‘Ja,’ zeg ik met een snik.

Hij richt zich iets op en kijkt me lange tijd aan.

‘Dus je weet wie het wel gedaan heeft?’

‘Ja.’

Hij glimlacht en maakt zich van me los. […] ‘Het blijft een wonder, de werking van het geheugen,’ zegt Olaf. ‘Ik dacht wel dat ik je een handje kon helpen.’

Personages

Hoofdpersoon

-         Sabine kroeze

Sabine Kroeze is een alleen staande vrouw van 24 jaar die net terug keert naar haar werk na een zware depressie. Ze heeft veel problemen met zichzelf. Ze heeft namelijk het gevoel dat ze iets mist. Verder gaat het op haar werk ook niet zo lekker. Ze kan het namelijk niet goed vinden met één van haar andere collega’s die de baas over haar speelt, en haar alle vervelende klusjes laat doen.

Ze komt op een gegeven moment in aanraking met Olaf. Olaf werkt in het zelfde gebouw maar dan op de ICT-afdeling. In het begin is Olaf heel leuk en aardig tegen haar en worden ze verliefd maar wordt Olaf soms wat agressief. Sabine heeft in het verleden geen leuke schooltijd gehad en daar heeft ze nog steeds last van. Daarom zet een brief die ze krijgt over een reünie haar leven weer een beetje op zijn kop.

Bijpersonen

-         Olaf

Olaf is ongeveer even oud als Sabine. Hij is een lange blonde man die in het zelfde gebouw als Sabine werkt, op de ICT-afdeling. Sabine en hij krijgen tijdelijk samen een relatie maar dat stopt zodra Sabine Olaf verdenkt van moord.

Olaf kan soms agressie aanvallen krijgen maar is verder een heel lieve jongen die met je mee denkt.

-         Jeanine

Jeanine is één van de beste en ook de enige vriendin van Sabine. Vroeger werkte Sabine en zij samen bij een bank maar omdat Jeanine het er niet naar haar zin had nam ze een andere baan. Jeanine steunt Sabine overal in. Zij vindt ook dat Sabine er achter moet komen wat er vroeger allemaal gebeurd is.

-         Renée

Renée is een collega van Sabine. Sabine en zij kunnen niet goed met elkaar over weg. Renée geeft haar de vervelende klusjes en Sabine doet weer andere dingen terug. Renée doet alsof ze een hogere functie heeft maar dat is eigenlijk niet zo, dat doet ze alleen om Sabine te kleineren. Renée wordt dus in het boek gezien als een arrogant vervelend mens.

Tijd

Helemaal aan het begin van het boek is er een kleine bladzijde cursieve tekst, die apart staat van wat daarna volgt. Een proloog. In dit geval is die proloog een flashback. Er wordt namelijk een gedeelte van een gebeurtenis beschreven uit het verleden. Die gebeurtenis is de moord op Isabel, een jeugdvriendin van Sabine. Het gedeelte in de proloog vertelt over Isabel, die op weg is naar haar afspraak in de Donkere Duinen.

Na de proloog volgt het ‘gewone’ verhaal. Dit wordt voornamelijk in chronologische volgorde verteld, hoewel er soms stukken zijn waar Sabine weer graaft in haar verleden en waarin je dus een gebeurtenis van vroeger te lezen krijgt (een flashback). Veel van die flashbacks worden beschreven uit het oogpunt van hoe ze vroeger was, maar zonder naam. Gewoon als ‘het meisje’. Een citaat uit het boek waarin dit duidelijk wordt (blz. 182):

‘Alsof ik buiten mijn lichaam treed, kijk ik naar mezelf; gemeden en geïsoleerd. […] Ik heb het meisje van toen opgezocht en gevonden. In de straten van Den Helder en op het schoolplein. En nu zie ik haar zitten in de kleedruimte van de gymzaal.’

De schrijver maakt af en toe gebruik van tijdsprongen en het verschilt per hoofdstuk wat de verteltijd is. In sommige hoofdstukken (bijvoorbeeld hoofdstuk 28, van blz. 212-218) wordt maar één enkele dag beschreven, in andere hoofdstukken (bijvoorbeeld hoofdstuk 29, van blz. 219-224) gaat er een hele week voorbij. 

Perspectief

In de proloog is het verhaal geschreven vanuit de derde persoon.

- ‘Ze staat er helemaal alleen. Er passeren geen auto’s en bussen. Ze kijkt van links naar rechts, ongeduldig om de zinloosheid van het wachten.’ (blz. 5)

In de rest van het verhaal, inclusief de epiloog, is er geschreven vanuit de ik-vorm.

