Flamingo's

Het nest is een modderheuvel in een kegelvorm. Het is ongeveer 30 cm hoog en van boven ook 30 cm breed met boven in een kuiltje. Het ei kan ook gelegd worden op vrijwel onbedekte rotsen, maar altijd omringd door het water. De modder voor het nest wordt met de snavel bijeengeschraapt en met de voeten aangestampt. De nesten kunnen meerdere jaren gebruikt worden, soms moeten ze wel wat hersteld worden.
De flamingo legt maar 1 ei. Dit ei wordt zowel door het vrouwtje als door het mannetje uitgebroed. De broedduur is 28 à 30 dagen. Bij de geboorte heeft een flamingo kuiken grijze nestveren. Ze snavel is recht en roze en heeft hij opgezwollen roze pootjes, die binnen een week zwart worden. Na het uitkomen blijven de jongen 5-12 dagen op het nest. Daarna leven ze in “crèches”, dit zijn groepen tussen de nesten in de kolonie. Na 4 tot 6 weken komen de jonge flamingo’s ook buiten de kolonie. Ze kunnen al heel jong goed rennen en zwemmen. Er zitten in elke groep jongen van verschillende leeftijden. De jongen worden alleen door hun eigen ouders gevoerd. Andere volwassen flamingo’s in de groep letten niet op de jongen en voeren ze ook niet.
Het jong krijgt speciale kropmelk, een eiwitrijk secreet dat, onder invloed van hormonen, alleen geproduceerd wordt door flamingo's en duiven. Het lijkt er op dat de roep van het jong de kropproductie op gang zet. Ook niet-broedende volwassen vogels kunnen de jongen voeden, want de flamingo's die nog maar 7 weken oud zijn kunnen kropmelk produceren en de naburige jongen voeden. De jongen zijn bedekt met een dichte grijze donslaag.
Wanneer de flamingo's 30 dagen oud zijn, kunnen ze meestal geheel zelfstandig eten en bij 60 dagen zijn ze in staat om te vliegen. De flamingo’s zijn volwassen als ze 5 jaar oud zijn.
Flamingo's kunnen in het wild meer dan 20 jaar oud worden en in gevangenschap zelfs 40 jaar.

Hoofdstuk 5: De vijanden van de flamingo.

Volwassen flamingo`s hebben weinig natuurlijke vijanden. Dat komt omdat flamingo`s graag in onherbergzame plaatsen leven, waar de plassen slecht begroeid zijn, zodat er weinig andere vogels of dieren leven. Flamingo’s zijn zeer schuw.
De jonge flamingo’s zijn wel kwetsbaar als hun ouders voedsel zoeken. Daarom worden de jongen door andere ouders opgevangen en beschermd in crèches.
Als de volwassen flamingo’s zich bedreigd voelen stijgen ze op in een grote vlucht waardoor ze veel indruk maken en de kans dat ze gevangen worden kleiner wordt.

Sinds lang geleden is eigenlijk de mens de grootste bedreiging voor de flamingo. Zo werd vroeger de flamingo niet om zijn veren gejaagd, maar werd zijn tong in de Romeinse tijd als delicatesse beschouwd en gegeten bij feestmaaltijden. Nu spelen moderne bedreigingen een grote rol.
Bonaire is één van de weinige broedplaatsen van roze flamingo's ter wereld. In het verleden is het aantal behoorlijk afgenomen door motorboten, vliegtuigen, eierenverzamelaars en de vogeljacht: Slechts 1500 flamingo's bleven er uiteindelijk over.
Een grote zoutfabrikant Akzo Nobel, heeft alles gedaan om de flamingo’s te behouden, te beschermen en het aantal te vergroten. Er werd zelfs een speciaal reservaat opgezet. Dit bleek een groot succes te zijn: de flamingo's kwamen weer terug en het aantal groeide. Doordat de flamingo's zeer schuw zijn, is het niet mogelijk dicht bij de flamingo's te komen.
De zoutwinning kan nu zonder gevolgen voor de flamingo’s doorgaan. Nu zijn er tussen de 15.000 en 20.000 flamingo's.
Ook in Venezuela worden door de bouw van huizen de voedselgebieden bedreigt.

Hoofdstuk 6: Het leefgebied van de flamingo.

