Jullie zijn waarschijnlijk allemaal wel eens naar een begrafenis geweest. Mensen begraven is al een heel oud ritueel, het werd al gedaan in de tijd van de Romeinen. Toen ging het er natuurlijk wel een beetje anders aan toe.
Iedereen wordt geboren en iedereen sterft ook, dat hadden de Romeinen natuurlijk ook door, en zij hadden daar zelfs een gezegde voor: Quod ego, et omens. Weet iemand hier misschien de vertaling van?
Bij de Romeinen werden de mensen ook begraven. En net zoals veel mensen nu, dachten zij veel na over wat er gebeurde als je stierf. Helemaal in het begin van de Romeinse geschiedenis geloofde men dat Mors, een erg abstract figuur die daarna werd vervangen door Orcus, de god van de dood en de onderwereld was. De Griekse tegenhanger, Hades, is meer bekend. Hij heeft namelijk een rol in de film Hercules. Wanneer iemand stierf, daalde zijn ziel af naar de onderwereld. Op zijn weg moest hij de driekoppige hond Cerberus passeren. Dat was geen moeilijk karwei, want hij liet iedereen door. Doordat Cerberus niemand liet terugkeren uit de dood, ontstond er een eenrichtingsverkeer. Daarna zette de veerman Charon, de zielen over De styx of de Acheron, de rivieren van de onderwereld.
In de vroegste tijd spraken ze over de Manes, dat waren de zielen van de overledenen die goddelijke wezens werden. Dis Manibus. Ze werden herdacht in verschillende godsdienstige feesten, maar ook in hun eigen huiselijke kring. De afbeeldingen van de overledenen werden in het lararium of huisaltaar aangebracht.
De geest van de overledene kon enkel rust vinden als het begraven was. Als het niet begraven werd kon het komen rondspoken om de levenden te kwellen.
De pater familias zorgde ervoor dat de begrafenisrituelen uitgevoerd werden. Deze gingen als volgt: Met een kus werd de laatste zucht van de stervende opgevangen. Daarna sloot men de ogen van de overledene, terwijl men driemaal met luide stem zijn naam riep. Dat noemde men de conciamatio. Na dit ritueel werd het lichaam gewassen, met geparfurmeerde olie gezalfd en aangekleed. Daarna werd het op een bed in het atrium of in het vestibulum, met de voeten naar de ingang gelegd. Dikwijls legde men een muntstukje in de mond van de overledene, bedoeld als reisgeld voor de veerman Charon.
Normaal werd het lijk maar 1 dag opgebaard, maar bij belangrijke personen kon dat een week zijn (bv de keizers). Om aan te tonen dat er iemand overleden was, werd er een tak van een spar of een cipres aan de deur gehangen.
Zij hielden een pompa funebris, een lijkstoet die gehouden werd op het ogenblik van de begrafenis. Het was noodzakelijk om fakkeldragers voorop te laten lopen, omdat de doden ‘s nachts begraven werden. Het lijk werd gedragen door 4 of 8 dragers. Net zoals nu, droegen de clientes of familieleden zwarte rouwkledij. Wie het kon betalen, huurde professionele praeficae of klaagvrouwen in, zij moesten het verdriet van de familie duidelijk maken: zo rukten ze de haren uit, krabden hun gezicht open en vingen soms zelfs hun tranen op in flesjes om te bewijzen hoe echt hun droefheid was. Bij een belangrijke overledene hield de stoet halt op het forum. Wie zich heel verdienstelijk had gemaakt, kreeg een funus publicum of staatsbegrafenis. Een armenbergrafenis , funus plebejum of tacitum, was heel simpel, net zoals de bergrafenis van een kind. Er was ook een bergrafeniskas die ervoor zorgde dat minderwaardigen ook waardig begraven werden.
Er volgde een begrafenismaal na de begrafenis zelf. Een deel van de maaltijd werd bij het graf gezet als offer aan de overledene. Dit ritueel herhaalde zich jaarlijks.
Begraven of cremeren?
Voor het begin van Rome, werden in heel Latium de doden gecremeerd. Maar in de 8ste eeuw V.C is begraven gebruikelijk geworden in heel de regio. de graven lagen buiten de woonzone. Maar crematie bleef de plechtigste en rijkste vorm van afscheid nemen van de dode. Later was crematie opnieuw de algemene vorm. Het lijk werd op de brandstapel neergelegd, samen met zijn kledingstukken,voedsel en sieraden dat zijn verwanten hadden meegebracht.ookal verbood de wet het offeren van goud.
Dan opende de naaste verwant van de overledene nog eenmaal de ogen van de dode en gaf hem nog een afscheidskus. Daarna stak een familielid, met afgewend hoofd, de brandstapel aan. De aanwezigen gooiden bloemen in het vuur. de houtskool werd achteraf gedoofd met wijn. De beenderresten werden vermengd met melk of honing om vervolgens in een urne te bewaren. Deze werd geplaatst in de graftombe.
Grafmonumenten werden buiten de stadsmuren geplaatst. Omdat de wet verplichtte dat er niemand binnen de stadsmuren begraven mocht worden. Hierop waren ook uitzonderingen. Zoals de zuil van trajanus, deze bevindt zich wel binnen de stadsmuren.
Door de bevolkingstoename moesten ze een betere manier van begraven vinden: de urnen en kruiken werden steeds meer geplaatst in de wanden van collectieve columbaria, het bestond uit één of meer gangen boven of onder de grond, deze bevatten honderden of soms duizenden kleine nissen waarin de urnen geplaatst werden.
Door de groeiende invloed van de oosterse religies als het Jodendom en vooral het Christendom, die geen crematie toestonden, werd de crematie beperkt tot de keizerlijke familie. En tegelijk ontstond de gewoonte om ondergronds individuele graven en grafkamers te bouwen. Zo ontstonden de catacomben, ingewikkelde netwerken van de onderaardse gallerijen die verschijdene verdiepingen konden tellen. Vanaf de derde eeuw was de crematie volledig verdwenen.
De catacombe van Rome
Omdat de christenen niet gecremeerd wilden worden, maar niet veel land bezaten, hadden zij al vlug met plaatsgebrek voor hun begraafplaatsen te kampen.. Ondergrondse begraafplaatsen werden voor hun een goedkope en veilige manier.In de tweede eeuw waren er in de buurt van Rome al meer dan 60 catacomben. Sommigen waren zeer uitgebreid. Christenen schuilden hier soms tijdens periodes van vervolging. Ondanks dit waren de catacombes geen schuilplaatsen.hier en daar bevonden zich ook cryptes in de catacomben. Dit zijn grotere grafkamers die gebruikt werden als kerkjes waar de christenenen vrij eucharastie konden vieren en hun overledenen konden herdenken.
De presentatie gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden