Arjen Henrik Lubach is schrijver, cabaretier, televisiepresentator en muziekproducent. Hij kreeg vooral bekendheid door zijn wekelijkse programma Zondag met Lubach bij de VPRO. Hij is ook de schrijver van MAGNUS, een boek dat gaat over Merlijn.

Merlijn had een relatie met Caro, maar dat is lang geleden afgelopen. In het heden (er zijn heel veel flashbacks) is hij nog steeds verdrietig dat Caro bij hem weg is, en doet allemaal rare dingen. Hij krijgt een belletje van Mastercard dat er grote bedragen vanuit Zweden van zijn rekening worden geschreven. Hij gaat naar Zweden om de dief te zoeken. Daar ontmoet hij Krista en die helpt hem met de zoektocht. Daarna komen er nog heel veel meer raadsels.

Lubach heeft een schrijfstijl die mij niet zo aanspreekt. Hij schrijft lange zinnen en geeft heel veel informatie, zoals: ‘Ik kwam bij de grachten, slingerde door de verbindingsstraatjes, vervloekte de onmogelijkheid om in Amsterdam in rechte lijnen te lopen, maar altijd in omwegen, waardoor je het idee hebt tijd te verspillen en af te stevenen op plekken waar je nooit hoeft te zijn.’ Hij legt alles tot in het kleinste detail uit. Hierdoor is het boek best groot voor wat er allemaal gebeurt. Doordat hij alles uitlegt, kun je je er wel veel beter in verdiepen en zie je het allemaal veel beter voor je zoals de schrijver zou willen. Ik prefereer een boek dat wat minder in de details gaat en waar wat meer in gebeurt.

Merlijn is een toneelschrijver. Dat verklaart waarom de drie delen akten genoemd zijn. Hij verdeelt de akten weer in hoofdstukken met een gewone titel. Die hoofdstukken verdeelt hij in delen die met een sterretje zijn aangegeven. Het eerste deel (akte I en II) is in niet chronologische volgorde geschreven; alles gaat door elkaar. Hij geeft wel aan wanneer de tijd verandert, door een sterretje boven dat deel te zetten. Het gaat om twee tijden: het heden, waarin Merlijn op zoek is naar de dief, en het verleden, waarin Caro en Merlijn nog bij elkaar zijn. Hier zit ongeveer tien jaar tussen.

‘(vroeger) Gewoon een wit A4’tje met maar één zin in haar handschrift: Hij zat op de voorbumper. Dood. Liefs x. * (heden) Het was donderdag geworden.’

Ik vind dit wel fijn, omdat je zo naarmate het verhaal vordert, steeds meer over zijn verleden te weten komt; dit creëert ook een soort spanning. Het verhaal gaat heel diep en overal zit weer een reden achter. Het is heel leuk om er later achter te komen waarom iets zo was zoals het was. Het verhaal is niet zomaar 1 2 3 bedacht. Het verhaal is heel gek en lijkt onmogelijk, totdat je weet waarom het zo was.

‘(fraudemanagement Mastercard) Hebt u bijna zestienhonderdvijftig euro uitgegeven in een pretpark in Zweden?’ - dit is raar want hij is gewoon altijd in Amsterdam gebleven - ‘Was U dat?’ (Merlijn) … ‘Ja,’ zei ik, ‘Dat was ik.’

Ik vind het verhaal om die redenen origineel. Het boek is zeer lang geschreven. Dit is jammer, want het verhaal is heel leuk en als je er eenmaal helemaal in zit, wat makkelijk is door Lubachs schrijfstijl, wordt het ook spannend. De delen en hoofdstukken zijn toepasselijk aangegeven, aangezien Merlijn toneelschrijver is en de drie delen aangegeven zijn als akten. Ik zou het aanraden aan mensen die echt tijd hebben om een boek te lezen, maar als je een boek verwacht dat geschreven is zoals Arjen Lubach Zondag met Lubach presenteert, dan is dit niet het boek voor jou.