Toen kreeg Dolf ook weer ruzie met Nicolaas en zijn 2 monniken. Ze hadden wel meer ruzies en meningsverschillen gehad, maar deze ruzie liep behoorlijk uit de hand. Dolf werd midden tussen de kinderen uitgemaakt voor duivelse ketter, omdat er wat dingetjes waren gebeurd waar Dolf de schuld van kreeg. En hij geloofde niet in hun God, dus was hij een ketter. 

Hij zou volgens Nicolaas verbrandt moeten worden. Dolf eiste een eerlijk proces en dat kreeg hij ook.

Die avond kwam er een groot verhoor. Dolf tegen Nicolaas en zijn monniken. Eerst leek het erop dat Dolf het zou verliezen en Nicolaas bevond hem schuldig voor ketterij en gaf hem de doodstraf. Totdat Dom Thaddeus naar voren kwam, een monnik die zich halverwege had aangesloten bij het kinderleger. Hij nam het voor Dolf op en probeerde bewijzen voor zijn onschuld te vinden. Hij beweerde dat Dolf ook uitverkoren was van God om het kinderleger te beschermen. Hij vond een litteken op zijn arm en gaf dat aan als bewijs. Iedereen geloofde het en knielde voor Dolf. Die op zijn 4e gewoon door een hond was gebeten.

De volgende dag gingen ze verder. Deze dagen moesten ze door de gevaarlijke bergen trekken met veel gevaarlijke paden, roof dieren en vallende rotsblokken. Alleen de 1e dag al waren er veel kinderen dood gegaan. En die avond was iedereen uitgeput en vielen in slaap. 

De volgende ochtend werd het kamp overvallen door ruiters van de koning, ze eiste tol. 30 van de sterkste jongens en 20 meisjes. Ook wilden ze Dolf, maar Dom Thaddeus had hem in veiligheid gebracht. Zo hadden ze wel 50 belangrijkste kinderen verloren. Ze gingen meteen verder, maar Dolf kon het niet laten rusten en bereidde met 16 andere een plan voor om de kinderen te redden. En die nacht slopen ze met 17 man weg.

Toen was het tijd om de 50 kinderen te redden. Ze verkleedde zich als duivels en zo wisten ze de kinderen te redden uit het kasteel waar ze opgesloten zaten. Die nacht wisten ze het kamp uitgehongerd weer in te halen.

Die week daarop trokken de kinderen verder door de Alpen. Het eiste veel levens, maar de natuur gaf ook veel voedsel. Zo hebben toch vele de bergpas overleefd.

De dagen daarop trokken de kinderen over laag land. De kinderen waren hard en sterk geworden. Ze hadden honger en plunderde alles waar meer eten te vinden was. Op een gegeven moment werden ze zelf aangevallen door boeren. De kinderen verdedigden zich zelf als krijgers. Er werd ook met vuur gevochten en zo sloeg er een grote brand uit. De boeren waren gevlucht of gestorven aan de brand en de kinderen kwamen veilig aan de overkant van de

rivier die daar lag. Er waren maar een paar doden. Zo trokken ze weer verder. 

Iets later die dagen werd Carolus heftig ziek. Waarschijnlijk blindedarmontsteking. Hij had 48 uur niks meer gegeten. Die avond ging hij dood. Alle kinderen waren diep getreurd, want Carolus was zeer geliefd en zou de nieuwe koning van Jeruzalem moeten worden. Carolus was ook een goede vriend van Dolf en hij hielp hem altijd en overal mee. Zijn laatste woorden waren dat Dolf de nieuwe koning moest worden.

Eindelijk was het kinderleger in Genua aan gekomen. Daar zou de heilige Nicolaas die door God was opgeroepen een doorweg in de zee naar Jeruzalem maken. De dag voor het grote wonder zou beginnen zag Dolf, Dom Johannes, een monnik van Nicolaas huilen. Hij vroeg wat er aan de hand was en Dom Johannes vertelde:

Het was allemaal een list. Er zouden geen wonderen gebeuren. De 2 monniken waren geen echte monniken. Ze werden betaald als ze een groot kinderleger naar Genua zouden brengen. Daar zouden de kinderen als slaven naar Zuid-Afrika worden gestuurd. Alles was verzonnen. De monniken hadden alles voorbereid en zouden goed betaald krijgen. Nu had Dom Johannes spijt gekregen en wilde de kinderen redden. Dolf vertelde het Leonardo en die ging met een meisje van adel naar de Graaf van Genua om hulp te vragen, en Dom Thaddeus die het verhaal ook had gehoord ging naar de aartsbisschop van de stad. En zo gingen ze er proberen voor te zorgen dat de kinderslavernij tegen zou worden gehouden.

