Achiel Stephaan Ratzinger
Joe Speedboot, Frans de Arm en zijn vogel Woensdag. In het boek Joe Speedboot komen niet de meest standaard namen voor, maar dat heeft zo zijn redenen. Het boek Joe Speedboot heeft zoals de meeste boeken geen hoofdstukken. Wel is er steeds een nieuw stuk aangegeven met een grote witregel boven aan de bladzijde. Het verhaal begint gewoon bij het begin en eindigt aan het einde. Wel worden er soms stukken overgeslagen in het verhaal. Zo krijg je opeens een bladzijde te zien met ‘EN TOEN’ er op. Hier wordt in één keer een aantal jaren vooruit gespoeld. Gedurende het verhaal wil je echt heel graag weten wat Joe Speedboot zijn echte naam is. Zijn achternaam ‘Ratzinger’ is natuurlijk al bekend door het feit dat zijn moeder dezelfde achternaam heeft, maar Joes echte voornaam weet je tot het einde van het boek nadert, nog niet. Het boek heeft een gesloten einde. Er zijn niet echt meer dingen van toepassing op het verhaal. Wel zou je gemakkelijk nog een tweede deel kunnen schrijven. Waar Joe Speedboot aan het einde van het boek is, kom je namelijk nooit te weten. Natuurlijk heb ik wel zo mijn vermoedens…

Vanzelfsprekend kan in één van mijn recensies het intentioneel argument niet ontbreken. Ik vind het namelijk belangrijk dat ik aan het eind van het boek weet wat ik er nu aan heb gehad. Soms heb je natuurlijk ook gewoon alleen een leuk boek gelezen en heeft de schrijver geen bedoeling gehad met zijn verhaal. Althans, niet dat ik zo kon opmaken uit het boek. Dit dacht ik in de eerste instantie ook over dit boek, maar later begon ik na te denken. Het feit dat Fransje in een rolstoel zit en alleen zijn arm kan gebruiken, is natuurlijk helemaal niet zo’n alledaags fenomeen. Ook de bewondering die Fransje heeft voor Joe is fascinerend om te zien. Misschien wil de schrijver, Tommy Wieringa, het doorzettingsvermogen van Fransje door hem in zijn verhaal in een rolstoel te plaatsten, zo wel extra benadrukken. Nu ik het motto van het boek weer zie op de eerste pagina van het boek (‘Er wordt gezegd dat de samoerai een tweevoudige Weg heeft van het penseel en het zwaard.’) bedenk ik me ineens dat het boek van Fransje van Miyamato Mishashi eigenlijk ook de inhoud is van Fransje zijn hele leven. Zo is, bedenk ik me nu, het boek ook opgedeeld in die drie grote lessen van de Samoerai. Eerst komt het grote hoofdstuk ‘PENSEEL’ en dan het volgende blok ‘ZWAARD’. In het laatste deel ‘EN TOEN’ wordt er nog een einde aan het verhaal gebreid.

Uit het intentioneel argument volgt bij mij vaak het moreel argument. Ik wil namelijk altijd graag weten welke normen en waarden ik op het lezen van dit boek nahoudt. Zo wordt PJ (Picolien Jane) mishandeld door haar vriend de Schrijver. Dit vond ik aan het begin echt helemaal niet kunnen. Later, toen ik meer wist van PJ, begreep ik de Schrijver wel. Het heeft mij niet kunnen overtuigen dat het nu ineens niet meer verkeerd is dat je meisjes mishandeld, maar een corrigerende tik begrijp ik, als niet altijd even lieve zus van vier broertjes en een zusje, maar al te goed. Wat ik wel overgehouden heb aan dit boek, is dat het echt helpt als je dingen gewoon opschrijft. Fransje hield aan het begin van het boek echt alles bij in zijn boeken. Het heeft mij wel aangespoord om zelf misschien ook maar weer eens in mijn dagboeken te gaan schrijven als het even tegen zit, of juist mee!