Bloed en Chocolade door Annette Curtis Klause

BLOED EN CHOCOLADE Annette Curtis Klause (Vertaald uit het Engels door: Liesbeth Swildens) Bantam Doubleday Dell (Uitgegeven in New York, in 1997) Samenvatting Vivian is een hele mooie weerwolf en veel troepleden begeren haar, waaronder de (volgens haar) arrogante Gabriël, die op zijn beurt veel aanzien geniet onder de vrouwelijke leden van de troep. Wanneer zij een gedicht over weerwolven in de schoolkrant tegenkomt, is ze van plan om de schrijver hiervan (Aiden) op te zoeken. Zodra ze hem ziet is ze helemaal verliefd en dat gevoel is wederzijds. Binnen haar troep vindt een machtsstrijd (Het Oordeel) plaats, omdat de vorige leider (haar vader) het leven heeft verloren. Direct nadat Gabriël deze heeft gewonnen, wordt Vivian’s moeder aangevallen door een rivale. In een geslaagde poging om haar moeder (Esmé) te bevrijden, wint Vivian onbedoeld deze tevenwedstrijd, waarbij ze zichzelf ongewild tot partner van de nieuwe leider (Gabriël) bombardeert. In de praktijk blijkt Aiden’s verliefdheid niet bestand tegen haar weerwolven aard. Zijn afwijzing brengt Vivian in grote emotionele problemen. Door Gabriël’s begrip en geduld jegens haar, komt zij erachter dat hij helemaal niet zo arrogant en gevoelloos is als zij aanvankelijk dacht. Langzamerhand verlangt ze zelfs naar hem en uiteindelijk aanvaardt zij hem als haar partner. (182 woorden) Hoofdpersoon Aangezien er heel duidelijk één hoofdpersoon is, (het is in hij/zij-perspectief geschreven, alleen haar gevoelens worden dus omschreven) heb ik ook maar één hoofdpersoon omschreven: *Vivian: is aan het begin van het boek vijftien jaar oud. (’Esmé probeerde zich los te rukken, maar Vivian was met haar vijftien jaar sterker dan zij.’) Als je op ongeveer één derde van het boek bent, viert ze haar zestiende verjaardag, ze blijft deze leeftijd behouden gedurende de rest van het verhaal. (’Er werd dit jaar blijkbaar geen drukte gemaakt van haar verjaardag’) Ook is zij erg mooi. (‘Ze was slank en ze had mooie lange benen, net als haar moeder, volle borsten, een rank middel en smalle heupen met een vrouwelijke ronding. Haar huid was licht gebronsd, zon of geen zon, en haar goudbruine haar was dik en lang en weerbarstig.’) Ze weet dit ook van zichzelf. (’Ze was een mooie weerwolf, dat wist ze – de Vijf begeerden haar - maar wat zagen mensenogen?’) Hierdoor kan ze nogal arrogant overkomen. In de troep is ze redelijk zelfverzekerd van zichzelf, want daar weet ze met wie ze te maken heeft. Zij is daar opgegroeid, het is haar familie. (Dit staat niet zo letterlijk in het boek, maar je merkt hoe ontzettend hecht zo’n troep is met elkaar, het lijkt echt net één grote familie.) Maar met mensen echter, weet ze niet zo goed wat ze moet verwachten. Zij lijkt dan wel op hen, maar mensen zijn toch anders. Ze zit ook bij mensen op school en zij doet wel heel stoer tegen hen, maar eigenlijk is ze op dat gebied heel onzeker. (’Aanvankelijk dacht ze: waarom zou ik vriendschap sluiten met mensen die me zouden vermoorden als ze wisten wat ik was? Stel je voor dat ik mezelf verraad? Maar het verlangen bleef en toen realiseerde ze zich opeens dat ze niet wist hoe ze vriendschap moest sluiten. Ze was altijd omringd geweest door leden van de troep, die zich nu in hun holen hadden teruggetrokken.’) Omdat zij maar aan enkelen haar ware emoties vertoont, kun je spreken van een gesloten karakter. (’ “Maar dat krijg je niet,” snauwde Vivian. “Dus rot op.” Inwendig beefde ze van angst.’) Op haar mogelijke slim- of domheid wordt verder niet echt ingegaan. Het enige dat ik over haar te weten ben gekomen is dat ze een goede Frans uitspraak heeft. (’Ik kom te laat voor Frans, dacht Vivian. Maar het deed er niet toe, want de lerares was dol op haar omdat ze een goede uitspraak had.’) Gezien de situaties die ze meemaakt en haar reacties hierop lijkt ze me qua slimheid vrij normaal. Ze is wel aan de ene kant betrouwbaar, want toen haar vrienden (de Vijf) iets hadden gedaan wat tegen de regels van de troep inging, heeft zij ze niet verklikt. (’Ze had gezien hoe hun gedrag uit de hand liep en ze had niets gedaan. Ze had het tegen haar vader moeten zeggen wat ze allemaal uithaalden, al was ze zelf dan ook in moeilijkheden gekomen. Maar je vrienden verraden, dat deed je toch niet?’) Maar aan de andere kant ook niet, want ze had de troep moeten waarschuwen en toch heeft ze het niet gedaan. Het komt er denk ik op neer, dat hele goede vrienden van haar, op haar kunnen vertrouwen. Je moet er echter wel wat voor doen om dit te worden. We hebben al eerder gemerkt dat ze niet heel open is, dan is het dus ook moeilijk om vriendschap te