorp heeft bezocht. Daarna verlaat hij de stilstaande trein en zij volgt hem.
In het hoofdstuk “juni “wordt de dag in de herinnering van Jan nog eens aan de lezer verteld. Nadat de koningin weg was gegaan, was hij weer gaan zwemmen, maar toen hij naar huis wilde, was hij door een tante opgevangen. Het was hem niet direct duidelijk wat er met zijn zusje was gebeurd. Hij was die dag ook al van slag doordat Teun/Toon zijn hand had beetgepakt toen de Koningin was gekomen. Het is duidelijk dat Teun homoseksuele gevoelens voor hem heeft gehad. Later zien ze elkaar veel in het zwembad waar Teun capriolen uithaalt op de duikplank. Ze hebben seksuele contacten en van één ervan is Dinie Grin getuige geweest. Na een tijdje gaat de gestopte trein met Jan erin weer rijden.

Johan en Toon wachten op het station op de trein van Jan. Toon geeft toe aan Johan dat hij een homo is.

In de epiloog is de Koningin weer aan het woord. Het is één dag later (18 juni 1969) en ze leest in een lokale krant dat er een kindje bij een aanrijding is overleden. Ze kan de link met Hanne natuurlijk niet leggen. Wel heeft ze een heel ander besluit genomen. Ze wil haar vervelende en saaie hofdame vervangen door een aantrekkelijker jonge man. Die moet die dag naar Texel meteen maar achter in de auto komen zitten.

Titelverklaring

“Juni” is natuurlijk niet zo moeilijk te verklaren. De gebeurtenissen in het verleden hebben plaatsgevonden in juni 1969. Bijna veertig jaar later komt de familie weer bijeen: het is dan weer een bloedhete junidag. Zo krijgt de titel “juni”een diepere dimensie. Blijkbaar is alleen de titel al een garantie voor het oproepen van het verleden. In al die jaren heeft het verleden in “juni” een stilzwijgende maar belangrijke rol gespeeld

Thematiek en interpretatie

“Juni“ kun je zowel een familiekroniek over een taboe noemen als een roman die het polderleven beschrijft. In de familie Kaan is bijna veertig jaar geleden iets gebeurd. Het heugelijke feit van het bezoek van de doodgewone no-nonsense Koningin Julian wordt later op die dag overschaduwd door het verlies van de tweejarige Hanne. Eigenlijk willen ze het liefst niet meer over het verleden praten, maar het lijkt erop alsof ze in de afgelopen veertig jaar over weinig andere dingen hebben gesproken. En als de jongens er wel over beginnen, zondert moeder Kaan zich altijd af: ze stopt haar kop in het zand of liever in “het stro”. Het lijkt er sterk op dat het ongeluk in het gezin Kaan een taboe geworden is. Iedereen moet maar weer gewoon doen. De familie accepteert het vreemde gedrag van moeder.

De moeder laat in de roman wel enkele keren doorschemeren dat ze het liefst een meisje had gehad. De drie zoons zijn helemaal niet attent. Een meisje zou haar huwelijksfeest niet hebben verziekt zoals de jongen dat hebben gedaan. Een meisje zou ook weten wanneer het Moederdag is. En op blz. 78 heeft ze ook nog een visioentje alsof ze een dochter zou hebben.
Het lijkt erop alsof ze dat taboe ook niet mag doorbreken in haar gezin.

Alleen Dieke, de vertegenwoordigster van de 21e eeuw, blijft maar doorvragen over die rare gewoonte van oma. Ze blijkt ook vragen stellen over de vreemde spraakgewoonten van oom Johan. Ook over dat element willen de familieleden liever niet spreken. Er moet gezwegen worden. Wat dat betreft, lijkt “Juni” in zeker opzicht ook wel weer op het debuut “Boven is het stil”waar vader en zoon een zelfde soort relatie hebben. Ook in “Juni”zijn de dialogen onderling sober en direct. Op diezelfde junidag in 1969 is waarschijnlijk ook de basis gelegd voor de homoseksuele geaardheid van Jan. Hij werd door zijn vriendje Teun voor het eerst bij de hand gepakt, waarna hij een homoseksuele verhouding heeft gehad met Jan.

Misschien moet je de symboliek in het verhaal zo opvatten dat de familie Kaan eindelijk na veertig jaar in staat is het verleden te verwerken. Zeeger Kaan heeft de oude kastanjes omgehakt (die veroorzaakten teveel somberheid) Wanneer ze weg zijn, moet het lichter worden. Jan heeft de letters op het kerkhof van nieuwe witte verf voorzien. Ook dat is dus een opfrissing. Hij heeft de dag van 1969 weer herbeleefd: de ontmoeting met Toon/Teun die belangrijk is voor zijn leven. Hij meent de trein terug naar Schagen, waar Johan en Toon op hem zitten te wachten. Maar Teun is Toon geworden, omdat hij dacht dat een naamsverandering een nieuwe start zou kunnen betekenen. Zijn moeder die in het verleden is blijven hangen, weigert hem overigens Toon te noemen.

