Titel: Een schitterend gebrek Auteur: Arthur Japin Jaar van uitgave: april 2004 Druk: Zevende druk Uitgeverij: De Arbeiderspers Plaats van uitgave: Amsterdam. Aantal bladzijden: Het boek heeft 329 bladzijden. Typering: Het is een psychologische roman. Het hele boek lang volg je de hoofdpersoon Lucia. Het hele verhaal is door haar ogen geschreven. Je zit als lezer dus als het ware in haar hoofd en je leest over al haar gedachten en overwegingen. Hierdoor leer je de persoon Lucia door het boek heen steeds beter kennen. Je weet wat haar uitgangspunten zijn, waar ze van houdt en wat ze juist haat. Deze dingen veranderen door de gebeurtenissen die ze meemaakt. Ze gaat anders denken waardoor haar handelingen in het boek dus ook veranderen. Je krijgt als lezer dus een kijkje in de persoon Lucia en hoe die persoon in de loop van de jaren verandert. Dit zijn duidelijke kenmerken voor een psychologische roman. Samenvatting: Lucia wordt geboren in 1728 in het prachtige Pasiano. Haar moeder en vader zijn daar bediende van een gravin en Lucia heeft een heel onbezorgde jeugd. Eigenlijk gebeurt er nooit zo heel veel en Lucia lijdt een rustig leventje. Dit is natuurlijk tot op een bepaald moment. Voor de bruiloft van de dochter van de gravin in 1742 (Lucia is nu dus 14) komen als gasten vanuit Venetië onder anderen de broers Francesco en Giacomo Casanova, twee jongens uit hogere kringen. Lucia heeft vanaf het eerste moment dat ze Giacomo ziet al een oogje op hem en uiteindelijk ontbloeit tussen Lucia en Giacomo voor beiden hun Grote Liefde. Giacomo moet echter voor een tijdje weg en hij laat Lucia alleen achter in Pasiano. Ze beloven elkaar trouw en leggen hun toekomstplannen vast. Ze besluiten zich over een halfjaar te verloven en uiteindelijk een paar maanden later te trouwen. Na Giacomo's vertrek krijgt Lucia een Franse huisonderwijzer om haar voor te bereiden op haar omgang met de hogere kringen. Lucia verbaast iedereen met haar pienterheid en verbluffende ijver. Ze vordert snel en hoe meer ze leert, hoe ijveriger ze wordt. Ook de gravin is blij verrast, maar waarschuwt Lucia wel voor het leven in de Venetiaanse hogere klasse. Ze zegt dat alles er om uiterlijk en voorkomen gaat. Als je er wat dat betreft niet bij hoort, dan ben je helemaal niets en wordt je met de nek aangekeken. Dan gebeurt er iets dat Lucia’s rustige leventje kompleet op z’n kop zet. Niet lang voordat Giacomo terugkeert, slaat het noodlot toe. De huisonderwijzer van Lucia krijgt de pokken en sterft ondanks de goede zorgen van Lucia. Helaas heeft ze niet al te goed uitgekeken met de hygiëne en is zelf ook besmet geraakt. Lucia weet van te voren wat er gaat gebeuren en laat zich aan armen en benen aan bed vastbinden. Zo voorkomt ze dat ze de jeukende bulten openkrabt. Haar voorbereidingen werken redelijk, alleen haar gezicht heeft het moeten ontgelden. Als ze later in de spiegel kijkt ziet ze dat haar gezicht helemaal onder de littekens zit. Het stort haar in een hevige tweestrijd: moet ze wegvluchten van Pasiano om zo de carrière van haar geliefde te redden (ze moest namelijk denken aan waar de gravin haar voor gewaarschuwd had) of moet ze wachten tot Giacomo terug komt en hem laten oordelen? Uiteindelijk kiest ze voor het eerste. Ze gaat er vandoor en laat haar moeder een verhaal ophangen dat ze er met één van knechten vandoor is gegaan. Wat ze niet beseft is dat haar “verraad” Giacomo’s wereldbeeld verbitterd waardoor hij nooit meer lief zal hebben zoals hij van haar heeft gehouden. Voor