sluiten. Ze is absoluut geen meeloper, als zij het ergens niet mee eens is, dan doet ze het gewoon niet. Haar mond doet ze wel open als ze haar mening wil laten horen. Eerlijk is ze wel (behalve op sommige momenten waarop ze haar gevoelens niet zo wil laten blijken). Ze is ook erg opstandig en brutaal als ze daar zin in heeft. (’ “Jij kunt voor jezelf opkomen,” zei Gabriël met een tevreden knikje. “Knoop dat maar in je oren,” antwoordde Vivian.’) Zij kan vaak driftig reageren wanneer zij merkt dat ze niet serieus genomen wordt en diegene dat ‘subtiel’ laat blijken. Vivian heeft vaak voordat ze een actie uitvoert door dat het waarschijnlijk niet erg verstandig is wat ze wilde doen. (’Even dacht ze erover in zijn hand te snijden, maar dat leek toch niet zo’n goed idee. Hij was veel groter dan zij en hij had er geen moeite mee vrouwen te slaan.’) Als ze bijvoorbeeld boos is (en dan vooral half of helemaal verandert in weerwolvenvorm) is ze echter niet eens voor rede vatbaar. Dan doet zij dingen die de troep in gevaar kunnen brengen, zonder erbij na te denken. Op dat soort momenten is ze roekeloos te noemen. Je moet natuurlijk wel bedenken dat Vivian op dit soort momenten in grote emotionele problemen zat, dan ben je nu eenmaal niet altijd logisch bezig. (’ “Ik haat roze,” siste ze en ze sloeg haar klauwen in een gordijn en scheurde het aan flarden. Ze maakte van beide gordijnen een verzameling repen, intens genietend van het scheurende geluid en de tinteling in haar vingertoppen.’) Haar wraakgevoelens de vrije loop laten gaan is natuurlijk wel egoïstisch te noemen, als je weet dat je hiermee de troep in gevaar brengt. Achteraf heeft ze dat door (inbreken bij iemand en schade toebrengen gaat gepaard met gevolgen) en dan neemt ze wel verantwoordelijkheid op zich. (’Ik ben de moordenaar. Ik kan me er niets van herinneren, maar ik moet het wel zijn. Ik weet niet waardoor ik zo buiten mezelf ben geraakt, maar het is niet jouw schuld. Nu ga ik een einde aan mijn leven maken om jullie veilig te stellen. Het spijt me. Ik hou van je.’) Zij geeft wel heel veel om de troep, want ze is bereid haar leven voor hen te geven. Verder houdt ze van hele tedere jongens en ze is heel artistiek. Ze heeft ook met verf een wandschildering op haar kamer gemaakt. (’Midden in de wandschildering was de plek waar zij deel zou worden van de nacht, waar zij met de troep van haar voorouders mee zou rennen.’) Ik weet niet of schilders altijd gevoelig worden gevonden, maar volgens mij is Vivian dat wel. Vredelievend kan je haar niet noemen. Aangezien ze ervan houdt om mensen uit te dagen en ze erg brutaal is. (’Ze stak haar middelvinger tegen ze op.’) (’ “Je hebt wel een grote mond, meisje.” riep Esmé over haar schouder en ze trok de voordeur achter zich dicht.’) Ze is ook niet zozeer gewelddadig (wat kenmerkend is voor veel weerwolven), maar vindt het wel heerlijk om lekker actief bezig te zijn. (’ “Ik hou niet van jouw soort plezier,” vervolgde ze. “Ik vind er niks aan om vrijende paartjes uit het lange gras te jagen door in hun hielen te bijten, of kinderen in de schemering te besluipen in wolfsgedaante om ze te horen krijsen.”) (’ “Kom op,” riep ze vrolijk en ze snelde weg op haar sterke benen. Het was alsof ze op de maan danste.’) (’ “Wanneer ben jij naar een militair trainingskamp geweest?” Hijgde hij toen hij voor haar voeten neerviel.’) In dit boek is ze vaak verdrietig, vanwege alle problemen die haar overkomen. (’Ze sloeg haar armen om haar lijf, alsof ze de pijn eruit wilde drukken, maar haar verdriet brak los en ze krijste een stroom van vervloekingen uit. Ze ging tegen zichzelf tekeer en tegen Aiden, en huilde hete tranen.’) Ik kan haar kinderachtig noch volwassen noemen, omdat in dit boek omschreven wordt hoe zij de ontwikkeling van meisje naar vrouw ondergaat (dit betekent dus dat ze beide eigenschappen heeft in dit boek). De verandering van haar gedrag, interesses, maar ook vriendenkring wordt ter sprake gebracht. (’ “O, Viv. Je gaat nooit meer mee tegenwoordig.’) *Het is handig om te weten dat weerwolven alleen hun wolvengedaante kunnen aannemen wanneer de maan schijnt. Bij volle maan hebben ze kans op een volledige transformatie. Ook kunnen ze ervoor kiezen om niet toe te geven aan deze drang, maar ze veranderen dan wel gedeeltelijk (dit komt omdat de kracht van de maan op dat moment heel sterk is). Zij vereren de maangodin, omdat zij volgens een mythe verantwoordelijk was voor de gave die de weerwolven hebben meegekregen. Overdag zien ze er uit als elk ander mens, hierdoor is het mogelijk voor Vivian om op school te zitten bij mensen. Zij weten niet van haar dat zij een weerwolf is.
