B. Hoofdstuk 1
1. Titel: Een schitterend gebrek.
2. Naam auteur: Arthur Japin.
3. Aantal pagina’s: 235 bladzijdes.
4. Genre: Roman.
5.Informatie over auteur:
Arthur Valentijn Japin is geboren op 26 juli 1956 te Haarlem. Arthur Japin heeft in zijn jeugd in een fantasiewereldje geleefd, dit deed hij omdat hij zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld werd. Toen hij 12 was, pleegde zijn vader (Bert Japin) zelfmoord. Hij werd ook gepest op school. Daarom vond hij het fijn af en toe te doen alsof hij iemand anders was, waarvan hij uiteindelijk zijn vak maakte. Hij is naar London gegaan om daar te gaan studeren aan een toneelschool. Menigeen personages heeft hij gespeeld maar in 1987 (op 31 jarige leeftijd) stopte hij met toneelspelen en ging hij over op schrijven.
De verkiezingen: wat doen de partijen voor jongeren?
‘Magonische verhalen’ (uitgekomen in 1996) was zijn eerste boek. Het jaar hierna kwam ‘De zwarte met het witte hart’ uit. In het jaar tussen zijn eerste en tweede boek, schreef hij scenario’s, hoorspelen en toneelstukken waar hij ook enkele prijzen mee verdiende. Nog enkele belangrijke boeken van Arthur Japin zijn oa ‘De droom van de leeuw’ en ‘De overgave’, deze laatste uitgegeven in 2007.
Enkele prijzen die Japin gewonnen heeft:
- 1990 Gorcumse Literatuurprijs voor De klap van Ediep Koning
- 1995 LIRA-prijs voor De roering van het kielzog
- 1995 Literaire prijs van de provincie Gelderland voor De draden van Anansi
- 1998 Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs voor De zwarte met het witte hart
- 1998 Halewijn-literatuurprijs van de stad Roermond voor zijn gehele oeuvre
- 1999 ECI-prijs voor Schrijvers van Nu voor De zwarte met het witte hart
- 2004 Libris Literatuur Prijs voor Een schitterend gebrek
- 2005 De Inktaap voor Een schitterend gebrek
- 2006 C.C.S. Crone-prijs, oeuvreprijs
- 2008 NS Publieksprijs voor De overgave
- 2009 Annie M.G. Schmidt-prijs samen met Martijn Breebaart en Sara Kroos voor Nachtkaravaan
[290 woorden]
C. Hoofdstuk 2 (Samenvatting)
Het hoofdpersonage en teven de ik-verteller is Lucia, geboren in 1728 te Pasiano. Ze kende een zorgeloos bestaan als jong meisje en lieveling van de Gravin waar haar vader en moeder onder werkte.
De gebeurtenis die de rest van haar leven bepaald begint in 1742 (wanneer zij 14 is). De dochter van de Gravin gaat trouwen en er komen vele gasten uit Venetië en omstreken, waaronder Giacomo Casanova en zijn broer Francesco. Lucia wordt de bediende van Giacomo (17 jaar op dat moment) en de twee worden heftig verliefd. Als Giacomo terug moet naar Venetië beloofd hij een halfjaar later terug te komen en zich met haar te verloven en daarna te trouwen. Zij beloven elkaar ondertussen dat Giacomo in Venetië zit trouw te blijven.
Van de Gravin uit krijgt Lucia een Franse onderwijzer, die ervoor zal zorgen dat zij zich later onder hogere kringen zal kunnen redden en een echte ‘Madame’ zal zijn. De gravin waarschuwt haar wel; in Venetië is het een slangenkuil van jaloezie, intriges en machtsstreven. En wie niet mooi is, zal het nooit kunnen maken.
Niet lang voordat Giacomo terugkeert krijgt de onderwijzer de pokken. Hij sterft hier uiteindelijk ook aan. Lucia, die hem de gehele tijd van zijn ziektebed heeft verzorgt blijkt echter ook ziek te zijn geworden en aan de pokken te lijden. Zij vraagt haar ouders haar vast te binden op het bed zodat zij zichzelf niet open zal kunnen krabben en geen ernstige littekens over zal houden aan de ziekte. Als Lucia weer beter is kijkt zij in de spiegel en ziet tot haar schrik dat zij haar hele gezicht vol littekens heeft doordat ze haar hoofd langs het kussen afschuurde tijdens haar ziektebed.
