De titel: De weduwnaar De schrijver: Kluun (Raymond van de Klundert) De uitgever: Podium Gebruikte druk: Zesde druk Maand en jaar van uitgave: Augustus 2006 Aantal bladzijden: 265 bladzijden Samenvatting: Op de begrafenis van zijn vrouw Carmen belooft Stijn goed voor hun dochter Luna te zorgen. Hij gaat meteen weer aan het werk, gaat veel uit en heeft veel verschillende seksuele contacten. Hij gaat met Maud en Frenk naar Ameland en kort daarna met Ramon, Natasja en de Dolly’s naar Ibiza. Alles was geweldig tot de aanslagen van 11 september. Hij realiseert zijn belofte aan Carmen over Luna en vliegt direct terug naar Amsterdam. Roos de vrouw waarmee hij een verhouding had tijdens het ziekteproces van Carmen raadt hem aan te gaan praten met Nora een therapeute die hem al eerder had geholpen. Zij adviseert hem een reis te maken samen met Luna naar Australië. Roos gaat een week mee naar Thailand. In het begin gaat het allemaal fantastisch. Totdat Stijn erachter komt dat zijn hele vriendenkring weet dat Roos ook in Thailand zit en dat niet zo op prijs stellen zo kort na de dood van Carmen. Stijn wordt chagrijnig en de lol is er snel van af. Niet lang daarna vertrekken Luna en Stijn naar Australië. Stijn en Luna hebben een camper gehuurd waarmee ze samen Australië door zullen trekken. Maar de strenge wet in Queensland staat een aantal dingen in de weg, maar ondanks dat hebben ze het geweldig naar hun zin. Ze gaan steeds meer een eenheid vormen. Stijn begint Roos wel te missen en probeert haar te bereiken. Maar Roos geeft aan met rust te laten willen worden. Op een excursie ontmoet hij een stel uit Nieuw-Zeeland. Hij komt erachter dat de man vroeger ook niet monogaam was, maar dat hij had besloten om de relatie te redden. Toen Stijn ook nog eens een mail van Roos kreeg, waaruit hij begreep dat hij bang voor de liefde is, werd hem alles duidelijk. Hij droomt die nacht over Carmen die toestemt in de relatie met Roos. De volgende ochtend besluit hij Roos te laten komen naar Australië na overleg met Luna, om te tonen dat hij toch echt van haar houdt. Wat is opgevallen? Opvallend vond ik de kadertjes die vooral in het begin van het verhaal voorkwamen met daarin informatie over nieuwe personages. Er wordt verteld wat de relatie tussen die persoon en Stijn is en ter verduidelijking wordt er een quote van die persoon bijgezet. Kluun gebruikt veel verwijzingen naar het voetbal. Gebeurtenissen in zijn leven vergelijkt hij dan met voetbalbegrippen. Een voorbeeld hiervan uit het boek: ‘Dat ik daar niet eerder op was gekomen. Alsof het spul mijn hele leven op de reservebank heeft gezeten, geduldig wachtend tot het in mocht vallen. Tot coach Natasja gisteravond op het Oud Hollandsch Acid Feest het bordje met de wissel omhooghield. Xtc eruit, coke erin. Een aanvallende middenvelder eruit voor een diepe spits.’ Kluun schrijft erg vulgair. Als het over seks e.d. gaat wordt het letterlijk en erg grof beschreven. Een voorbeeld uit het boek: ‘Even overweeg ik haar gesnurk te stoppen door mijn ochtenderectie in haar halfgeopende mond te proppen, maar mijn bonkende hoofd protesteert. Dolly ligt nog steeds met haar benen wijd. Dat ziet er wél smakelijk uit. Schaamhaar is duidelijk uit tegenwoordig.’ De kaft van het boek vind ik ook opvallend. Er staat een boemerang op. Je denkt meteen dat deze kaft op Australië slaat, omdat daar de boemerang vandaan komt. Maar als je er beter over nadenkt, kom je erachter dat het ook te maken heeft met de manier waarop Stijn omgaat met het verlies van zijn vrouw. Eerst stopt hij het weg, maar de klap komt later bij hem aan.
