Beschrijvingsopdracht: · Motivatie boekkeuze: Ik heb dit boek gekozen omdat het me een leuk boek lijkt. Ik heb er iets over gehoord omdat hij de Generale Bank Literatuurprijs 1999 heeft gewonnen, maar verder weet ik er haast niets over. De achterkant van dit boek laat een hoop open plekken open, het schreeuwt om uitleg en het spreekt me ook wel aan. De titel vind ik een beetje raar, ik weet niet wat me te wachten staat aan de hand van deze titel. · Korte weergave van de inhoud: Armin Minderhout en zijn vriendin Ellen, de beste vriendin van Monika, voeden samen Armin’s dertienjarige zoon Bo op, een kind uit het eerste huwelijk van Armin, met Monika. Monika is al tien jaar dood, ze is gestorven aan een hersenvliesontsteking. Als Armin en Ellen samen naar de dokter gaan, omdat ze maar geen kinderen krijgen blijkt dat Armin de ziekte van Klinefelter heeft. Een afwijking aan de geslachtschromosomen die tot totale onvruchtbaarheid leidt. Hij heeft nooit kinderen kunnen verwerken en zal dit ook nooit kunnen doen. Dit is raar, want Armin en Monika hadden wel samen een zoon. Het is dus zo dat Bo de zoon is van een andere man en dat Monika hem bedrogen heeft, de vraag is nu alleen wie wel de vader is… Monika kan dit niet meer zeggen, dus Armin moet zelf op onderzoek uit. Hij is vastbesloten om de echte vader van Bo te achterhalen. Hij verdenkt een paar mensen, zoals: de huisarts, Robert (een ex-vriend van Monika) en Niko Neerinckx (een vroegere collega). De huisarts en Robert blijken het niet te zijn en dus is alleen Niko nog maar over. Niko is heel erg verdacht want hij heeft ook zijn zoontje Bo genoemd en er zit een foto van Monika in het familiealbum, alles wijst er dus op dat hij de vader is. Het is alleen gek dat Bo totaal niet op Niko lijkt. Armin praat veel met Ellen en Dees, zijn beste vriend, over de zaak, maar verteld niet dat hij met Niko’s vrouw Anke in contact is gekomen en hier ook wel eens langs gaat. Als Armin en Bo samen op vakantie zijn op Ameland barst de bom. Armin heeft te veel gedronken, betrapt Bo met een meisje in bed en gooit alles eruit. Nu weet ook Bo dat de man waarvan hij altijd dacht dat het zijn vader was, zijn vader niet is. Uiteindelijk ontdekt Armin toevallig de dader, hij stond niet op zijn lijstje en was dus niet verdacht. Vlak hierna sterft Armin’s vader namelijk, ze waren eerst niet echt close met elkaar, pas toen hij met Monika samen was had Armin het idee dat zijn vader hem als zijn gelijke behandelde. Tijdens het ontruimen van zijn huis, Armin’s moeder was namelijk ook al dood, vindt Armin een briefje. Het is een briefje van Monika aan zijn vader: “ Ik ben zwanger. Monika ”. Alles wordt duidelijk. Armin’s vader is de echte vader van Bo. En Bo en Armin zijn dus halfbroers. Dit verklaart ook waarom Bo en Armin in hun manier van doen zo op elkaar lijken. Als Armin thuiskomt krijgt hij van Ellen een brief, geschreven door Monika. Hierin legt ze alles uit en blijkt dat Ellen het altijd al heeft geweten. Het verhaal speelt zich gewoon in Nederland af, voornamelijk in Amsterdam, op de waddeneilanden en in Haarlem, hier woont Niko, in de tijd van nu, dus ongeveer jaren ’90.
· Uitgewerkte persoonlijke reactie: Ik vind dit eigenlijk wel een grappig boek, het geeft aan dat niet alle dingen in het leven duidelijk zijn of vaststaan, maar dat er altijd dingen kunnen gebeuren die de waarheid of de loop van dingen kunnen veranderen. Het is eigenlijk best raar als je denkt dat je kinderen hebt en dat die dan opeens niet van jou blijken te zijn. Volgens mij ga je dan heel erg aan dingen twijfelen en staat niets meer vast. Je leeft als het ware in een fantasie wereldje, volgens mij voel je je dan ook best wel gebruikt. Het boek was ook interessant, dat zulke dingen wel eens zouden kunnen gebeuren, hierbij had ik nog nooit stilgestaan. Het boek leest heel erg makkelijk, ik vond het soms wel een beetje zielig en droevig, vooral de periode na Monika’s dood, als Armin alleen verder moet. Ik denk dat ik toch wel aan het denken ben gezet door dit boek, ik ben dan ook erg blij dat ik een vrouw ben en er dus zeker van kan zijn dat een kind mijn kind is. Het onderwerp van dit boek is de twijfel aan je vaderschap. Je moet niet denken dat dingen altijd gaan zoals jij wilt dat ze gaan. Hiervan is Armin een goed voorbeeld, hij denkt dat alles gaat zoals hij wil dat het gaat, dan komt er een detail bij en wordt alles weer anders. Het boek ligt niet echt in mijn belevingswereld, ik ben natuurlijk totaal nog niet aan ouderschap toe, maar ik kan me wel in de situatie inleven en het me voorstellen. Ik denk er dan ook eigenlijk totaal niet over na. De schrijver heeft het boek goed uitgewerkt, met weinig worden zegt hij veel en dat is erg handig. Ik heb nog nooit een boek gelezen met hetzelfde onderwerp, wel weet ik dat ‘De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch er erg op lijkt, misschien moet ik dit boek ook nog maar even lezen, om te vergelijken. De belangrijkste gebeurtenis in dit boek is aan het begin dat Armin te weten komt dat hij de vader niet is en dan aan het eind wie de vader wel is, ertussenin wordt de zoektocht beschreven. Dit is goed beschreven. In dit boek zijn de gedachten veel belangrijker dan de gebeurtenissen (zie hoofdstuk 2), eigenlijk houdt het verhaal op zich niet zo veel in. De Passievrucht zit goed in elkaar, alles klopt, dingen vloeien samen en het geheel is logisch. De gebeurtenissen die plaatsvinden zijn geloofwaardig, iedereen zou in dezelfde toestand misschien wel op dezelfde wijze reageren. Het boek is spannend en boeiend, ik wilde namelijk zelf ook wel eens weten wie de dader was, dit was een reden om door te lezen. Toch denk ik dat de ontdekking niet de vader te zijn, de meeste indruk op me heeft gemaakt. Hier draait het om, het is natuurlijk ook welk belangrijk wie de vader dan wel is, maar dit is verder niet bepalend voor het verdere verloop van het boek. Armin is totaal geen held, hij handelt puur uit eigen belang en doet geen belangrijke dingen voor de rest van de mensheid. Je leert hem goed kennen, maar dat is dan ook heel belangrijk bij dit boek. Dit vind ik bij alle boeken in het algemeen erg belangrijk, anders heb ik namelijk het gevoel dat ik niet goed ik het verhaal zit. Armin is net als alle andere mensen op aarde een gewoon mens en het is dus levensecht. Ik keur het gedrag van Armin goed, wat is er fout aan? Hij doet toch niets verkeerd? Ik zou in zijn plaats ook achter de waarheid willen komen. Ik snap alleen niet echt waarom Ellen zo lang niets zegt, ze wist het namelijk al vanaf het begin. Aan de andere kant kan ik wel begrijpen dat je een belofte niet wilt breken, maar het had Armin wel een hele hoop tijd en gedoe bespaard. Ik vind niet dat de personages voorspelbaar reageren, het verhaal neemt vaak een andere wending dan je zou denken en er gebeuren andere dingen dan je aanvankelijk dacht. Dit is erg prettig, want dit houdt het verhaal spannend. Het boek is niet moeilijk van opbouw, het is goed te volgen er erg makkelijk te begrijpen. Er zitten wel flashbacks in het verhaal, hierin worden een aantal dingen duidelijk gemaakt. Waaronder de relatie tussen Armin en Monika, de periode voor Monika’s dood toen ze samen Bo op voedden, de periode na Monika’s dood toen Armin en Bo de hele tijd samen waren en er weer bovenop moesten komen, de relatie tussen Armin en Ellen en herinneringen die boven komen over de daders. Er zitten als het ware twee verhaallijnen door elkaar heen. Dit leest lekker door, geeft een andere wending aan het verhaal en meer uitleg. Deze opbouw van de tekst past ook goed bij het onderwerp, want het is heel erg belangrijk wat er in het verleden allemaal is gebeurd. Het verhaal zie je uitsluitend vanuit de ogen van de hoofdpersoon, Armin, dit is geslaagd, want het is zijn zoektocht, niet die van iemand anders. Het boek heeft een gesloten eind, alles is verteld en verklaard. Het boek boeide me niet vanaf het eerste moment, er werd midden in een handeling begonnen, namelijk toen ze naar het ziekenhuis reden. Ik snapte niet wat er aan de hand was, al snel snapte ik het verhaal wel en werd het boek interessant. Er zitten niet veel dialogen in dit boek, alleen af en toe met Dees, dit is prettig want dit zorgt voor een goede verhouding. Er wordt een goede beschrijving van alles gegeven, zo krijg je een goed beeld van hoe het is. Het taalgebruik en onderwerp sluiten goed bij elkaar aan, allebei actueel en hip. Het is volgens mij echt een onderwerp voor nu, alles wordt wat vrijer en losser. Het boek is vlug geschreven en het speelt zich snel af. Verdiepingsopdracht: Toen ik begon met lezen in dit boek had ik weinig verwachtingen, ik had alleen de achterkant gelezen en had zo wel een eigen beeld geschetst. · Fabel: Gebeurtenissen in logisch-chronologische volgorde en samenhang weergeven. Bevat materiaal waaruit door toepassen van kunstgrepen het sujet/plot ontstaat. Dit vindt in De Passievrucht plaats, ertussendoor zijn het verleden en andere herinneringen weergegeven in de vorm van flashbacks, deze horen dus niet bij fabel, want zij spelen in een andere tijd en zijn dus niet-chronologisch. De tijd van nu, als Armin, Ellen en Bo samen zijn. · Sujet: Feitelijke weergave van gebeurtenissen in de literaire tekst. De volgorde van de gebeurtenissen in het sujet wijken af van de logisch chronologische volgorde, omdat de schrijver gebruik maakt van het toepassen van manipulatie om het spannend te houden. De tijd die zich in de flashbacks afspeelt. De functie van het verschil tussen fabel en sujet is dat er een andere wending aan het verhaal gegeven wordt en dat het op deze manier voor zowel de lezer als de schrijver leuk is om te lezen/schrijven. Er kunnen op deze manier makkelijker dingen worden verteld, die als het gewoon chronologisch was, raar waren geweest als ze zomaar even tussen de regels door verteld moesten worden. Op deze manier leef ik met Armin mee in het heden en kom ik meer te weten over Armin en zijn omgeving aan de hand van het verleden. Ik ben er dus van overtuigd dat het belangrijk is voor dit boek dat er fabel en sujet in wordt gebruikt. · Continu: Er worden geen stukken tijd overgeslagen. Alle gebeurtenissen worden zonder onderbreking verteld. · Niet-continu: Stukken tijd worden niet verteld. Er worden stukken tijd overgeslagen, omdat de schrijver zich beperkt tot een paar belangrijke scènes zonder de overgangen tussen de scènes te beschrijven. Het verhaal wordt niet-continu verteld, sommige dingen zullen wij nooit te weten komen en ook zit er soms een hap in de tijd. Zoals toen ze opeens zonder eerdere aankondiging op Ameland zaten. Ik denk dat sommige stukken ook helemaal niet interessant zijn, ze zijn niet belangrijk voor het verhaal en de lezer hoeft ze dus ook niet te weten. De gebeurtenissen worden niet zonder onderbreking verteld, want er zitten flashbacks tussen. Als het verhaal niet-continu wordt verteld is het in dit geval veel leuker, er wordt namelijk geen tijd verspild aan onnodige dingen en het is op deze manier een stuk minder langdradig. De belangrijkste flashbacks zijn: · De flashback die gaat over de tijd samen met Bo, Monika was toen net gestorven en ze hadden het zwaar. Deze flashback komt vaker dan één keer voor en is belangrijk voor het verloop van het boek. · De tijd dat Monika en Armin net samen waren en hun omgang met de ouders van Armin. Armin’s vader mocht Monika en dat liet hij duidelijk merken, door Armin’s relatie met Monika werd ook de relatie met zijn vader beter. Als later blijkt dat Armin’s vader de vader is, heeft die vertelde tijd opeens ook meer inhoud. · De babytijd van Bo, waarschijnlijk omdat hij een hele belangrijke rol in het boek speelt. · Het moment waarop Bo volgens Armin verwekt is. · De ziekte van Monika en de dood die daar op volgde. · Samen met Bo vissen. · De begrafenis van Monika. · Samen met Bo op zoek naar Monika, toen ze net was overleden. · De tijd dat Monika, Ellen en Armin samen waren. · Op Ameland met Bo en Monika. Het gebruik van flashbacks heeft bij mij tot effect dat ik een compleet beeld krijg en dat ik me meer in het boek kan verdiepen, door aldoor vanuit een andere tijd te moeten denken. · Verteltijd: Tijd die nodig is om een tekst te lezen. De verteltijd van De passievrucht is 237 pagina’s, verdeelt over vijfenveertig hoofdstukken. · Vertelde tijd: Het tijdsverloop dat in het verhaal (in logisch chronologische opzicht) wordt verteld. In totaal worden er vijftien jaar besproken, vanaf de ontmoeting van Armin met Monika tot het moment waarop Bo veertien is. Omdat ik geen 15 jaar nodig had om het boek te lezen, lijkt het mij dat de verteltijd in verhouding tot de vertelde tijd veel korter is. De passievrucht is een heel actueel boek, dit merk ik omdat er dingen in worden besproken waarvan ik ook weet dat ze spelen, of dat ik weet wat het is en zo. Omdat het in totaal 15 jaar beslaat en zo recent is, lijkt het mij dat het zo ongeveer speelt in de tijd van 1984 tot nu, dus zo ongeveer tot 1999 (toen is hij namelijk voor het eerst verschenen). Dingen die ik erin tegen kwam die ik ken zijn onder andere de Amsterdam arena, zaken die spelen en de omgeving. De karakterisering van de belangrijkste personages (innerlijk, uiterlijk): · Armin: Het lijkt mij erg moeilijk om pas na lange tijd te weten te komen dat ik
onvruchtbaar ben, zeker als ik een kind heb. Armin verkeerd in deze situatie. Hierdoor is hij erg boos, maar ook onzeker. Hij is erg in zichzelf gekeerd en trekt zich erg weinig aan van zijn omgeving, advies en goede raad van anderen volgt hij niet op en is telkens op zoek naar de dader. Hij houdt van vogels. En is hij erg wantrouwend, dat zie je al aan het lijstje met verdachten. Hij heeft een baan als corrector, hij verbeterd teksten bij een wetenschappelijke uitgever. Dit is erg ironisch want in zijn eigen lichaam zit iets fout. Armin is rond de dertig, maar verder worden er niet echt belangrijke uiterlijke kenmerken gegeven, natuurlijk heb ik zelf wel een beeld van hem, maar ik denk dat dit voor iedereen geldt en altijd anders is. · Bo: Hij is ‘de zoon’ van Armin. Ik ben niet veel over hem te weten gekomen, alleen
dat hij een goede relatie heeft met ‘zijn vader’, ze samen vaak gaan vissen en vaak op

vakantie gaan naar de waddeneilanden. Hij is erg geïnteresseerd in de natuur en houdt
net als zijn vader van vogels. Op zijn veertiende krijgt hij zijn eerste vriendinnetje. · Monika: Armin’s eerste vriendin en de moeder van ‘zijn zoon’. Ze is volgens mij
een lieve en spontane vrouw, ook hield ze van Armin. Je komt geen slechte dingen over haar te weten, omdat Armin over zijn geliefde natuurlijk geen kwaad spreekt. Ze bedroog Armin met zijn vader, maar volgens mij was dit meer een misverstandje. Veel te jong gestorven aan een hersenvliesontsteking. · Ellen: Armin’s huidige vriendin. Ze was de beste vriendin en tevens collega van Monika en wist alles van haar. Ze heeft een relatie met Armin, ze laten elkaar erg vrij. Ze is dus niet echt bezitterig. Ik heb niet echt het idee dat ze van elkaar houden, maar meer steun zoeken bij elkaar. Ellen zegt niet tegen Armin wie de dader is, dit lijkt haar namelijk niet zo’n goed idee. Ze is erg zacht en liefelijk. Ze is altijd erg bruin door alle reizen die ze maakt voor het
reisbureau en ik meen dat ze blond is. Ze heeft Armin uit een moeilijke periode
gehaald en ze voeden nu Bo samen op. · Dees: De beste vriend van Armin. Ook dankzij hem heeft Armin de moeilijkste
periode van zijn leven als het ware overleeft. Hij gelooft dat de evolutietheorie van
Darwin onjuist is en doet er alles aan om deze te verwerpen. Armin houdt hem op de
hoogte van zijn zoektocht naar de dader en Dees houdt hem op de hoogte van zijn
vorderingen met de evolutietheorie. Hij wil het waarschijnlijk vaak beter weten, maar
is wel een rots in de branding. · Vader en moeder Armin: Ze komen niet echt vaak voor, maar ze waarderen hun zoon niet echt. Alleen in de periode met Monika respecteren ze hem een beetje. Vooral zijn vader ziet hem dan meer als zijn gelijke. · Vader en moeder Monika: Komen heel erg weinig voor, waarschijnlijk omdat Armin ze totaal niet mag. Als Bo later naar ze toe wil, omdat hij wel een goede band met ze heeft, vindt Armin dit niet echt fijn. Armin & Monika: geliefden tot zij stierf, ‘vader’ en moeder van Bo
Armin & Ellen: wonen nu samen, voeden samen Bo op

Armin & Bo: ‘vader en zoon’ Armin & Dees: beste vrienden
Monika & Ellen: beste vriendinnen Armin: De zoekende rol, hij is op zoek naar iets wat op dat moment zijn leven beheerst. Monika: De geliefde, Armin houdt echt van haar, ze vertegenwoordigt als het ware de liefde. Bo: De kwetsbare, er wordt gedaan alsof hij niets zelf kan en heel erg beschermd moet worden. Ellen: De helpende, ze redt hem. Dees: De goede en betrouwbare vriend, hij kan met alles bij hem terecht en andersom. Hij is er altijd voor Armin. Vader en moeder: De mensen waar je niet echt contact meer mee hebt, ze spelen in dit boek een hele andere rol dan in mijn leven. Niko Neerinckx: De vijand, hij wordt de hele tijd verdacht en beschuldigd, terwijl hij helemaal niet schuldig is. In De passievrucht was het doel van de hoofdpersoon de biologische vader van ‘zijn
zoon’ vinden, dit is absoluut gelukt. Zijn vader was de vader en daarmee was het
boek uit. Armin: Is een karakter, je leert zijn karaktereigenschappen goed kennen. Zijn gedrag
is niet echt voorspelbaar en er is bij hem veel aandacht geschonken aan
psychologische ontwikkeling. Dit is een psychologische roman, waarbij alleen
gekozen is om een goed beeld te schetsen van de hoofdpersoon. Monika, Bo, Ellen, Dees, beide vaders en moeders, Anke en Niko Neerinckx: Al deze
personen zijn een type, voor al deze mensen geldt dat ze slechts een bepaald aantal
eigenschappen bezitten en geen ontwikkeling doormaken. Het wereldbeeld van de belangrijkste personages: · Armin : Gelooft niemand meer, geeft naar mijn mening weinig liefde weg en denkt voornamelijk aan zichzelf. In zijn periode op zoek naar de dader besteedde hij namelijk totaal geen tijd en aandacht aan anderen. Hij wantrouwt alles en denkt niet echt aan de gevoelens van anderen. Hij denkt dat hij overal alleen voor staat, terwijl dit totaal niet het geval is. · Monika: Zij genoot echt van het leven. Ze gaf liefde aan iedereen waar zij liefde aan wilde geven en was erg sociaal. Ze dacht er niet echt bij na wat anderen van haar vonden en leefde van dag tot dag. Ze geloofde in dingen die uit iemands hart kwamen en vond zulke uitspraken dan ook erg belangrijk. · Bo: Weet ik niet echt veel over. Hij had liefde voor de natuur, dus hij zal wel van dieren houden. Misschien omdat deze niet met je kunnen praten, waardoor je echt jezelf kan zijn bij ze. · Ellen: Gaf net als Monika veel liefde weg. Ze vangt mensen goed op en denkt ook aan anderen in plaats van alleen aan zichzelf. · Dees: Houdt er een eigen mening op na en legt makkelijk contacten. Leeft alleen met zichzelf, hij is vrijgezel, maar kan goed met zijn omgeving opschieten. Ik denk dat in dit boek veel vormen van gedachtes en manieren van leven aan bod komen. Iedereen zal wel een bepaalde manier van handelen herkennen in één of meerdere personages. Zelf herkende ik me erg in Armin en Dees, misschien ook een beetje in Monika. Ik denk niet dat je kan zeggen dat je exact als die en die bent, iedereen is anders en de schrijver kan niet zoveel verschillende karakters vangen in één boek. Misschien wel van alles een klein beetje. Evaluatie: Persoonlijk vond ik “De passievrucht” een erg mooi, interessant en boeiend boek. Mijn mening is na het maken van de verdiepingopdracht niet echt veranderd. Alleen vind ik het toch wel erg knap dat hij zo makkelijk schrijft en dan toch zo goed. Ik bedoel, er zitten allemaal dingen in verwerkt die moeilijk zijn en de opdrachten van de verdiepingsopdracht zijn allemaal toe te passen. Nou denk ik dat alle schrijvers dat wel kunnen, maar ik had er eigenlijk nog nooit zo bij stil gestaan. Ik ben tevreden over het uitvoeren van de beschrijving, tenminste tot nu toe. Waarschijnlijk vind ik over een maand dat ik er hele andere dingen in had moeten zetten, maar daar valt dan niets meer aan te veranderen. Ook ben ik tevreden over het uitvoeren van de verdiepingsopdracht. Ik vond alleen dat er soms erg moeilijke dingen in stonden en ik weet niet of ik de opdracht erbij dan wel goed heb uitgevoerd. Ook vind ik dat het maken van zo’n dossier erg veel tijd kost, maar dat kan natuurlijk ook gewoon aan mijzelf liggen. Het lezen van het boek was een makkelijke klus, het is een leuk boek, dus dan vliegt de tijd. Wat ik moeilijk vond aan het boek is al het gepraat over het niet kunnen verwekken van kinderen (als Armin allemaal van die feiten op gaat sommen), ook de evolutietheorie van Dees was soms moeilijk te bevatten, net als al de bijbelse teksten en het gepraat over ‘de dader’. Ook de Engelse teksten die erin stonden, omdat Arwin die voor zijn werk als corrector moest vertalen, waren soms moeilijk te begrijpen. Aan het begin van het boek vond ik het erg onduidelijk dat ze opeens in die auto zaten, ik had ook geen flauw idee waar ze heen gingen. Misschien ging het daar even allemaal wat te snel voor mij. Ik vond de verdiepingsopdracht wel erg moeilijk, hij koste ook erg veel tijd. Ik vond al de theorie moeilijk, hoewel je die wel gewoon moet beheersen. En ik vond het irritant dat je aldoor zo in de huid van de schrijver en personages moest zitten, hier moet je je dan erg in verdiepen en kan soms toch wel een beetje vervelend zijn! Ik denk dat de theorie mij af en toe nog niet helemaal duidelijk was. Ook denk ik dat ik er veel te lang over doe, ik moet voortaan misschien iets minder perfectionistisch zijn. Dat bespaart vast een hoop tijd en moeite.