David Livingstone

Zijn eerste expeditie door de Kalahariwoestijn werd betaald door twee rijke blanke jagers, William Oswell en Mungo Murray. Livingstone ging met ze mee. Verder gingen er vijf ossenkarren, 80 ossen en 30 Afrikanen uit Kolobeng mee, die vanuit het noorden in ivoor wilden handelen.

De expeditie vertrok begin juni 1849. Twee weken later trokken ze door de Kalahariwoestijn. Ze hadden erge dorst en daarom trokken ze van de ene waterpoel naar de andere.

Op 4 juli bereikten ze de oevers van de Botlete, waar het landschap van een kale droge woestijn in een rivieroever met heel veel planten veranderde. Ze verbaasden zich erover hoeveel vogels en dieren er leefden. Algauw bereikten ze het Ngamimeer, dat toen meer dan 100 kilometer lang was. De omvang van het meer verschilt. Het hangt er vanaf hoeveel regen er valt in het hoogland van Angola. Toen er 13 jaar later een expeditie bij het meer kwam, stond het bijna helemaal leeg.

De Afrikanen die bij het meer woonden waren vriendelijk, maar ze wilden niet dat de expeditie verder naar het noorden ging. Ze gingen daarom terug naar Kolobeng. Livingstone schreef meteen een brief naar Londen om het nieuws bekend te maken. Hoewel de jagers de expeditie hadden georganiseerd, kreeg Livingstone de eer van het ontdekken.

In 1851 vormde hij weer een team om de rivieren ten noorden van het Ngamimeer te onderzoeken. Hij nam zijn vrouw die in verwachting was en zijn drie kinderen mee. Livingstone trok met een ossenkar naar het noorden. Hij kwam aan bij een stam die Kololo heette. Het stamhoofd heette Sibituane. Hij kon goed met hem opschieten maar hij was wel erg geschrokken toen hij ontdekte dat hij vijanden die hij gevangen genomen had, verkocht aan slavenhandelaren uit Angola. Dit was de eerste keer dat hij met slavernij in aanraking kwam.

Livingstone trok verder naar het noorden, terwijl hij zijn vrouw en kinderen in het dorp van Sebituane achterliet. Op 4 augustus kwam hij bij de rivier de Zambezi aan, die bijna 500 meter breed was. Hij wilde eigenlijk deze rivier van het begin tot het eind bekijken, maar eerst ging hij terug naar zijn gezin. Hij bracht ze naar Kolobeng. In 1852 zette hij ze op de boot naar Engeland en zwaaide ze uit.

Naar de westkust.

In juni 1852 begon hij aan zijn langste reis. In de volgende vier jaar legde hij meer dan 9.000 kilometer af door gebieden waar nog nooit blanken geweest waren. Livingstone had een goed plan bedacht om de Afrikaanse mensen tot het Christendom te bekeren. Als de handel in slaven vervangen werd door handel in goederen, dan dacht hij dat de mensen zich wel wilden bekeren. Daarom ging hij kijken of hij handelscentra op kon zetten in het hartje van Afrika.

Het eerste stuk van de reis ging naar Sesheke, vlakbij de Zambezi. Hier vandaan ging hij met een expeditie naar Luanda aan de Atlantische Oceaan. Het eerste stuk volgden ze de rivier in een kano en later trokken ze verder over het land. Hij en veel van zijn reisgenoten kregen koorts. De expeditie had niet genoeg eten en ook geen goede handelsgoederen om met de bevolking tegen voedsel te ruilen. In mei 1854 kwam Livingstone doodziek in Luanda aan, waar hij een hele tijd bleef om weer beter te worden. In september begonnen ze aan de terugtocht naar Sesheke. Hier deden ze een jaar over. In 1855 kwamen ze in Sesheke aan.

Na een paar weken rust trok hij door naar het oosten. Op 16 november was hij de eerste blanke die de Victoriawatervallen zag. Hij trok verder langs de noordoever van de Zambezi rivier. Later besloot hij een kortere route te nemen over het hoogland, omdat hij langs de rivier heel veel last van insecten had.

Hij had veel problemen tijdens zijn reis met de plaatselijke bevolking, omdat ze dachten dat hij en zijn reisgenoten slavenhandelaren waren. Maar met hulp van zijn Afrikaanse mensen lukte het toch om ze te overtuigen dat het niet zo was en kon hij doorgaan zonder geweld. Op 25 mei 1856 kwam hij aan in Quelimane, dat aan de oostkust lag. Hij rustte hier twee maanden uit en ging toen per boot naar Groot-Brittannië.

Toen Livingstone in Groot-Brittannië aankwam, merkte hij dat hij een echte held geworden was. Afrika doorsteken was voor de mensen in die tijd net zo belangrijk als bij ons de eerste landing op de maan. Hij kreeg een hele hoop belangrijke vrienden in de regering.

Na twee jaar wilde Livingstone weer terug naar Afrika. Zijn vrienden hielpen hem de grootste expeditie tot nu toe te organiseren. David wilde namelijk weten of je de Zambezi helemaal af kunt varen en of je midden in Afrika plantages kunt aanleggen. Hij kreeg een nieuwe stoomboot die de Ma Robert heette. Voor het eerst gingen er 6 Europeanen als assistenten op zijn expeditie mee.

Vanaf het begin was de expeditie geen succes. Door stroomversnellingen kon hij al snel niet meer verder met zijn boot. Ze hadden constant ruzie. De Afrikanen deden wel wat hij zei maar de Europeanen niet. Ze hadden veel last van de hitte en van insecten. Ze werden allemaal ziek, behalve Livingstone.

De Europeanen hadden er schoon genoeg van en lieten hem in de steek. Livingstone ging verder en verkende het gebied rond het Nyasameer. In 1862 liet hij zijn vrouw Mary overkomen. Ondanks een behandeling met kinine stierf zij aan malaria.

Hoewel hij heel bedroefd was over de dood van zijn vrouw, probeerde hij toch verder te gaan met zijn expeditie. Het leek wel of alles tegen zat. Zijn vrouw was overleden en zijn Afrikaanse helpers konden bijna niet meer door hongersnood en door aanvallen van de slavenhandelaren. Een groep zendelingen die hem hielp om handelsposten op te zetten, waren overleden aan ziektes. Uiteindelijk verkocht hij zijn boot en ging terug naar Engeland. Deze keer werd hij niet als een held binnengehaald.

Zijn laatste reis, verdwaald en opgespoord.

In Engeland regelde David dat zijn kinderen een goede opvoeding kregen. Zelf ging hij voor de laatste keer naar Afrika. Hij wilde op zoek naar de bronnen van de Nijl en hij wilde proberen om de slavernij af te schaffen.

Hij trok maandenlang door moerassen en woestijnen. Hij had veel last van insekten en bloedzuigers. Er brak hongersnood uit en op één van zijn tochten verloor David zijn instrumentenkist. Hij kon nu geen kant meer uit. Een paar van zijn dragers gingen er vandoor met zijn geneesmiddelen kist. Toen David vlak daarna ernstig ziek werd, had hij geen medicijnen meer. Hij werd zo zwak dat zijn helpers hem moesten dragen. Zijn toestand leek hopeloos.

In Europa dacht iedereen dat David dood was omdat ze al meer dan 4 jaar niets meer van hem hadden gehoord. De Engelse regering dacht erover om een reddingsploeg te sturen om te kijken of hij nog leefde. Voordat ze een besluit konden nemen, had een Amerikaanse krant al een expeditie opgezet die werd geleid door Henrey Stanley. Als hij gevonden werd zou dat geweldig voorpaginanieuws zijn. In 1871 kwam hij in Afrika aan.

Het duurde nog een paar maanden voor hij op pad ging. Hij moest natuurlijk eerst inlichtingen verzamelen en zijn expeditie bestond wel uit 200 man. Hij ontmoette een groep mensen die zeiden dat er een blanke man woonde in Oedsjidsji aan de zuidkant van Tanganyika meer. De expeditie had veel last van de regentijd die was begonnen. Op 3 november 1871 lukte het, Stanley vond Livingstone. David was heel blij dat Stanley hem gevonden had. De mannen werden dikke vrienden en vier maanden lang trokken ze samen door het land.

Stanley probeerde David mee te krijgen naar Engeland, maar Livingstone weigerde. Op 14 maart 1872 namen ze afscheid. Stanley ging terug naar Europa, maar niemand geloofde dat hij Livingstone gevonden had. Pas een paar maanden later werd het bevestigd.

Door het eten dat Stanley voor Livingstone had meegenomen, ging het iets beter met hem maar hij bleef ziek en zwak. Maar hij bleef vastbesloten om de bronnen van de Nijl te vinden.

