Titel: Kruistocht in spijkerbroek Auteur: Thea Beckman Titelverklaring: Toen ik het boek “Kruistocht in Spijkerbroek” voor het eerst zag had ik geen idee waar dit boek over zou gaan. Ja, natuurlijk over een kruistocht… Maar wat werd er bedoeld met “in Spijkerbroek” ? Om dit te weten moest ik natuurlij het boek zelf lezen, en dat deed ik dus ook. Al snel werd me duidelijk wat er nou echt met de titel werd bedoeld. Er wordt namelijk een 13e eeuwse kinderkruistocht gehouden, van de 10.000 kinderen die er aan mee doen is er een speciale jongen. Dit is dan ook de hoofdpersoon van het verhaal. De jongen heet Dolf en is doormiddel van een 20e eeuwse tijdmachine naar de 13e eeuw geflitst. Dolf heeft natuurlijk ongewone kleding vergeleken met de andere kinderen. Hij draagt onder andere een spijkerbroek, vandaar dan ook de titel: Kruistocht in Spijkerbroek. Karakterbeschrijving: Om te beginnen hebben we Dolf, Dolf is de 20e eeuwse jongen waar ik in de titelverklaring al iets over gezegd heb. Dolf praatte normaal gesproken altijd Nederlands, maar in de 13e eeuw werd er van hem gevraagd Diets te praten. Diets was een talencombinatie van oud Hollands en Duits. Gelukkig was Dolf een snel lerende jongen en kon hij, na een tijdje in de kinderkruistocht mee te hebben gelopen vloeiend Diets spreken. Dolf wist al snel hoe het in elkaar zat bij de kruistocht, als je van adellijke afkomst was mocht je je overal mee bemoeien, maar als je dat niet was (en dat waren de meeste onder hen) werd je amper behandeld als een kind. Het standenverschil was in de 13e eeuw nog verrassend groot. Dolf besloot zijn naam te veranderen in Rudolf van Amstelveen. Zo deden de hoge heren dat ook altijd, de plaatst van geboorte als achternaam gebruiken was een teken van hoge afkomst. Al snel was duidelijk dat Rudolf van Amstelveen een groots leider kon zijn. Hij heeft dan ook tientallen kinderen kunnen redden met zijn geweldige organisatie. Als tweede kwamen we Leonardo als snel tegen. Leonardo is een 13e eeuwse student, Leonardo was op weg naar Bologna toen hij zich aan sloot bij de kinderkruistocht. Leonardo is een sterke jongen met een grote knots, die hij wreed gebruikt als het nodig is. Samen met Rudolf reist Leonardo met de kinderkruistocht mee. Leonardo leidt o.a. de knokploegen en helpt de kinderen zo veilig mogelijk de kruistocht over te brengen. Na Leonardo krijgen we de drie (fake) heiligen: Dom Anselmus, Dom Johanis, en natuurlijk Nicolaas. Deze drie heiligen zijn de leiders van de kruistocht, Nicolaas denkt dat hij een heilige zending van God heeft gekregen. Later blijkt dat hem dit alleen maar is ingefluisterd door de wrede Anselmus en Johanis. Anselmus en Johanis zijn twee bedriegende figuren. Ze trachten de kinderen met een goede smoes te kunnen ontvoeren om ze te verkopen als slaaf. Blonde noordse slaven waren erg gewild in de 13e eeuw. Als Rudolf er achter komt wat het werkelijke plan van de 2 leiders is loopt het slecht met Dom Anselmus af. Door een goede daad is Dom Johanis weten te ontkomen aan een gruwelijke dood.
Informatie over de auteur: Thea Beckman is geboren in 1923, ze woonde toen in Rotterdam. Als meisje deed Thea Beckman niet aan studeren, in deze tijd was dat nog niet zo de bedoeling. Al op vroege leeftijd zag Thea in dat ze graag schrijfster of ontdekkingsreiziger wilde worden. Thea is in 1945 gelukkig getrouwd en heeft zichzelf drie kinderen geschonken. Sinds 1956 woont zij in Bunnik, dat ligt bij Utrecht. Toen haar kinderen waren opgegroeid besloot ze toch te gaan studeren. In 1981 studeerde zij af in de sociale psychologie. Pas in 1947 begon Thea met het schrijven van verhalen, dit waren in het begin alleen korte artikeltjes in krantjes en tijdschriften. Maar al snel verdiepte Thea zich meer in het schrijven van echte boeken, Veel van haar boeken werden beloond met prijzen en griffels. De meeste boeken gingen over de Middeleeuwen, een tijd die Thea bijzonder interesseerde. Andere hobby’s van Thea zijn onder andere lezen, reizen en piano spelen. Het