Spijsvertering

Spijsvertering

Voordat we kunnen kijken naar welke voeding u het best kunt eten is het handig om eerst te weten wat er met die voeding gebeurt in uw lichaam. Voeding kunt u namelijk niet direct gebruiken als energie. Daarom kijken we eerst naar het spijsverteringsstelsel. Dit stelsel bestaat uit verschillende organen die hier allemaal toegelicht worden. Deze organen zorgen ervoor dat voedsel wordt afgebroken tot voedingsstoffen. Waardoor u uw voeding uiteindelijk wel als energie kunt gebruiken.

Mond

De spijsvertering begint al in uw mond. Terwijl u uw eten kauwt, zodat het kleinere brokjes worden maken uw speekselklieren speeksel aan. Speeksel bestaat voornamelijk uit K+ (kalium) Na+ (Natrium) HCO- (waterstofcarbonaat) en het enzym amylase. Het is dat enzym dat al begint met de vertering van uw voedsel in uw mond.
Zetmeel wordt door amylase opgelost tot kleinere suiker moleculen, die oplosbaar zijn in water.

Enzymen hebben een bepaalde PH waarde nodig om hun werk goed te kunnen doen. Vandaar dat amylase alleen zetmeel afbreekt tot het uw maag bereikt, daar is de PH te laag voor de amylase.
In uw speeksel zit ook het enzym Lipase. Dit helpt bij het afbreken van vet. Dit is afkomstig uit uw speeksel, maar gaat pas werken in uw maag. Want dit enzym heeft juist een lagere PH waarde nodig.

Slokdarm

De slokdarm zorgt voornamelijk voor het verplaatsen van eten. Maar in de slokdarm blijven de enzymen die in de mond begonnen zijn natuurlijk hun werk doen.
De slokdarm verplaatst het eten door middel van peristaltische bewegingen. Het eten wordt zegmaar omlaag gekneed. Door deze peristaltische bewegingen is het mogelijk om niet alleen zittend en staand te eten, maar ook liggend of ondersteboven.

Aan het einde van de slokdarm bevindt zich een kringspier. Deze ontspant om het eten door te laten gaan naar de maag en trekt weer samen om ervoor te zorgen dat de maagsappen in de maag blijven. Als deze sappen wel omhoog komen voelt u een branderig gevoel, ´brandend maagzuur´.

De maag

Na de slokdarm en de kringspier komt het voedsel bij de maag. De maag ziet er een beetje uit als een grote boon en is ongeveer even groot als de hand van een volwassene. De maag is echter wel erg rekbaar en kan dus veel groter worden als u veel eet.
In de maag is er een hele lage PH waarde. Het is er dus erg zuur. Het is er zo zuur door het maagzuur (ook wel zoutzuur/HCI) genoemd. Dit maagzuur wordt geproduceerd door cellen in de wand van de maag. Om de wand van de maag bevind zich een slijmlaag, zodat de maag zelf niet al te veel wordt aangetast door het zuur.
In deze zure omgeving gedijen bacteriën niet zo goed, sommige enzymen wel.
Die zorgen samen met kneden van de maag dat uw voedsel verder wordt verteerd.

In de maagwand wordt door bepaalde cellen ook een hormoon geproduceerd: Gastrine. De productie van dit hormoon wordt in gang gezet wanneer de maagwand in contact komt met voedsel en erdoor wordt opgerekt. Het zorgt ervoor dat er voldoende maagsap wordt geproduceerd om het voedsel te verteren.

Aan het eind van de maag bevind zich ook een kringspier. Deze laat de restanten van het voedsel door naar het begin van de dunne darm: de twaalfvingerige darm.
Omdat de PH waarde in de twaalfvingerige darm hoger is dan in de maag wordt er niet teveel in één keer doorgelaten. Dit om de PH waarde in de twaalfvingerige darm niet teveel te laten dalen.

De dunne darm

De dunne darm bestaat uit drie gedeelten: de twaalfvingerige darm, de kronkeldarm en de nuchtere darm. Omdat de galblaas, de alvleesklier en de lever een belangrijke bijdrage leveren aan de vertering in de dunne darm worden deze ook in dit artikel behandeld. De lengte van de dunne darm is 2.5 tot 6 meter. Door alle vlokken kan een dunne darm als je deze uitspreid wel 300 vierkante meter groot zijn.

Twaalfvingerige darm, lever, galblaas en alvleesklier.

Nadat de grotendeels verteerde voeding via de maagportier de maag heeft verlaten komt het terecht in het eerst deel van de dunne darm: de twaalfvingerige darm. In deze darm wordt er meteen een stofje op het voedsel losgelaten: natriumbicarbonaat. Dit zorgt ervoor dat de PH waarde van het voedsel niet te laag blijft maar snel stijgt, zodat de rest van hun darmen hun werk kunnen doen.

Er wordt wel eens gezegd dat de twaalfvingerige darm zo heet omdat hij zo lang zou zijn als twaalf vingers naast elkaar. Dit gedeelte van de dunne darm is echter vijfentwintig centimeter lang. Dat zouden dan dus twaalf vrij dikke vingers zijn!

In de twaalfvingerige darm wordt het voedsel vooruit gekneed door peristaltische beweigingen. (net als in de slokdarm) Ook wordt er hier gal aan het voedsel toegevoegd. Dit wordt gemaakt in de lever en opgeslagen in de galblaas. Dit gal zorgt ervoor dat de vetten die zich in de voedselbrei in de twaalfvingerige darm bevinden worden geemulgeert. Dit wil zeggen dat de vetdruppels worden verkleind zodat ze gemakkelijker verder te verteren zijn.
De alvleesklier voegt ook wat toe aan de vertering in de twaalfvingerige darm: alvleessap. Het alvleessap bevat onder andere verschille enzymen (Protease en Trypsine) die bijdragen aan de afbraak van eiwitten. Verder wordt er in de twaalfvingerige darm ook verder gegaan met de afbraak van zetmeel door amylase (hetzelfde enzym als in speeksel zit) en worden er vetten afgebroken door het emzym lipase. Ook het eerder genoemde natriumbicarbonaat is afkomstig uit het alvleessap.

In het menselijk lichaam wordt veel door hormonen geregeld. Veel van de hormonen die iets te maken hebben met de spijsvertering worden geproduceerd door- of hebben werking op de twaalfvingerige darm.

Hier lichten wij er een aantal toe:

Secretine: Zodra de maagportier weer wat voedsel doorlaat worden bepaalde cellen in de darmwand geprikkeld. Deze cellen zorgen voor de productie van het hormoon Secretine. Dit zorgt ervoor dat de alvleesklier alvleessap begint af te geven, dat natriumbicarbonaat bevat. (dit verhoogt de PH)