In augustus begon hij aan een nieuwe tocht, hij bleef nog 8 maanden op reis. Op 1 mei 1873 overleed hij in een moerasgebied ten zuiden van het Tanganyikameer. Twee trouwe inlanders droegen hem 2000 kilometer naar de kust, vanwaar hij met een boot naar Engeland is gebracht. In april 1874 werd hij in Westminster Abbey begraven. In het hele land rouwden ze over hem, omdat hij een echte held was.

Na 30 jaar Afrika had hij 40.000 kilometer gereisd en 1.500.000 vierkante kilometer land in kaart gebracht. Hij had 6 meren ontdekt talloze rivieren, bergen, stroomversnellingen en de grootste waterval ter wereld. Maar het belangrijkste was toch wel dat er door hem een eind gekomen was aan de slavenhandel.

Inleiding.

In Engeland regelde David dat zijn kinderen een goede opvoeding kregen. Zelf ging hij voor de laatste keer naar Afrika. Hij wilde op zoek naar de bronnen van de Nijl en hij wilde proberen om de slavernij af te schaffen.

Hij trok maandenlang door moerassen en woestijnen. Hij had veel last van insekten en bloedzuigers. Er brak hongersnood uit en op één van zijn tochten verloor David zijn instrumentenkist. Hij kon nu geen kant meer uit. Een paar van zijn dragers gingen er vandoor met zijn geneesmiddelen kist. Toen David vlak daarna ernstig ziek werd, had hij geen medicijnen meer. Hij werd zo zwak dat zijn helpers hem moesten dragen. Zijn toestand leek hopeloos.

In Europa dacht iedereen dat David dood was omdat ze al meer dan 4 jaar niets meer van hem hadden gehoord. De Engelse regering dacht erover om een reddingsploeg te sturen om te kijken of hij nog leefde. Voordat ze een besluit konden nemen, had een Amerikaanse krant al een expeditie opgezet die werd geleid door Henrey Stanley. Als hij gevonden werd zou dat geweldig voorpaginanieuws zijn. In 1871 kwam hij in Afrika aan.

Het duurde nog een paar maanden voor hij op pad ging. Hij moest natuurlijk eerst inlichtingen verzamelen en zijn expeditie bestond wel uit 200 man. Hij ontmoette een groep mensen die zeiden dat er een blanke man woonde in Oedsjidsji aan de zuidkant van Tanganyika meer. De expeditie had veel last van de regentijd die was begonnen. Op 3 november 1871 lukte het, Stanley vond Livingstone. David was heel blij dat Stanley hem gevonden had. De mannen werden dikke vrienden en vier maanden lang trokken ze samen door het land.

Stanley probeerde David mee te krijgen naar Engeland, maar Livingstone weigerde. Op 14 maart 1872 namen ze afscheid. Stanley ging terug naar Europa, maar niemand geloofde dat hij Livingstone gevonden had. Pas een paar maanden later werd het bevestigd.

Door het eten dat Stanley voor Livingstone had meegenomen, ging het iets beter met hem maar hij bleef ziek en zwak. Maar hij bleef vastbesloten om de bronnen van de Nijl te vinden.

In augustus begon hij aan een nieuwe tocht, hij bleef nog 8 maanden op reis. Op 1 mei 1873 overleed hij in een moerasgebied ten zuiden van het Tanganyikameer. Twee trouwe inlanders droegen hem 2000 kilometer naar de kust, vanwaar hij met een boot naar Engeland is gebracht. In april 1874 werd hij in Westminster Abbey begraven. In het hele land rouwden ze over hem, omdat hij een echte held was.

Na 30 jaar Afrika had hij 40.000 kilometer gereisd en 1.500.000 vierkante kilometer land in kaart gebracht. Hij had 6 meren ontdekt talloze rivieren, bergen, stroomversnellingen en de grootste waterval ter wereld. Maar het belangrijkste was toch wel dat er door hem een eind gekomen was aan de slavenhandel.

Inleiding.

Ik heb David Livingstone als onderwerp voor mijn werkstuk gekozen, omdat ik het wel leuk vond om te weten hoe het er vroeger bij een expeditie aan toe ging.

In de bibliotheek zag ik heel veel boeken over David Livingstone staan, vandaar dat ik deze ontdekkingsreiziger voor mijn werkstuk gekozen heb.