Lucia begint nu een zwerftocht door Italië. Ze wil een nieuwe levensweg inslaan en voortaan noemt ze zich Galathee de Pompignac. Tijdens haar werk bij een familie in Bologna ontmoet ze Zelide, een Franse gravin, die zich opwerpt als Galathees beschermvrouw. Zelide vertegenwoordigt de opkomende Romantiek en bepleit sterk te vertrouwen op de intuïtie in plaats van op het verstand, iets heel anders dan Galathee van haar leermeester heeft geleerd. Met Zelide trekt Galathee als haar secretaris verder op. Galathee trekt in bij Zelide in haar kasteel in Vincennes, dichtbij Parijs. Voor Galathees karaktervorming zijn dit heel belangrijke jaren. Ze leert erg veel van Zelide. Helaas wordt ook Zelide ernstig ziek en overlijdt. Galathee besluit ditmaal naar het Noorden te reizen. Ze wil graag naar Amsterdam omdat ze heeft gehoord dat het een tolerante stad is. Ze hoopt hierdoor minder op haar littekens aangekeken te worden. Eenmaal in Amsterdam aangekomen gaat het helaas anders dan gepland. Door de economische achteruitgang en door haar verminkte uiterlijk lukt het Galathee niet een baan te vinden in Amsterdam. Zo belandt ze ten slotte in een bordeel. Het is een hard bestaan. Door haar verminkte gezicht is ze vaak gedwongen klanten van het laagste allooi tegen een minimaal tarief te accepteren. Even komt er een lichtpuntje in deze harde tijd te komen wanneer een welgestelde en aardige jood haar als privé-prostituee in zijn appartement onderbrengt. Galathee wist echter niet dat seks tussen joden en niet-joden bij de wet verboden is in Amsterdam. De twee worden betrapt en door de politie van hun bed gelicht. Galathee komt voor straf twee jaar in het spinhuis terecht. Een afschuwelijk verblijf. De prostituees worden er in kooien tentoongesteld terwijl zij moeten spinnen als taakstraf. Tegen een bescheiden entree mag het publiek hen naar hartelust uitschelden en beledigen. Gelukkig weet ze zich ook door deze harde tijd heen te slaan. Ze zit haar tijd uit en gaat daarna weer terug de prostitutie in. Haar leven neemt nu eindelijk een gunstiger wending als ze haar werk gesluierd gaat doen. Deze geheimzinnige uitstraling heeft een positief effect op de klandizie, die dan ook sterk stijgt. Galathee krijgt zelfs een heel comfortabel leven wanneer ze een aantal vaste klanten onder de Amsterdamse bovenklasse krijgt. Een van deze mannen stelt haar tijdens een uitje een Frans sprekende gast voor: le Chevalier de Seingalt. Zij herkent in hem vrijwel meteen haar vroegere geliefde Giacomo. Maar door haar sluier en haar andere naam merkt Giacomo totaal niet dat het zijn jeugdliefde is die nu voor hem staat. Wel maakt hij haar het hof en er groeit een intensief contact tussen de twee. Ze voeren intrigerende gesprekken, onder andere over trouw en ontrouw van vrouwen en mannen. Deze gesprekken balanceren telkens op de rand tussen onthulling en geheimhouding. Galathee kan het niet aan te vertellen wie ze is en zelfs als de twee het bed induiken houdt ze haar sluier om. Iets later vertrekt Giacomo uit Amsterdam voor zaken. Als hij al in de koets zit verspreekt Galathee zich en laat de naam van Lucia vallen, die Giacomo nooit genoemd heeft. Giacomo is natuurlijk verbijsterd. Hij gaat zo snel als zijn werk het toelaat naar Amsterdam terug en vraagt Galathee om opheldering. Ze redt zich uit de situatie door hem per brief te melden, dat zij deze Lucia toevallig heeft leren kennen en dat die op bepaalde avonden in een bordeel te vinden is. Verder vertelt ze hem dat ze dringend