Privacy op internet rammelt
Motivatie
Ik heb het onderwerp privacy op internet gekozen, omdat het een vooral onderwerp is van deze tijd. Ik vond het erg moeilijk om een leuk onderwerp te kiezen en toen ik op internet naar privacy zocht, vond ik erg veel over internetprivacy. Zodoende heb ik hier mijn PO over gemaakt.
Het probleem
Internet werd geboren toen twee computers in september 1969 voor het eerst een 'netwerk' vormden. Sinds die tijd zijn de netwerkmogelijkheden enorm uitgebreid en kun je over de hele wereld communiceren. De grote vraag is: hoe geheim blijft de informatie die van computer naar computer gaat?! Dus: hoe anoniem is cyberspace dertig jaar later nog? En wat voor zin heeft het om alle informatie ook op internet te zetten? De sleutel voor e-commerce is onlangs gekraakt. E-mail was een daglang voor iedereen te lezen. We zijn geen moment meer onbespied. Al onze bewegingen en handelingen worden elektronisch geregistreerd. Dat begint 's ochtends bij het aanzetten van de mobiele telefoon en eindigt 's avonds met een surftocht op het Web. In de tussentijd houdt een elektronisch toegangspasje bij hoe laat we op ons werk komen, worden onze activiteiten op het bedrijfsnetwerk gefilmd, kunnen nieuwsgierige systeembeheerders ongestraft onze e-mail lezen, filmen bewakingscamera's in het winkelcentrum waar we in de lunchpauze boodschappen doen en met wie we een praatje maken, is via de pinautomaat en de bonuskaart precies te achterhalen wat we kopen, en als het rekeningrijden straks is ingevoerd weet het ministerie van Verkeer en Waterstaat ook met welke omweg we naar huis rijden. En wat er met al deze gegevens gebeurt, is onduidelijk.
Maar wat we wel weten is dat aanbieders van internettoegang onzorgvuldig met de privacy van hun abonnees om gaan. Persoonsgegevens worden gebruikt voor marketingdoeleinden en doorverkocht aan derden. Klanten zijn daar vaak niet van op de hoogte. Dit constateert de Registratiekamer, die toezicht houdt op de Wet op Persoonregistratie. Volgens hen maken zowel internetaanbieders die abonnementsgeld reken als aanbieders van gratis internet zich schuldig aan misbruik aan persoonsgegevens. De registratiekamer onderzocht zestig internetaanbieders, waarvan er uiteindelijk eenenveertig in het onderzoek zijn opgenomen. Het onderzoek wijst uit dat de bescherming van gegevens van klanten tekort schiet. De handel in zulke gegevens is overigens niet verboden, want in hun algemene voorwaarden, vragen aanbieder hier altijd toestemming voor aan de klanten. Zij handelen echter ook in zogenoemde verkeersgegevens, die informatie geven aan het surfgedrag van hun klanten. De bedrijven analyseren deze gegevens en verkopen ze. De consumentenbond reageert geschokt op de bevindingen van de Registratiekamer en eist dat de aanbieders binnen drie maanden aan ieder klant melden hoe zij omgaan met persoonsgegevens en alsnog expliciet vragen om die gegevens te gebruiken.
De belanghebbenden
Duidelijk is dat de internetgebruikers de dupe zijn. Van hen worden persoonlijke gegevens gebruikt voor marketingdoeleinden en doorverkocht aan derden, terwijl de abonnees zelf van niks weten.
Ook bleek uit een enquête van Ernst & Young (voorjaar 2001) dat 60 procent van de Nederlandse bedrijven met meer dan honderd werknemers, hun personeel in de gaten houden. Er bestaat geen kant-en-klare wetgeving die het digitaal bespieden van werknemers reguleert. Wel is er inmiddels de nodige jurisprudentie. In de afgelopen jaren zijn al honderden Nederlandse werknemers op straat komen te staan door internetmisbruik.
Een paar recente gevallen:
· December 2000: een medewerker van Detron Zakelijke Netwerken, al veertien jaar in dienst, stuurde een pornografische e-mail door aan een collega. Het bedrijf had al enkele maanden eerder alle medewerkers hiervoor gewaarschuwd. Hij werd op staande voet ontslagen.