- ‘Ik ben nu drieëntwintig en heb nog nooit een relatie gehad, op mijn romance met Bart na. Tijdens mijn studie zag ik genoeg leuke jongens rondlopen, en ze zagen mij ook, maar op de een of andere manier wilde het maar niet lukken om een avondje over te laten gaan in een relatie.’ (blz. 85)

- ‘Alweer? Ik héb al gegeven!’

Ik trek mijn wenkbrauwen op.

Hij kijkt naar mijn lege handen en zegt: ‘O. Ik dacht dat u kwam collecteren voor het Astmafonds.’

‘Nee hoor,’ zeg ik met mijn vriendelijkste glimlach.’ (blz. 150)

- ‘ Ik keek besluiteloos om me heen, had geen flauw idee wat ze bedoelde. Ik stond daar maar, met mijn armen langs mijn lichaam.’(blz. 333)

Ruimte

Het boek speelt zich op veel verschillende plekken voor. Allemaal in de buurt van Den Helder. Het verhaal speelt zich af in: Sabines kamer, de donkere duinen, haar oude school, op haar werk, plekken waar Isabel vermoord zou kunnen zijn. Al deze plaatsen worden heel goed beschreven, met veel details. De ruimte die tussen het begin en het einde van het boek zit is ongeveer een jaar

Stijl

Over het algemeen schrijft Simone van der Vlugt in ABN (Algemeen Beschaafd Nederlands), maar soms staan er in sms’jes en gesprekken scheldwoorden of buitenlandse taal. Voorbeelden hiervan:

-         ‘Shop till you drop, zeggen de Engelsen.’ (blz. 70)

-          ‘That’s it.’(blz. 82)

-          ‘That’s it.’(blz. 82)

Simone gebruikt ook voornamelijk korte zinnen, zonder al te veel bijvoeglijke naamwoorden en uitgebreide beschrijvingen. Dat is aan de ene kant prettig, omdat het makkelijk leest. Aan de andere kant is het jammer, omdat je daardoor minder details te weten komt en je je soms ook minder goed kunt verplaatsen in Sabine.

Hier twee citaten:

-         ‘Dat zal wel.’ (blz. 309)

-         ‘Ik knik.’ (blz. 308)

-         ‘Ik heb er geen zin in.’(blz. 158)

Ook gebruikt Simone meerdere keren personificaties. Zoals:

-          ‘De zee heeft de kleur van lood en neemt dreigend en schuimend steeds meer strand om bezit.’  (blz. 7)

-         ‘De knipselmap over verdwijningszaken. Kan die naar boven komen?’ (blz. 156)

-         ‘Uiteindelijke laten onze monden elkaar los.’ (blz. 259)

In het boek wordt ook een litotes gebruikt. Bijvoorbeeld in deze zinnen:

-         ‘Volgens mij zijn die strandtenten ook nog wel open.’(blz. 258)

-          ‘Voor een wandeling ligt die net te ver, maar met de auto zijn we er zo.’(blz 258)

Simone gebruikt ook vergelijkingen als stijl:

-         ‘Zonder koffie is hij zo prikkelbaar als een ouwe hond.’(blz. 97).

Genre

Het genre van het boek is een literaire thriller. Dat wil zeggen dat er spanning in het verhaal zit en het verhaal in een nette stijl is beschreven. 

Eindoordeel

Ik vind De Reünie een heel mooi en vooral verrassend boek. De meeste boeken die over misdaad gaan zijn erg voorspelbaar, maar dit boek was alles behalve voorspelbaar. Op het einde wist ik pas wie de echte dader is en dat is ook echt iemand van wie ik het niet verwacht had. Tijdens het boek ging ik heel erg nadenken over wie de dader zou kunnen zijn en wat er nou gebeurd is met Isabel, maar ik kwam er eigenlijk geen enkele keer uit. Toen ik het boek uit had, was ik heel verbaasd: Hoe kon deze persoon het nou gedaan hebben?

Ook vroeg ik me af waarom Isabel Sabine zo pestte, terwijl Sabine haar altijd hielp als ze een epileptische aanval kreeg. Het boek heeft nog een hele tijd door mijn hoofd gespookt nadat ik het uit had. Want ik bleef maar vragen hebben, het einde is heel open, er kon nog van alles gebeuren.

Ik vind dat Simone van der Vlugt heel goed schrijft, omdat alles wat in het boek gebeurde, uiteindelijk toch te maken had met de verdwijning van Isabel, er gebeurde niet ‘zomaar’ iets zonder dat het ergens mee te maken had.

Ik raad dit boek aan mensen aan die van spannende, onvoorspelbare boeken houden. Ook is dit boek niet erg moeilijk geschreven, het is makkelijk te lezen en dat vind ik wel prettig. Want de meeste boeken die voor volwassenen zijn geschreven kan ik niet volgen en begrijp ik gewoon niet, maar dit boek wel.