Beoordeling scholieren.com

Toen ik de recensies in de diverse kranten had gelezen, had ik niet gedacht dat ik toch nog zoveel leesplezier zou beleven aan “Juni.” In veel recensies wordt het boek geprezen om zijn stijl en afgewezen om de verteltechniek. Dat laatste element had inderdaad wat helderder voor de lezer neergezet kunnen worden, maar ik heb toch wel genoten van de roman over de stuurs overkomende boerenfamilie en hun moeilijke gedoe om het familietaboe.

Dat genieten komt o.a. door de fraaie stijl waarmee Gerbrand Bakker zijn verhaal aankleedt. De soberheid van het milieu Kaan weet hij volgens mij namelijk goed over te brengen. De dialogen zijn die van norse mannen onder elkaar. Daarnaast schrijft hij met een onderkoelde humor. In de kritieken staat dat er weinig in het verhaal gebeurt. Dat is waar, maar stukje bij beetje wordt de waarheid uit 1969 in het verhaal onthuld.

Het boek is m.i. geschikt voor havo – en vwo-kandidaten. De literaire waardering is m.i. toch zeker drie punten waard voor de schoollijst. Wie een spannend boek verwacht, komt misschien enigszins bedrogen uit. Wie gewoon een mooi boek wil lezen, vindt hier zeker de beloning.

Relevante recensies

Na het zeer goed ontvangen boek “Boven is het stil” werd alom uitgekeken naar een nieuwe roman van Gerbrand Bakker. Dan valt een ander boek meestal tegen.
Karin Overmars in Het Parool Nu, met de verschijning van Juni, hopen de Bakkerfans ongetwijfeld op een nieuwe Boven is het stil-ervaring. Krijgen ze waar voor hun geld? Ja en nee. Maar vooral ja, want we zijn in dit boek weer helemaal terug bij de boerenbonten theepot. Trefwoorden: akkers, stilte, nukkigheid, klompen, snijbonen, blinde vinken, ruitgordijntjes, wolkenluchten [….]Het hoge woord moet eruit: Juni is een ontstellend saaie roman. Zonder de boerensetting blijft weinig van het verhaal over, en zelfs die setting heeft weinig verrassends (meer) te bieden. Bomen, hooi, krakende hanenbalken, dat geloven we verder wel. Op de stijl is niets aan te merken, Bakker schrijft voorbeeldige zinnen, maar de spanning is nul. Juni moet het dus hebben van de suggestie, maar de kale tekst werkt nauwelijks mee. Bij elk wezenloos gesprekje ('Ja', 'Nee', 'Wat?') moet de lezer zelf voor de subtekst zorgen: 'weggestopt verdriet!' en 'zwaarbeladen stilte!' Na een tijdje krijgt dat doe-het-zelven iets belachelijks. Om met een boerenwijsheid te eindigen: wat er niet staat, staat er niet.

Jeroen Vullings in Vrij Nederland van 13 juni 2009:
Gerbrand Bakker weet zijn succesroman Boven is het stil niet te evenaren met zijn streekgebonden familiedrama Juni. Maar al valt de schrijver met deze roman in eigen gier, in zijn unieke eenmanszaak valt wel degelijk veel aangenaams te halen[….]Wat er mis is: reliëf ontbreekt ten enenmale in het middendeel. Daardoor is vaak met de grootste moeite uit te maken wie er nu weer aan het woord is, of op wie anderszins gefocust wordt. Het getal aan personages is niet bijster groot, maar waarschijnlijk wel te fors voor Bakker. In zijn beste boek, de succesvolle boerenroman Boven is het stil (2006) concentreerde hij zich op twee hoofdpersonages: een vader en een zoon. Dat was overzichtelijk, maar in Juni wordt tijdens lezing de behoefte steeds dringender aan zo'n fijn stamboompje met familieleden, zoals vaak opgenomen in dikke Russische familieromans. Zonder zo'n lijstje raak je in Juni de draad volledig kwijt. Bakker heeft kortom zijn familiale personages niet uit de verf laten komen en naar het waarom van dat gebrek aan afstand is het gissen. Misschien stonden ze hem te nabij en verklaart dat waarom ze, als op een familiefeestje waar binnenstaanders over binnenstaanders rebbelen, van hem geen nadere contouren krijgen - vanuit de gedachte dat ze toch al bestaan. Een andere verklaring voor het feit dat buitenstaanders als de bakker en koningin Juliana wel een smoel krijgen, zie ik niet.[….] Juni mag dan literair een mislukking zijn, ook nog vanwege de onscherpe en daardoor onwaarachtige dialogen, door de onge-motiveerde registerwisseling tussen volwassen en kinderlijke taal en door de vele losse draadjes in het verhaal; 'nostalgici' kunnen weer hun lol op. Ik bemerkte dat ik dit boek kon waarderen zoals ik het jaarlijkse Tour de France-spektakel uitzit: in plaats van op de renners of Bakkers wezenloos ouwehoerende personages, richtte ik mij op het voor-bijflitsende decor. Juni leest zo bezien als een uitstapje naar het Nederlands Openlucht-museum in Arnhem, waar het aangenaam toeven is. In welke hedendaagse roman tref je tenslotte nog een bord Bambix aan, een ruw emaillen badkuip, bokkenpootjes, wentel-teefjes, rijstepap met bruine suiker, een 'trilbonkende' duikplank en een fles met lobbige advocaat? Zulke waar haal je bij eenmanszaak Bakker.