grootste aantal van Thea’s boeken zijn vertaalt in verschillende talen waaronder Spaans, Duits, Hongaars, IJslands, Japans, Fins en Russisch. Samenvatting: Het verhaal begint in het laboratorium van dr. Simiak, Dolf is uitgenodigd om een kijkje te komen nemen bij de materie-transmitter, een uitvinding die je tegenwoordig ook wel tijdmachine kunt noemen. Dr. Simiak verteld Dolf dat hij ermee probeert voorwerpen uit het verleden te transporteren. Dolf raakt razend enthousiast en stelt voor om zichzelf naar het verleden te sturen. Dr. Simiak wijst zijn voorstel vrijwel direct af, maar na een hoop gezeur stemt hij toch in, Dolf reist met de materie-transmitter naar de 13e eeuw. Hij moet om vijf uur terug zijn op precies dezelfde plek als waar hij heen geflitst is. Als dat lukt is alles goed, maar als dit niet lukt… Dolf is terecht gekomen in de 13e eeuw, hij staat op een grote steen, deze markeert hij met de meegekregen vetkrijtjes. De wereld om Dolf heen is prachtig, vogels vliegen over het rotsige landschap. Dolf staat op en begint te lopen, al snel komt Dolf terecht bij een overval. Twee rovers proberen een jongen met zijn ezel te bestelen. Dolf grijpt vrijwel meteen in en bevrijd de jongen. Van af dat moment zijn de twee niet van elkaar te schrijden. De jongen blijkt Leonardo te heten, Dolf en Leonardo hebben een lang en interessant gesprek (ookal kan Dolf op dat moment nog amper Diets). Als Dolf op zijn horloge kijkt ziet hij dat het al bijna 5 uur is, zo snel als hij kon haastte Dolf zich terug naar de steen. In de verte ziet Dolf iets vreemds, een rij kinderen ( waarvan het einde niet in zicht is) passeert hem, honderden, Duizenden kinderen passeren hem. Ineens wordt Dolf van de steen afgeduwd, achter hem lopen kinderen over de steen, Dolf probeert zich door de menigte terug naar de steen te vechten. Maar dan ziet Dolf een flits, een van de kinderen is weggeflitst. Dolfs enige manier om terug te keren naar de 20e eeuw is vergaan. Dolf besluit om samen met Leonardo met de kinderen mee te reizen. Als hij aan Leonardo vraagt wat dit eigenlijk moet voorstellen krijgt hij als antwoord: Deze kinderen lopen een kinderkruistocht, hen is belooft dat ze naar het heilige land zouden reizen waar ze de Saracenen zouden verjagen. De heilige Nicolaas zou de kinderen naar de zee leiden, deze zou voor hem opgaan zodat ze ter voet naar Jeruzalem konden lopen. Dolf liep met de kruistocht mee en zag vreselijke dingen, uitgehongerde gezichtjes en doden langs de weg. In de avond besloot Dolf zich te gaan bemoeien met de leiding. Dolf stelde zich voor als Rudolf van Amstelveen. Rudolf en Dom Johanis konden het aardig met elkaar vinden, alleen Dom Anselmus scheen minder blij met Rudolf te zijn. Rudolf hielp hier en daar wat met de organisatie van de kruistocht. Al snel was te zien dat het stukken beter ging met de kinderen. De kinderen gingen beter samenwerken om hun voedsel te verdienen. Er kwamen bewakingsploegen, jagersploegen, vissersploegen en natuurlijk ook ziekenploegen. Rudolf maakte in de loop der tijd van alles mee. Zoals overvallen en epidemieën, zelfs is Rudolf beschuldigt van ketterij. Vele kinderen gingen verloren in de lange, moeilijke reis. Maar uiteindelijk kwam toch meer dan de helft van de kinderen aan in Genua. De kinderen wisten niet beter dan dat de zee die hier lag de juiste was, maar Rudolf bekommerde zich erom omdat hij veel meer verstand had van Aardrijkskunde. Op het kamp in Genua was Dom Johanis dagen lang achter elkaar nergens te bekennen, Rudolf besloot naar hem opzoek te gaan.Na enige tijd vond hij hem snikkend onder een boom. Toen Rudolf vroeg wat er aan de hand was begon Johanis zich over te geven, hij wilde niet meer liegen. Zijn verhaal bevatte de volgende belangrijke details: Nicolaas was geen heilige, Dom Anselmus en Dom Johanis bleken bedriegers te zijn en Nicolaas ingefluisterd te hebben dat hij een heilige zending van god had gekregen. De kinderen waren in gevaar, het werkelijke plan was om de kinderen met een smoes naar Genua te voeren, en ze daar in slaven schepen naar Afrika te laden. Het kwam er dus op neer dat de kinderen als slaaf verkocht zouden worden, hier konden Anselmus en Johanis groot geld aan verdienen. Rudolf moest hem helpen, Johanis was niet zo’n schurk als Anselmus, hij was van de kinderen gaan houden en wilde niet meer dat ze als slaven moesten gaan werken. Na dit nieuws gehoord te hebben ging alles vrij snel. Rudolf waarschuwde samen met Leonardo de onderofficieren van het kamp, die op zich weer de rest waarschuwde. Voor de meesten was dit alles een enorme schok, anderen geloofden er niet in. Toen Nicolaas de volgende dag probeerde de zee opzij te laten gaan faalde hij, wat Rudolf beweerde was dus waar. Op dat moment kwam Anselmus op hen afgestormd, hij vertelde de kinderen dat god hen schepen had gestuurd, de kinderen ( die de plannen van Anselmus ondertussen al door hadden ) wisten wel beter en sloegen Anselmus tegen de grond. Duizenden woedende handen en voeten sloegen tegen hem aan, toen Rudolf Anselmus zag weerde hij meteen af. Hij kon het verminkte gezicht van Anselmus niet aankijken. Toen duidelijk was dat de leiders hen bedrogen ging alles eigenlijk zonder doel. Een deel van de kinderen reisde terug naar huis, een ander deel bleef in Genua en weer een ander deel trok verder. Deze kinderen zouden zich dan uiteindelijk wel ergens bijvoegen, bijvoorbeeld in een naastgelegen stad. Sommigen begonnen zelfs een eigen kamp, in de wouden van Italië. Rudolf vestigde zich tussen de kinderen die verder trokken. Op een dag zag Rudolf een doosje liggen, dit was niet zomaar een doosje, dit was een doosje van aluminium. Het doosje bevatte een brief uit de toekomst. Dr. Simiak had geprobeerd Rudolf te bereiken met het versturen van aluminium doosjes. Overal langs de wegen waar Rudolf was gegaan had hij bij steden doosjes laten verschijnen, en nu had Rudolf er een gevonden. Helaas was dit doosje over datum, maar al snel vond Rudolf een tweede doosje. Rudolf bleek precies genoeg tijd te hebben om teruggeflitst te worden. Rudolf haastte zich naar de plek waar hij het doosje had gevonden. Hij was uren te vroeg, maar hij moest perse op tijd op de plek staan waar hij weggeflitst zou worden. Na uren lange tijd, trad de laatste minuut in werking. Nu niet lang meer, en hij zou zijn ouders terugzien. En jahoor, daar was die flits weer, Rudolf bevond zich terug in de 20e eeuw… Omgeving: Als laatste vertel ik nog wat over de omgeving die gebruikt wordt in het verhaal, wat voor een weer is het? En wat hoor je en zie je om je heen? Deze vragen zal ik beantwoorden met voorbeelden en lappen tekst uit het boek zelf. Zo gaat een van de stukjes over de omgeving zo: “Soms bereikten ze een plek waarvan de schoonheid zelfs onverschillige Middeleeuwers trof. Een meertje met liefdelijke oefers. Of een riviertje dat zich door de natuurlijke weiden slingerde, met bosjes begroeide heuvels rondom. Stilte, bloemen, vogels, wegschuilend wild.” Dit stukje verteld je wat de omstandig heden waren, op dit moment reisden de kinderen bijvoorbeeld zonder al te veel problemen, en in een prachtig landschap. Niet altijd ging het zo, zo luidt een van de stukjes: “Over smalle paden, over wegen die deze naam nauwelijks mochten dragen, langs woeste bergbeken, over rotsen en spleten, door dichte wouden, doornig struikgewas, over stenige hellingen en puntige rotsblokken. Het werd kouder en kouder, en al die tijd regende het.” Bij dit stuk zijn de omstandigheden duidelijk slechter, het weer zit tegen, de kinderen lopen en klimmen zichzelf suf en regelmatig valen er gewonden. Op deze manier laar Thea Beckman zien wat de kinderen doormaken, en zelf vind ik dat ze dat bijzonder goed heeft gedaan. Eigen mening: Ik vind dit een bijzonder mooi boek, als je leest hoe Thea Beckman de omstandigheden beschijft krijg ik huiveringen. Alles lijkt zo echt dat ik me op het moment van lezen net als Rudolf voel. Nog nooit eerder heeft een boek dit bij mij bereken, vandaar mijn hoge cijfer: 9,2.