· September 2000: een werknemer van KPN werd eveneens ontslagen wegens regelmatig bezoek aan pornosites onder werktijd. De rechter gaf de werkgever gelijk en keek vooral naar de telefoonrekening: de werknemer had de kosten niet voor rekening van de werkgever mogen laten komen.
· Juli 2000: een oudere werknemer bezocht meer dan een uur per dag pornografische websites. Op dat moment bestond er nog geen gedragscode voor e-mail en internet op het werk. Zonder waarschuwing vooraf besloot de werkgever hem te ontslaan, ook al zou hem dat gezien zijn leeftijd zwaar treffen.
De privacybewuste internetter loopt niet alleen op het werk, maar ook thuis risico's. Vooral het gezamenlijk gebruik van pc's brengt privacyrisico's met zich mee. Zo delen partners vaak een internetaccount om kosten te besparen. Ze kunnen daardoor gemakkelijk elkaar e-mail lezen. Dat kan tot pijnlijke misverstanden leiden. Als je partner toevallig constateert dat je wel eens pornografisch getinte reclameberichten ontvangt, dan kan dat tot heel wat achterdocht leiden, hoewel het in feite iedere internetter kan overkomen.
Vooral kinderen vormen de kwetsbaarste groep als het gaat om privacyrisico's. Het deelnemen aan chatten is met name populair bij kinderen. Tijdens een chat is de verleiding groot om persoonlijke gegevens aan andere chatters te geven. Meestal is dat zonder gevolgen, maar het gebeurt maar al te vaak dat, dat leuke chat-vriendinnetje in werkelijkheid een volwassen man bleek te zijn met minder gezellige bedoelingen. Wat ook steeds vaker voorkomt is dat websites kinderen vragen naar persoonsgegevens over hun ouders, in ruil voor een cadeautje. De meeste kinderen doen dat maar al te graag.
Wie draagt de verantwoordelijkheid?
Ten eerste dragen de internetproviders de verantwoordelijkheid. Zij zijn degenen die zich schuldig stellen aan misbruik van persoonsgegevens. Door deze te verkopen aan derden verdienen zij er fors geld mee. Maar doordat de overheid deze handel in persoonsgegevens niet verbied, omdat de internet aanbieders de klanten wel toestemming vraagt in hun algemene voorwaarden, of ook wel ‘de kleine lettertjes’, is de overheid toch wel verantwoordelijk. Zij zouden het gewoon helemaal moeten verbieden om persoonsgegevens te verkopen. Ook zou de overheid er iets aan kunnen doen, dat bedrijven hun werknemers digitaal ‘bespieden’. Hier zou ook een wet op kunnen komen. Daarnaast is het ook de vraag of alle informatie zomaar lukraak op het net thuishoort. Hierbij denken we vooral aan pornografische en gewelddadige sites. Waarom filteren providers die er zelf niet uit?
Ook hebben gebruikers zelf een eigen verantwoordelijkheid. Zij kunnen zelf vertrouwelijk omgaan met privé-gegevens en met onverantwoorde pornografische en discriminerende informatie op sites. Ouders willen hun kinderen ook behoeden voor dit soort informatie en proberen dat met behulp van filterprogramma’s.
Hoe vertrouwelijk moeten wij in de maatschappij omgaan met persoonsgegevens?
De grote vraag is: wie bepaalt wat er met mij persoonlijk gegevens gebeurt? Al sinds een hele tijd, mochten Nederlanders zelf bepalen wat hiermee gebeurde. Mensen zijn echter altijd nieuwsgierig wat anderen hen te bieden hebben. Ze zijn erg gevoelig voor reclame en zogenaamde prachtige aanbiedingen. In ruil daarvoor zijn ze bereid om hun persoonlijke gegevens vrij te geven zonder te beseffen dat daar ook misbruik van kan worden gemaakt. Je kunt natuurlijk zeggen dat, dat hun eigen verantwoordelijkheid is. Toch blijkt dat veel mensen de consequenties niet kunnen overzien en daardoor in de problemen komen. Problemen die de maatschappij daarna moet oplossen daarom kun je ook pleiten voor wettelijke bescherming van persoongegevens. De ethische vraag blijft altijd: voor hoe ver?
Moet iedereen bloot gesteld worden aan alle informatie ook indien die schadelijk kan zijn?
Waarom wil men toch zo graag alles op het internet hebben? Is dit puur omdat het belangrijk of noodzakelijk is, of alleen maar uit nieuwsgierigheid? Maar wat nou als deze informatie schadelijk is voor bijvoorbeeld kinderen? Zij kunnen door naar bijvoorbeeld een discriminerende site, zelf ook zich discriminerend gaan gedragen. Het probleem is vaak dat mensen ongewild met dit soort informatie in aanraking komen en dan de verleiding niet kunnen weerstaan om ermee door te gaan. Het gevaar is dat het afwijkende gedrag dat via zulke sites gepropageerd wordt, wordt overgenomen. Ook hier is dus de vraag: hoe ver de individuele menselijke verantwoordelijkheid gaat? Of moet ook hier een wettelijke bescherming gecreëerd worden, om zodoende maatschappelijk onacceptabel gedrag te voorkomen?
Conclusie
De privacy op internet rammelt dus. Persoonsgegevens worden zonder toestemming, of enige van wetendheid verkocht. En mensen komen vaak ongewild met informatie van het internet in contact. In beide gevallen heeft de overheid de grootste verantwoordelijkheid, maar ook de internetgebruikers zelf dragen een verantwoordelijkheid. Zij kunnen zelf vertrouwelijk omgaan met privé-gegevens en met onverantwoorde pornografische en discriminerende informatie op sites. De vragen blijven: moet er wettelijke bescherming van persoongegevens komen en tot hoe ver? En: moet er wettelijke bescherming komen tegen het zomaar van allemaal informatie op het internet zetten?
Ik vind dat er in ieder geval een wettelijke bescherming moet komen tegen het misbruiken van persoonsgegevens door internet aanbieders, omdat dit een schending is van privacy, door zomaar, zonder dat je er iets van af weet, al jouw persoonsgegevens door te verkopen. Of er ook een wet moet komen tegen het zomaar allemaal informatie zetten op internet? Ik weet het niet. Tot nu toe, ben ik er niet door beïnvloed en volgens mij zijn filters eerst een hele goede oplossing.
Bronvermelding
http://www.nrc.nl
http://www.privacyinternet.nl
http://www.privacypagina.nl
Motivatie
Ik heb het onderwerp privacy op internet gekozen, omdat het een vooral onderwerp is van deze tijd. Ik vond het erg moeilijk om een leuk onderwerp te kiezen en toen ik op internet naar privacy zocht, vond ik erg veel over internetprivacy. Zodoende heb ik hier mijn PO over gemaakt.
Het probleem
Internet werd geboren toen twee computers in september 1969 voor het eerst een 'netwerk' vormden. Sinds die tijd zijn de netwerkmogelijkheden enorm uitgebreid en kun je over de hele wereld communiceren. De grote vraag is: hoe geheim blijft de informatie die van computer naar computer gaat?! Dus: hoe anoniem is cyberspace dertig jaar later nog? En wat voor zin heeft het om alle informatie ook op internet te zetten? De sleutel voor e-commerce is onlangs gekraakt. E-mail was een daglang voor iedereen te lezen. We zijn geen moment meer onbespied. Al onze bewegingen en handelingen worden elektronisch geregistreerd. Dat begint 's ochtends bij het aanzetten van de mobiele telefoon en eindigt 's avonds met een surftocht op het Web. In de tussentijd houdt een elektronisch toegangspasje bij hoe laat we op ons werk komen, worden onze activiteiten op het bedrijfsnetwerk gefilmd, kunnen nieuwsgierige systeembeheerders ongestraft onze e-mail lezen, filmen bewakingscamera's in het winkelcentrum waar we in de lunchpauze boodschappen doen en met wie we een praatje maken, is via de pinautomaat en de bonuskaart precies te achterhalen wat we kopen, en als het rekeningrijden straks is ingevoerd weet het ministerie van Verkeer en Waterstaat ook met welke omweg we naar huis rijden. En wat er met al deze gegevens gebeurt, is onduidelijk.