De bekendste en meest verbreide soort is de gewone flamingo (Phoenicopterus ruber), waarbinnen men twee ondersoorten onderscheidt: de Europese roze flamingo (Ph. r. roseus) heeft een (niet aaneengesloten) verspreidingsgebied dat zich uitstrekt van Zuid-Europa (Camargue, Spanje), Noordwest-Afrika, Oost-Afrika naar de Kaspische Zee, Iran en India. De tweede ondersoort, de rode flamingo (Ph. r. ruber), komt voor in het Caribische gebied en het aangrenzende vasteland, van Florida tot de Amazone. Hij is vooral als broedvogel van Bonaire bekend. Door beschermende maatregelen is de achteruitgang van het aantal rode flamingo's tot staan gebracht.

Op Curaçao en Bonaire vinden we rode flamingo (Caribische flamingo). Het is hier echt een waterdier.
Het broeden in Bonaire heeft voornamelijk plaats in het Pekelmeer, maar ook in Goto en in Slagbaai broeden zij soms in kleine aantallen. In 1964 kreeg de zoutwinningmaatschappij toestemming om op de Zuidpunt van Bonaire op grote schaal zot te winnen, ook daar waar de flamingo`s broeden. Door verschillende natuurbeschermingsorganisaties werd een broedreservaat van 55 ha midden tussen de zoutpannen uitgespaard. In 1969 kwam de constructie van dijken enz. klaar en nog datzelfde jaar gingen de flamingo`s daar broeden. Maar er kwam een voedselprobleem: door gips neerslag op de bodem van de zoutpannen werd hun hoofdvoedsel, de popen en larven van de pekelvlieg, onbereikbaar. Het voornaamste voedsel bestaat nu uit kleine zeeslakjes in het ringmeer tegen de dijk. De meest bezochte voedselgebieden zijn het Pekelmeer en Goto, maar ook in Venezuela: speciaal de broedende vogels maken dagelijks vluchten naar de moerasgebieden aan de Venezolaanse noordkust en met het daar gezochte voedsel worden de jongen gevoerd. Buiten de broedtijd houdt het grootste deel van de populatie zich langs de kust van Venezuela op. Zo gauw de jongen kunnen vliegen, vertrekken deze ook over zeenaar het 100 km zuidelijker gelegen vasteland. De totale populatie die Bonaire als broedterrein heeft, wordt in 1985 geschat op
10.000 tot 12.000. Het voortbestaan van deze populatie hangt ten eerst af van een goed gericht organisatie van de zoutpannen op Bonaire, zodat de voedselvoorraad niet nog verder achteruit gaat en ten tweede van een strenge bescherming van de Venezolaanse voedselgebied waarbij vooral het door de groei van de steden bedreigde reservaat Cuare, bij Chihirivichein Falcon, van groot belang is. Sinds 1988 wordt er ook gebroed in het reservaat Los Olivitos bij Maracaibo in Venezuela.
Bonaire heeft een van de grootste flamingokolonies van het westelijk halfrond. In 2000 wordt die op Bonaire op ongeveer 15.000 flamingo`s geschat. Het merendeel van de vogels bevindt zich in het reservaat bij de zoutpannen in het zuiden, waar ze hun eieren leggen in kegelvormige nesten van modder. Een andere grote kolonie zit in Gotomeer, in het noordwesten. Maar ook in en rond de Lacbaai en op verschillende plaatsen in het Washington/Slagbaai Nationaal park leven groepen flamingo`s.
Tijdens een rondrit over Bonaire heeft Evelien ver weg de kolonie, bij het Pekelmeer gezien.

Op Curaçao broedt de flamingo nu niet. De flamingo´s komen hier alleen hun voedsel halen. Je kan ze zien in groepen tot 300 stuks in de Salina bij St. Marie, Jan Kok, bij het Lagoon van Jan Thiel en bij de Salina van St.Michiel. In 1991 werden er bijna 50 nesten gebouwd. Door verstoringen kwam de flamingo´s niet tot broeden.