Eigen mening De reden dat dit boek mij gelijk opviel, was wel de titel. Als je ‘Bloed en chocolade’ leest, ben je natuurlijk heel benieuwd waar het over gaat. Het blijkt dat dit twee dingen zijn die erg lekker schijnen te worden gevonden door Vivian. Al mocht ze geen mensen doden: de smaak van mensenbloed was toch wel verleidelijk. De chocolade slaat op de stukken chocolade die ze zo lekker vindt om op haar kamer te eten. Met, of zonder het doel om haar verdriet te doen verdwijnen. Ik vind het echt een geweldig boek! Het is namelijk vanuit het oogpunt van een weerwolf geschreven. Al hun gewoontes worden dus omschreven alsof het de normaalste zaak van de wereld is. (’ “Je hebt weer gevochten, mam.” Vivian wierp een boze blik op haar moeder.’) Ik vond dat er ondanks het verdriet van Vivian dat omschreven werd, toch wel humor in zat. Een leuk detail vond ik ook, dat wanneer er een kleine tijdsprong was, dit werd aangegeven met titels zoals: ‘MEI Spookmaan,’ JULI Dondermaan,’ SEPTEMBER Oogstmaan.’ Het is zo grappig dat het zo realistisch overkomt, terwijl het boek over weerwolven en hun gedrag tegenover mensen gaat. Bovendien houd ik erg van buitengewone wezens, zoals bijvoorbeeld: vampiers, weerwolven, heksen enz. Die boeken hebben me altijd al erg aangetrokken. Het is een echte aanrader, want de schrijfstijl is uniek. Ik heb nog nooit een boek gelezen waarbij ik me beter kon verplaatsen in de huid van een weerwolf (of ander buitengewoon wezen). Het boek is heel interessant, er wordt namelijk vertelt hoe ze een relatie aangaat met een menselijke jongen. Je wilt natuurlijk graag weten hoe dat afloopt, zo’n botsing tussen twee verschillende culturen. Ik vind het altijd wel een vereiste dat er wat romantiek voorkomt in een boek, deze voldoet daar meer dan genoeg aan. Erg prettig aan dit boek vind ik, dat het lekker vlot geschreven is. Ik houd namelijk helemaal niet van langdradige verhalen. Ik kan eigenlijk niks negatiefs bedenken aan dit boek, misschien komt dat wel omdat het mij een beetje betovert heeft! Het lijkt misschien heel overdreven, maar toen ik het boek aan het lezen was, moest ik het persé uitlezen. Ik kon niet rusten voordat ik hem nog 2 keer had uitgelezen. Ik denk dat het komt, omdat ik het gewoon zo boeiend vond om over het leven van een weerwolf te lezen, dat ik gewoon niet meer wilde stoppen. Aangezien er geen vervolg van is, nam ik genoegen met het boek opnieuw te lezen. Er zat ook een mooi gedicht in over de gedaanteverandering van een weerwolf. Deze vond ik echt heel leuk geschreven. Ik zal het gedicht wel even citeren: ‘Woeste woudloper
ontdoe je van je huid
van je bleke, wormachtige
kwetsbaarheid. Woeste woudloper
ruil je huid in
voor de weelde
van een donkere pels. Een pentagram brandt
in je ogen
en zachte slingers
wolfswortel
omkransen je hart. Een doffe pijn
roert zich in je dijen
het kraken van je botten
kondigt de metamorfose aan. Piraat van vlees en bloed
leg je hoofd in je nek
doe je kaken vaneen
en zing een maanzang. De bospaden zijn donker
en de nacht is lang.’