Dolf riep een paar kinderen bij elkaar, de sterkste, de slimste en de grote strijders. Hij vertelde ook hun het verhaal, ze wilde het niet geloven. Toen Dom Johannes het verhaal bevestigde geloofde ze hem alle en gingen overleggen wat ze moesten doen en gingen daarna eerst slapen.

De volgende middag zou het dan eindelijk gebeuren. Nicolaas liep naar de zee en iedereen wachten op het wonder, maar er gebeurde niks. De kinderen werden woedend en wilde Nicolaas aanvallen. Totdat Anselmus aankwam. Dolf vertelde het verhaal. Hij had het al verteld maar de kinderen wilde het niet geloven. Nu geloofde ze weer in Dolf en vielen Anselmus aan. Ze hadden hen compleet gedood er was niks meer van hem over. Nicolaas werd in zijn tent verzorgd en Dolf gaf de kinderen de opdracht om weer eten te zoeken. Die avond gingen de kinderen vol verdriet, angst en agressie slapen.

De volgende morgen kwamen Leonardo en Dom Thaddeus terug. De bewoners uit Genua brachten de kinderen eten en kleren. Alleen de kinderen moesten wel zo snel mogelijk weer weg. Sommige kinderen mochten in de stad blijven. 

Dolf wilde terug reizen met de kinderen, maar velen wilde niet terug naar Duitsland met strenge winters en de meeste kinderen waren bedelaars en weesjes geweest. Nicolaas kwam ook zijn tent uit en wilde verder reizen naar het Oosten om toch naar Jeruzalem te gaan.

Zo werd de groep gesplitst. Ongeveer 5 duizend kinderen gingen dan toch terug. De andere 2 duizend kinderen gingen met Nicolaas mee. 

Dolf wist niet wat hij moest doen en ging uiteindelijk met Leonardo en Mariecke, Nicolaas achterna. Leonardo ging mee omdat hij naar Pisa wou, naar zijn ouders, zijn geboorteplek. Daar aangekomen namen ze afschijnt van Leonardo en vele anderen die achter bleven in de Italiaanse dorpjes. 

Dolf wist niet wat hij moest doen en ging uiteindelijk met Leonardo en Mariecke, Nicolaas achterna. Leonardo ging mee omdat hij naar Pisa wou, naar zijn ouders, zijn geboorteplek. Daar aangekomen namen ze afschijnt van Leonardo en vele anderen die achter bleven in de Italiaanse dorpjes. 

Zo trokken ze uiteindelijk nog maar met 1500 kinderen verder om naar Jeruzalem te gaan. Dolf ging mee omdat hij Mariecke en de rest niet in de steek wilde laten. 

Toen het kinderleger bij een kasteel kwam, was het daar net oorlog. Nicolaas en 2 andere edele kinderen werden gegijzeld en later vermoord. 

De kinderen bevonden zich midden op het slagveld. Velen kinderen werden ook vermoord er bleven maar ongeveer 1000 kinderen over. En natuurlijk Dolf, Mariecke en Peter, zijn enige overgebleven vriend. Ze trokken verder. Later kwam Leonardo ook weer terug.

Later waren ze in de stad Brindisi. Het was herfst en het zou winter worden. De kinderen konden niet meer verder trekken. De bisschop van de stad had er voorgezorgd dat de kinderen per boot naar Venetië werden gebracht daar zouden de 800 overgebleven kinderen de winter veilig kunnen doorbrengen. Ze konden daar een huis vinden in de wintertijd. Daarna konden ze doen wat ze wilden. Terugkeren of werk zoeken. Mariecke zou met Leonardo trouwen en zo was alles goed gekomen. Dolf hoefden zich om niks en niemand meer zorgen ze maken. Hij zelf had een boodschap uit de toekomst gekregen en zou terugkeren naar de 20e eeuw. Via achtergelaten aluminium doosjes met briefjes konden ze Dolf bereiken. Dolf schreef wat terug en zou zo 24 uur later worden terug gestraald naar de 20e eeuw.

Het lukte Dolf om 24 uur later op de plek te staan. Het was moeilijk want er was een groot feest op het plein, maar het lukt Dolf nog maar net. En hij werd terug gestraald naar zijn eigen eeuw.