Titel: Blauwe maandagen Auteur: Arnon Grunberg Plaats van uitgave: Amsterdam Jaar van uitgave: 1994 Motto: Er is geen motto aanwezig in het boek. Ondertitel: Er is geen ondertitel aanwezig in het boek. Mottoverklaring: Niet van toepassing. Titelverklaring: De titel 'Blauwe Maandagen', komt van hetzelfde gezegde. Bijv: ‘Ik heb een blauwe maandag op dansles gezeten'. Ik heb heel kort op dansles gezeten. Het betekent dus vluchtig, kort. Alles wat de hoofdpersoon meemaakt is kort en vluchtig. Zijn baantjes, zijn schoolcarrière, zijn relaties. Aantal hoofdstukken/delen: Het boek is in 5 delen verdeeld. Het tweede deel is verdeeld in 11 hoofdstukken en het vierde deel is verdeeld in 7 hoofdstukken.
Inhoud: De ik-persoon in het verhaal is Arnon Grunberg zelf. Hij is van Joodse afkomst en leeft dan ook in een Joods gezin. De vader van Arnon heeft veel geld, al is het een raadsel waar hij dat vandaan haalde. Zelf zei hij dat hij in postzegels handelde, hoewel Arnon wel eens meeging op korte zakenreisjes en naar cafés word dit nooit echt aangetoond. Wanneer Arnon’s vader ziek word voelt Arnon zich verplicht voor hem te zorgen. Arnon’s vader stikt in zijn pap, wat het enige is wat hij nog kan eten, en Arnon’s moeder voelt zich schuldig. Ze zegt alsmaar dat het haar schuld is dat haar man dood is, terwijl dat helemaal niet zo is, want Arnon’s vader was aan een natuurlijke dood gestorven. Ondertussen heeft Arnon al een lange tijd een vriendinnetje Rosie wat erg serieus is. Wanneer dat uit gaat voelt hij zich alleen en gaat hij aan de drank. Op een gegeven moment gaat Arnon naar bed met een prostituee genaamd Tina. Hierop volgende meer bezoeken aan prostituees en laat hij escortmeisjes bij hem thuiskomen. Zo ook Sandra. Alleen zij laat een heel speciale indruk achter, want de dag erna komt ze weer langs en hebben ze gaan seks. Arnon besluit zelf ook bij een escortservice te gaan werken, bij de ‘Blue Moon’. Hij krijgt geen klanten. Personages: Arnon Grunberg: De ik-persoon in het boek heeft de leeftijd van rond de 25 jaar. Hij is puisterig, heeft een brilletje, dikke neus en lange krullen, hij heeft dik haar, zoals Grunberg zelf in het echt. Hij is vroegtijdig gestopt met school en is daarna gaan werken. Hij heeft verschillende baantjes, maar dit zijn allemaal blauwe maandagen. Later probeert hij iets in de uitgevers branche, maar dit komt niet van de grond. Later verdient hij zijn geld door zelf hoer te zijn. Eigenlijk is hij joods, maar hij heeft een hekel aan joodse feestdagen. Hij had een vriendin, Rosie. Als dit uit is heeft hij verder geen vaste relaties meer. Hij bezoekt veelvuldig de hoeren, met wie hij seks heeft. Hij is heel achterdochtig naar hun bedoeling. Als hij een mooi lied hoort en hij zegt dit tegen de hoer, zegt zij dat ze het ook een mooi lied vindt. Volgens hem vindt zij alles mooi of lelijk, wat de klant ook mooi of lelijk vindt. Met zijn vader heeft hij een nauwe band. Als kind ging hij met hem mee naar het werk in het buitenland, of hij ging met hem mee naar de bioscoop. Arnon wilde graag doelen in zijn leven hebben, en soms lukt hem dat ook, maar zijn negatieve gedachten over zichzelf en de wereld winnen het keer op keer hiervan. Rosie: Zij is het vriendinnetje van Arnon op de middelbare school. Zij wordt door Arnon en zijn vader beschreven als een heel knap meisje. Ze is erg impulsief, wat blijkt uit haar doen en laten en ook uit haar woorden. De vader van Arnon: Hij is, wat veel gebeurtenissen doen vermoeden, waarschijnlijk erg rijk. Maar hoe hij aan al dit geld komt blijft onduidelijk. De vader van Arnon is een teruggetrokken man en zuipt zich net als Arnon vaak klem. De moeder van Arnon: Zij is erg ongelukkig door haar slechte huwelijk. Wat het erg vreemd maakt is dat ze vader, als deze ziek is, erg goed verzorgd. Ook is ze ongelukkig door haar verblijf in een concentratiekamp, in de Tweede Wereldoorlog, waar ze haar schoonheid verloren is. Het enige waar ze nog trots op is zijn haar tanden. Ze maakt zich ook grote zorgen om Arnon en spreekt daarom vaak op het antwoordapparaat in dat hij zich niet moet dood drinken. Tijd: De vertelde tijd omvat een aantal jaren. De eerste twee delen handelen over de jeugd van de 'ik' en het schooljaar waarin Rosie domineerde. Na het intermezzo 'Walk like an Egyptian', waarin de vertelde tijd een zondagmiddag en -avond omvat, komen 'De meisjes'. De vertelde tijd is daar een periode van enkele maanden met flash-backs naar de schoolperiode, de stervensweg van vader en de tijd dat de 'ik' op kantoor en bij een uitgeverij van telefoonboeken werkte. De hoofdlijn van het verhaal blijft chronologisch, maar door de vele flash-backs en enkele vooruitwijzingen kan toch niet van een echte chronologisch vertelde roman gesproken worden.
Plaats: Het speelt zich af in Amsterdam. Voornamelijk Amsterdam-Zuid, omgeving Beethovenstraat, Apollolaan en Van Woustraat worden als decor neergezet. De plekken waar de bordelen zich zouden bevinden, worden met naam en toenaam genoemd en meestal krijgt de lezer een verslag van de wandeling ernaartoe. Belangrijkste gebeurtenis: De belangrijkste gebeurtenis in het boek is wanneer Arnon’s vader overlijdt. Door die reden gaat Arnon aan de drank en dat wordt met de jaren als maar erger. Wanneer hij dan na een bepaalde tijd veel drinkt gaat hij op een gegeven moment naar een prostituee en dat is de aanleiding dat hij daar vaker komt, zodat hij zelfs escortmeisjes bij hem thuis laat komen. Over de dood van zijn vader word niet veel verteld, maar je merkt wel dat Arnon daarom heel anders is gaan doen. Arnon’s moeder gaat op een bepaald moment denken dat ze haar man zelf vermoord heeft, maar dat is helemaal niet waar, want haar man is aan een natuurlijke dood gestorven. Persoonlijke reactie: Ik vond het geen leuk boek. Het verhaal bevat in het begin genoeg gebeurtenissen, zodat het leuk is om te lezen. Het boeit. Wanneer je ongeveer op de helft van het boek bent slaat het boek een beetje om en gaat het alleen nog maar over de bezoeken die hij bracht aan de prostituees en aan de bezoeken die de escortmeisjes aan hem brachten. Dat stuk vind ik erg langdradig. Het maakt het boek er niet mooier en leuker op. Als ze het laatste gedeelte niet zo langdradig hadden gemaakt, dan zou ik boek misschien iets beter vinden, maar ik vind het nu echt geen leuk boek en ik vind het zonde dat ik het gelezen heb. Eindoordeel: Ik zou het boek niet aan anderen willen aanraden, omdat het boek eigenlijk nergens over gaat. De hoofdpersoon is een saai personage die geen bijzondere, speciale of leuke dingen meemaakt. Het gaat continu slecht met hem en dat maakt het boek niet leuk om te lezen.