de stad uit moet en hem in Amsterdam waarschijnlijk niet meer zal ontmoeten. Intussen gaat Galathee ongesluierd op de afgesproken tijd in het bordeel staan. Giacomo gaat naar de aangegeven plaats en treft daar de verlepte en mismaakte Lucia aan. Hij is geschokt. Giacomo praat even met haar en beseft dan dat hij haar vroeger groot onrecht heeft aangedaan door haar te verlaten. Aan Galathee stuurt hij een brief met geld om haar te bedanken en een verslag van zijn bevindingen. Galathee blijkt intussen zwanger te zijn. Van wie is niet goed vast te stellen, maar vermoedelijk is het het kind van Giacomo. Het geld dat Giacomo haar had toegestuurd gebruikt Galathee voor een overtocht per boot naar Amerika. Dit doet ze samen met een van haar vaste klanten, een twintig jaar oudere Amerikaanse handelsman. Uit het nawoord blijkt dat Galathee in Amerika met hem getrouwd is en dat ze samen drie kinderen hebben gekregen. Galathee overleefde haar man dertig jaar en overleed in 1802, 74 jaar oud.
Tijd: Het hele verhaal speelt zich af in de 18e eeuw. Precieze jaartallen worden niet genoemd maar als ik een wilde schatting zou doen, dan zou ik zeggen van ongeveer 1730 tot 1760. Het is in ieder geval de bloeiperiode van de Nederlandse macht op zee en daarmee de tijd dat Nederland wat handel betreft een van de meest voortvarende landen van de wereld was. Dit gegeven klopt wel ongeveer met mijn schatting. De verhaaltijd van het boek is dus (zie vraag A) zo'n 30 jaar. Het begint met de vroegste jeugdjaren van Lucia (rond 1730) en het eindigt als ze rond de dertig is (rond 1760). Ik schat de leestijd op zo'n 7 a 8 uur. Er zit wel een hele duidelijke vertraging in het boek. Dit is het moment dat Lucia ziek wordt en haar gezicht voor de rest van haar leven aangetast wordt (blz. 94 t/m blz. 101). Ze beschrijft heel gedetailleerd van dag tot dag hoe ze zich voelde en waar ze aan dacht. Je maakt elk moment van deze heftige periode mee. Dat deze periode een duidelijke vertraging is is natuurlijk niet voor niets. Deze periode is misschien wel de belangrijkste uit het hele verhaal. Hier gebeurt namelijk wat haar voor de rest van haar leven zal onderscheiden van andere vrouwen: ze is verminkt. Haar gezicht is zo aangevreten door de ziekte dat ze bang is dat haar geliefde haar niet meer wil. Ze besluit weg te vluchten. De rest van het verhaal "teert" op deze beslissing. Het moment dat voor deze beslissing heeft gezorgd is dus van een enorm belang voor de rest van het verhaal. Er zit een duidelijke versnelling op ongeveer de helft van het boek. Lucia is net van huis weggevlucht en trekt de wijde wereld in. Japin schenkt echt heel weinig aandacht aan deze periode. Haar reis is blijkbaar niet van groot belang voor het verhaal. Van het ene op het andere moment is ze in Venetie, en daarna is ze opeens in Amsterdam. Op de vraag hoe ze daar precies gekomen is gaat Japin verder niet in. Het verhaal springt heen en weer tussen heden en verleden. Het eerste hoofdstuk begint in het heden, waarna je al snel een flash-back krijgt naar haar verleden. Deze sprongen worden gedurende de rest van het verhaal vaak herhaald met als gevolg dat je de helft van het boek flash-back zou kunnen noemen. De ene helft is in het heden en de andere helft, de "flash-backs", speelt zich af in het verleden en verduidelijkt de handelingen van de hoofdpersoon in het heden. Van duidelijke, korte flash-backs is in dit boek geen sprake. Ruimte: Alle gebeurtenissen in het heden spelen zich af in Amsterdam. Een aantal plaatsen die vaak genoemd worden zijn het theater, Lucia's huis, het bordeel waar Lucia werkte, het huis van bewaring (gevangenis) en een aantal restaurants en cafeetjes. Het gedeelte in het boek dat haar verleden belicht speelt zich af in Pasiano, waar Lucia's moeder voor een gravin werkte, in Venetië en in Parijs. In de passage waarin Lucia het spinhuis bezoekt (huis waar opgepakte prostituees moeten spinnen bij wijze van taakstraf) kun je spreken van een belangenruimte. De omgeving en de sfeer die in het spinhuis hangt worden gedetailleerd beschreven. De smerige cellen, de stank en de haat van de bezoekers voor de gevangenen maken een grote indruk op Lucia. Dat de omgeving zo duidelijk beschreven wordt heeft natuurlijk een doel. Later komt de lezer er namelijk achter dat Lucia zélf een tijd in het spinhuis heeft gezeten. Alles wat ze dus meemaakt en ziet als ze het huis bezoekt heeft ze al een keer meegemaakt, maar dan van de andere kant van de tralies. Het is dus een emotioneel moment voor haar. Al deze dingen maken deze ruimte tot een echte belangenruimte. Personen: Lucia is de absolute hoofdpersoon in dit verhaal. Ze heeft een vrij zorgeloze jeugd gehad in het mooie Pasiano. Lucia is een heel aardig meisje, dat eigenlijk altijd vrolijk is en echt geniet van het leven. Als ze veertien is wordt ze verliefd op Giacomo en haar leven lijkt er alleen maar mooier op te worden. Maar als ze niet lang daarna ernstig ziek wordt en hierdoor flink verminkt raakt in haar gezicht lijkt haar eerst zo zorgeloze leventje plotseling te veranderen. Ze vlucht weg, bang dat Giacomo haar niet meer zal willen. Vanaf dit moment gaat het eigenlijk steeds slechter met haar. Dit merk je ook aan haar karakter. Ze is depressief, verdrietig en ze heeft vaak plotselinge hevige emotionele buien. Naar het einde van het boek gaat het gelukkig weer een stuk beter met haar. Ze heeft haar plaats een beetje kunnen vinden en is nu ook zelf een stuk gelukkiger. Dit komt mede doordat ze erachter komt dat het dragen van een sluier haar een stuk zelfverzekerder maakt. Zeker als ze Giacomo nog een keer voor zich wint lijkt haar leven voor heel even weer net zo zorgeloos als vroeger. Maar ze is te getekend door het leven en ze zal helaas dus nooit meer dezelfde zijn. Giacomo is samen met Lucia eigenlijk de enige hoofdpersoon in dit verhaal. Ook Giacomo heeft, net als Lucia, een vrij onbezorgde en gelukkige jeugd. Dit verandert echter als zijn geliefde Lucia er “vandoor gaat met een huisknecht”. Giacomo raakt verbitterd door dit verraad en deze bitterheid raakt hij de rest van zijn leven maar moeilijk kwijt. Hij heeft moeite met het vertrouwen van vrouwen en dus ook moeite met zijn relaties. Hij claimt dat elke vrouw die hij na Lucia heeft gehad gelukkig met hem heeft opgebroken. Volgens Giacomo is hij steeds het slachtoffer van de relatie geweest. Verder is Giacomo een slimme, rustige man. Hij heeft geen moeite met het vertellen van zijn emoties en gevoelens en die zitten dan ook volop in het boek verweven. Ook merk je dat hij, net als Lucia, het talent bezit om hele diepe, moeilijke en inhoudelijke gesprekken te voeren. Deze eigenschap, gemengd met het vertellen van zijn emoties, maakt dat je veel te weten komt van de persoon Giacomo. Er zijn maar twee belangrijke personen in dit verhaal: Lucia en Giacomo. De achtergrondfiguren spelen eigenlijk maar een heel klein rolletje. Ze voegen vrij weinig toe aan het verhaal en behalve dan van de vroegere leermeester van Lucia en van Zelide