Dan moet zij een besluit nemen. Giacomo verlaten zodat hij zijn dromen na kan volgen en succesvol zal worden, of zichzelf aan hem tonen en hopen dat hij haar nog zal nemen zoals zij is geworden, waarbij Giacomo zijn dromen niet zal kunnen waarmaken. Ze redeneert dat zij beter als enige pijn kan lijden, dan dat zij beide lijden en verteld haar moeder Giacomo te vertellen dat zij gevlucht is met de bode, nadat zij zwanger was geraakt van deze bode. Wanneer Giacomo dit bericht te horen krijgt keert hij gepikeerd en vooral verbitterd terug naar Venetië.
Heb je interesse in mens en maatschappij? Houden urgente vragen in de samenleving je bezig? In de bachelor Humanistiek combineer je kennis uit filosofie, psychologie, sociologie en geschiedenis.
Meer weten? Kom dan naar de Open Dag op 15 november!
Lucia begint een zwerftocht door Italië. Zij besluit dat voortaan haar naam Galathée de Pompignac zal luiden en trekt naar het Zuiden. Zij vindt werk en onderdak bij familie Bologna. Hier ontmoet zij een Franse Gravin, die enigszins mysterieus is. Uiteindelijk wordt Lucia secretaresse van deze Gravin. Zij reizen en wonen uiteindelijk in een kasteel in Vincennes, dichtbij Parijs. Als de Gravin ziek wordt en overlijd, besluit Lucia naar het Noorden te gaan. Ze wilt richting Amsterdam omdat hier veel tolerantie zou zijn.
Maar door slechte economie en haar lelijke uiterlijk vindt zij in Amsterdam geen baan en dus geen onderkomen. Ze gaat de prostitutie in, in hoop dat dit haar onderkomen kan bieden. Maar dankzij haar uiterlijk kan zij slechts de minst betalende klanten een plezier gunnen. Een Jood vindt haar echter goed genoeg om zijn persoonlijke prostitué te worden, dit eindigt ook in een ravage. Ze worden opgepakt omdat seksuele contacten tussen niet-Joden en Joden verboden is. Ze wordt dan voor 2 jaar opgesloten in het Spinhuis, waar ze uitgescholden, uitgejoeld en bespuugd wordt terwijl zij in een kooi zit.
Als zij uit het spinhuis vrijkomt besluit zij gesluierd door het leven te gaan, ook haar prostitutie pakt zij gesluierd weer op. Dit zorgt ervoor dat mannen haar mysterieus vinden en dus steeds meer betalen. Ze krijgt zelfs elke dag van de week een vast klant. Een van de vaste klanten stelt haar op een avondje schouwburg voor aan een Franse gast: Chevalier de Seingalt. Deze heer meent nog nooit een vrouwenhart bezeerd te hebben, maar zelf wel geleden te hebben onder de liefde van een vrouw. Na een tijd komt Lucia erachter dat het Giacomo is en dat hij een vrouwenversierder is geworden.
Een machtspelletje tussen de twee vindt plaats. Een weddenschap met als prijs de liefde.
Uiteindelijk laat Galathée de naam Lucia vallen en Seingalt wilt hier het fijne van weten. Galathée en hij hebben seks, meerdere malen. Uiteindelijk zegt Galathée dat zij uit Amsterdam moet vertrekken maar dat zij graag wilt vertellen waar Lucia te vinden is. Zij verteld dit alles in een brief. Seingalt gaat naar de plaats waar hij Lucia zou kunnen tegenkomen en Galathée laat zichzelf daar zien zonder voile, waardoor Seingalt haar herkend als Lucia maar niet ziet dat het Galathée is.
Hij schrijft een brief aan Galathée, spijt betuigend voor wat hij Lucia heeft aangedaan. Hij zegt dat ze er nu niet ronduit lelijk maar weerzinwekkend uitziet en dat hij hoopt Galathée nogmaals te zien. Het afscheid dat plaats heeft gevonden tussen Lucia en Giacomo is het laatste afscheid van de twee geliefden. Lucia gaat met Jamieson, een van haar vaste klanten, mee naar Amerika. Zij trouwt met hem en krijgt 3 kinderen. De oudste noemt zij Jacob aan wie zij ook dit boek schrijft. Dit is hoogstwaarschijnlijk het kind van de liefde die Seingalt en Galathée bedreven hebben.
[859 woorden]
D. Hoofdstuk 3 (Favoriete passage)
Mijn dilemma was kort gezegd als volgt: Giacomo was de belichaming van mijn geluk. Als hij mij om mijn misvorming niet af zou wijzen, konden wij trouwen. Ik zou mijn geliefde voor de rest van mijn leven bij mij hebben. Hijzelf diende daar echter zijn ambities voor op te geven. Dit huwelijk zou elke kans op een loopbaan uitsluiten. Dit zou hem ongelukkig maken, mij zou het kwellen hem te zien lijden. Zijn ongeluk zou daarmee ook het mijne betekenen. Door nu mijn hart te volgen zou ik dus ons allebei voor altijd in het verderf storten.
Wanneer ik echter tegen mijn gevoel in zou gaan en hem vrij zou laten, zou hij zijn dromen kunnen najagen en waarmaken. Ik zou dan wel ongelukkig zijn maar troost vinden in de wetenschap dat hij tenminste gelukkig was. Misschien zou hij even droevig zijn om mij, maar vast niet lang wanneer ik het zo speelde dat hij meende dat ik hem verraden had. Dan zou hij kwaad zijn, mij verwensen en uiteindelijk vergeten.
Zo redeneerde ik. In het eerste geval zouden er twee ongelukkig zijn, in het laatste geval slechts een.
De keus leek mij eenvoudig.
Ik handelde mechanisch, zonder gehoor te geven aan mijn gevoel, dat ik tot driemaal toe met luide stem voor mijzelf doodverklaarde.
De stappen die ik zetten moest, zette ik met een vastberadenheid die ik als kind een had gezien bij Zoldo, een boer in Portobuffolè, die voor mijn ogen werd gebeten door een adder. Om hem gerust te stellen sprak ik tegen hem, geschrokken, sussend, maar de man zag of hoorde mij niet meer. Zijn aderen zwollen en werden zwart. Kalm als een levende dode deed hij wat hij doen moest om erger te voorkomen. Hij nam een zaag, zette zich zijn been onder de knie af en schroeide de stomp dicht, alles zonder één enkele keer te aarzelen.
Met eenzelfde zekerheid en verlamd gemoed gaf ik mijn moeder opdracht Giacomo te zeggen dat ik van Pasiano was vertrokken. Zij wilde niet liegen tegen de man die mij even liefhad als zijzelf en weigerde hem mijn afwezigheid te gaan melden.
Toen zei ik haar dat wat vandaag een leugen was, morgen waar zou worden. Giacomo zou zeker terugkomen. Ik kon hier onmogelijk blijven.
Dit brak haar zo dat zij verder geen weerstand bood. Als mijn verloofde naar mijn gevoelens vroeg, zei ik, diende zij te zeggen dat ik er voor hem geen meer had, dat ik me door L’Aigle, de bode, had laten schaken, zonder bericht achter te laten was afgereisd en dat het voor hem geen enkele zin had hoop te houden en op mij te wachten.
Tegen de tijd dat zij de tuinkamer binnenging, waar Giacomo weer was ondergebracht, was haar gezicht zo betraand dat hij haar wel moest geloven. Hij had een vol uur nodig om van het nieuws bij te komen. Daarna kreeg hij een pasteitje om wat aan te sterken en nog wat brood en fruit voor onderweg.
Ik, ondertussen, riep mijn rede te hulp, vroeg belet bij graaf Antonio en zei hem dat ik kwam om de vijf zecchinen te verdienen, als het aanbod nog stond. Zijn verbijstering duurde kort. Door samengeknepen wimpers nam de oude man de schade aan mijn verschijning op. Even overwoog hij hierom af te dingen, maar zag daar toch vanaf, opende een lade en legde het bedrag op tafel. Hij leunde achterover in zijn stoel, knoopte zijn broekband los en zei dat ik me langzaam voor hem uit moest kleden.
Denk niet dat het me niet vreselijk tegenstond. Het was iets wat moest gebeuren, dat is alles. Ik ben niet een van die vrouwen wie het lichamelijke van het nature tegenstaat en die zich er slechts uit diepgevoelde liefde toe kunnen zetten. Integendeel. Ik heb een dierlijke natuur. Ik wist al vroeg dat ik ervoor geschikt zou zijn.
Op een bepaalde manier paste de zakelijkheid van deze transactie ook in het nieuwe beeld dat ik van mijzelf moest vormen. De grenzen waren helder. Dat deed mij goed. Daarbinnen voelde ik mij zeker. Sterker, het was op dat moment, voor mij belangrijk te merken dat iemand mij ondanks mijn lelijkheid ongeremd kon begeren en dat ik als vrouw dus niet volledig was bedorven.
Ik had er alles voor willen geven dit genot voor het eerst met Giacomo te kunnen ontdekken, maar zoals het was legde ik mij erbij neer. De oude besteeg mij en ging zijn gang. Hij kon zijn geluk niet op dat ik nog maagd was en besteedde een eeuwigheid aan het van nabij bestuderen van dat fenomeen, waarbij hij mij met zijn dikke vingers zo ver mogelijk opensperde. Toen hij eindelijk binnen was, klapte hij in zijn handen als een kind.
Zelfs de grofste mannen verliezen in bed hun angstaanjagendheid. Hard kunnen zij zijn en onnadenkend, maar hun uitgelatenheid laat geen ruimte voor berekening. Als zij je in bed pijn doen is het uit onhandigheid, nooit uit opzet, zoals zij daarbuiten doen wanneer zij volledig bij zinnen zijn. Eenvoudig te plezieren worden zij als kinderen en even dankbaar wanneer het is gelukt.
Ik deed de graaf van Montereale dit plezier en schepte daar zelfs een bepaald genoegen in. Ik ben daar niet trots op maar ik constateer het. Ook later is het voorgekomen dat ik mannen die mij weerzin inboezemden toch hun zin gegeven heb. Ik deed deze kerels, achterlijk, misvormd of hoogbejaard, een plezier met geen ander oogmerk dan de hoop dat iemand wanneer ik het nodig zou hebben hetzelfde eens voor mij zou doen: mij nog één keer het gevoel geven dat ik mooi ben en begeerlijk.
Wat dat zwetende lijf van graaf Antonio betreft, hierbij kwam mij rede mij opnieuw te hulp. Ik ontdekte dat het mogelijk was tegen dat lillende vlees en die rood aangelopen kop aan te kijken, er zelfs naar te glimlachen zonder het daadwerkelijk te zien. Ook later keerde het niet in mijn nachtmerries terug.
De fantasie is de beste vluchtplaats.
Daarin ook, en daar alleen, was ik samen met Giacomo, die nacht en vele daarna.
[1010 woorden]
E. Hoofdstuk 4 (Uitleg passage)
De belangrijkste beslissing die Lucia heeft moeten maken in haar hele leven wordt hierin beschreven. Het gevoel van niet weten wat je moet, maar uiteindelijk toch kiezen wat het beste is voor de ander, alles vanwege ongelofelijk grote liefde, ik heb daar respect voor gekregen door dit boek. De gebeurtenis die plaatsvindt nadat Lucia de beslissing heeft genomen om te vluchten van haar grote liefde omwille Giacomo’s toekomst, de seksuele diensten aan graaf Antonio omdat zij geld nodig heeft, geeft een beeld over waardoor Lucia geen moeite heeft met haar bestaan als prostitué later in het boek. Naar mijn mening is dit deel in het boek het belangrijkste deel, met name omdat je een duidelijk beeld krijgt over hoe moeilijk ze de keuze heeft gevonden, maar hoe resoluut ze besloten heeft dat het de beste oplossing was Giacomo te verlaten en te doen alsof haar gevoelens niet meer bestonden. Ikzelf zou heel anders gehandeld hebben. Liefde kent voor mij geen personen die je afwijzen voor het uiterlijk. Ookal ben je nog zo mooi en verander je van een zwaan in een lelijke eend, liefde zou hier tegenop moeten kunnen. Echter, later in het boek blijkt dat Lucia de goede keuze heeft gemaakt, Giacomo was nooit met haar getrouwd. Misschien waren ze ook nog veel te jong, sowieso, maar je hoopt toch altijd dat het goed zal komen en dat ze uiteindelijk weer samen komen.
[ 234 woorden]
REACTIES
1 seconde geleden