Maar wat we wel weten is dat aanbieders van internettoegang onzorgvuldig met de privacy van hun abonnees om gaan. Persoonsgegevens worden gebruikt voor marketingdoeleinden en doorverkocht aan derden. Klanten zijn daar vaak niet van op de hoogte. Dit constateert de Registratiekamer, die toezicht houdt op de Wet op Persoonregistratie. Volgens hen maken zowel internetaanbieders die abonnementsgeld reken als aanbieders van gratis internet zich schuldig aan misbruik aan persoonsgegevens. De registratiekamer onderzocht zestig internetaanbieders, waarvan er uiteindelijk eenenveertig in het onderzoek zijn opgenomen. Het onderzoek wijst uit dat de bescherming van gegevens van klanten tekort schiet. De handel in zulke gegevens is overigens niet verboden, want in hun algemene voorwaarden, vragen aanbieder hier altijd toestemming voor aan de klanten. Zij handelen echter ook in zogenoemde verkeersgegevens, die informatie geven aan het surfgedrag van hun klanten. De bedrijven analyseren deze gegevens en verkopen ze. De consumentenbond reageert geschokt op de bevindingen van de Registratiekamer en eist dat de aanbieders binnen drie maanden aan ieder klant melden hoe zij omgaan met persoonsgegevens en alsnog expliciet vragen om die gegevens te gebruiken.
De belanghebbenden
Duidelijk is dat de internetgebruikers de dupe zijn. Van hen worden persoonlijke gegevens gebruikt voor marketingdoeleinden en doorverkocht aan derden, terwijl de abonnees zelf van niks weten.
Ook bleek uit een enquête van Ernst & Young (voorjaar 2001) dat 60 procent van de Nederlandse bedrijven met meer dan honderd werknemers, hun personeel in de gaten houden. Er bestaat geen kant-en-klare wetgeving die het digitaal bespieden van werknemers reguleert. Wel is er inmiddels de nodige jurisprudentie. In de afgelopen jaren zijn al honderden Nederlandse werknemers op straat komen te staan door internetmisbruik.
Een paar recente gevallen:
· December 2000: een medewerker van Detron Zakelijke Netwerken, al veertien jaar in dienst, stuurde een pornografische e-mail door aan een collega. Het bedrijf had al enkele maanden eerder alle medewerkers hiervoor gewaarschuwd. Hij werd op staande voet ontslagen.
· September 2000: een werknemer van KPN werd eveneens ontslagen wegens regelmatig bezoek aan pornosites onder werktijd. De rechter gaf de werkgever gelijk en keek vooral naar de telefoonrekening: de werknemer had de kosten niet voor rekening van de werkgever mogen laten komen.
· Juli 2000: een oudere werknemer bezocht meer dan een uur per dag pornografische websites. Op dat moment bestond er nog geen gedragscode voor e-mail en internet op het werk. Zonder waarschuwing vooraf besloot de werkgever hem te ontslaan, ook al zou hem dat gezien zijn leeftijd zwaar treffen.
De privacybewuste internetter loopt niet alleen op het werk, maar ook thuis risico's. Vooral het gezamenlijk gebruik van pc's brengt privacyrisico's met zich mee. Zo delen partners vaak een internetaccount om kosten te besparen. Ze kunnen daardoor gemakkelijk elkaar e-mail lezen. Dat kan tot pijnlijke misverstanden leiden. Als je partner toevallig constateert dat je wel eens pornografisch getinte reclameberichten ontvangt, dan kan dat tot heel wat achterdocht leiden, hoewel het in feite iedere internetter kan overkomen.
Vooral kinderen vormen de kwetsbaarste groep als het gaat om privacyrisico's. Het deelnemen aan chatten is met name populair bij kinderen. Tijdens een chat is de verleiding groot om persoonlijke gegevens aan andere chatters te geven. Meestal is dat zonder gevolgen, maar het gebeurt maar al te vaak dat, dat leuke chat-vriendinnetje in werkelijkheid een volwassen man bleek te zijn met minder gezellige bedoelingen. Wat ook steeds vaker voorkomt is dat websites kinderen vragen naar persoonsgegevens over hun ouders, in ruil voor een cadeautje. De meeste kinderen doen dat maar al te graag.