Hoofdstuk 7: Pekelkreeftjes

Het Pekelkreeftje Artemia salina is voor het eerst beschreven in 1755. De officiële benaming sinds 1979 is Artemia
Men vindt Artemia soort in veel natuurlijke zoutmeren Hun uniek biologisch systeem stelt hen in staat in water te leven met een zeer hoge zoutconcentratie, dit is hun enige overlevingskans om niet te worden opgegeten. Zowel zout- als zoetwatervissen eten deze kreeftjes namelijk maar deze zijn niet in staat om te leven in heel zout water. Hun aantal is dan ook afhankelijk van het zoutgehalte. Zakt het zoutgehalte, dan zullen er meer vissen opduiken en worden de pekelkreeftjes uitgedund. Wordt het zoutgehalte te hoog, dan kunnen uiteindelijk zelfs volwassen pekelkreeftjes niet meer overleven.
Levende pekelkreeftjes zijn een ideaal voer voor vissen, omdat het hun eetlust bevorderd en tevens hun jachtgevoel aanwakkert. Het intensief gebruik van pekelkreeftjes als visvoeder, werd voor het eerst toegepast in 1924 in het Steinhart-aquarium in San Francisco. Daar ontdekte men wat een fantastisch natuurlijk visvoer levende Artemia was. Darna was de behoefte aan het pekelkreeftje wereldwijd niet meer te stoppen. Pekelkreefteitjes (die niet groter zijn dan een zandkorrel) zijn bij bijna elke dierenwinkel wel te verkrijgen. Ze zijn makkelijk te kweken. Eén gram van de eitjes bevat ongeveer 325.000 stuks.
Verder worden er ook volwassen pekelkreeftjes in de handel aangeboden. Je kan ze ofwel diepgevroren, ofwel levend kopen, verpakt in een hermetisch gesloten plastic zak, die voorzien is van de nodige zuurstof. Tegenwoordig worden ze ook drooggevroren of in vlokvorm op de markt gebracht.
Sommige Artemiasoorten hebben een rode kleur, andere zijn dan weer groen. Pekelkreeftjes die uit water komen met een hoog zoutgehalte zullen rood zien. Ze krijgen die rode kleur doordat ze een speciaal hemaglobine (eiwit verbinding) aanmaken, dat veel zuurstof kan opnemen en zo het geringe zuurstofgehalte van zout water kunnen leven. Leven de kreeftjes echter in water met een iets lager zoutgehalte, dan hebben ze een groene kleur door de vele groene algen die ze verteren.
De kreeftjes zijn heel gevoelig voor milieuveranderingen en omdat ze makkelijk te kweken zijn worden ze vaak gebruikt als proefdieren bij toxicologische proeven.

Slotwoord

De bekendste en meest verbreide soort is de gewone flamingo (Phoenicopterus ruber), waarbinnen men twee ondersoorten onderscheidt: de Europese roze flamingo (Ph. r. roseus) heeft een (niet aaneengesloten) verspreidingsgebied dat zich uitstrekt van Zuid-Europa (Camargue, Spanje), Noordwest-Afrika, Oost-Afrika naar de Kaspische Zee, Iran en India. De tweede ondersoort, de rode flamingo (Ph. r. ruber), komt voor in het Caribische gebied en het aangrenzende vasteland, van Florida tot de Amazone. Hij is vooral als broedvogel van Bonaire bekend. Door beschermende maatregelen is de achteruitgang van het aantal rode flamingo's tot staan gebracht.

Op Curaçao en Bonaire vinden we rode flamingo (Caribische flamingo). Het is hier echt een waterdier.
Het broeden in Bonaire heeft voornamelijk plaats in het Pekelmeer, maar ook in Goto en in Slagbaai broeden zij soms in kleine aantallen. In 1964 kreeg de zoutwinningmaatschappij toestemming om op de Zuidpunt van Bonaire op grote schaal zot te winnen, ook daar waar de flamingo`s broeden. Door verschillende natuurbeschermingsorganisaties werd een broedreservaat van 55 ha midden tussen de zoutpannen uitgespaard. In 1969 kwam de constructie van dijken enz. klaar en nog datzelfde jaar gingen de flamingo`s daar broeden. Maar er kwam een voedselprobleem: door gips neerslag op de bodem van de zoutpannen werd hun hoofdvoedsel, de popen en larven van de pekelvlieg, onbereikbaar. Het voornaamste voedsel bestaat nu uit kleine zeeslakjes in het ringmeer tegen de dijk. De meest bezochte voedselgebieden zijn het Pekelmeer en Goto, maar ook in Venezuela: speciaal de broedende vogels maken dagelijks vluchten naar de moerasgebieden aan de Venezolaanse noordkust en met het daar gezochte voedsel worden de jongen gevoerd. Buiten de broedtijd houdt het grootste deel van de populatie zich langs de kust van Venezuela op. Zo gauw de jongen kunnen vliegen, vertrekken deze ook over zeenaar het 100 km zuidelijker gelegen vasteland. De totale populatie die Bonaire als broedterrein heeft, wordt in 1985 geschat op
10.000 tot 12.000. Het voortbestaan van deze populatie hangt ten eerst af van een goed gericht organisatie van de zoutpannen op Bonaire, zodat de voedselvoorraad niet nog verder achteruit gaat en ten tweede van een strenge bescherming van de Venezolaanse voedselgebied waarbij vooral het door de groei van de steden bedreigde reservaat Cuare, bij Chihirivichein Falcon, van groot belang is. Sinds 1988 wordt er ook gebroed in het reservaat Los Olivitos bij Maracaibo in Venezuela.
Bonaire heeft een van de grootste flamingokolonies van het westelijk halfrond. In 2000 wordt die op Bonaire op ongeveer 15.000 flamingo`s geschat. Het merendeel van de vogels bevindt zich in het reservaat bij de zoutpannen in het zuiden, waar ze hun eieren leggen in kegelvormige nesten van modder. Een andere grote kolonie zit in Gotomeer, in het noordwesten. Maar ook in en rond de Lacbaai en op verschillende plaatsen in het Washington/Slagbaai Nationaal park leven groepen flamingo`s.
Tijdens een rondrit over Bonaire heeft Evelien ver weg de kolonie, bij het Pekelmeer gezien.

Op Curaçao broedt de flamingo nu niet. De flamingo´s komen hier alleen hun voedsel halen. Je kan ze zien in groepen tot 300 stuks in de Salina bij St. Marie, Jan Kok, bij het Lagoon van Jan Thiel en bij de Salina van St.Michiel. In 1991 werden er bijna 50 nesten gebouwd. Door verstoringen kwam de flamingo´s niet tot broeden.

Hoofdstuk 7: Pekelkreeftjes

Het Pekelkreeftje Artemia salina is voor het eerst beschreven in 1755. De officiële benaming sinds 1979 is Artemia
Men vindt Artemia soort in veel natuurlijke zoutmeren Hun uniek biologisch systeem stelt hen in staat in water te leven met een zeer hoge zoutconcentratie, dit is hun enige overlevingskans om niet te worden opgegeten. Zowel zout- als zoetwatervissen eten deze kreeftjes namelijk maar deze zijn niet in staat om te leven in heel zout water. Hun aantal is dan ook afhankelijk van het zoutgehalte. Zakt het zoutgehalte, dan zullen er meer vissen opduiken en worden de pekelkreeftjes uitgedund. Wordt het zoutgehalte te hoog, dan kunnen uiteindelijk zelfs volwassen pekelkreeftjes niet meer overleven.
Levende pekelkreeftjes zijn een ideaal voer voor vissen, omdat het hun eetlust bevorderd en tevens hun jachtgevoel aanwakkert. Het intensief gebruik van pekelkreeftjes als visvoeder, werd voor het eerst toegepast in 1924 in het Steinhart-aquarium in San Francisco. Daar ontdekte men wat een fantastisch natuurlijk visvoer levende Artemia was. Darna was de behoefte aan het pekelkreeftje wereldwijd niet meer te stoppen. Pekelkreefteitjes (die niet groter zijn dan een zandkorrel) zijn bij bijna elke dierenwinkel wel te verkrijgen. Ze zijn makkelijk te kweken. Eén gram van de eitjes bevat ongeveer 325.000 stuks.
Verder worden er ook volwassen pekelkreeftjes in de handel aangeboden. Je kan ze ofwel diepgevroren, ofwel levend kopen, verpakt in een hermetisch gesloten plastic zak, die voorzien is van de nodige zuurstof. Tegenwoordig worden ze ook drooggevroren of in vlokvorm op de markt gebracht.
Sommige Artemiasoorten hebben een rode kleur, andere zijn dan weer groen. Pekelkreeftjes die uit water komen met een hoog zoutgehalte zullen rood zien. Ze krijgen die rode kleur doordat ze een speciaal hemaglobine (eiwit verbinding) aanmaken, dat veel zuurstof kan opnemen en zo het geringe zuurstofgehalte van zout water kunnen leven. Leven de kreeftjes echter in water met een iets lager zoutgehalte, dan hebben ze een groene kleur door de vele groene algen die ze verteren.
De kreeftjes zijn heel gevoelig voor milieuveranderingen en omdat ze makkelijk te kweken zijn worden ze vaak gebruikt als proefdieren bij toxicologische proeven.

Slotwoord

We vonden het leuk om met zijn tweeën zo werkstuk te maken.
Door veel over flamingo’s te lezen en op te zoeken in boeken en op het internet hebben we er veel van geleerd. We denken dat we ons doel daarmee hebben bereikt.

Bronvermelding

Internet:

www.wnf.nl

Boeken:

Reisgids Nederlandse Antillen, Willem Bant, Sarah Vermoolen, 2000
Onze vogels, Dr. Bart A. De Boer, 1993
Encyclopedie van de Nederlandse Antillen, Dr. J. PH. De Palm, 1985
De grote dierenatlas, Sir Julian Huxley, 1987