Alexander de Grote

In 359 werd Pelidiccas in een veldslag tegen de Illyriers gedood. Macedonië bevond zich op een dieptepunt. Verschillende steden in Noord Macedonië waren bezet en grote delen van Zuid Macedonië werden geplunderd. Verwacht werd dat de Illyriers binnenkort heel Macedonië zouden veroveren.

Philipus kwam in dit jaar als regent aan de macht. De zwakte van Macedonië en de dood van Perdiccas had ook tot gevolg dat andere troonpretendenten weer hoop op de troon kregen. Argaeus, die korte tijd koning geweest was, had steun van Athene. Zijn broer Pausanias werd gesteund door Cotys de koning van Odrysië. Ook de zonen van Amyntas III vormde een bedreiging, zij konden op de steun van enkele Chalcidische staten rekenen. De belangrijkste dreiging vormde Argaeus. Om de Atheners gunstig te stemmen trok Philipus alle soldaten terug uit Amphipolis, een gebied dat Athene erg graag hebben wilden. Cotys werd vermoord en zijn opvolger was bereid, in ruil voor geld, Pausanias te liquideren. Philipus kon zich nu concentreren op Athene, dat gelukkig ook in oorlog was met (de sterke) Chalcadische Unie. De Atheense Volksvergadering was vast besloten Argaeus op de troon in Macedonië te plaatsen. Zij stuurde een leger en vloot naar Macedonië om Argaeus "weer" koning te maken. De expeditie mislukte volledig, Argaeus werd gevangen genomen door Philipus. Philipus kon nu een verdrag sluiten met Athene, hierin deed hij afstand van Amphipolis.

Macedonië wordt machtige staat

In de periode na Alexander I was Macedonië feitelijk verdeeld in een Noordelijk deel, waar Koninkrijkjes in de bergen lagen en een Zuidelijk, laag gelegen, deel.
De Macedonische koning had alleen invloed in het Zuidelijke deel. De Noordelijke volkeren waren vaak zelfs in oorlog met Zuiden. Philipus voegde deze gebieden weer toe aan het Macedonische rijk.

In 358 was Thessalië verdeeld in twee elkaar vijandige gebieden, de kuststreek met als belangrijkste bondgenoot Athene en de stad staten in het binnenland verenigd in een federale liga "De Thessalische liga "met Thebe als bondgenoot. Philipus sloot een verdrag met de Thessalische liga.

Dit verdrag bracht Macedonië in contact met midden Griekenland. Het orakel van Delphi speelde daar een belangrijke religieuze maar ook politieke rol. De bescherming van dit heiligdom was in handen van de "Amphictyones" (omwonende-raad) .

In 355 werd Delphi bezet door Phocis, met goedkeuring van Sparta en Athene. Dit leidde tot "De heilige oorlog". Griekenland was verdeeld in twee kampen. Aan de ene kant de troepen van de Amphictyones waarin o.a. Thebe, de Thessalische Liga en later ook Macedonië en aan de andere kant o.a. Sparta, Athene, Achaea en Phosis. Philipus behaalde in 353 een overwinning tegen Onomarchus de belangrijkste Phocische generaal. Dit leger werd gezien als het sterkste leger in heel Griekenland. Deze overwinning bracht hem veel roem en respect en hij werd gekozen tot "Archon" (president voor het leven) van de Thessalische Liga.

In de herfst van 339 werd Philipus aangewezen als bevelhebber (Hegemon) over de troepen van de Amphictyones. Philipus wachtte niet op de volgende lente, maar trok meteen op richting Athene. Bij Chaeronea kwam het tot een beslissende slag tussen Philips en de Atheense coalitie. Deze bestond uit Athene, de Boeotische Liga, Achaea, Thebe en een aantal minder machtige Griekse mogendheden. Het werd een overwinning voor Philipus.

Na deze overwinning was Philipus de belangrijkste heerser geworden in het gebied. In plaats van Athene nu te plunderen en de bewoners als slaaf te verkopen, zoals dit bij de Grieken in die tijd gebruikelijk was zocht Philipus vriendschappelijk toenadering,. Alle gevangen genomen Atheners werden vrijgelaten, en de as van de overledenen werd naar Athene gebracht. Athene maakte Philipus en zijn zoon Alexander ere burgers van de stad .

In 337 werd in Corinthe een vergadering gehouden. In deze vergadering werd over toekomst van het Griekse rijk vergaderd. Er werd een unie (van Corinthe) opgericht waar alle Griekse staten (behalve Sparta) en Macedonië in toetraden. Alle staten behielden hun autonomie. De unie stond onder leiding (hegemonie) van Macedonië. Philipus werd Hegemon van de Unie.

Philipus politiek

Philipus was in feite een alleenheerser. Er was een Raad die hem moest bijstaan met adviezen. De belangrijkste hierin waren Antipater (diplomaat) en Parmenion (generaal). De adviezen die deze raad hem verschafte waren echter niet bindend en werden vermoedelijk dan ook vaak niet opgevolgd.
Hoe kon Macedonië in korte tijd zo machtig worden?
Hiervoor heb ik beschreven hoe Macedonië macht verwierf. In het komende stukje zal ik ingaan op de vraag hoe dit mogelijk is geweest.

Macedonië was in potentie een rijke staat. Door alle interne en externe onlusten was Macedonië echter verarmd. De belangrijkste goud en zilver gebieden waren veroverd door andere landen. Doordat er geen sterk centraal gezag was, de koningen sinds Alexander I hadden ieder hoogstens een paar jaar geregeerd, was de invloed van plaatselijke machthebbers ook groot geworden. Tijdens het koningschap van Philipus veranderde veel.

Een belangrijk punt was Philipus zelf. In de tijd dat hij gevangen zat in Thebe maakte hij kennis met het op dat moment sterkste leger. Philipus leerde daar dat een goed leger voortkwam uit een goede training. Verder maakte hij kennis met de basis ven de Griekse aanvalskracht, de Phalanx, dit was een vierkant gegroepeerde groep soldaten bewapend met een speer waarbij de voorste soldaten steeds konden worden "ververst door de volgende rij. Philipus maakte de speer langer, zodat er ook meer speren van voren uit het "blok" staken. Ook maakte hij het schild kleiner zodat de Phalanx compacter werd. Door deze verbeteringen en de goede training, kon een Macedonische Phalanx met weinig verliezen een Grieks Phalanx uitschakelen.

Philipus maakte van Macedonië weer een federale staat. Het Noorden van Macedonië werd al sinds Alexander I niet meer geregeerd door de Macedonische Koning. Philipus voegde deze gebieden weer aan Macedonië toe.

De Griekse stad staten waren onderling zeer verdeeld. Tot 371 was Sparta overheersend geweest, daarna was er geen echt leidende stadstaat geweest. Philipus had hiervan profijt, zodoende had hij steeds Griekse bondgenoten.

Perzië

Sinds de verwoesting van Athene door Xerxes en de bezetting van de Griekse steden in Klein Azië was de grote vijand van de Griekse staten Perzië.

De zwakte van Griekenland was altijd het gebrek aan eenheid geweest. Isocrates had in 340 daarom er al voor gepleit, Philipus als leider (Hegemon) van heel Griekenland te aanvaarden. Demosthenes was hier toen fel tegen geweest. Na de slag bij Chaeronea was er met de oprichting van de Corinthische Unie uiteindelijk toch een "eenheid" onder leiding Philipus ontstaan.

Direct nadat Philipus tot Hegemon van de Corinthische Unie was benoemd, stuurde hij een expeditie leger onder leiding van Attalus en Parmenion richting Perzië. Dit leger veroverde Thracië op Perzië.

De bedoeling was dat Philipus met de hoofd legermacht, na de bruiloft van zijn dochter Cleopatra, zich bij Attalus en Permenion zou voegen. Tijdens dit huwelijksfeest werd Philipus echter vermoord.

Alexander

De ouders van Alexander

In Macedonië was het gebruikelijk dat de Koning vele vrouwen had. Zo waren er meestal genoeg zonen om een nieuwe koning uit te kiezen. De huwelijken werden vrijwel altijd om politieke redenen gesloten. Olympias (die eigenlijk Myrtale heette maar omdat op de dag dat Alexander geboren werd, Philipus met zijn paard, de Olympische spelen won, nam ze de naam Olympias aan) werd gezien als de belangrijkste van de 5. Zij had Philipus namelijk zijn enige, begaafde, zoon geschonken. Ook was zij als prinses van Epirus (haar broer was koning) politiek van het meeste belang.

Toen Philipus met Eurydice trouwde vormde dat echter voor Olympias een ernstige bedreiging. Eurydice was een Macedonische, en een kind van haar zou waarschijnlijk eerder als koning gekozen worden (100% Macedonisch) dan Alexander, die immers een niet Macedonische moeder had. Attalus zou tijdens het huwelijksfeest de hoop hebben uitgesproken dat er nu eindelijk een legitieme opvolger zou komen. Alexander gooide hierop beledigd een glas naar Attalus hoofd. Philipus, die dronken was, zou de kant van Attalus hebben gekozen en zijn zwaard hebben getrokken tegen Alexander. Toen hij naar Alexander toe wilde lopen viel hij (hij was stomdronken) op de grond.

Na dit incident vluchtte Olympias naar het Epirische hof en Alexander naar Illyrië. Alexander kwam snel weer terug. Olympias kwam pas terug na de moord op Philipus.

Moord op Philipus

De positie van Olympias kwam nog verder in gevaar toen Philipus zijn dochter (ook Olympias dochter) Cleopatra uithuwelijkte aan de koning van Epirus(Olympias broer). Door dit huwelijk zou ze ook haar politieke belang kwijt zijn.

Dit huwelijk had een groot afscheidsfeest moeten worden. Meteen na dit huwelijk zou Philipus naar Perzië trekken. Philipus werd echter tijdens de plechtigheden vermoord. Pausanias, een persoonlijke lijfwacht was de dader. Het motief was dat Pausanias tijdens een feest van een generaal van Philipus, Attalus, dronken gevoerd zou zijn en daarna vreselijk misbruikt zou zijn. Pausanias zou daarover bij Philipus zijn gaan klagen, maar deze wilde Attalus, een oom van Eurydice, niet bestraffen. Hierop zou Pausanias wraak hebben genomen op Philipus.

Het is echter niet onmogelijk dat Olympias iets met de moord te maken had. Zij zou Pausanias kunnen hebben opgejut of omgekocht of iets dergelijks. De vlucht van Pausanias mislukte (hij struikelde) en hij werd ter dood veroordeeld. Van Olympias wordt gezegd dat ze bij terugkomst, hulde bracht aan het graf van de moordenaar in plaats van aan het lijk van haar eigen man.

De jeugd van Alexander
Alexander is in 356 voor Christus geboren in Pella. Over de jeugd van Alexander de Grote is niet veel bekend, dit komt vooral omdat mensen in hun jeugd nog niet herkend worden als aanstaande beroemdheden. De tweede reden is dat er erg veel geschriften over Alexander zijn zoek geraakt. Eigenlijk is alleen bekend wie zijn leraren waren.

Zijn voornaamste leraar in zijn jongste jaren was Leonidas. Deze stoer man, die zelf de lichamelijke scholing voor zijn rekening nam, was familie van Olympias, de moeder van Alexander. Ook anderen zorgden voor opvoeding van de kleine Alexander, maar dan vooral op geestelijke en sociale aspecten. Ook de koning zelf was zeer actief betrokken bij de opvoeding van zijn zoon. De grote man droomde van een grote zoon.

Op 13 jarige leeftijd vertrok Alexander naar Mieza waar zijn eigenlijke scholing begon. In Mieza werd er alles aangedaan om Alexanders lichaam en geest goed te oefenen voor de zware taak die Alexander te wachten stond. In Mieza werd Aristoteles de nieuwe leermeester van Alexander. Aristoteles had in die tijd nog niet zijn bekende werken geschreven.

In 340 voor Christus, toen Alexander 16 jaar oud was, vertrok Philippus II om zijn invloed in de Bosporus en de bij de Donau uit te breiden. Voor de tijd dat hij weg was, laat hij Alexander het bestuur van zijn land waarnemen. Kort na het vertrek van Philippus II weet Alexander een opstand in Tractie neer te slaan. Later in 338 voor Christus neemt hij als commandant van de linkervleugel met succes deel aan de Slag bij Chaeronea.

Tijdens deze twee gebeurtenissen liet hij zien dat hij politiek en militair erg bekwaam was

Alexander wordt Koning

Na de moord op Philipus was Antipater (Philipus belangrijkste diplomaat) de eerste die Alexander eerde als de nieuwe koning. Een paar dagen later werd hij, na beloofd te hebben het beleid van zijn vader voort te zetten, door "Het Volk" uitgeroepen tot koning.

Een van zijn belangrijkste rivalen Amyntas, die in 359 al koning geweest was (met als regent Philipus) werd ter dood gebracht wegens vermeende samenzwering tegen Alexander. De laatste belangrijke bedreiging vormde Attalus (de oom van Eurydice die via haar zoon aan de macht zou kunnen proberen te komen), die zich met een legermacht in Azië bevond. Alexander stuurde een vriend Hecataeus om hem gevangen te nemen. Attalus verzette zich en kwam om. Parmenion (de belangrijkste Macedonische generaal) schaarde zich, ondanks dat hij getrouwd was met de dochter van Attalus, achter Alexander. Olympias was inmiddels terug gekeerd naar het Macedonische hof, zij vermoordde Eurydice en Caranus.

Alexander herstelt macht in Griekenland.

Na de dood van Philipus namen de Griekse staten Alexander niet zo maar aan als nieuwe leider. Vrijwel allemaal stelden zij zich nu vijandig op tegen Macedonië.