Ten eerste dragen de internetproviders de verantwoordelijkheid. Zij zijn degenen die zich schuldig stellen aan misbruik van persoonsgegevens. Door deze te verkopen aan derden verdienen zij er fors geld mee. Maar doordat de overheid deze handel in persoonsgegevens niet verbied, omdat de internet aanbieders de klanten wel toestemming vraagt in hun algemene voorwaarden, of ook wel ‘de kleine lettertjes’, is de overheid toch wel verantwoordelijk. Zij zouden het gewoon helemaal moeten verbieden om persoonsgegevens te verkopen. Ook zou de overheid er iets aan kunnen doen, dat bedrijven hun werknemers digitaal ‘bespieden’. Hier zou ook een wet op kunnen komen. Daarnaast is het ook de vraag of alle informatie zomaar lukraak op het net thuishoort. Hierbij denken we vooral aan pornografische en gewelddadige sites. Waarom filteren providers die er zelf niet uit?
Ook hebben gebruikers zelf een eigen verantwoordelijkheid. Zij kunnen zelf vertrouwelijk omgaan met privé-gegevens en met onverantwoorde pornografische en discriminerende informatie op sites. Ouders willen hun kinderen ook behoeden voor dit soort informatie en proberen dat met behulp van filterprogramma’s.
Hoe vertrouwelijk moeten wij in de maatschappij omgaan met persoonsgegevens?
De grote vraag is: wie bepaalt wat er met mij persoonlijk gegevens gebeurt? Al sinds een hele tijd, mochten Nederlanders zelf bepalen wat hiermee gebeurde. Mensen zijn echter altijd nieuwsgierig wat anderen hen te bieden hebben. Ze zijn erg gevoelig voor reclame en zogenaamde prachtige aanbiedingen. In ruil daarvoor zijn ze bereid om hun persoonlijke gegevens vrij te geven zonder te beseffen dat daar ook misbruik van kan worden gemaakt. Je kunt natuurlijk zeggen dat, dat hun eigen verantwoordelijkheid is. Toch blijkt dat veel mensen de consequenties niet kunnen overzien en daardoor in de problemen komen. Problemen die de maatschappij daarna moet oplossen daarom kun je ook pleiten voor wettelijke bescherming van persoongegevens. De ethische vraag blijft altijd: voor hoe ver?
Moet iedereen bloot gesteld worden aan alle informatie ook indien die schadelijk kan zijn?
Waarom wil men toch zo graag alles op het internet hebben? Is dit puur omdat het belangrijk of noodzakelijk is, of alleen maar uit nieuwsgierigheid? Maar wat nou als deze informatie schadelijk is voor bijvoorbeeld kinderen? Zij kunnen door naar bijvoorbeeld een discriminerende site, zelf ook zich discriminerend gaan gedragen. Het probleem is vaak dat mensen ongewild met dit soort informatie in aanraking komen en dan de verleiding niet kunnen weerstaan om ermee door te gaan. Het gevaar is dat het afwijkende gedrag dat via zulke sites gepropageerd wordt, wordt overgenomen. Ook hier is dus de vraag: hoe ver de individuele menselijke verantwoordelijkheid gaat? Of moet ook hier een wettelijke bescherming gecreëerd worden, om zodoende maatschappelijk onacceptabel gedrag te voorkomen?
Conclusie
De privacy op internet rammelt dus. Persoonsgegevens worden zonder toestemming, of enige van wetendheid verkocht. En mensen komen vaak ongewild met informatie van het internet in contact. In beide gevallen heeft de overheid de grootste verantwoordelijkheid, maar ook de internetgebruikers zelf dragen een verantwoordelijkheid. Zij kunnen zelf vertrouwelijk omgaan met privé-gegevens en met onverantwoorde pornografische en discriminerende informatie op sites. De vragen blijven: moet er wettelijke bescherming van persoongegevens komen en tot hoe ver? En: moet er wettelijke bescherming komen tegen het zomaar van allemaal informatie op het internet zetten?
Ik vind dat er in ieder geval een wettelijke bescherming moet komen tegen het misbruiken van persoonsgegevens door internet aanbieders, omdat dit een schending is van privacy, door zomaar, zonder dat je er iets van af weet, al jouw persoonsgegevens door te verkopen. Of er ook een wet moet komen tegen het zomaar allemaal informatie zetten op internet? Ik weet het niet. Tot nu toe, ben ik er niet door beïnvloed en volgens mij zijn filters eerst een hele goede oplossing.
Bronvermelding
http://www.nrc.nl
http://www.privacyinternet.nl
http://www.privacypagina.nl
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden