De wekker gaat, op het scherm staat 05.00 uur. Het is de laatste dag van de meivakantie, en ik ga met school naar Taizé. Half wakker poets ik mijn tanden, eet ik wat en pak ik mijn laatste dingen in. Eenmaal aangekomen op school stap ik in de bus. Op naar het klooster!

Taizé is een Franse kloostergemeenschap. Iedereen is daar welkom: jong, oud, rijk, arm, christelijk en niet-christelijk. Mijn school biedt jaarlijks een kampeer-excursie van een week aan in deze gemeenschap, en mij lijkt dit wel interessant. De excursie is geheel vrijwillig, terwijl andere leerlingen les hebben. Deze trip is georganiseerd door een groepje christelijke docenten, ook al zit ik niet op een christelijke school. Hoewel ik atheïst ben, interesseren onderwerpen als religie en zingeving mij sterk. En ik heb natuurlijk altijd zin in een leuk tripje met vrienden.

Op pad

Na zo'n elf uur (!) in de bus stappen we uit, helemaal vermoeid, en brengt een rare gast met sokken in sandalen ons naar de kampeerplek. Later kom ik erachter dat deze man een monnik is, broeder Sebastiaan. Ik ben geshockeerd. 'Ze zijn hier undercover!' wordt er gezegd. Ik had me van tevoren oude mannen in lange witte gewaden voorgesteld, maar niets blijkt minder waar.

Gelijk na het opzetten van de tent hebben wij onze eerste avonddienst. De kerk in Taizé blijkt zowel orthodoxe als protestantse kenmerken te hebben, beide zijn voor mij nog erg onbekend. In het midden van de zaal zitten de broeders (de monnikken) op de grond, en alle 200 bezoekers gaan zitten aan de linker- of rechterkant.

En dan begint het zingen. Keer op keer worden dezelfde liedjes gezongen, in allerlei talen. Taizé is enorm toegankelijk en de gemeenschap heeft een wereldwijd bereik. Hoewel ik snel klaar ben met alle halle-lu-la, is het erg indrukwekkend om met zoveel mensen te zijn en te zingen. Na een stukje voorlezen uit de bijbel, valt het stil. De acht minuten stilte zijn ingegaan. De meeste bezoekers gaan bidden, maar mijn - voornamelijk atheïstische - klasgenoten zitten te tekenen, elkaars haar te vlechten of simpelweg na te denken. Zelf gebruik ik de tijd om te mediteren. Als ik van buiten de vogels kan horen fluiten, weet ik dat het rustig genoeg is in de kerk.

Queer zijn

Iedere bezoeker van Taizé volgt het vaste dagprogramma: de drie kerkdiensten (ochtend, middag en avond), het gezamenlijk eten, een bijbelintroductie door een broeder, groepsgesprekken en natuurlijk corvee. In Taizé draait alles om vertrouwen, en ik voel me snel op mijn gemak. Toch ben ik van tevoren een beetje angstig; als queer persoon naar een klooster gaan zou tot bepaalde conflicten kunnen leiden. Maar ik ervaar gedurende de week geen enkele vorm van ongemak, de mensen hier reageren juist erg open en ruimdenkend als ik over mijn seksualiteit vertel. 

Het meest verrassend voor mij zijn de monnikken. Vooral hun levendigheid en menselijkheid verbaast mij, ik had voorheen een erg stoïcijns beeld voor ogen: oude mannen in lange bruine gewaden die de hele dag stilzitten en bidden. Op de laatste dag heb ik met mijn schoolgroep een gesprek met de Nederlandse broeder Sebastiaan. Deze (verrassend jonge) monnik is enorm gezellig, en heeft humor. 'Om de bijbel te lezen, heb je wat humor nodig' is misschien wel mijn favoriete quote van de week. De bijbelintroductie krijgen wij de hele week van een Keniaanse broeder, die ons niet alleen leert over het Christendom, maar ook over Kenia. Aan het begin van de dagelijkse bijeenkomst vraagt hij hoe het gaat: "Mambo vipi?" "Mambo sawa sawa" antwoorden wij dan. Alles gaat goed. 

Volgend jaar

Natuurlijk doe ik ook nog andere dingen dan 'me aan het geloof wijden'. Er is een prachtige stiltetuin, waar je, na acht trappen af te hebben gelopen, tot rust kan komen. Later op de dag gaat iedereen naar de 'Oyak', dé hangplek voor jongeren. We worden daar, gedurende de laatste dagen voor ons vertrek, vrienden met wat Duitse scholieren.

Enkele Duitsers huilen als wij een paar dagen later de bus instappen. Ineens zijn de tenten neergehaald, de laatste dienst is over, de afscheidsknuffels zijn gegeven: we vertrekken. Zodra de deuren van de bus sluiten, hoor ik mijn beste vriendin zeggen: "Volgend jaar gaan we weer."

Dit wil je ook lezen:

Buitenlandse schoolreizen: wel of geen goed idee?