Thessalië wilde Alexander geen doortocht verschaffen naar het zuiden. Ze hadden een sterke verdedigings linie opgesteld tussen de gebergtes van Ossa en de Olympus. Alexander liet echter een pad maken aan de zeekant van de Olympus. Bij de onderhandelingen over de doortocht zagen de Thessaliërs dus dat achter hun verdediging zich een groot Macedonisch leger had verzameld. Hierop benoemden ze Alexander tot de opvolger van zijn vader als Hegemon. Alexander trok verder naar het eveneens opstandige Thebe dat een daar gelegerde Macedonische troepenmacht had verdreven. Thebe was overdonderd dat hij er al zo snel was, en stemde er mee in dat de Macedonische troepen terugkeerde en tevens aanvaardde ze Alexander als Hegemon van de Corinthische Unie. Athene stuurde een delegatie naar Alexander toe en deze verklaarde spijt te hebben niet meteen Alexander als Hegemon aanvaard te hebben. Hierop riep Alexander de staten van de Corinthische Unie bijeen, en werd officieel tot opvolger van Philipus gekozen. De vergadering beloofde de staten ook steun in de oorlog tegen Perzië.

Alexander trok nu naar het Noorden om de dreiging komende van de Koninkrijken Illyrië en Dardanië weg te nemen. Het Illyrische en Dardanische leger werd door Alexanders leger verslagen.

Na deze overwinningen kwam er weer gevaar uit het zuiden, want Thebe was weer in opstand gekomen. Alexander stuurde zijn leger met grote snelheid weer naar het zuiden. Thebe werd verslagen en de bevolking werd als slaaf verkocht. Na dit machtsvertoon van Macedonië was de Griekse weerstand gebroken.

Alexander had nu het rijk dat Philipus veroverd had, weer onder zijn heerschappij.

De Veroveringen van Alexander

Klein-Azië

De slag bij Gracieus

Het is nu 334 voor Christus en Alexander staat klaar om Perzië binnen te vallen. Antipater heeft hij benoemd als zijn regent in Macedonië en als plaatsvervanger in het Helleens verbond. Het leger van Alexander bestaat uit 15.000 ruiters en 30.000 infanteristen. Met dit leger trekt hij de Hellepoort, nu de Dardanellen, over om het Perzische rijk aan te vallen.

Bij de rivier de komt het tot de eerste veldslag tussen het Macedonische leger en de Perzen. De Perzen hadden zich aan de overkant van de rivier opgesteld zodat de Macedoniers kwetsbaar zouden zijn bij het oversteken van de rivier. Toen Alexander op een late middag in mei aankwam bij de rivier hadden zijn troepen er een lange reis opzitten en waren veel afdelingen nog onderweg. Alexander had nu twee mogelijkheden. Hij kon hier een kampement opslaan en de volgende dag aanvallen of met de aanwezige troepen, de keurtroepen, direct aanvallen. Alexander koos natuurlijk voor het tweede. Alexander neemt zelf de leiding over de offensieve vleugel en geeft Parmenion de leiding over de defensieve vleugel. Alexander keert zich tegen het Perzische centrum. Het lukt hem om de overkant van de rivier te bereiken waar de strijd hard en verbitterd doorgaat. Nog even en de Perzen slaan massaal op de vlucht.

Het Griekse voetvolk in Perzische dienst heeft zich niet in de strijd gemengd. Maar de huurlingen laten zich niet meeslepen door de vluchtende Perzen, maar blijven achter om Alexander op te wachten. Hierop valt Alexander de huurlingen aan, dit loopt uit op een grote slachtpartij waarbij slechts 2000 van de 20.000 huurlingen overleven. Deze overlevenden worden opgepakt en naar de mijnen in Macedonië gestuurd. En zo wordt de eerste veldslag een grote overwinning voor Alexander.

Bevrijding van de Helleense steden.

Alexander trekt nu verder naar het zuidwesten. Hiervoor heeft hij twee redenen. Een politiek motief: de Griekse steden in vrijheid brengen. Maar ook een strategisch motief: de havens in handen krijgen om zo de sterke Perzische vloot uit te schakelen.

Tijdens zijn tocht krijgt Alexander weinig tegenstand. Veel steden geven zich al over voordat Alexander de stad bereikt heeft. In veel steden die Alexander veroverde stelde hij een democratisch systeem in. De staatsinrichting, ook het belastingsysteem, laat hij zoveel mogelijk intact. Ook herstelt hij enkele oude voor-Perzische gebruiken en verleent hij zelfstandigheid. Hierdoor wordt hij erg geliefd bij de bevolking die hem erg dankbaar is , bondgenootschappen met hem aangaat en hem erkent als opperheer.

In Milete en Halicarnassus zijn er nog wel Perzische troepen die verzet bieden maar al snel sluiten ook zij een bondgenootschap met Alexander. Alexander neemt nu de Helleense huurlingen van de Perzen op in zijn eigen leger.

De slag bij Issus.

In de winter van 334 op 333 trok Alexander richting Gordium, dwars door de zuidwestelijke bergen van het Perzische rijk. De stammen die hij onderweg tegenkomt worden met gemak verslagen. En zo arriveert Alexander midden in de winter in Gordium waar hij zijn kampementen opslaat om te wachten op het voorjaar.

In het voorjaar van 333 trekt het leger weer verder in een ongenadig hoog tempo. Tegenstanders, stukjes van het Perzische leger en nomadenstammen, worden stuk voor stuk verslagen.Zo komt het leger in Tarsus, aan de zuidkust aan, de stad waar later de apostel Paulus geboren zal worden.

In Tarsus wordt Alexander ernstig ziek, waarschijnlijk longontsteking. Door goede zorg van zijn lijfarts Philippus herstelde Alexander snel. Alexander splitst nu zijn troepen om het gebied verder te onderwerpen. Weer behaalt Alexander een aantal simpele overwinningen en besluit hij om een groot godsdienstig feest te organiseren.

Intussen was Darius bezig om in Babylon een enorm groot leger bijeen te krijgen. Waarvan sommige geschiedschrijvers beweren dat dit leger wel uit 600.000 man zou bestaan. Met dit leger trok Darius richting het westen, Alexander tegemoet.

Alexander trok op dit moment richting Phoenicië om de havens in dat gebied in handen te krijgen. Hier is grote haast bij want de Perzische vloot is nog steeds actief., niet meer om Griekenland aan te vallen, maar de bevoorradingslijnen van Alexanders leger te bedreigen. Ephese is de grote aanvoerhaven. De weg van Ephese loopt bij Tarsus door een soort flessenhals, een smalle strook tussen de kust en het bergmassief. In dit gebied laat Alexander een van zijn beste generaals achter om de hoofdweg richting Mesopotamië open te houden.

Bij Cilicie, vlak bij Issus, vindt de tweede grote veldslag tussen Alexanders leger en de Perzen plaats. Darius heeft zich hier met zijn leger opgesteld op een nauwe vlakt van zo'n 4 kilometer breed.om Alexander op te wachten. Alexander viel zelf aan met zijn elitekorps en probeerde Darius zelf te pakken te krijgen. Toen Alexander Darius te dicht naderde sloeg Darius op de vlucht. Dit betekende een enorme klap voor de Perzen. Velen van hen vluchtten dan ook. Bij deze vlucht kwamen enorm veel Perzen om, vertrapt door hun eigen paarden of verdronken in een van de kleine riviertjes. Ondanks een achtervolging slaagt Alexander er niet in om Darius te pakken. Wel weet Alexander een Perzisch kamp te veroveren waar zich veel schatten bevinden. En ook de moeder, de vrouw en de drie kinderen van Darius.

Phoenicië

Na deze veldslag trekt het leger vam Alexander verder richting het zuiden. Het leger van Alexander was intussen wel een stuk kleiner geworden. Vooral veel gewonden moesten achterblijven of terug naar Macedonië.

Parmenion ,die met een deel van het leger verder het land ingetrokken was, had Damascus bereikt en veroverd. In Damascus bevond zich de oorlogskas van Darius. Nu Parmenion terug is bij Alexander zijn ook de financiële problemen voor Alexander opgelost. Nu Alexander weer genoeg geld heeft, kan hij ook huursoldaten in dienst nemen en dat doet hij dan ook op grote schaal. Ook Hellenen, voormalig soldaten van Darius, neemt hij op in zijn leger.

Grote delen van Phoenicië geven zich zonder verzet over. Maar de stad Tyrus bood toch verzet en er ontstond een hevige strijd. Alexander wilde in de stad een offer brengen aan Melkart, zijn voorvader. Maar de bewoners van Tyrus die wel bereid zijn zich te laten onderwerpen, staan het niet toe dat de koning in de Eilandstad komt. Ook de Perzen hadden dit nooit gemogen. Dit was voor Alexander een teken dat Tyrus zich niet aan hem wilde onderwerpen. En Alexander besloot om de stad aan te vallen. Na een belegering van januari tot augustus 332 lukt het Alexander om de stad te veroveren. Tijdens de belegering zijn meer dan 8000 Tyriërs gedood tijdens de strijd of werden daarna vermoord. De 30.000 overgebleven Tyriërs worden als slaaf verkocht. Alexander kan nu eindelijk zijn offer brengen aan Melkart-Heracles.

Tijdens het beleg van Tyrus krijgt Alexander een vredesaanbod van Darius. Hierin bood Darius hem een hoog losgeld voor zijn familie, de hand van zijn dochter, vriendschap en bondgenootschap en al het land tot aan de Eufraat. Ondanks druk van zijn kameraden sloeg Alexander dit voorstel af. Toen Darius dit hoorde begon hij met het vormen van een nieuwe legermacht. Door deze gebeurtenis verandert er toch iets tussen Alexander en zijn leger. De Macedoniërs vinden dat ze nu wel erg ver van huis zijn en zien geen verband meer met hun land en hun volk.

Alexander trekt weer verder. Veel steden in Syrië en Palestina geven zich zonder verzet over. Alleen Gaza biedt verzet. De hooggelegen vesting wordt belegerd. En na twee maanden van belegering geeft de stad zich over. Ook deze keer treed Alexander hard op. Alle mannelijke overlevenden worden vermoord en de vrouwen en kinderen als slaven verkocht. Hij lijkt wel een bezetene die het als een belediging beschouwt als een stad zich niet zonder slag of stoot overgeeft.

Egypte

Alexander trekt nu snel verder richting Egypte. Waar hij door de bevolking als een bevrijder werd binnengehaald en hij dus helemaal geen weerstand kreeg te verduren. De slimme priesters ontvangen Alexander met veel eerbetoon en verklaren dat hij de nieuwe farao is. Alexander geniet hiervan en erkent op Helleense wijze alle Egyptische goden. Naar voorbeeld van de Perzische voorgangers toont Alexander buitengewoon veel respect voor de heilige stier Apis, een verschijning van de god Ptah.

Dan gaat Alexander naar de Siwa-oase, ver in het westen van Egypte. Waar zich het beroemde orakel van Ammon bevindt. Voorvader Heracles is er geweest, dus moet Alexander er ook naar toe. En hij wil de toekomst weten. Hoe zal de strijd met de Perzen verlopen. Alexander vertrekt met een klein gezelschap richting Siwa. De reis is moeilijk en zwaar, maar na drie weken komen ze dan toch aan. Wat er gebeurde in het orakelgebouw is onbekend. Het gebruik in Siwa was dat alleen de vrager en de priester worden toegelaten en dat de uitspraken geheim moeten blijven. Maar als Alexander naar buiten komt, is hij tevreden en zegt: 'mijn wens gaat in vervulling'.

Terug bij de Nijl-delta stichtte Alexander de stad Alexandrië.

De verovering van Perzië

Alexander heeft Egypte weer verlaten. Een Satraap is aangesteld, de bestuursvorm is aangepast,een vloot laat hij achter en ook een sterk bezetingsleger.

In het voorjaar van 331 is Alexander weer in Phoenicië. Zijn vloot heeft Alexander weer naar Hellas gestuurd om Antipater te helpen. De Spartanen waren weer lastig geworden en sommige andere gebieden begonnen te steunen.

Vanuit Phoenicië trekt Alexander verder Perzië in. Hij weet dat er een harde strijd zal komen. Maar hij weet nog niet waar Darius is. Verkenners trekken er op uit en vertellen Alexander dat vlak bij het plaatsje Gaugamela zich een enorme troepen macht bevindt. Alexander trekt ver westelijk van dit plaatsje de Tigris over.

Darius heeft intussen anderhalf jaar de tijd gehad om een nieuw leger te vormen. Hoeveel troepen Darius precies had, is onbekend. Wel is zeker dat het leger van Darius veel groter was dan dat van Alexander. Ter afschrikking had Darius ook een paar olifanten die hij voor zijn linies plaatste.

Alexanders zijn leger is nu groter dan ooit. Men spreekt wel van 50.000 man, maar dit lijkt overdreven. Want hoe kan hij zoveel mensen voeden? Alexander weet dat het leger van Darius veel groter is dan het zijne maar hij is niet bang. Hij weet zeker dat het weer een overwinning voor hem zal worden.

Het is 1 oktober 331. De slag bij Gaugamela begint. Over deze slag is relatief zeer weinig bekend. Dit komt doordat er grote stofwolken over het strijdtoneel hangen. Maar ook deze keer richt Alexander zich met zijn elitecavalerie op Darius zelf. De aanval lukt, maar Darius weet weer net te ontsnappen. In het vervolg van de strijd weet het Perzische leger haar numerieke meerderheid niet uit te buiten. En weer wist Alexander het Perzische leger te verslaan.

Alexander trekt nu verder richting Babylon. Hij heeft besloten om eerst de kernlanden van het Perzische rijk te veroveren en Darius later wel te pakken. Als Alexander in Babylon aankomt wordt hij met gejuich ontvangen. In de najaarsmaanden blijft Alexander in de stad. De bestuursvorm laat hij zoals hij is, alleen aangepast aan Babylonische gebruiken. Als satraap benoemt hij Mazaeus. Mazaeus was eerder in het leger van Darius geweest. Een verrassende, maar begrijpelijke keuze. In Azië zal Alexander rekening moeten houden met de mensen en de gebruiken daar.

Na een paar maanden trekt Alexander naar Susa, de oude koningsstad van Perzië. Hij vindt er grote hoeveelheden goud en zilver, waarmee hij weer grote hoeveelheden huurlingen in dienst neemt.

In de winter trekt Alexander naar de hoofdstad van Perzië. Persepolis. Onderweg moet Alexander nog enkele zware gevechten leveren met enkele Perzische legereenheden en nomadenstammen. Maar in januari van 330 komt Alexander dan toch aan.