Vragen die in me omkwamen toen ik het boek las: Blijft Stijn hangen in het uitgaan, drugs en vele seksuele contacten? Nee, dat doet hij niet. Tijdens de vakantie in Ibiza komt hij erachter dat hij fout bezig is en besluit met Luna naar Australië te vertrekken. Daar beseft hij uiteindelijk dat hij anders wil gaan leven. Wordt de reis afgeblazen als Luna gebeten wordt door de aap en haar vinger gehecht moet worden? Nee, Luna’s vinger geneest gelukkig goed. Na de hechtingen en een paar prikjes tegen hondsdolheid gaat het weer helemaal goed met haar en kunnen ze er weer voor honderd procent tegenaan. Gaat hij in op het aanbod om seks te hebben met de gescheiden Australische vrouw van Nederlandse afkomst? Nee, als Stijn en de vrouw in de slaapkamer staan en Stijn zich net niet meer kon bedwingen om haar te zoenen, roept Luna om te kijken waar haar papa is. Stijn is meteen weer down to earth en in 10 minuten zijn ze weg. Komt het nog goed tussen Stijn en Roos? Ja, in Australië beseft Stijn dat hij toch echt van Roos houdt en besluit haar naar Australië te laten overkomen. Vragen die na het boek gelezen te hebben in me opkwamen: Wat vindt Luna ervan dat Roos nu de positie van haar moeder inneemt? Hoe reageren de vrienden van Stijn op de vaste relatie met Roos? Komt het nog goed met Frenk en Stijn? Evaluatie: Ik vond het een erg mooi boek. Het is fijn geschreven waardoor je het heel gemakkelijk uit leest. Het blijft constant boeien. Je kunt het boek niet zomaar wegleggen, want je wilt weten hoe het afloopt. Het is mooi om te zien dat Stijn en Luna een steeds betere band krijgen en erg emotioneel hoe Luna om haar moeder roept als ze niet langer meer in de speeltuin mag spelen van haar vader. Het is wel een beetje voorspelbaar dat Stijn zich eerst verliest in uitgaan, seks en drugs, maar daar later toch weer uit weet te komen. Maar in zijn geheel is het een mooi en confronterend boek dat ik iedereen zou aanraden om te lezen. Visie: Hoe gaat een man om met het verlies van zijn vrouw aan kanker. Verwerkingsopdracht
De recensie: Kluuns volgende kankerjaren – door MAARTEN MOLL
Schrijver Kluun debuteerde drie jaar geleden met de roman Komt een vrouw bij de dokter. Het boek werd in deze krant volledig de vernieling in geschreven. Er zijn inmiddels 150.000 exemplaren van verkocht. Nu ligt zijn nieuwe boek in de winkels, De weduwnaar. Het vervolg op zijn debuut. Arie Storm schreef in deze krant een vernietigend stuk over Kluuns debuut, Komt een vrouw bij de dokter. Uit de verkoopcijfers (150.000 stuks!) kunnen verkeerde conclusies worden getrokken. Bijvoorbeeld dat de recensent ongelijk had. Of dat Kluun een goed boek schreef. De conclusie die wel is gewettigd, is dat een slechte recensie in dit geval dus helemaal niets uitmaakte. Kluun - Raymond van de Klundert - liet zich niet uit het veld slaan, en zie, nu ligt zijn tweede roman in de winkels. De weduwnaar heet de roman, het vervolg op Komt een vrouw bij de dokter. Korte samenvatting van het voorafgaande: In Komt een vrouw bij de dokter krijgt de vrouw van Stijn, Carmen, borstkanker. Stijn raakt van de leg en gaat vreemd. Stijn bezorgt zijn vrouw toch twee laatste, fantastische maanden en dan sterft Carmen. In De weduwnaar, dat speelt in het jaar na de dood van Carmen, komt Stijn in eerste instantie niet aan rouwen toe. Hij gaat feesten. O, ja, er is ook nog Luna, het driejarige dochtertje van Carmen en Stijn. Op een gegeven moment is Stijn het oppervlakkige feestleven zat en vertrekt hij met Luna voor een rondreis naar Australië. Daar kan hij eindelijk rouwen, en vindt hij de sleutel naar de toekomst. Goed. Komt een vrouw bij de dokter en De weduwnaar zijn grotendeels autobiografische boeken. Dat moet u weten, want dat verklaart voor een groot deel het succes van zijn debuut. We lezen graag over persoonlijke ontboezemingen, en nog liever lezen we over het leed van anderen. Voor de beoordeling van de boeken maakt dit gelukkig niets uit. Al staat op de cover van De weduwnaar nergens het woord roman, dat de personages anders heten dan in de werkelijkheid, heeft Kluun niet voor niets gedaan. Nu, De weduwnaar is in bepaalde opzichten geen slecht boek. Kluun heeft me een paar keer aan het lachen gemaakt. (Een werkelijk enorm pluspunt voor een schrijver.) Kluun kan een verhaal vertellen dat leest als een sneltrein. (Dat ik hier een cliché gebruik, soit.) Kluun heeft me een keer ontroerd. Dat is een kwaliteit, ik kan niets anders zeggen. (De recensent heeft kinderen in de leeftijd van Luna. Juist de herkenbaarheid maakt week, meneer.) Maar De weduwnaar is in bepaalde opzichten ook geen goed boek. De plot is enorm voorspelbaar. Eerst je verliezen in feesten (lees: drank, drugs, vrouwen) en dan tot inkeer komen. Tsja... En de omslagpunten in de roman zijn tenenkrommend. Op Ibiza, tijdens een feestweek waarin 'de pretsuiker' (cocaïne) met kilo's in neusgaten vliegt, wordt Stijn geconfronteerd met de vliegtuigen die zich in de WTC-torens boren. Hij wil onmiddellijk naar huis, naar zijn dochter, die hij voor die vakantie heeft uitbesteed. En hij laat een keer zijn kind in de tram zitten als hij, pratend in zijn mobiel, een afspraak maakt om te feesten. Hij denkt aan wat hij Carmen op haar sterfbed heeft beloofd: ''Ik zal goed voor je kind zorgen.'' Wat helemaal jammer is, is dat Kluun te vaak te plat is. Daar bedoel ik niet mee dat de roman diepgang ontbeert, maar plat in de zin van het oud-Hollandse woord vulgair. Dat maakt het verhaal er niet beter op. Misschien heeft Kluun de propagandawoorden 'direct' en 'nietsontziend', zoals het boek op het achterplat wordt gekarakteriseerd, verkeerd begrepen. Meestal zijn het 'stoere' uitspraken die met seks te maken hebben: 'Even overweeg ik haar gesnurk te stoppen door mijn ochtenderectie in haar halfgeopende mond te proppen (...)'; '(...) alleen maar om mijn pik straks in een gescheiden kakelkut te mogen steken?'; 'Dit stuk vlees (een hamburger, MM) had zelfs Natasja er niet in één keer in gekregen.' Niveau 'dat zei mijn vrouw ook vannacht' en 'komt een vrouwtje bij de dokter'. Jammer. En het woord neuken (maar een keer of zesduizend gebruikt) begint op den duur ook tegen te staan. Ik heb de indruk dat Kluun met De weduwnaar een tegenganger van Komt een vrouw bij de dokter heeft willen schrijven. De weduwnaar is een mannenboek. (Stoer en ook op de emotie gespeeld, dus voor de moderne man.) En er worden ook veel vergelijkingen en verwijzingen naar voetbal gemaakt die vrouwen niet zullen begrijpen. Kluun is nu uitgeschreven over , zoals hij het herhaaldelijk noemt, 'de kankerjaren'. Er zullen mensen zijn die dat spijtig vinden. © Het Parool, 11-05-2006 