Feitelijke gegevens
- 3e druk, 2024
- 216 pagina's
- Uitgeverij: Das Mag
Flaptekst
W. is drie jaar geleden verdwenen.
W. is slechts de werkelijkheid.
W. zuigt wandelende takken op met een kruimeldief.
W. begraaft zijn tranen onder het meer.
W. grijnst onoverwinnelijk in de beveiligingscamera.
W. schudt zijn hoofd en klimt verder naar beneden.
W. knipt de zaklantaarn uit.
W. is terug.
Eerste zin
Schuin tegenover mij woont een bokser. Dat wil zeggen, mijn overbuurman staat regelmatig midden in zijn woonkamer tegen een grote, zwartleren boksbal aan te boksen en hoewel ik op geen enkele manier thuis ben in de wereld van wat voor vechtsport dan ook, meen ik aan de snelheid van zijn slagen en aan de vanzelfsprekendheid waarmee hij met zijn lichaamshouding op het zwenken van de boksbal anticipeert te kunnen zien dat boksen voor hem niet zomaar een tijdverdrijf is.Samenvatting
Dag 1
Heden:
Hilde komt vertellen aan de ik-figuur dat ze hun vriend W. in de tram heeft zien zitten. Ze vertelt het geschokt. W. is namelijk al drie jaar geleden verdwenen.
Verleden:
De ik-verteller Olaf kent W. vanaf het voortgezet onderwijs. Ze komen langzamerhand bij elkaar, vooral ook tijdens een werkweek. Ze slapen daar bij elkaar op een slaapzaal en dat ontlokt een seksueel getinte mededeling van klasgenoten. Later fietsen ze altijd samen over een lange dijk naar hun school in Haren. Bij een techno-feest tijdens Oud & Nieuw gebruikt W. XTC en het gaat helemaal verkeerd. De vrouwelijke DJ redt hem en brengt hem met Olaf naar haar appartement.
Dag 2
Heden:
Hilde is blijven slapen bij Olaf. Olaf denkt aan de schoenendoos die hij op zijn kamer heeft. Er zit een een USB-stick in van een nagelaten document van W. Dat is getiteld de 'pretsarcofaag." Het zijn originele teksten en afbeeldingen die W. heeft gemaakt. Olaf heeft de documenten gekopieerd en dus bewaard. Intussen studeert hij (filosofie) en woont hij in Antwerpen. Hij werkt bij in café de Oase.
Verleden:
Op de middelbare school in Haren trekken ze samen op. De klas denkt dat ze homo's zijn. W. en Olaf verklaren elkaar de ware vriendschap. Op school hebben de twee vrienden het meeste plezier in de lessen van de eigenzinnige filosofieleraar Staartjes. Hij leert hun 'anders denken'. Staartjes nodigt hen ook uit om in een weekend naar zijn caravan in Drenthe te komen. Leuke gesprekken voeren ze o.a. over het fenomeen herinneringen. Ook twee meisjes zijn erbij.
Later in het verleden: W. vindt zijn studie rechten in Groningen heel saai. Als hij het aan W. vertelt, is die van slag. Hij gaat een tijdje reizen. Hij schrijft een brief uit Buenos Aires aan Olaf. W. ontmoet Hilde in Argentinië. Ze reist met hem mee.
Dag 3
"Een beetje" verleden:
Hilde woont in Antwerpen. Ze laat Olaf haar insectenverzameling zien: ze verzamelt o.a. wandelende takken. Ze studeert kunst en maakt schilderijen. Hilde en Olaf krijgen daarna een relatie, ook seksueel gerelateerd. Olaf maakt kennis met de vriendenkring van Hilde. Daar zitten ook wel bijzondere types tussen. Later wordt de relatie met Hilde weer wat losser. Maar ze staat nog wel eens voor zijn deur.
W. komt ook over naar Antwerpen: hij wil er studeren. Maar voordat hij een woning heeft, besluiten ze met zijn drieën naar Parijs te gaan en vandaar uit naar Italië. Ze maken een gevaarlijke afdaling van een berg naar een rivier. Later ontmoeten ze onderweg twee paters en ze mogen overnachten in hun klooster. Daar vertelt één van de paters een anekdote van de man die zijn eigen voet wilde opeten, maar dat niet kon. Hij laat de voet door een ander afzagen en dan bloedt hij dood.