Alexander gaat in Persepolis naar het graf van Cyrus, de stichter van het Perzische rijk, en brengt veel eerbewijzen. Als Alexander in de stad terugkomt, doet hij ten opzichte van de grote koning Xerxes iets heel anders. Hij steekt het prachtige paleis in brand als dramatisch symbool van het einde van Alexanders wraaktocht.

In Persepolis blijft Alexander de rest van de winter om uit te rusten van de lange en zware reis.

In het voorjaar van 330 vertrekt Alexander naar Ecbatana, waar Darius zich zou bevinden. Maar dit is niet juist. Darius probeert in het oosten van zijn rijk een nieuw leger bijeen te brengen.

Nadat Alexander in Ecbatana enkele dingen heeft geregeld, zo heeft hij de al 70 jarige Parmenion benoemd tot militair bevelhebber in het gebied rondom Ecbatana, vertrekt hij weer. Hij gaat naat het oosten, Darius achterna. Het tempo is moordend. Velen kunnen het tempo niet bijhouden. En zo gaat de koning voorop met de ruiters en de beste infanteristen. Hij wil Darius hebben. Die begeerte is waarschijnlijk groter dan zijn militaire zorg om te voorkomen dat de vluchtelingen een nieuw leger opbouwen.

En dat willen de overgebleven Perzische generaals die bij Darius zijn. De koning is een wrak. De generaals hebben hem inmiddels gevangen genomen. Ze willen een nieuwe troepenmacht opbouwen in het oosten van hun rijk. Ze hebben haast en zijn eigenlijk op de vlucht. Veel Griekse huurlingen blijven hierdoor achter en sluiten zich aan bij Alexander. En vertellen over de situatie. Hierdoor versnelt Alexander. Als de Perzische generaals van verkenners horen dat Alexander steeds dichter nadert. Besluiten de generaals Darius, die de tocht alleen maar bemoeilijkt, neer te steken en achter te laten. Darius wordt bij Hecatompylos gevonden door Alexander. De vluchtende Perzen laat hij nu gaan.

De koning van Perzië is nu dood. Alexander, opperkoning van Azië, beschouwt zich als wettige erfgenaam van Darius, als koning van Perzië.

Het probleem was nu dat hij zich enerzijds wou gedragen als een Perzische koning om zo aanzien in Perzië te krijgen, maar anderzijds zullen zijn Macedonische soldaten dit niet accepteren.

De meeste generaals uit het leger van Darius geven zich over of vluchten. Maar Bessus doet dit niet, hij blijft strijden als satraap van Bactrië. Bessus, die nog familie is van Darius, noemt zich de koning van Perzië en begaat dus een dubbele doodzonde in de ogen van Alexander.

Op naar Indië

Veel soldaten van Alexander vinden dat het nu wel genoeg geweest is en willen terug naar huis. Maar Alexander wil meer, naar oosten: naar de rand van Azië. Maar omdat het nu geen defensieve oorlog meer is moet eerst de legervergadering Alexanders plannen goedkeuren. Met veel moeite lukt het Alexander om de vergadering zover te krijgen dat zij zijn plan goedkeuren.

Voordat Alexander naar Indië vertrekt, wil hij eerst nog even enkele vervelende stammen tot de orde roepen. En natuurlijk Bessus in Bactrië even uitschakelen.

Maar de plannen van Alexander lopen vertraging op. In de hoofdstad van Drangiana wordt in de herfst van 330 Philotas, een naaste vriend van Alexander, berecht, veroordeeld en gedood. Wat was er gebeurd? Een ontevreden officier had klachten en steun gezocht bij enkele hoge generaals, maar deze waren hier niet op ingegaan. Philotas had 'alles' geweten maar vond het te onbelangrijk om de koning in te lichten.Het geval wordt toch bekend en komt voor de legervergadering en daar blijkt alles wel mee te vallen. Eén generaal wordt vrijgesproken en de andere generaal krijgt een andere functie. Maar het feit dat Philotas zijn mond had gehouden, neemt Alexander veel hoger op en in combinatie met ander kleine conflicten tussen hem en Philotas laat Alexander hem ter dood veroordelen.

Ook laat Alexander Parmenion vermoorden. Dit doet hij omdat hij bang is dat Parmenion de dood van zijn zoon zal wreken. En Alexander kan een opstand in zijn rijk, hoe klein ook, niet gebruiken.

Nu dit probleem is opgelost, kan Alexander dan eindelijk de ongehoorzame stammen in het grensgebied tussen het huidige Afghanistan en Iran aanpakken. Het wordt een zware veldtocht dwars door het ruwe berggebied heen. Elke keer denkt Alexander dat hij gewonnen heeft, maar steeds laait het verzet weer op. Tenslotte denkt Alexander dat hij ook dit gebied heeft onderworpen en hij vertrekt. De nomaden zijn blij, want hun gebied is weer vrij. En Alexander kan nu naar Bactrië om Bessus aan te vallen.

Hier en daar sticht Alexander weer enkele garnizoensteden, weer twee Alexandrië's. de tegenwoordige steden Herat en Kandahar.

In de lente van 329 trekt Alexander dan eindelijk over het enorme gebergte de Hindoe Koesj. Het is enorm moeilijk voor Alexander om over dit gebergte heen te komen. Sneeuw en kou maken het bijna onmogelijk. Maar toch lukt het Alexander om dit gebergte te overwinnen.

Nu volgt een driejarige guerrillastrijd van Alexander tegen allemaal kleine nomadenstammen en steden. Deze strijd, die veel mensenlevens kost, is eigenlijk alleen in het begin nog zinvol. Dan gaat het tegen Bessus. Maar al snel wordt Bessus door zijn soldaten in de steek gelaten en valt hij in handen van Alexander. Na een proces wordt Bessus ter dood veroordeeld wegens rebellie tegen de wettige vorst.

Het beste zou Alexander nu kunnen wegtrekken uit Bactrië. Maar Alexander besloot door te trekken tot de uiterste rand van het Perzische rijk.

Het gedrag van Alexander wordt gruwelijker. En in de zomer van 328 gebeurt er weer iets ergs. Alexander is op dat moment met een deel van de troepen in Marakanda, het uiterste noorden van het Perzische rijk. Ze zitten in een koel gebouw en drinken veel rode wijn om het zware leven te verzachten. Op deze avond was er een zanger die een wat spottend lied zong over de problemen van het Macedonische leger. En ook over Parmenion wordt wat gespot. Clitus, een oude jeugd vriend van Alexander, staat op en gaat in felle bewoordingen Parmenion en de andere generaals verdedigen. Maar Clitus, die dronken is, vergeet waar het over ging. Hij gaat verder met een betoog waarin hij de tijd van Philippus gaat verheerlijken. Alexander ziet dit als kritiek op hem en in blinde woede pakt hij een speer waarmee hij Clitus vermoordt.

Alexander krijgt al snel spijt van zijn daad. Drie dagen blijft hij in bed liggen, snikkend en uitroepend: 'Ik heb mijn vriend vermoord'. Uiteindelijk wisten zijn vrienden hem zover te krijgen dat hij het van zich af kon zetten en verder kon te gaan.

Na dit incident gaat de strijd verder: bloederig en zinloos. Alexander lijkt nu op de winnende hand, maar in een guerilla-oorlog weet je het maar nooit. Weer is er een onneembare burcht hoog in de Sogdiaanse bergen. En weer wordt Alexander besprongen door het verlangen om het onmogelijke mogelijk te maken.Op wonderbaarlijke wijze weet Alexander de burcht te nemen. Stamhoofd Oxyartes geeft zich over. De beeldschone dochter van Oxyartes, Roxane, die pas 13 jaar oud is, maakt veel indruk op Alexander. Zij is de eerste vrouw om wie Alexander echt geeft. Ze worden hartstochtlijk verliefd op elkaar. En trouwen volgens inheemse rituelen. Roxane zal met Alexander meegaan naar het Alexandrië dat nu Kandahar heet. En daar zullen hun wegen scheiden: Alexander trekt door naar Indië, en Roxane zal naar Ecbatana gaan, naar het zomerpaleis.

De Bacteriërs en de Sogdianiërs erkennen Alexander nu wel als koning. Oxyartes is blij. Zijn dochter is getrouwd met een machtige vorst en hij en de zijnen hebben hun vrijheid behouden. Wel blijven er enkel Macedonische garnizoenen achter. Maar de soldaten zullen snel opgaan in de stammen die daar leven.

De verovering van Indië

In de zomer van 327 kan Alexander zich dan eindelijk gereed maken voor zijn tocht naar . Het leger is enorm. Overal komen militairen vandaan om Alexander te helpen. Ook meer dan dertigduizend jongemannen uit Sogdiana en Bactrië sluiten zich aan. Alleen de kern van het leger bestaat nu nog uit Macedoniërs en Hellenen.

En dan kan de tocht naar Indië beginnen. Het leger wordt gesplitst. De ene helft trekt in een meer zuidelijke richting naar de Indus. En Alexander trekt met het andere deel naar het oosten, richting het huidige Kasjmir.

Weer moet Alexander soms hevige strijd leveren. Maar in de zomer van 326 bereikt hij dan eindelijk de Indus. Hier treft hij het andere deel van zijn leger.

Koning Taxiles geeft zich zonder verzet over en erkent Alexander als de opperkoning van Azië. Veel koningen volgen zijn voorbeeld. Behalve koning Porus. Zijn rijk ligt ten oosten van de volgende rivier, de Hydaspes. Er volgt een grote veldslag. De strijd is hevig. Maar toch weet Alexander ook deze strijd in zijn voordeel te beslissen.

Alexander trekt nu verder en bereikt snel de volgende rivier, de Arkesines. Men treft er krokodillen aan, En men is er van overtuigd dat dit het brongebied van de Nijl is. Alexander neemt nu het besluit om, na de oostkust bereikt te hebben, naar huis terug te keren over de goed bevaarbare Hydaspes, ook dus een tak van de Nijl, om zo over de Nijl de Helleense wereld weer te bereiken.

Tijdens de voorbereiding hoort Alexander van verkenners dat het gebied waar zij nu zijn niet het brongebied is van de Nijl maar van een andere rivier die uitkomt in een grote zuidelijke zee. Toch laat hij de bouw van de vloot doorgaan.

Nu trekt Alexander verder naar het oosten. In het najaar van 326 wordt de Hypasis bereikt, de oostelijke rivier van vijfstromenland. Al maanden baggeren de soldaten van Alexander door de modder. De mannen zijn moe, doodmoe. En de Macedoniërs die er vanaf het begin bij waren, hebben er al 18.000 kilometer op zitten. Ze willen naar huis.

Maar Alexander heeft weer nieuwe plannen. Azië blijkt veel groter dan hij had gedacht. Hij heeft gehoord dat er zich in het oosten nog meer grote rijken bevinden. Ook deze rijken wil Alexander veroveren.

Maar deze keer weigeren de generaals. En ook de legervergadering spreekt zich tegen dit besluit uit. Alexander is hierover erg boos maar toch geeft hij toe. Ze gaan terug.

De vloot wordt in gereedheid gebracht, ruim 1800 schepen volgens de bronnen. Maanden is er aan gewerkt, enorme aantallen bomen zijn er uit de noordelijke bergen gehaald.

De terugkeer

En dan , in november 326, varen de schepen over de Hydaspes naar het zuiden, vol met paarden, manschappen, bagage, zieken en burgers. Ook Alexander is op de vloot. Maar het grootste deel van het leger trekt te voet langs de oevers. Weer wordt er veel gevochten langs de oevers. Maar ook tot zeer ver van de rivier. Strijden en onderwerpen vindt Alexander belangrijker dan snel varen.

Indische steden wil hij veroveren, koste wat het kost. En na een overwinning zijn de mannen van Alexander meedogenlozer dan ooit. Vreselijke slachtingen vinden plaats.

Maar na vele gevechten bereikt Alexander, in de zomer van 325, dan toch de Indische Oceaan. Vanaf hier zal het leger zich splitsen. De ene helft gaat met Nearchos over de zee naar het westen, naar Mesopotamië. En de andere helft gaat met Alexander dwars door de barre woestijn van Gedrosië. Maar waarom door de woestijn? Ten eerste was het de beroemde Perzische koning Cyrus en de legendarische Babylonische vorstin Semiramis volgens de overlevering ook niet gelukt om deze woestijn diep in te dringen. En nu wil Alexander laten zien dat hij beter is dan de vroegere beroemdheden. En op de tweede plaats wilde hij bevoorradingshavens aanlegen voor de vloot.

De tocht begint in augustus 325. Al spoedig blijkt hoe vreselijk de onderneming is. Geteisterd door de hitte kan men onderweg alleen 's nachts trekken.en van de bevoorradingsplannen komt niets terecht. Water is schaars en als men een meertje aan treft is het water vaak zout. Veel mannen en paarden sterven. De tocht door de woestijn duurt twee maanden, ongeveer 90.000 soldaten komen om. Dit getal kan overdreven zijn, maar zelfs de helft is nog gruwelijk veel. En dit allemaal om beter te zijn dan die vroegere beroemdheden.

Uitgeput komen de overlevenden aan bij de westelijke rand van de woestijn, in de Gedrosische hoofdstad Pura gaat Alexander rusten. Lang rusten.

En dan gaat men weer verder. De afstand naar het eigenlijke Perzië is nog groot. Weer splitst Alexander zijn leger. Een groot deel zal met Hephaistion een zuidelijke route kiezen. Hij moet naar Mesopotamië gaan. Alexander gaat met lichte infanterie en ruiters zo snel mogelijk naar Persepolis. Waar hij in het begin van 324 aankomt.

Alexander gaat naar Persepolis omdat hij heeft gehoord dat het bestuur in zijn rijk een puinhoop is. Satrapen en bestuurambtenaren worden beschuldigd van ergerlijk falen. De koning is diep geschokt als hij de puinhoop ziet. Maar het dringt niet tot hem door dat hij daar zelf schuldig aan is door zolang weg te blijven. Ook dringt niet tot hem door dat zijn rijk veel te groot is om goed te kunnen besturen.

Nadat Alexander de nodige maatregelen heeft genomen trekt hij verder naar Susa, waar hij in het voorjaar aankomt. In Susa komen op dat moment ook de vloot van Neachros en de legers van Hephaistion aan. Groot is de vreugde. Er worden weer grote godsdienstige feesten gehouden en veel sportwedstrijden. De koning deelt mee dat het leger een hele lange rust zal krijgen.

Het einde

Na de lange rustperiode, waarin Alexander orde op zaken heeft gesteld in zijn rijk, wil Alexander de kusten van Arabië onderzoeken. Hij wil weten of hij ook om Arabië heen Egypte kan bereiken. En ook Arabië zelf wil hij onderwerpen.

Zijn plannen worden opgehouden door twee dingen.

Eerst overlijd Hephaistion. Zijn geliefde vriend krijgt koorts en overlijdt binnen enkele dagen.

Na de begrafenis en de plechtigheden ontvangt Alexander het bericht dat in het westelijke berggebied van Perzië het nomadenvolk van de Cossaeërs weer lastig is geworden. Alexander trekt in de zomer naar het gebied toe met zijn leger om korte meten met de nomaden te maken. Na enkele felle gevechten geven de nomaden zich gewonnen.

Alexander is tevreden en hij trekt naar Babylon. Waar hij begint met de voorbereiding van zijn reis naar Arabië. Maar als de voorbereidingen bijna klaar zijn, wordt Alexander ziek. Hij krijgt koorts en het wordt steeds erger. Na enkele dagen ziekte overlijdt Alexander op 13 Juli van het jaar 323. Er is een grote koning gestorven, die ruim twaalf jaar heeft geregeerd en slechts drieëndertig jaar oud geworden is.

Kort na de dood van Alexander breken grote onlusten uit. Het enorme rijk van Alexander valt uiteen. Troonopvolgers zullen jarenlang strijden om de macht. Voor een wettige opvolger heeft Alexander veel te laat gezorgd, het jonge kind van zichzelf en Roxane heeft nog veel te weinig aandacht gehad ook.

Alexander heeft geen tijd gehad voor een stabiele opvolger. Hij moest zich wijden aan zijn roeping. Zodoende ontstaat er chaos en wanorde, want wie moest er nu Alexander opvolgen?

Alexander chronologisch

ca. 382-336 Philippus II grondlegger van het Macedonische imperium.
359 Philippus wordt koning.
357 Philippus trouwt met Olympias, een prinses uit Epirus.
356 Alexander wordt geboren.
343 Aristoteles wordt de leermeester van Alexander.
338 Slag bij Chaeronea tussen Macedonische leger en verenigde Helleense troepen: Alexander leidt de beslissende charge.
337 De Grieken verenigen zich in het Helleens verbond onder leiding van Philippus.
336 Philippus wordt vermoord en Alexander volgt hem op als koning en als leider van het Helleens verbond.
335 Alexander bedwingt in het noorden van het rijk opstanden (tocht over de Donau); hij slaat een opstand van de Griekse steden neer, Thebe wordt verwoest en hij roept op tot een veld tocht tegen Perzië.
334 Alexander rukt op tegen Perzië: oversteek van de Dardanellen; Slag bij de Granicus; bevrijding van de Helleense steden in Klein-Azië.
333-332 Alexander trekt door Syrië, Phoenicië en Egypte.
332 In Egypte treedt Alexander op als bevrijder en opvolger van de farao's; Alexandrië wordt gesticht;.Alexander trekt naar de Siwa-oase naar het orakel van Ammon.
331 Slag bij Gaugamela: Alexander opperkoning van Azië. Alexander bezet Babylon.
330 Alexander bezet Ecbatana en trekt dieper verder naar het oosten; Darius III wordt door zijn eigen leger gedood; Alexander koning van Perzië.
329 Alexander trekt Bactrië en Sogdiana binnen; Bessus de troonpretendent wordt gegrepen en gedood.
328 Clitus wordt in een dronken bui door Alexander vermoord.
327 Alexander huwt de Sogdiaanse Roxane. De tocht naar de Indus kan beginnen
326 Alexander bereikt de Indus; koning Porus wordt verslagen en onderworpen. Rebellie van de Macedoniërs en Alexander besluit om terug te keren.
325 Alexander bereikt de Indische Oceaan; het leger splitst zich en trekt westwaarts naar het centrum van het rijk
324 Alexander keert terug in Persepolis; muiterij in Opis
323 Voorbereiding tocht naar Arabië. Alexander sterft te Babylon.

Macedonische Leger

Phalanx(zware infanterie)

De term phalanx komt van een specifieke formatie, die opgenomen is uit de veldslagen. De phalanx bestaat uit een formatie van vijftienhonderd man. Deze mannen kwamen uit het binnenland van Macedonië. De phalanx werd ook wel de lynchspies genoemd van het leger van Alexander. De phalanx droeg een speer van 15 tot 19 voet lang, een kort zwaard voor man tegen man gevechten en als bescherming droegen ze een metalen borstplaat. Ook hadden de phalanx een schild alleen die was om hun hand gebonden, omdat ze twee handen nodig hadden om de speer te gebruiken. Normaal was een phalanx formatie acht man diep, maar in de slag bij Gaugamela was de formatie zestien man diep.

Hypaspits(zware infanterie)

De Hypaspits(schilddragers) werden genoemd naar een page die het schild van de koning droeg in de veldslag. De drie groepen bestonden elk uit duizend man en de elite groep was lid van de “koninklijke garde". De mannen in deze groep waren meestal middelbare veteranen, die bekend stonden om hun uithoudingsvermogen. Ze waren uitgerust in een gelijke wijze als de phalanx alleen waren de speren, maar 8 tot 10 voet lang. Dit zorgde voor betere, snellere manoeuvres. In een veldslag werden ze daarom ingezet om voor een link te zorgen tussen de snelle cavalerie en de langzame infanterie. Ze konden ook ingezet worden in speciale “commando” aanvallen zoals nachtelijke operaties.

Hoplites(zware infanterie)

Dit waren de traditionele Griekse infanterie, die ook voornamelijk vochten in een phalanx formatie van 8 man diep en met een sterkte van vijftienhonderd man. Omdat Alexander de leider van de Thessalische Liga was, kreeg hij troepen van de variërende Griekse stadstaten die zijn bondgenoten waren. De Hoplites waren zwaarder beschermd dan de phalanx met helm en betere borstplaten. Hun speren waren korter en eenhandig zodat ze hun grote bronzen schild gemakkelijk konden gebruiken. Hun methodes waren anders dan die van de Macedonische regimenten en Alexander gebruikte ze daarom niet als voorhoede troepen.

Agrianian Javelineers(lichte infanterie)

Deze groepen bestonden elk uit 500 man. Deze mannen kwamen uit verre hoeken in Macedonië. Blijkbaar waren sommige van deze groepen favoriet bij Alexander. Ze droegen weinig, zoniet geen bescherming. Deze troepen gebruikte werpsperen en zwaarden in combinatie met een klein, licht schild. Ze vochten niet in een specifieke formatie en deze troepen werden vooral ingezet in gebroken vijandige formaties en vluchtende groepen vijandige soldaten. Zo zorgde deze arrianian javelineers voor nog meer schade en chaos.

Archers(lichte infanterie)

In groepen van vijfhonderd man, de boogschutters van Alexander waren van Macedonische afkomst of het waren Kretaanse huurlingen. Natuurlijk droegen ze geen bescherming, wel droegen ze een zwaard, maar ze waren niet geschikt in het man tegen man gevecht.

Companions(zware cavalerie)

De companion cavalerie bestond hoofdzakelijk uit Macedonische edelen en naasten van de Koning. Elk squadron telde ongeveer 200 tot 300 man. Ze droegen helmen en metalen harnassen met soms armplaten. Ze gebruikten een soort lans van hout met aan het uiteinde van metaal. Na de eerste charge werd de lans weggegooid (of het was gebroken) en gebruikten ze het zwaard. Deze cavalerie werd vooral gebruikt om een wig in de vijandelijke troepen te slaan.

Thessaliens(zware cavalerie)

De Thessaliens, een verovert volk die opgegaan zijn in het Macedonische Rijk, waren rijk genoeg om paarden en bescherming te betalen. Ze waren hetzelfde in compositie als de companions. Ze hadden dezelfde bewapening en bescherming als de companions alleen hadden ze een speer van 8 voet om mee te werpen.

Lancers(lichte cavalerie)

Deze “verkenners” bestonden uit Macedoniërs en Grieken en ze waren 300 man sterk. Ze hadden een lans als voornaamste wapen en ze droegen bijna geen bescherming.

Paeonian en Thracian Javelineers(lichte cavalerie)

Deze groepen bestaande uit 200 tot 300 man, werd gevormd door mannen uit de stammen in Macedonië. Ze droegen geen bescherming en ze hadden alleen werpsperen en lange messen. Hun doel was daarom ook alleen om vluchtende soldaten en gebroken formaties aan te vallen.

Eindconclusie

Alexander was een groot man. Het slagen van zijn veroveringen heeft hij vooral te danken aan zijn grote drang om de idealen van zijn vader uit te voeren. En later, als hij de idealen van zijn vader heeft gerealiseerd, ook de wil om alle volken en stammen in Perzië te onderwerpen. Alexander was een enorme doorzetter. Ook was Alexander een briljant strateeg en in combinatie met zijn divers leger en goedgetrainde kern van zijn leger wist Alexander de Grote zijn tegenstander vaak te verrassen. Daarbij kwam ook nog dat Alexander met zijn leger meevocht en hij veel respect afdwong bij zijn manschappen. Alexander paste ook een zeer ruwe techniek toe bij het veroveren van steden en volkeren, zodat vele steden en volkeren zich bij voorbaat al overgaven. Het slimme van Alexander was dan weer, dat als hij eenmaal een volk veroverd had de samenleving van hun respecteerde en daar niet veel aan veranderde. Natuurlijk kreeg Alexander de Grote ook deze grote macht doordat hij al een groot en sterk leger erfde van zijn vader, doordat hij koning werd van het toen al machtige Macedonië. De jeugd van Alexander heeft ook effect gehad op het feit dat hij zo machtig is geworden, want zijn vader was al een groot staatsman en hij kreeg les van Aristoteles. Hij vocht mee in het leger van zijn vader en zo kreeg hij ook belangrijke ervaring mee. Al deze aspecten hebben ertoe geleid dat Alexander een GROOT en machtig man werd, die een grote invloed gehad heeft op de wereldgeschiedenis.

Literatuurlijst

Boeken

Geoffrey Barraclough, The Times Atlas of world History

A.B.Bosworth, The reign of Alexander the Great

Peter Green, Alexander of Macedon

H.H.Scullard, Kleine atlas van de antieke wereld

P.G.J. de Boer, Alexander de Grote

Pierre Briant, De wereld van Alexander de Grote

Encarta 97 zoekwoorden: Alexander de Grote, Philip van Macedonië.

Discovery Channel Great Commanders: aflevering “Alexander the Great”

Internet

http://members.aol.com/tomstp9/alex.html
http://wso.williams.edu/~junterk/
http://www.entergroupltd.com/alex_web/alexfram.htm

Werkwijze

Mijn werkwijze is dat toen ik mijn onderwerp eenmaal gevonden had een grote zoektocht begon op het internet. Ik vond hierop veel informatie van Alexander de Grote, maar het merendeel was in het Engels. Daarom ging ik ook naar de bibliotheek om boeken te vinden, die in het Nederlands geschreven waren. De literatuur had ik bijelkaar gescharreld en ik ging eerst bekijken, wat ik wilde weten over Alexander de Grote? Zodoende kon ik vragen maken en mijn scriptie voltooien.

Werkschema

WAT? WANNEER? HOE LANG? WIJZE?
Informatie zoeken 26 en 26 mei 2,5 uur Op Internet zoeken
Informatie zoeken 29 mei 1,5 uur In de bibliotheek zoeken
Doorwerken informatie 29 mei 3 uur Lezen van boeken

Doorwerken informatie 30 mei 2 uur Lezen van Boeken en internetpagina’s
Vragen maken 31 mei 0,5 uur Kladvragen maken en de beste uitkiezen
Scriptie werken 5 juni 2 uur Hoofdstukken uittypen en verwerken
Scriptie werken 6 juni 3 uur Hoofdstukken uittypen en verwerken
Scriptie werken 9 juni 2 uur Hoofdstukken uittypen en verwerken
Scriptie werken 12 juni 4 uur Hoofdstukken uittypen en verwerken
Scriptie werken 13 juni 2 uur Plaatjes toevoegen
Eindconclusies 14 juni 1 uur Eindconclusies maken
Nalezen 14 juni 0,5 uur Spelling, alinea’s controleren
Afronding 14 juni 1 uur Kaft maken, inbinden

Nawoord

Voordat ik begon aan deze scriptie begon, dacht ik dat het niet zo zwaar zou woorden, want werkstukken heb ik al vaak gemaakt. Alleen het bleek niet zo gemakkelijk te zijn, want alhoewel ik veel informatie had moest ik het heel goed sorteren en moest ik mij echt in de stof verdiepen. Ook moest ik goede vragen verzinnen en die dan zo goed mogelijk uitwerken, dit is uiteindelijk toch goed gelukt. Ik hoop daarom dat deze scriptie van Alexander een goed beeld heeft gegeven van wat hij allemaal heeft gedaan, zodat u er ook nog iets aan hebt gehad.

Voordat ik begon aan deze scriptie begon, dacht ik dat het niet zo zwaar zou woorden, want werkstukken heb ik al vaak gemaakt. Alleen het bleek niet zo gemakkelijk te zijn, want alhoewel ik veel informatie had moest ik het heel goed sorteren en moest ik mij echt in de stof verdiepen. Ook moest ik goede vragen verzinnen en die dan zo goed mogelijk uitwerken, dit is uiteindelijk toch goed gelukt. Ik hoop daarom dat deze scriptie van Alexander een goed beeld heeft gegeven van wat hij allemaal heeft gedaan, zodat u er ook nog iets aan hebt gehad.