In Het NRC van 5 juni 2009 zegt recensente Janet Luis: En zo wordt er eindeloos gekauwd en geherkauwd op de gebeurtenissen van die warme junidag. De dag wordt, om in boerentermen te blijven, helemaal uitgemolken. Er blijft niets van over – niets sappigs, niets grappigs, niets ontroerends. Hoeveel stro, stront en West-Friese stuursheid Bakker er ook in heeft gestopt – het drama van het dode meisje wil maar niet tot leven komen. Het enige verrassende personage in de roman is de 60-jarige koningin Juliana, die tijdens dit bezoek aan de Wieringerwaard enige rebellie vertoont. Zij schopt het strakke tijdschema in de war door ongeprotocolleerd twee dwerggeitjes in ontvangst te nemen, te veel wijn en sherry te drinken en haar onverdeelde aandacht te geven aan willekeurige burgers. En passant vervangt ze een zure assistente voor een aantrekkelijke jongeman. Zij verheugt zich op de terugreis met hem achterin de dienstauto. Misschien moet Bakker de boerderij en het erf nu maar eens achter zich laten en zich richten op een fijne roman over, bijvoorbeeld, paleis Soestdijk.´

De recensie van Coen Peppelenbos in www.literair.nl is echter heel lovend: Juni is op vele niveaus een prachtig boek. "Ik begon aan deze roman met de nodige scepsis, want ik had de recensies gelezen in de kranten. Alleen Joep van Ruiten in het Dagblad van het Noorden had een zeer positieve bespreking. Afgelopen zaterdag volgde op de radio bij de Tros Nieuwsshow Arie Storm met een zeer positieve bespreking (waarbij hij wel een opmerkelijke fout maakte toen hij de ontvangst van Juni samenvatte en zei: ‘Ik geloof dat alleen het Noord-Hollands Dagblad of zo, maar ja dat is zijn eigen krant of zo.’ Nee, Dagblad van het Noorden Storm, waarin je eigen recensies ook wel eens in worden doorgeplaatst. Bedenk hier zelf een smalende opmerking over een Amsterdammer en zijn kennis van de provincie). Ik schaar me bij deze twee positieve geluiden. Sterker nog: als je de kwaliteiten van Juni niet ziet, dan heb je als recensent echt stront in de ogen. Deze roman is het beste wat ik dit jaar tot nu toe heb gelezen

Lees de hele recensie door op de link te klikken.
http://www.literairnederland.nl/2009/06/recensie-gerbrand-bakker-juni

Over de schrijver en eerder gepubliceerde werk

Bron: website uitgever
Gerbrand Bakker (Wieringerwaard 1962) studeerde Nederlandse taal- en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam en is gediplomeerd hovenier. Hij publiceerde eerder het Junior Etymologisch Woordenboek en de romans Boven is het stil en Perenbomen bloeien wit, die hij ook heeft voorgelezen als luisterboek in de serie Cossee CD Originals. Boven is het stil is vele malen bekroond en vertaald in het Engels, Duits, Frans, Italiaans, Turks, Deens, Noors en Koreaans. De toneelbewerking ervan gaat op 28 maart 2009 in première. De verfilming van de roman is gepland voor 2010.
Onze auteur John Coetzee, die ook Nederlands leest, raadt Boven is het stil aan zijn buitenlandse uitgeverijen aan met de volgende zinsnede: 'Boven is het stil speelt met vorm, personages en decor van de traditionele Nederlandse roman en laat met tederheid en laconieke humor zien hoe vitaal het genre nog steeds is.'
En Tommy Wieringa liet weten: 'Sinds Gerbrand Bakker ben ik de op één na beste schrijver van Nederland.'

Voor meer informatie, zie ook www.gerbrandsdingetje.nl