Met modder aan de schoenen, een brede glimlach op de gezichten en een rugzak vol avontuur verzamelen de padvinders van vijf tot en met zeven jaar zich bij scoutingvereniging Cay-Noya in Amersfoort.  Ondanks het misschien suffe imago, zijn er landelijk gezien 25.000 vrijwilligers bij scoutingverenigingen.

Onder wie de zeventienjarige Susanne, die zeven jaar aan scouting heeft gedaan. 

Scouting

Wekelijks komen de padvinders van Cay-Noya samen op het veld voor het clubgebouw. De dag begint met spellen zoals vlaggenroof, levend stratego of verstoppertje. De bevers, kinderen tussen de vijf en zeven jaar, verzamelen zich bij het hek en trekken samen naar het bos. Susanne legt enthousiast de spelregels aan hen uit, waarna de kinderen vol energie beginnen te spelen. "Bij Cay-Noya hebben we zeven speltakken die verdeeld zijn tussen land- en waterscouting. De jongsten zijn de bevers. Daarna heb je de welpen, hier ben ik zelf begonnen toen ik zeven jaar was. Ook hebben we de zeeverkenners, waar je aan watersporten doet. En tot slot heb je nog de stam van 18 tot 23 jaar", vertelt Susanne. "Zij gaan bijvoorbeeld op expeditie, roadtrip of gaan uitdagingen aan in het bos."

"Mijn enthousiasme begon door de verhalen van mijn oudere zus, die destijds ook op scouting zat. Toen ik net bij de bevers zat, deed ik het spel Hollandse leeuwen", herinnert Susanne zich. "Dat is een soort tikkertje waarbij één welp in het veld staat en als diegene het woord 'leeuw' schreeuwt, moet iedereen naar de overkant rennen. Dat was voor mij een van mijn eerste indrukken van scouting."

Een paar jaar later gaat ze naar de junioren. "We gingen op kamp, waar we tenten leerden opzetten en veel vaardigheden op het water opdeden. Zo mochten we aan Nawaka meedoen, een nationaal waterkamp. Ik deed mee aan een wrikwedstrijd, waarvoor we met een soort peddel achtjes in het water moesten maken om vooruit te komen. Uiteindelijk kwamen we als eerste aan met onze boot en wonnen we!"

Imago

Ondanks al deze stoere dingen, heeft scouting over het algemeen een ietwat suf imago. Iets waar Susanne niet van op de hoogte was:  "In mijn omgeving heeft scouting geen suf imago. Als ik vertel dat ik aan scouting doe, vinden mensen het vaak juist vet." Ze is het er dan ook niet mee eens: "Je leert er juist belangrijke dingen op een praktische manier. Kinderen en jongeren krijgen waardevolle vaardigheden mee voor de rest van hun leven. Ze leren samenwerken, ontdekken en leiderschap. Scouting leert je ook om met respect om te gaan met anderen en de natuur te waarderen. Daarnaast ontwikkel je praktische vaardigheden zoals kamperen, navigeren en het bouwen van kampvuren. Scouting biedt een veilige en avontuurlijke omgeving waar je groeit in zelfvertrouwen en vriendschappen voor het leven opbouwt."

Terug naar de vereniging, waar de kinderen hun beste beentje voor zetten tijdens de spellen. Een belangrijke norm bij de scouting is dat niks goed of fout is, het draait om teamwork en alle praktijkopdrachten die je krijgt. "Wat scouting extra bijzonder maakt, zijn de vrijwilligers die zich wekelijks met passie inzetten. Scouting is echt voor de stoere mensen die volop genieten van avontuur!", vertelt Susanne.

Dit wil je ook lezen:

Wij zijn geen fucking padvinders!

Plezier

Scouting is voor Susanne altijd al een magische plek geweest vol avontuur en gezelligheid. "De kinderen met wie ik werk, zijn talentvol en lief, wat elke activiteit extra leuk maakt. Ik geniet ervan om leiding te geven en vaardigheden door te geven aan de volgende generatie. Het plezier van de kinderen en te zien hoe ze groeien, motiveert mij als vrijwilliger. Ik vind het erg waardevol om bij te dragen aan hun ontwikkeling. Het begeleiden van de groep helpt ook om mijn eigen leiderschapsvaardigheden te verbeteren", legt Susanne uit.

In de zeven jaar dat de vrijwilligster zelf op scouting zat, heeft zij veel meegemaakt. Er is één ervaring die zij nooit zal vergeten. "Tijdens mijn tijd als zeeverkenner mocht ik met mijn meidenboot het water op. Het enorme meer werd geteisterd door regen, onweer en krachtige windstoten. Onze boot begon te kantelen en liep vol water, waardoor we voortdurend moesten hozen (water uit de boot scheppen, red.) om niet te zinken. Op meerdere momenten voelde ik mezelf bijna overboord slaan. Gelukkig kon mijn team me stevig vasthouden. De leiding gaf uiteindelijk het bevel om de zeilen te strijken, toen werden we teruggesleept naar het clubgebouw. Het was een angstaanjagende ervaring die ik nooit zal vergeten, maar het liet zien hoe sterk ons team was en hoe goed we konden samenwerken in extreme omstandigheden. Het heeft me geleerd om kalm te blijven en op mijn team te vertrouwen. Zelfs in de meest uitdagende situaties.", aldus Susanne.

Toch proberen

Mocht je na al deze verhalen nog twijfelen om bij de scouting te gaan, dan heeft Susanne nog een advies: "Door het te proberen, ontdek je alle mogelijkheden die scouting biedt. Het kan spannend zijn om in een onbekende groep terecht te komen, maar we doen ons uiterste best om iedereen zich welkom te laten voelen. Nooit geschoten, is altijd mis!"

Dit wil je ook lezen:

5 vooroordelen die iedereen heeft over scouting