Daarna vindt W. een woning in de stad en hij gaat in drie jaar tijd drie verschillende studies aanpakken.(natuurkunde, filosofie, wiskunde) Zijn huis ziet eruit alsof hij aan het kamperen is.
Met de vriendenkring van Hilde gaan ze (Olaf en W.) een weekend naar de Ardennen. Bij de nachtwandeling van W. en Olaf hebben ze een nogal onbegrijpelijke discussie over dialectiek. Maar vanaf het moment van vertrek uit de Ardennen is W. verdwenen. Olaf vindt bij hem thuis geen aanknopingspunten, wel veel wandelende takken. In Groningen werkt de moeder van W. ook niet erg mee. De politie stopt na een tijdje dan ook met zoeken. W. zal wel op reis zijn, denkt men. De politie heeft wel camerabeelden uit Frankrijk, waarop te zien is dat W. in een auto stapt bij een vrouw. Het kenteken bestaat niet.
Olaf zoekt verder: hij gaat naar hun oude leraar Staartjes die na een motorongeluk in een revalidatiecentrum verblijft. Die vertelt dat W. een keer langs is geweest. ( N.B. Vlak voor het Ardennenweekend en hij heeft er niets over verteld.)
In een driemaal herhaalde droom ziet Olaf W., voor zich in een kloostertuin en hij vertelt Hilde dat hij daarom naar Milaan gaat. Hilde is het zoeken zat: ze vindt het een soort verraad van W. Maar bij de paters is W. ook nooit geweest. Er zijn intussen na de verdwijning van W. vier maanden verstreken.
Deel 2 (Vreemde notatie, want er is geen deel 1)
Dag 10
Heden:
In Antwerpen opent Hilde haar expositie van kunstwerken die ze heeft gemaakt. Een jongetje jengelt de hele tijd.
Dag 13
Heden:
Bijna twee weken nadat Hilde W. in de tram zag, ziet Olaf hem staan in de expositieruimte van Hilde. Hij is er vast van overtuigd dat het W. is, maar de jongen is erg verbaasd. Hij heet Maarten Venema, heeft een andere geboortedatum maar hij lijkt als twee druppels water op W. Olaf weet het niet meer en hij zakt weg op de grond. Hij legt zijn hoofd in de schoot bij Maarten. Olaf voelt enkele rimpelingen als Maarten hem in zijn arm knijpt. Vreemd is wel dat de jongen hem vraagt of hij de anekdote kent van de man die zijn eigen voet wilde opeten.
Personages
W.
W. is een onafhankelijke geest. Hij wil zijn eigen leven leiden. Hij wil origineel leven en hij verlangt naar vrijheid. Op school valt hij op door zijn originaliteit. (De Jaap Stam-grappen) In zijn schoolperiode geven hij en Olaf blijk van een hechte vriendschap: niet seksueel getint trouwens. W. verzamelt in Antwerpen wandelende takken. Hij doet dat om van zijn insectenangst wil afkomen. Hoe eigenzinnig hij is, blijkt uit het feit dat hij vanuit het verblijf in de Ardennen zomaar uit het leven van Olaf en Hild verdwijnt. Hij laat geen spoor achter, neemt nooit meer contact op en verdwijnt of hij is dood. Hij verdwijnt als hij 23 jaar is. Wat hij heeft nagelaten op zijn computer, is de verzameling : De pretsarcofaag. De term sarcofaag zou misschien kunnen betekenen dat hij iets heeft nagelaten en dus dood zou zijn.
Olaf
Olaf is de verteller en ook W's beste vriend. De kennen elkaar van de middelbare school. Wanneer Olaf in Antwerpen gaat studeren mist hij W. Die na een saai eerste studiejaar gaan reizen en hij schrijft Olaf een brief uit Buenos Aires. Daar heeft hij Hilde ontmoet en hij vermoedt dat Olaf ook wel met haar kan opschieten. Hilde en Olaf krijgen een relatie: zij is kunstenares, hij studeert filosofie. Waar Olaf nog obsessief blijft zoeken naar W. , keert Hilde zich van W. af. Ze vindt het min of meer een verrader. Hij bekijkt de teksten en de voorstellingen uit de pretsarcofaag van W. Olaf is zo obsessief op zoek naar W. dat hij een vreemde (ene Marcel) aanziet voor W. Hij krijgt ook dromen over W. dat hij zich weer in het Italiaanse klooster bevindt en hij gaat de reis ernaar toe maken. Vreemd is dat de jongen de anekdote wil vertellen over de man die zijn eigen voet wil opeten.