krijg je eigenlijk van geen ander personage een stukje inhoud mee. Een overzicht van de hoofdpersonen met de achtergrondfiguren lijkt mij dan ook overbodig. Vertelwijze: Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief (vanuit Lucia dus). Elke keer als ze terugblikt naar haar verleden weet ze al wat er gaat gebeuren. Ze heeft het immers al meegemaakt. Lucia is nu dus de alwetende verteller. In het heden weet ze echter niet steeds wat haar staat te wachten en is ze dus geen alwetende verteller. Vooral op deze momenten lees je veel van haar gedachten en overwegingen en zo kom je veel te weten van de persoon Lucia. Structuur: Het boek bestaat uit drie delen. Elk deel is voorzien van een korte proloog: een inleidend verhaaltje die kort de inhoud van het komende deel illustreert. Deel I, “Het voordeel van de liefde”, dat zeven hoofdstukken bevat, is echt de inleiding van het verhaal. Je leest over de jeugd van lucia, hoe ze Giacomo ontmoet en hoe ze later in Amsterdam haar geliefde opnieuw ontmoet. Natuurlijk weet de lezer hier nog niet goed om wie het gaat. Deel II, “Een schitterend gebrek”, bevat zes hoofdstukken. Dit deel vertelt chronologisch over de ziekte van Lucia, haar vlucht, het rondzwerven in Italie en de ontmoeting met Lucia's beschermvrouw Zelide. Ook is het dit deel waarin ze haar naam verandert in Galathee. Deel III, “Theatrum amatorium”, bevat zeven hoofdstukken. Dit deel speelt zich vrijwel volledig af in Amsterdam. Je leest hoe waarom Lucia maar moeilijk aan het werk kon komen en hoe ze uiteindelijk in het bordeel belandde. Ook lees je over al haar gedachten en over Giacomo en over alle gesprekken die ze met hem heeft. Helemaal aan het einde van het verhaal staat een nawoord waarin Japin vertelt wat er van Lucia geworden is en hoe hij aan zijn informatie voor deze roman is gekomen. Het boek heeft niet echt een informatieve opening. Met het begin van het boek zit je bij Galathee in Amsterdam en dus eigenlijk meteen midden in het verhaal. Wel is het zo dat je na deze inleiding meteen een terugblik krijgt op haar leven in Pasiano, wat wel vrij informatief is. Deze terugblik staat echter los van de opening in een nieuw hoofdstuk. Ik blijf er dus bij dat je als het boek opent midden in het verhaal zit, zonder informatieve opening. Het boek heeft een gesloten einde. De hoofdzaken waar dit verhaal om draait zijn afgehandeld en daarmee is het verhaal dus afgelopen. Je weet dat Giacomo verder gaat met zijn zakenreis en dat Galathee met haar “vaste klant” naar Amerika vertrekt. Wat er voor de rest met de twee gebeurt weet je niet, maar dat is dan eigenlijk weer een heel nieuw verhaal. Het verhaal van Lucia en Giacomo is afgelopen. Het liefdesverhaal van deze twee is afgelopen en daarmee loopt ook het boeken op een einde.
Belangrijkste motieven: Liefde is duidelijk het makkelijkst herkenbare motief. Liefde is namelijk wat Lucia ertoe aanspoort om te doen wat ze doet. Ze wil Giacomo niet tot last zijn voor zijn verdere carriere en vlucht daarom weg van Pasiano. Uit liefde. Later maakt ze zelfs haar werk van liefde door in de prostitutie te gaan. Ze leert hoe ze mannen moet bespelen waardoor ze lief gaan hebben. Eigenlijk zit liefde door haar hele leven verweven. Dit geldt ook voor Giacomo. Hij is ooit “bedrogen” door Lucia, die hij zo lief had en is dat nooit goed teboven gekomen. Nu kijkt hij altijd met een zekere argwaan naar de liefde en zal ook nooit meer zo lief hebben als toen. “Als ik één ding kan is het liefhebben. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er trots op. Ik heb het geleerd zoals een zwerfhond leert zwemmen: omdat hij met de rest van de worp in een jutezak werd gepropt en in een snelstromende rivier is geworpen.” Bedrog is een tweede motief dat ik kon ontdekken. Het verhaal begint met bedrog, namelijk het bedrog van Lucia (zoals het overkomt op Giacomo) en het verhaal eindigt met bedrog, namelijk Lucia die tegenover Giacomo net doet alsof ze Galathee is. Ook bedrog komt door het boek heen vaak terug en is de grote reden dat Giacomo zo anders tegen de wereld aankijkt dan hij eerst deed. “Met eenzelfde zekerheid en verlamd gemoed gaf ik mijn moeder opdracht Giacomo te zeggen dat ik van Pasiano was vertrokken. Zij wilde niet liegen tegen de man die mij even liefhad als zijzelf en weigerde hem mijn afwezigheid te gaan melden.” Uiterlijk is het laatste motief dat mij opviel. In het begin van het boek vertelt de gravin Lucia dat als je de Venetiaanse bovenklasse qua uiterlijk onderdoet aan de anderen, je er voor de rest van je leven met de nek aangekeken wordt. Later raakt Lucia verminkt aan haar gezicht en staat de rest van haar leven in het teken van dit gebrek. De roman zelf is er zelfs naar vernoemd. Door haar uiterlijk kan Lucia nergens werk vinden en wordt ze door iedereen beoordeelt voordat ze haar kennen. Later komt ze erachter dat ze haar uiterlijk kan verbergen met een sluier om zo meer gerespecteerd te worden. Ook het begrip uiterlijk komt dus vaak terug in het verhaal. “Na al die jaren kost het mij nog moeite de ravage te beschrijven die ik op mijn spiegelbeeld aantrof. Laat het genoeg zijn te weten dat ik mijzelf er niet in herkende.” Thema: Een dienstmeisje weet er na veel omzwervingen weer bovenop te komen nadat ze op jonge leeftijd verminkt is geraakt aan haar gezicht en alles, onder andere haar geliefde, kwijt was geraakt. Titelverklaring: Ik vind de titel “Een schitterend gebrek” een hele passende titel voor dit verhaal. Hij is op de volgende manier tot stand gekomen: als Casanova voor het eerst bij Lucia op de boerderij logeert vindt hij het vervelend dat ze veertien jaar oud is en hij al zeventien. Als hij dat aan zijn broer vertelt noemt die dat juist “een schitterend gebrek”. Het was immers “hoe jonger hoe beter” in deze tijd. Later in Lucia’s leven, als ze de naam Galathee al heeft aangenomen, komt het schitterende gebrek nog een keer terug. Door haar verminkte gezicht (het gebrek) gaat ze een sluier dragen en zo komt ze erachter dat ze op deze manier veel volk van hogere klasse ontvangt. Dit is dan weer het schitterende van haar gebrek aangezien haar leven nu weer wat aangenamer en zorgelozer wordt. Persoonlijke mening: Mooiste gedeelte Wat misschien niet het mooiste maar voor mij toch zeker wel het meest indrukwekkende gedeelte was de passage in het spinhuis. De sfeer en omgeving worden in deze scène heel intens en getailleerd beschreven en dat maakt het hele gebeuren nog een stuk dramatischer. De krijsende hoeren en het gillende en scheldende publiek maken zeker wel indruk. Op een gegeven moment wordt Galathee vastgepakt door één van de gevangen genomen hoeren die haar niet meer los wil laten. Als Galathee ziet dat ook haar gezicht is aangevreten door een ziekte voelt Galathee afschuw en medelijden tegelijk voor haar. Ze herkent de vrouw van vroeger toen Galathee zelf ook nog in het spinhuis zat. Galathee wist echter niet dat ze zo ziek was. Je krijgt dus opeens een vrij emotionele scène binnen deze verschrikkelijke, agressieve passage. Heel apart. Ook laat de schrijver in dit gedeelte doorschemeren dat het natuurlijk een barbaarse en debiele gewoonte was om de gevangenen te bekogelen en uit te schelden voor geld. Het is echt even een heel ander stukje Amsterdam waar je in bent beland. Met dit boek laat Japin sowieso al de wat minder mooie kant van het Amsterdam in de18e eeuw zien, maar in deze scène komt het wel heel duidelijk naar voren. Andere boeken met hetzelfde thema Ik heb geen andere boeken gelezen met hetzelfde thema.
Eigen mening Ik vond “Een schitterend gebrek” echt een prachtig boek om te lezen. Het schitterende verhaal heeft zeker indruk op me gemaakt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik weinig boeken heb gelezen met zo'n goed verhaal als dit boek. Het heeft eigenlijk alles: romantiek, verraad, spanning, geschiedenis, intrigerende personages, en ga zo maar door. Dat het verhaal zo goed is heeft natuurlijk ook met de schrijfstijl van Japin te maken. Japin heeft voor mij echt een perfecte manier van schrijven. Hij gebruikt eigenlijk nauwelijks moeilijke woorden of ingewikkelde zinnen. Japin heeft juist een vrij gewone en makkelijke manier van schrijven. Het leuke is dat hij op deze simpele manier toch diepgaande en vrij moeilijke gesprekken weet te verwoorden. Zo kun je je als lezer echt helemaal richten op de inhoud van de gesprekken, zonder dat je je nu ook nog eens moet concentreren op de betekenis van de woorden. Japins schrijfstijl is dan wel makkelijk, maar het is wel een hele eigen manier van schrijven. Hij schrijft heel tekenend, maar dwaalt nooit te ver weg van het onderwerp. Dit vind ik persoonlijk heel fijn. Als je bijvoorbeeld schrijvers hebt als Harry Mullisch, die tussendoor opeens pagina's lange filosofische uitspattingen hebben, ben ik zelf meer bezig met bedenken waar het verhaal ook al weer over ging dan te volgen waar de schrijver het over heeft. Niet alleen het verhaal, maar ook de personages in het verhaal vond ik erg interessant. Vooral Lucia natuurlijk, waar je verreweg het meeste over te weten komt. Ik vond het karakter van Lucia erg interessant en haar gedachten en overwegingen waren vrijwel altijd interessant om te lezen. Zeker als je weet wat voor een moeilijk leven ze moet hebben gehad is het intrigerend om te lezen hoe zo iemand zich er toch doorheen heeft weten te slaan. Want dat is Lucia eigenlijk elke keer toch weer gelukt, wat er ook gebeurde. Ook Giacomo vond ik een intrigerend persoon en de gesprekken die deze twee in het boek voeren vond ik dan ook erg goed en leuk om te lezen. Het zijn allebei hele slimme mensen en de onderwerpen die ze aansnijden zijn ook niet altijd even makkelijk maar desondanks is het toch heel interessant om te lezen. Wat ik ook altijd heel leuk vind is als een roman een geschiedkundig tintje heeft, en dat is iets dat Een schitterend gebrek zeker heeft. Zoals je in het nawoord kunt lezen heeft Japin veel onderzoek gedaan voor hij begon met het schrijven van deze roman. Er staan dus een heleboel geschiedkundige feiten in het verhaal vermeld. Je leest een heleboel over hoe Amsterdam er in die periode uitzag en wat de mensen die er woonden voor normen en waarden hadden, wat ze aten en waar ze het in gesprekken over hadden. Heel leuk om te lezen. Conclusie: Ik vond Een schitterend gebrek een prachtig boek om te lezen door het goede verhaal, de interessante personages en de leuke schrijfstijl. Het is zonder meer één van de beste boeken die ik gelezen heb! Een echte aanrader dus.