Feitelijke gegevens

• 1e druk, 2012
• 216 pagina's
• Uitgeverij: De Geus

Flaptekst

Eerste zin

Het is de eerste keer in haar leven dat Elisabeth haar dochter onverwachts treft. Ze komt van de apotheek op de Overtoom, wil net oversteken naar de tramhalte als ze haar dochter ziet fietsen aan de andere kant van de straat.

Samenvatting

Elisabeth de Wit komt op de Amsterdamse Overtoom bij toeval haar dochter tegen. Ze heeft nu een nieuwtje voor haar: ze zal niet lang meer leven, omdat ze kanker heeft. Het is natuurlijk niet de plek om dat grote nieuws daar te vertellen.  Coco vindt dat eigenlijk ook.  Bovendien is ze niet de eerste die dit nieuws hoort: Elisabeth heeft haar kapper ook al ingeseind. Coco deelt later die informatie met haar wat oudere relatie Hans. Die vindt het idioot van haar moeder om dat zo te doen. Coco heeft Hans ontmoet en hij viel op haar, omdat ze Russisch studeerde. Coco vertelt twee dagen later tijdens een etentje bij de Chinees aan haar vader en stiefmoeder dat Elisabeth kanker heeft. Ze maakt ook het nieuws bekend dat ze bij haar moeder zal intrekken om haar te verzorgen. Hans staat erg verbaasd.

Elisabeth ziet Coco binnen komen zetten met een grote koffer. Ze weet nu ook dat haar ex-man het nieuws kent. Hans, die haar moeder nog niet heeft ontmoet, heeft Coco naar het huis gebracht. Ze praten met elkaar over de bizarre situatie tijdens een lunch. Tijdens een van de eerste gesprekken tussen moeder en dochter brengt Elisabeth het drankgebruik van haar ex-man Wilbert ter sprake. Wanneer hij dronken thuis kwam, had hij een vorm van liefdeloze seks met haar: ze tilde haar rok op en hij ging zijn gang. Als moeder draait Elisabeth minder goed: de kleine Coco sluit ze urenlang in haar kamer op. Uiteindelijk is het voor Wilbert voldoende om bij een  minnares (Mirjam) in te trekken. Hans komt naar het huis van Elisabeth: hij ontmoet haar voor het eerste en met vreemden kan Elisabeth blijkbaar beter communiceren dan met de naasten. Daarna loopt Hans naar de kamer van Coco om haar mee te delen dat hij de relatie wil beëindigen. Maar het loopt nog even anders als de veel jongere (maar dikke) Coco orale seks met hem heeft en later vrij heftig met hem neukt. Elisabeth communiceert over haar ziekte ook met haar kapper. Wilbert en Mirjam komen helpen om een bed te plaatsen en Coco maakt een oppasschema voor de betrokkenen. De communicatie tussen Coco en haar moeder verloopt stroef: Coco wil weten waarom haar moeder haar vroeger heeft opgesloten in haar kamertje. Elisabeth is boos dat haar vader haar dat weer verteld heeft. Martin (Elisabeths baas in de lijstenmakerij waar ze twintig jaar goed heeft gewerkt) helpt Coco met verhuizen. Met hem praat ze over Elisabeths baan bij hem. Coco wil graag dat de kapper aan huis komt en Hans belt Coco om opnieuw te praten over hun relatie. Hij nodigt haar uit een tentoonstelling met hem te bezoeken. Coco wil meegaan omdat ze Hans wil houden.  Elisabeth  bezoekt de lijstenmakerij nog een keer, maar alles is al anders sinds ze er niet meer is. Hans praat met Coco over het autisme van haar moeder. Hij is een expert op menselijk gedrag en werkt nauw samen met ene Laura. Coco is jaloers. Martin bezoekt Elisabeth enkele keren om op haar te passen. Elisabeth praat over Wilbert die ze als een hond beschouwde. Hij dronk vroeger veel.

Wanneer de huisarts komt, geeft moeder de sociaal gewenste antwoorden, maar het gaat niet goed met haar. Coco ergert zich daaraan en wil er met Hans over praten, maar ze moet wachten, want hij werkt met Laura. Intussen breekt ze een kostbaar wijnglas van hem. Daarna hebben ze toch weer seks en voor haar is het onbevredigende liefde, waardoor ze naar buiten gaat om in een kroeg een lekkere vent aan de haak te slaan. In een Ierse pub waar voetbal op de televisie is, heeft ze beet, net als een paar dagen later als ze een lege kroeg in gaat en achter de bar orale seks met de barman wil hebben. Ze drinkt te veel en weet dan geen maat te houden. Kotsend na de seks gaat ze naar huis, waar Martin op haar moeder past.  De volgende dag praten Coco en haar moeder over de val in de serre die Coco maakte toen ze vijf jaar was. Ze was flink gewond en daarna was Coco vooral bij Wilbert en Mirjam gaan wonen.

Martin komt Coco aflossen die nu vrij is  wat te doen. Ze gaat de stad in en ziet Hans met Laura kletsen. Hij lijkt gelukkiger met Laura dan met haar. Ze gaat weer op zoek naar een vent, maar in een gokhal wordt ze door een man afgewezen. Gelukkig belt Martin net om te vertellen dat haar moeder achteruit gaat. Ze gaat naar huis. Elisabeth voelt ook aan dat ze gaat sterven, maar ze wil dat het liefst in haar eentje doen. Ze sluipt nog een keer naar boven en doet de kamer van Coco weer op slot (symbolisch: net als vroeger en als teken dat die twee ook door de ziekte eigenlijk niet met elkaar door één deur kunnen). Coco merkt dat ze opgesloten zit. Gelukkig staat de kapper voor de deur die de voordeur kan opendoen  met de sleutel die Coco hem aangooit. Wanneer ze de kamer binnengaan, zien ze dat Elisabeth gestorven is. Hans komt er ook aan, en de dokter die de dood moet constateren. 

Het is bijna twaalf uur en de zon schijnt door het serreraam. Dat heeft Coco al eens een keer gebroken (vijf jaar): ze kan er dus doorheen. Het eind van het verhaal is dat Coco een aanloop neemt om door het serreraam te springen. Ze moet wel vaart maken.

Titelverklaring

“Dorst“ is een verwijzing naar de niet te stillen lusten van de dochter Coco: de lust naar eten (ze is te dik) , de lust om te drinken (ze is vaak dronken) en de lust naar seks (ze pakt af en toe mannen op in kroegen om ze seksueel te bevredigen).

Op pagina 57 komt de titel ook letterlijk in het verhaal voor. Het gaat om een dialoog tussen Coco en haar vriend Hans.
“Heb je al wat gedronken vandaag? Weet je hoeveel een mens zou moeten drinken." Hans staat op en gaat bij de counter om een glas water vragen. Hij geeft haar het glas aan. Coco ergert zich, maar krijgt dorst als ze het water ziet. Ze neemt het aan en drinkt het op.

“Je had dorst.”

“Ja”

“Voel je dat dan niet, als je dorst hebt? Hoe zit dat?

“Blijkbaar niet”, zegt Coco.

“Dat is vreemd.”

Structuur & perspectief

Het verhaal wordt onderverdeeld in relatief korte hoofdstukken zonder nummer en titel. Vanaf het moment dat moeder Elisabeth haar dochter Coco ontmoet en vertelt dat ze ongeneeslijk ziek is tot aan de dood wordt het verhaal vrijwel chronologisch verteld met hier en daar enkele kleine flashbacks (de vroege jeugd van Coco, o.a. het ongeluk in de serre).

Het perspectief is wisselend tussen moeder en dochter. Je ziet als lezer de geschiedenis steeds vanuit het oogpunt van Elisabeth de Wit en van Coco. Beiden zijn het personale vertellers. Zij zijn ook de belangrijkste personages en het thema van de roman is ook een bijzondere moeder-dochterrelatie. Het is daarom wel van belang voor de lezer om met twee vertelfiguren naar de handeling te komen. Anders kun je nooit te weten komen hoe de moeder over de dochter denkt en omgekeerd.

Decor

De plaats van handeling is eenvoudiger te bepalen dan de tijd waarin de roman speelt. Moeder Elisabeth ontmoet Coco namelijk op de Overtoom in Amsterdam als ze de dochter wil vertellen dat ze kanker heeft. Ook de rest van het verhaal speelt zich af in Amsterdam. Voor een groot deel in het ouderlijk huis van Coco, waar ze na jaren weer bij haar moeder intrekt. Zelf struint ze nogal wat kroegen af (om mannen op te pikken) in het centrum van de hoofdstad.

De tijd is lastiger te bepalen omdat de vertellers nauwelijks gegevens prijs geven. Wel zou je iets kunnen afleiden uit een buitentekstueel gegeven. In een van de hoofdstukken gaat Coco een Ierse pub binnen, waar voetbal op de televisie aanstaat. Ierland speelt dan tegen Estland.  De meest recente keer dat die twee clubs tegen elkaar speelden, was in de  playoffs voor de EK. Dat gebeurde in november 2011. Het zou een kleine aanwijzing voor de tijd van de roman kunnen zijn, maar het is blijkbaar voor het verhaal niet van zo’n groot belang dat er over data en jaartallen wordt gerept. Een moeder-dochterrelatie en de dood zijn universele  motieven die niet aan tijd en plaats gebonden zijn.

Stijl

Esther Gerretsen is ook een bekend scenarioschrijfster. Dat kun je goed zien aan de manier waarop ze het voor een schrijver altijd moeilijke onderdeel van de dialoog beheerst. Er komen veel korte dialogen voor in deze roman  die zo zouden kunnen worden gebruikt in een toneelscript van deze roman.

Hierboven staan als bij Quotes en bij Titelverklaring  voorbeelden ervan.

Een ander (wat uitgebreider)  voorbeeld van blz. 156:

“Wat je nu eigenlijk wilt, daar hadden we het over. Wat jou nou werkelijk interesseert."

“Ga je met Laura naar bed?

”Nee.”

“Nog niet.”

“Ik  ga niet met haar naar bed.”

“Maar je houdt van haar?” Het is stil. Ze zegt het nog eens. “Je houdt van haar?”

“Ik zou van haar kunnen houden.”

“Maar je doet het niet?”

“Het zou kunnen”.

“Maar….”

“Ik wil het over jou hebben, over ons, niet over Laura.”

“Niet over Laura, niet over vreemde mannen, niet over het kapotte glas.”

“Mannen, meervoud?

”Hebben we het niet over Hans, Of het moet belangrijk voor je zijn. Is het belangrijk voor je?”

“Coco, wat doe je hier?"

“Ik maak kaasfondue”.

“Je denkt dat je van me houdt.”

Slotzin

Ze weet wat ze doet. Ze zal een nieuw serreraam moeten betalen. Het is nu haar huis. Misschien kan ze Herman Siezen bellen. Gedoe, ze wordt al moe bij het idee. Daar heb je het al. Niet moe worden. Nu kan ze alles. Nu moet ze vaart maken, ze is realistisch, alles kunnen is altijd maar van tijdelijke aard.

Beoordeling

De roman van Esther Gerretsen gaat over een vaak beschreven thema in de Nederlandse literatuur. Over moeder- en dochterrelaties wordt in onze taal heel veel geschreven. Deze relatie tussen Elisabeth en Coco is een bijzondere variant. De twee zien elkaar een tijd niet, totdat ze elkaar bij toeval tegenkomen en min of meer tegen wil en dank gedwongen weer bij elkaar te wonen. De communicatie is bijzonder, wat “Dorst” ook tot een bijzondere roman maakt. Hoewel de moeder aan kanker lijdt, sterft, en er in het verleden nogal wat gebeurd is, worden er geen valse sentimenten aangeboord. Eigenlijk sterft de moeder zoals ze wil: ze sluit haar dochter op in haar kamer waardoor ze in haar eentje kan sterven. Dat is haar wens. En waarschijnlijk ook wel de wens van de dochter die niet met de dood van haar moeder geconfronteerd wil worden.

Dat alles wordt op indringende wijze beschreven door Esther Gerretsen die in al haar romans wel raad weet met bijzondere personages. Coco is zo’n bijzonder type mens. Het maakt het lezen van deze roman de moeite waard. Dat is ook altijd het geval met de stijl van Esther Gerretsen, die mooi schrijft met  een natuurlijk talent voor dialogen. Een literair juweeltje.

Vooral voor meisjes is het een roman die het lezen verdient (amusementswaarde: ruim voldoende).

Literaire waardering: 3 punten

Bovendien is het eenvoudig deze roman op je literatuurlijst te combineren met andere boeken die dit thema beschrijven. Kijk bij onze themalijst voor inspiratie.

Recensies

"Gerritsen toont vooral heel mooi hoe de twee verbonden zijn in de manier waarop ze zich isoleren. " http://www.nrclux.nl/dors...t/1031124/

"Het zijn vaak korte zinnen met nog kortere antwoorden, maar die precies verwoorden wat er gezegd moet worden. " http://postscriptum.nl/bo...dorst.html

" Iedereen is gek, behalve de kapper." http://www.twenteuitdekun...er-normaal

"Haar talent is zo specifiek dat het roer niet makkelijk lijkt om te kunnen. Dorst overtuigt echter ruim voldoende dat dat voorlopig geen bezwaar is." http://www.8weekly.nl/art...sther.html