Hilde
Hilde is een Vlaamse kunstenares. Ze heeft W. in Buenos Aires ontmoet, maar het is onduidelijk of ze samen 'iets gehad hebben'. Ze reist daarna naar Antwerpen en ontmoet Olaf. Hij studeert en werkt bij in een bar. Ze zoeken elkaar vaak op, ze hebben seks en er ontstaat een relatie, die soms wat losser is. Ze maakt bizarre schilderijen. Haar hobby is insecten verzamelen: o.a. wandelende takken. Ze maken met zijn drieën een reis naar Parijs en daarna gaan ze naar Italië, waar ze o.a. in een klooster overnachten. Hilde stapt er gemakkelijker over heen dat W. hen in de steek gelaten heeft. Maar juist zij komt vertellen dat ze W. in de tram heeft gezien.
Quotes
"Zoals ik het mij herinner was W. gelukkig. Zoals ik het mij herinner was Antwerpen de speeltuin waarin Hilde, ik en W. geen genoeg van elkaar konden krijgen. Zoals ik het mij herinner. Zoals ik het mij herinner. Eigenlijk komt het daarop neer." Bladzijde 163
"Hilde, W. en ik waren altijd op zoek naar meer ervaringen, meer vreemde belevenissen, meer excentrieke gedachten. Onze vriendschap leek soms te draaien om dit gevoel van anticipatie. Ik heb me afgevraagd in hoeverre Hilde en ik ons daarin mee lieten slepen door W." Bladzijde 35
"W. en ik bedachten dat dit de perfecte metafoor is voor de tijd. Je ziet jezelf niet ouder worden. Op een dag ben je ineens zestien, op een dag ben je ineens dertig, op een dag ben je ineens tachtig. Op een dag fiets je niet meer over de dijk." Bladzijde 39
""Het leven is zinloos", zei meneer Staartjes i een van zijn eerste lessen. "En ik ga jullie laten zien hoe je godverdegodver plezier kan beleven in deze woestijn waar geen betekenis groeit."" Bladzijde 72
"Wat is het ergste aan een vriend die spoorloos is verdwenen? Het feit dat hij elk moment voor de deur kan staan. Het gelach buldert door de zaal." Bladzijde 108
Thematiek
VriendschapIn deze roman wordt een hechte vriendschap beschreven tussen twee jongens: W. en Olaf. Ze ontmoeten elkaar op de middelbare school. De eerste drie jaar blijven ze wat van elkaar verwijderd, maar na drie jaar worden ze vrienden, een begin van een vriendschap tijdens een werkweek. Het zijn niet twee jongens die precies hetzelfde zijn, maar jongens die elkaar juist op verschillende punten aanvullen. W. is een jongen die vrijheid wil, onafhankelijk wil zijn en creatief en origineel wil zijn. Olaf is ingetogener. W. durft verder te gaan in het gebruiken van drugs, Olaf houdt het bij wiet, W. durft te reizen naar Buenos Aires, Olaf komt niet verder dan Antwerpen en met zijn drieën naar Italië. Olaf kiest voor één studie, W. voor drie studies in drie jaar. En W. verdwijnt van de aardbodem, iets wat Olaf nooit zou durven of doen. Natuurlijk dringt zich in deze bizarre roman de vraag op of W. wel ooit heeft bestaan of dat het een herinnering is van Olaf die hij zich heeft ingebeeld, maar die hij nooit heeft meegemaakt. Hun filosofieleraar Staartjes raakt dat thema aan als ze bij hem een weekend in zijn caravan logeren. Wat heb je liever : iets meemaken en je het nooit kunnen herinneren of je iets herinneren wat je nooit hebt meegemaakt. De roman geeft het antwoord niet. Hilde hoort ook bij de vriendschap: ze kan zowel met Olaf als met W. prima opschieten. Met Olaf heeft ze een seksuele relatie in Antwerpen, wat ze met W. in Argentinië heeft uitgevreten wordt niet verteld. Maar Hilde is rationalistischer ingesteld dan Olaf. Als W. na drie jaar nog niet is teruggekeerd , schrijft ze hem af, terwijl de dromerige Olaf nog een aanwijzing in een droom krijgt om hem in Italië te zoeken. Zij spreekt over een soort verraad, en dat zou Olaf nooit durven te beweren. Hij blijft zijn originele vriend missen. Maar het boek roept ook een vraag op : Hoe ga je om met de abrupte verdwijning van iemand van wie je houdt. Bijvoorbeeld een onverwachte dood in het buitenland. Je kunt de dode dan als een levende in je parallelle wereld terug blijven zien.
Motieven
Drugsgebruik
W. gaat op een bepaald moment drugs gebruiken. Eerst XTC en ook een flinke hoeveelheid daarvan op een feest in de Nieuwjaarsnacht. Samen met Olaf rookt hij ook wel wiet, maar Olaf vertelt niet of hij zelf echte pepmiddelen gebruikt.
Inwijding in de liefde
Olaf wordt eerst door een meisje Febe verleid. De seks is dan nog niet zo geweldig, maar wanneer hij Hilde ontmoet, spat de seksualiteit van hen af.
Coming of age
De hoofdpersonen bevinden zich in de periode van puber tot volwassenen. Ze zoeken naar ene eigen identiteit. W. is een aparte jongen die duidelijk anders is dan een gewone adolescent . Hij zoekt zijn eigen weg, letterlijk en figuurlijk. Hij experimenteert ook met drugs. ook Olaf wordt volwassen: zo wordt hij bijvoorbeeld ingewijd in de wereld van de seksualiteit: eerst door Febe en later doet Hilde het nog eens dunnetjes over.
Schoolleven
Olaf en W. ontmoeten elkaar op de middelbare school in Haren. De eerste drie jaar gebeurt er nog weinig maar daarna worden ze hartsvrienden. Op school staat W. bekend om zijn Jaap Stam-grappen (een oud-voetballer van Ajax en het Nederlands elftal). Op school hebben beide jongens het meeste op met de filosofieleraar Staartjes. Die adoreren ze en Olaf gaat zelfs filosofie studeren in Antwerpen.
Herinneringen
Een steeds terugkerend motief in deze roman is het maken van herinneringen . Olaf moet het na de verdwijning van W. doen met de herinneringen die E. met hem heeft meegemaakt. Op blz. 163: "Zoals ik het me herinner was W. gelukkig. Zoals ik het me herinner was Antwerpen de speeltuin waarin Hilde, ik en W geen genoeg van elkaar konden krijgen. Zoals ik het me herinner. Zoals ik het me herinner. Eigenlijk komt het daarop neer." In het weekendje met meneer Staartjes legt hij zijn vier logerende leerlingen een filosofisch dilemma voor: (blz. 78) "De mooiste dag van je leven staat voor de deur. Een dag van het grootste geluk en de diepste vervulling. Je hebt twee mogelijkheden. Of je maakt hem mee en je bent hem vergeten als je de volgende dag ontwaakt zonder de mogelijkheid er ooit nog aan herinnerd te worden, of je maakt hem niet mee, maar je wordt de volgende dag wakker met een valse, gedetailleerde herinnering aan de gelukkigste dag ooit. Wat kies je?". Olaf en Kato kozen voor het zich herinneren. W. en meneer Staartjes neigden naar het meemaken. Een filosofische benadering van het einde van de roman : heeft W. trouwens wel bestaan of is het een herinnering geweest die nooit heeft plaats gevonden? Er zijn meer passages in de roman die het woord herinneren/herinneringen noemen: o.a. blz. 170, 205.
Queeste
W. is verdwenen en vooral Olaf wil hem zoeken. Hij gaat naar de politie, hij gaat naar de moeder van W., hij gaat naar meneer Staartjes en door een drievoudige droom voelt hij zich geroepen om naar Milaan terug te gaan om te bekijken of W. in het klooster terug is geweest. Kortom, een echte zoektocht.
Dubbelgangersmotief
W, is verdwenen, Hilde ziet W. drie jaar later in een tram. Olaf ziet W. in de expositieruimte. Maar de man ontkent. Hij heet Maarten Venema. Hij lijkt als twee druppels water op W. Juist die druppels water doen denken aan het einde van de klassieke roman Nooit meer slapen van W.F. Hermans, waarin het dubbelgangersmotief wordt beschreven. Is Henri Osewoudt Dorbeck of andersom? Heeft Dorbeck ooit bestaan of is het stoere alter ego van de wat suffige Osewoudt.
Motto
Geen motto en geen opdracht
Titelverklaring
W. wordt in de gehele roman gebruikt voor de naam van Olafs vriend. Zijn voornaam wordt niet voluit genoemd. In politieberichten na zijn verdwijning wordt hij W. de Greeff genoemd.
In een recensie: De naam W. refereert naar Wittgenstein. Een filosoof die ook wel eens van de aardbodem verdween. Treffend vind ik dat het ook W-woorden zijn die W. bezighouden. Wie, Wat, Waarom en Werkelijkheid.
Structuur & perspectief
De structuur van de roman is vrij ongewoon..
Het begin is een kort verhaal over een buurman van de ik-figuur (een bokser) Je zou dit een proloog kunnen noemen, maar de betekenis ervan zou ik niet kunnen duiden.
Daarna komt er een aantal hoofdstukken met de titel Dag 1,Dag 2, Dag 3, Dag 10 en Dag 13. In die hoofdstukken van de eerste drie 'delen' lopen heden en verleden voortdurend in elkaar over en dan ook nog niet in een chronologische volgorde.
Aan het eind komt er ineens een Deel 2, terwijl er nooit een Deel 1 is genoemd. Dag 10 en Dag 13 spelen alleen in het verhaalheden.
De verteller is de ik-figuur Olaf die in de o.t.t (het heden) en in de o.v.t (het verleden) schrijft. Er is sprake van een open einde, want als lezer weet je niet wat er nu eigenlijk precies met de verdwijning van W. speelt. Je komt ook niet te weten of hij ooit 'gevonden'wordt. Ook niet of Maarten Venema wel W. is.
Decor
De decors van deze bijzondere roman zijn:
- Antwerpen: daar speelt het verhaalheden
- Groningen en Haren: de plaatsen uit de jeugd van Olaf en W.
- De Ardennen : daarna verdwijnt W. uit Olafs leven
- Italië, een reis en een overnachting in een klooster in de buurt van Milaan
- Op de achtergrond Buenos Aires, waar W. Hilde ontmoet en van waaruit hij een brief naar Olaf stuurt
Tijd:
Er worden nauwelijks jaartallen genoemd in de roman. Toch zijn episodes uit het leven van de personages af te leiden uit summiere tekstgegevens.
Op blz. 176 staat in de politiegegevens dat W. bij zijn verdwijning in de maand juni 23 jaar is..Op blz. 216 staat dat hij geboren is op 14 oktober 1991. De verdwijning heeft dus in 2014 plaatsgevonden. Wat het verhaalheden betreft is de verdwijning van W. drie jaar ervóór gebeurd. Dat betekent dat het heden met de afsluitende ontmoeting van W. met Maarten Venema in 2017 plaatsvindt.
Het verleden begint min of meer in 2003 als beide vrienden naar de middelbare school gaan.De vertelde dus is daarom ongeveer 14 jaar.
Stijl
Ook de stijl van Hiemstra is niet erg eenvoudig aan te geven: er zijn delen van de tekst die spreektaalachtig aan doen. Andere passages zijn poëtisch met originele metaforen, weer andere zijn zelfs zweverig te noemen.( de discussie over dialektiek bijvoorbeeld op blz. 164-166)
Slotzin
Maarten kijkt wazig voor zich uit, hij loenst, dan sluit hij zijn ogen, zoekt met zijn hand mijn arm en knijpt mij zachtjes in mijn pols. Golfjes zo klein dat je het amper golfjes zou kunnen noemen, het zijn eerder rimpelingen. spoelen aan zonder enig voorwendsel.Bijzonderheden
Het boek telt enkele afbeeldingen. Die heeft Olaf gevonden op de computer van W., nadat zijn vriend is verdwenen. Hij haalt de afgebeelde foto's uit W's bestand van De pretsarcofaag. Het zijn originele teksten en afbeeldingen en memes.
Een meme is een begrip uit de memetica en betekent een idee of ideeën-stelsel zoals een godsdienst of ideologie, dan wel een techniek of andere menselijke vinding of gebruik dat zich onder informatiedragers verspreidt (tot nu toe voornamelijk menselijke hersenen en sociale netwerken, en wordt ook wel omschreven als een besmettelijk informatiepatroon. Een meme is een zichzelf vermeerderende eenheid van de culturele evolutie, zoals een gen de eenheid is van de biologische evolutie..(uit: Wikipedia)
Beoordeling
W. is een mooie debuutroman van Tiemen Hiemstra. Een boek over vriendschap is in de literatuur lang niet origineel, maar de thematiek van de verdwijning van een vriend is dat wel. De structuur van de roman is niet eenvoudig, omdat heden en verleden steeds door elkaar lopen en er nauwelijks aanwijzingen zijn in welk jaar de hoofdfiguren leven.
Hoe ga je om met de verdwijning van iemand die je dierbaar is en van wie je nooit meer hoort of iets ziet?
Het blijft daarom een boeiend verhaal tot het laatste hoofdstuk. En als je het boek dichtslaat, weet je antwoord ook niet. Misschien is dat ook wel de bedoeling van de schrijver.
Docenten hebben in 2024 een keuze van drie boeken gemaakt voor de nominatie van de Inktaap 2025. W. is één van de drie boeken. Daardoor zullen veel meer scholieren deze roman gaan lezen.Het boek is een aanrader en maak je geen zorgen om de werkelijkheid/zekerheid van het bestaan. Die is er gewoon niet in het leven, maar ook in deze roman niet.
Alsje voor je literatuurlijst boeken over het thema vriendschap wilt lezen, kun je denken aan:
- Nescio - Titaantjes (1915- oude klassieker bij dit thema)
- Bernlef - De onzichtbare jongen (2005)
- PB Gronda - Onder vrienden (2011)
- Gerrit Komrij - De loopjongen (2012)
- Bert Wagendorp - Ventoux (2013)
- Peter Zantingh - Een uur en achttien minuten (2011)
- Jan Siebelink - De buurjongen ( 2017)
- Thomas Verbogt - Eindelijk de zee (2019)
- Bert Wagendorp - Frarrara (2019)
Recensies
"Olaf ziet het niet, net niet. En het lukt hem dankzij die aardverschuivende verdwijning van W. niet meer om het in-het-moment-leven van weleer zo heerlijk te vinden als het was: dat is de melancholie van deze roman. Tegelijk heeft het iets droef-vertederends, de ernst van die jonge verteller, die melancholisch wordt van de Red Hot Chili Peppers en Project X in Haren (in 2012!), zó ver weg en toch zo dichtbij. Je wilt een arm om hem heen slaan: ach jongen, ja, zo vluchtig is het leven, heel rottig, maar kop op. Wetend dat zoiets sommigen (denk: W.) niet zou opbeuren. En beseffend dat dit personages zijn, met wie je dus – ook dankzij het knap ontregelende en toch beheerste, net niet té bevredigende slot – toch gaat meeleven, alsof ze echte mensen zijn, ongrijpbaar echt." https://nrcwebwinkel.nl/w...additional
"Het hoeven geen grote ervaringen te zijn om toch zo veel indruk te maken dat ze een leven lang meegaan. De running gags over Jaap Stam bijvoorbeeld, de gesprekken over ‘het onkenbare’ met de wat excentrieke filosofiedocent Henk Staartjes en de overnachtingen in een klooster. Olaf denkt niet meer zonder W. te kunnen, verder te leven zonder dat aangename ongerichte studentengedrag, maar de tijd denkt daar natuurlijk anders over. Hiemstra laat de donkere kant van al die opgewekte avonturen daarbij steeds danig doorklinken en construeerde ook nog een fraai surrealistisch slot." https://www.tzum.info/202...iemstra-w/
"De mooiste passages in de roman roepen dat enerverende gevoel op dat je bij sommige vrienden kunt hebben, iets wat op verliefdheid lijkt maar het net niet is. Die sensatie vangt Hiemstra in beeldende zinnen als deze, over het onuitsprekelijke wederzijds begrip dat kan zitten in de slappe lach om dingen die geen ander mens begrijpt: ‘Het had soms iets weg van een verdrinkingsdood. De wereld die aan en uit flikkert door je betraande ogen, happen, lachen en stikken, happen, lachen en stikken.’" https://www.trouw.nl/rece...oogle.com/
"Dit is een bijzondere roman, ik schreef er hierboven af en toe veel te plechtig over, vergeet dat allemaal maar. Hiemstra slaat andere wegen in dan wat op het moment gebruikelijk is in de literatuur. Zijn zinnen branden van verlangen naar het gewone en het ongrijpbare. W. formuleert het ergens zo: ‘7.3. Om de wereld te zien moet je je blik afwenden.’" https://www.groene.nl/art...annenleven
"Aan het einde van het verhaal was ik eventjes in de war. Het leek of Tiemen het schrijven beu was en dan maar vlug een slot in mekaar flanste. Maar door even terug te bladeren naar het begin van het boek en het hele verhaal te laten bezinken kon ik het toch appreciëren. Door het verdwijnen van W. maakte paranoia zich meester over Olaf. Ook na drie jaar zag Olaf zijn vriend W. nog altijd in allerlei scenario’s verschijnen. Zo zeker is hij van de terugkomst van W. dat hij zelfs op de vuist gaat met zijn dubbelganger." https://www.gentleest.be/...die-knagen
Bronnen
Aanbeveling op You Tube om het boek van Tiemen Hiemstra te lezen.
https://www.youtube.com/w...RThDZ5fGfQ
Geschreven door Cees
Ik heb verreweg het grootste deel van mijn leven voor de klas gestaan. Eerst vijf jaar op een basisschool, daarna veertig jaar op diverse scholen voor voortgezet onderwijs: havo en vwo, onder- en bovenbouw. Leraar Nederlands zijn vond ik veel leuker dan directielid spelen. De laatste jaren was ik conrector. In 2004 begon ik aan mijn eerste boekverslag voor scholieren.com. Dat is dus ruim twintig jaar geleden.
Ik vond het destijds mijn 'missie' om de vaak verouderde en 'afgezaagde' literatuurlijsten voor Nederlands te vernieuwen en mijn leerlingen kennis te laten maken met onbekende en / of jonge schrijvers. Lezen kan namelijk gewoon leuk zijn. Het is de taak van een docent om het lezen te stimuleren.
Docenten kunnen je met het aanprijzen van aantrekkelijke en/of spannende boeken enthousiast maken. Passages die interessant zijn, kun je voorlezen in de klas. Kort vertellen waarover een boek gaat, kan ook een stimulans voor je keuze zijn. En vergeet niet dat je van je medeleerlingen ook kunt horen welk boek ze (erg) leuk gevonden hebben. Dat is vaak de beste manieren om te weten te komen of een boek aantrekkelijk is. Hoewel smaken altijd blijven verschillen..
Ik heb tot nu ( 1 maart 2025) 1513 boekverslagen gemaakt, waarvan vrijwel de meeste Zeker-Weten-Goed-verslagen zijn. Er staan de laatste jaren aan het einde van het verslag vragen over de inhoud en de structuur, zodat je kunt controleren of je je het boek in grote lijnen begrepen hebt.
Bij Scholieren.com probeer ik zo veel mogelijk boeken van nieuwe schrijvers te bespreken. Elke maand ontvang ik boeken van diverse uitgeverijen die hun schrijvers uit 'hun fonds' onder de aandacht van de lezer willen brengen.
Ik hoop altijd dat de 'leraar Nederlands' het zijn leerlingen toestaat om de wat minder bekende of zelfs beginnende schrijvers op de leeslijst te accepteren.
Lezen kan leuk zijn, maar boekverslagen maken doe je meestal niet voor je lol. Ikzelf vond dat vroeger namelijk helemaal niet leuk. Ik kocht in die tijd daarom ook alle uittrekselboeken van alle talen. (Bijvoorbeeld Literama (Ne), Aperçu (Fa), Survey (En), Der Rote Faden (Du). En als ik heel eerlijk ben, heb ik ook wel eens uit tijdgebrek alleen met een boekverslag een mondeling tentamen gedaan. Maar dan voelde je je toch niet altijd op je gemak. Nu maak ik zelf al jaren boekverslagen voor scholieren.com.
Nog een welgemeend advies: wees verstandig en lees altijd het boek. Dan kan een boekverslag op scholieren.com een prima geheugensteun voor je mondeling zijn.
En geloof me, docenten kunnen vanwege tijdgebrek echt niet alle boeken lezen die jaarlijks verschijnen; zij raadplegen daarom ook wel de boekverslagen die scholieren.com aanlevert. Daar is natuurlijk helemaal niks mee.
REACTIES
1 seconde geleden