Mijn reactie op de bovenstaande recensie: Ik ben het in een aantal opzichten eens met de recensie, maar in een aantal opzichten ook niet. Ten eerste is het inderdaad in sommige opzichten een grappig boek. Sommige situaties waarin Stijn verzeild raakt zijn absoluut absurd. Als hij een weekend weg is met Frenk (zakenpartner) en Maud (collega en een vriendin) en dan betrapt wordt terwijl hij met Maud seks heeft nadat ze coke hebben gesnoven. Ook sommige opmerkingen van Luna zijn erg grappig. Als ze in kerk zijn en Luna een schilderij met engelen ziet, vraagt ze: ‘Wie zijn die dikke kinderen met die vleugels?’ Hij heeft ook gelijk als het gaat over dat het boek in een sneltrein leest. Als je eenmaal aan het lezen bent, kun je helemaal de tijd vergeten. Voor je het weet heb je het boek uit, want het is erg moeilijk om het boek weg te leggen, omdat het constant blijft boeien. Ontroerend is het boek zeker. Een voorbeeld hiervan is als Luna en Stijn in de speeltuin zijn. Er ontstaat een conflict. Luna wil blijven spelen en Stijn wil zijn mail gaan checken. Luna luistert niet en Stijn geeft haar een corrigerende tik. Haar reactie: ‘Ik wil naar Mamaa toe!’ Dan besef je hoe erg het is om een ouder te verliezen. Het is een gemis in heel je verdere leven. Het plot vind ik gedeeltelijk voorspelbaar. Je had inderdaad kunnen weten dat Stijn uit die fase van uitgaan, seks en drugs zou komen, omdat het boek anders veel te eentonig zou zijn. Maar ik had niet verwacht dat het nog goed zou komen tussen Roos en Stijn. Ik had gedacht dat hij in Australië iemand zou ontmoeten. Dus in dat opzicht is het naar mijn mening niet voorspelbaar. Dat Kluun plat en vulgair schrijft ben ik het absoluut mee eens. Ik vind dat het soms inderdaad te ver gaat. Maar deze schrijfstijl is wel typisch Kluun. Het hoort nou eenmaal bij Kluun en daar zal heel Nederland het mee moeten doen. Het is ook niet zo dat het constant plat is. Dus je kan er in principe wel doorheen lezen, als dit je niet aanstaat. Waarom de recensist het een mannenboek noemt kan ik me niet zo goed voorstellen. Ik vind het niet uitsluitend een mannenboek. De vertederende stukken met Luna zijn ook zeer herkenbaar voor vrouwen. Verder is het ook interessant voor een vrouw om te lezen hoe een man omgaat met het verliezen van zijn vrouw in de bloei van hun leven. Bovendien zijn er volgens mij meer vrouwen die het boek hebben gelezen dan mannen. Dat vrouwen niets van de voetbalverwijzingen snappen is ook grote onzin. Er zijn namelijk ook vrouwen die zich wel in voetbal interesseren en er veel vanaf weten. Dus is het onterecht dat de recensist alle vrouwen op een hoop gooit en zo ontzettend zwart wit kijkt. Eindoordeel: Mijn mening en die van de recensist verschillen in een aantal punten. Bij het punt dat hij het een voorspelbaar boek vindt en ik het een gedeeltelijk voorspelbaar boek vind, is het een kwestie van hoe ervaren je bent in het lezen van literaire boeken. Hij heeft waarschijnlijk meer vergelijkingsmateriaal dan ik. Bij het punt dat hij het een mannenboek vindt, is het een duidelijk een meningsverschil. Het is maar net hoe je het bekijkt. Als laatste het punt dat hij denkt dat vrouwen niets van voetbal afweten. Dat is gewoon een vooroordeel. De volgende keer moet hij beter onderzoek doen, voordat hij zulke uitspraken doet.