Zakelijke Gegevens
Auteur: Ken Kesey
Titel: One Flew Over The Cuckoo’s Nest
Verschenen in: 1962
Aantal Bladzijden: 311
Leestijd: 10 uur
Uitgelezen op: 07-03-04
Verantwoording Keuze en verwachtingen
Tijdens een engelse les in de tweede periode vroeg mevrouw Wijngaarden hoe het stond met het aantal boeken dat we nog moeste lezen voor GLO. Aangezien de meesten van ons nog 1 boek moesten lezen besloot ze een groot aantal boeken te voorschijn te halen waaruit we nog een laatste boek konden kiezen. Ik nam twee boeken mee; “Fingersmith” en “One Flew Over the Cuckoo’s Nest”. Vol goede moed begon in te lezen in Fingersmith maar de tijd begon te dringen en het boek bestond uit meer dan 500 bladzijden en het lettertype was klein. Na zo een zestig bladzijden besloot ik “One Flew over The cuckoo’s nest” te gaan lezen mede omdat het lettertype me meer aansprak en omdat het 200 bladzijden korter was. Ik verwachte van dit boek een verhaal over de gruwelijkheden in gekkenhuizen. De film heb ik nooit gezien maar mijn ouders wel, deze vertelden me dat het een goede film was.
Beoordeling
Dit is een van de beste boeken die op mijn lijst staan. De verwachtingen die ik had zijn deels uitgekomen. Het boek gaat over gruwelijkheden maar ook over dingen die leuk zijn. Het boek heeft me ook een aantal keer op een verkeerd been gezet. Terwijl ik dit tiep snap ik sommige dingen nog niet helemaal. Toch genoot ik van hoe de personen beschreven werden. De karakters van elk persoon in het boek komen duidelijk en levensecht naar voren. Ook de ‘bijrollen’ zijn diepgaand omschreven. Een van de weinige literatuurboeken die me elk moment geboeid hebben en die ik iedereen aan zou willen raden. Het verhaal blijft boeiend en heeft een prachtige climax op het einde. Het enige waar ik me wel aan erderde waren de vele afkortingen die gebruikt werden, meestal wist ik niet waarvoor ze stonden.
Een korte Samenvatting
Chief Bromden is een Indiaan van ik schat zo een 40 jaar oud. Hij zit al twintig jaar in een huis voor pshychisch gestoorden, een Mentaal Hospitaal. Hij is een van de patiënten die er permanent zitten, een ‘Chronic’. Hij doet al twintig jaar alsof hij doof en dom is. Als een van de weinigen Chronics, heeft hij een ‘baantje’. Chief Bromden maakt elke ochtend de vloeren schoon, tijdens vergaderingen maakt hij de vergaderzaal schoon. Zonder dat de leiding van het hospitaal het weten, weet chief heel veel dingen die hij eigenlijk niet zou mogen weten. Hij komt dit te weten tijdens het schoonmaken tijdens vergaderingen. Hij is immers toch doof en dom. Chief Bromden is een enorme man. Omgerekend is hij 2 meter vijf lang en hij is breed en gespierd. Toen hij nog op school zat speelde hij football.
De leiding van het hospitaal bestaat hoofdzakelijk uit The Big Nurse, en Three black boys. The Big nurse is een vrouw die alles wil laat lopen zoals zei het wil, en de Three black boys, drie negroide mannen dus, helpen haar daarbij. The Big Nurse lijkt een aardige en meelevende vrouw, maar dit is alleen maar een trucje om alles te laten lopen zoals ze wil, en de patiënten als was in haar handen te laten zijn. Chief Bromden is daar geen uitzondering op.
Op een dag komt er echter een bijzondere man op hun afdelingen, genaamd McMurphy. Hij heeft rood haar, bakkebaarden en draagt robuuste kleding. Hij is van normale lengte maar is ook heel gespierd. Hij is niet van plan zich te schikken naar de manier waarop de Big Nurse het wil. Hij is een rebel. De enige reden dat hij in het Mentaal Hospitaal is gekomen is omdat hij geen zin had in de gevangenis. In eerste instantie heeft hij het reuze naar zijn zin in het gekkenhuis, het eten is er goed, de mensen aardiger als in een gevangenis. Hij maakt de patiënten weerbaarder tegen The Big Nurse, die dit allemaal maar niets vind. McMurphy is gek op gokken en kaartspelen. Hij wed en gokt dan ook vol op om sigaretten, geld, en IOU’s ( ‘Ik ben je zoveel verschuldigd- briefjes’). Hij leert om te gaan met de democratische regels op de afdeling, die voorheen nooit gebruikt werden. Tot ergernis van The Big Nurse krijgt hij het gedaan om een visuitje te organiseren. De patienten genieten met volle teugen van dit uitje.
Bij terugkomst gaat het goed fout tussen de black boys en de patiënten. In de douches moesten ze een speciale ontsmettingscrème opgesmeerd krijgen. Een van de patiënten heeft smetvrees en krijgt een paniekaanval. McMurphy zegt tegen de steeds maar aandringende black boy dat het zo wel genoeg is, en duwt hem weg. Er ontstaat een grote vechtpartij die de Chief , die ondertussen een grote sympathie had opgebouwd voor deze man, en McMurphy winnen. Beiden krijgen gedurende een tijd Electroshock Therapy. Ondanks deze gruwelijkheid blijven ze beiden zichzelf. Als ze terugkeren op hun oude afdeling, gaan dingen weer net zoals toen McMurphy net op de afdeling was.
Dan op een avond heeft McMurphy twee hoeren geregeld die drank zouden meenemen. Een van de wachten die die avond de wacht had laat dit allemaal oogluikend toe. De afdeling wordt tijdelijk een grote, stille feestplek. Iedereen raakt dronken en heeft een leuke tijd, en McMurphy en een van de patiënten genieten allebei van hun tijdelijke vrouw. McMurphy raakt in een roes en vergeet dat hij die avond ook zou ontsnappen. De volgende ochtend wordt hij gevonden met de vrouw in zijn armen. Die ochtend valt McMurphy The Big Nurse aan, hij verwondt haar zwaar en vernedert haar openlijk. Hiervoor dachten de patiënten dat McMurphy helemaal geen psychopaat was, maar iemand die niet naar de gevangenis wou. Na deze ochtend twijfelden ze allemaal. Toch verliezen ze hun respect niet voor deze legendarische man. McMurphy wordt weggedragen en geopereerd, want de Electroshock Therepy werkte niet op hem. Hij komt terug als een ‘Vegetable’, een patiënt in een rolstoel die niets meer kan en waarschijnlijk hersendood is.
Chief Bromden besloot te ontsnappen. De meeste patiënten die de tijd met McMurphy hadden meegemaakt, waren al vrij door simpelweg een verzoek om vrijlating aan te vragen. De meesten zaten er immers op vrijwillige basis. Wakkergeschud door McMurphy, durfden ze eindelijk te gaan. De chief vermoord McMurphy eerst door hem te laten stikken met zijn kussen. De eigenlijke McMurphy was toch al dood. De Chief pakt een oud controle paneel op, waarvan men dacht dat het voor een mens te zwaar was om op te tillen, en gooit dit dwars door de gewapende ruit. De Chief rent naar buiten en is voor het eerst in een lange tijd vrij.
Auteur: Ken Kesey
Titel: One Flew Over The Cuckoo’s Nest
Verschenen in: 1962
Aantal Bladzijden: 311
Leestijd: 10 uur
Uitgelezen op: 07-03-04
Verantwoording Keuze en verwachtingen
Tijdens een engelse les in de tweede periode vroeg mevrouw Wijngaarden hoe het stond met het aantal boeken dat we nog moeste lezen voor GLO. Aangezien de meesten van ons nog 1 boek moesten lezen besloot ze een groot aantal boeken te voorschijn te halen waaruit we nog een laatste boek konden kiezen. Ik nam twee boeken mee; “Fingersmith” en “One Flew Over the Cuckoo’s Nest”. Vol goede moed begon in te lezen in Fingersmith maar de tijd begon te dringen en het boek bestond uit meer dan 500 bladzijden en het lettertype was klein. Na zo een zestig bladzijden besloot ik “One Flew over The cuckoo’s nest” te gaan lezen mede omdat het lettertype me meer aansprak en omdat het 200 bladzijden korter was. Ik verwachte van dit boek een verhaal over de gruwelijkheden in gekkenhuizen. De film heb ik nooit gezien maar mijn ouders wel, deze vertelden me dat het een goede film was.
Beoordeling
Dit is een van de beste boeken die op mijn lijst staan. De verwachtingen die ik had zijn deels uitgekomen. Het boek gaat over gruwelijkheden maar ook over dingen die leuk zijn. Het boek heeft me ook een aantal keer op een verkeerd been gezet. Terwijl ik dit tiep snap ik sommige dingen nog niet helemaal. Toch genoot ik van hoe de personen beschreven werden. De karakters van elk persoon in het boek komen duidelijk en levensecht naar voren. Ook de ‘bijrollen’ zijn diepgaand omschreven. Een van de weinige literatuurboeken die me elk moment geboeid hebben en die ik iedereen aan zou willen raden. Het verhaal blijft boeiend en heeft een prachtige climax op het einde. Het enige waar ik me wel aan erderde waren de vele afkortingen die gebruikt werden, meestal wist ik niet waarvoor ze stonden.
Chief Bromden is een Indiaan van ik schat zo een 40 jaar oud. Hij zit al twintig jaar in een huis voor pshychisch gestoorden, een Mentaal Hospitaal. Hij is een van de patiënten die er permanent zitten, een ‘Chronic’. Hij doet al twintig jaar alsof hij doof en dom is. Als een van de weinigen Chronics, heeft hij een ‘baantje’. Chief Bromden maakt elke ochtend de vloeren schoon, tijdens vergaderingen maakt hij de vergaderzaal schoon. Zonder dat de leiding van het hospitaal het weten, weet chief heel veel dingen die hij eigenlijk niet zou mogen weten. Hij komt dit te weten tijdens het schoonmaken tijdens vergaderingen. Hij is immers toch doof en dom. Chief Bromden is een enorme man. Omgerekend is hij 2 meter vijf lang en hij is breed en gespierd. Toen hij nog op school zat speelde hij football.
De leiding van het hospitaal bestaat hoofdzakelijk uit The Big Nurse, en Three black boys. The Big nurse is een vrouw die alles wil laat lopen zoals zei het wil, en de Three black boys, drie negroide mannen dus, helpen haar daarbij. The Big Nurse lijkt een aardige en meelevende vrouw, maar dit is alleen maar een trucje om alles te laten lopen zoals ze wil, en de patiënten als was in haar handen te laten zijn. Chief Bromden is daar geen uitzondering op.
Op een dag komt er echter een bijzondere man op hun afdelingen, genaamd McMurphy. Hij heeft rood haar, bakkebaarden en draagt robuuste kleding. Hij is van normale lengte maar is ook heel gespierd. Hij is niet van plan zich te schikken naar de manier waarop de Big Nurse het wil. Hij is een rebel. De enige reden dat hij in het Mentaal Hospitaal is gekomen is omdat hij geen zin had in de gevangenis. In eerste instantie heeft hij het reuze naar zijn zin in het gekkenhuis, het eten is er goed, de mensen aardiger als in een gevangenis. Hij maakt de patiënten weerbaarder tegen The Big Nurse, die dit allemaal maar niets vind. McMurphy is gek op gokken en kaartspelen. Hij wed en gokt dan ook vol op om sigaretten, geld, en IOU’s ( ‘Ik ben je zoveel verschuldigd- briefjes’). Hij leert om te gaan met de democratische regels op de afdeling, die voorheen nooit gebruikt werden. Tot ergernis van The Big Nurse krijgt hij het gedaan om een visuitje te organiseren. De patienten genieten met volle teugen van dit uitje.
Bij terugkomst gaat het goed fout tussen de black boys en de patiënten. In de douches moesten ze een speciale ontsmettingscrème opgesmeerd krijgen. Een van de patiënten heeft smetvrees en krijgt een paniekaanval. McMurphy zegt tegen de steeds maar aandringende black boy dat het zo wel genoeg is, en duwt hem weg. Er ontstaat een grote vechtpartij die de Chief , die ondertussen een grote sympathie had opgebouwd voor deze man, en McMurphy winnen. Beiden krijgen gedurende een tijd Electroshock Therapy. Ondanks deze gruwelijkheid blijven ze beiden zichzelf. Als ze terugkeren op hun oude afdeling, gaan dingen weer net zoals toen McMurphy net op de afdeling was.
Dan op een avond heeft McMurphy twee hoeren geregeld die drank zouden meenemen. Een van de wachten die die avond de wacht had laat dit allemaal oogluikend toe. De afdeling wordt tijdelijk een grote, stille feestplek. Iedereen raakt dronken en heeft een leuke tijd, en McMurphy en een van de patiënten genieten allebei van hun tijdelijke vrouw. McMurphy raakt in een roes en vergeet dat hij die avond ook zou ontsnappen. De volgende ochtend wordt hij gevonden met de vrouw in zijn armen. Die ochtend valt McMurphy The Big Nurse aan, hij verwondt haar zwaar en vernedert haar openlijk. Hiervoor dachten de patiënten dat McMurphy helemaal geen psychopaat was, maar iemand die niet naar de gevangenis wou. Na deze ochtend twijfelden ze allemaal. Toch verliezen ze hun respect niet voor deze legendarische man. McMurphy wordt weggedragen en geopereerd, want de Electroshock Therepy werkte niet op hem. Hij komt terug als een ‘Vegetable’, een patiënt in een rolstoel die niets meer kan en waarschijnlijk hersendood is.
Chief Bromden besloot te ontsnappen. De meeste patiënten die de tijd met McMurphy hadden meegemaakt, waren al vrij door simpelweg een verzoek om vrijlating aan te vragen. De meesten zaten er immers op vrijwillige basis. Wakkergeschud door McMurphy, durfden ze eindelijk te gaan. De chief vermoord McMurphy eerst door hem te laten stikken met zijn kussen. De eigenlijke McMurphy was toch al dood. De Chief pakt een oud controle paneel op, waarvan men dacht dat het voor een mens te zwaar was om op te tillen, en gooit dit dwars door de gewapende ruit. De Chief rent naar buiten en is voor het eerst in een lange tijd vrij.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden