Dead poets society door N.H. Kleinbaum

Motivatie Toen ik in de schoolmediatheek dit boek zag staan heb ik het meteen gekozen. Niet in de eerste plaats omdat het een klein en niet te dik boek is, maar omdat ik een paar jaar terug de film had gezien waar het boek op gebaseerd is. Van de film zelf kon ik me niet veel meer herinneren, maar ik weet nog wel dat de film destijds een diepe indruk op me maakte. En als ik dan toch een boek voor engels moet lezen, waarom dan niet meteen een mooi boek. Titel “Dead Poets Society” is de naam van de groep waar de hele film om draait. Letterlijk vertaald: Genootschap der Dode Dichters. “Dead Poets” geeft aan dat er poëzie voorgedragen wordt van dichters uit het verleden, al is het niet verplicht dat de dichter overleden is, Dead betekend meer dat de “Dead Poets Society” voor het leven is. De titel is, hoewel voor de hand liggend, naar mijn idee erg goed gekozen. Het heeft iets mysterieus, bijna spookachtigs.
Schrijver/Editie Schrijver: N.H. Kleinbaum. Gebaseerd op de film geschreven door Tom Schulman. Uitgeverij: Bantam Books
Jaar: 1989
Eerste druk: 1989
Aantal pagina’s: 166 Korte Samenvatting Het boek gaat over een groep van 7 jongens op een kostschool in de Verenigde Staten en hun nieuwe leraar Engels. Het verhaal begint met het begin van het schooljaar. Al snel blijkt dat professor Keating, de nieuwe leraar Engels niet zomaar een doorsnee leraar is. Zijn lesmethode wijkt erg af van de gebruikelijke lesmethode, maar daardoor weet hij wel de klas de interesseren. Hij leert de jongens dat ze hun leven niet moeten laten leiden door anderen, maar voor zichzelf moeten denken, daar gaat poëzie over. De leerlingen raken hierdoor erg enthousiast, al is het schoolhoofd het niet eens met de lesmethode van de professor. Een groep van 7 leerlingen, zoeken de professor op in een oud jaarboek en daar staat dat hij als leerling deel uitmaakte van de “Dead Poets Society”. Nieuwsgierig naar wat dat is besluiten ze het Keating te vragen. Deze vertelt hen dat het iets van zijn schooltijd was, een groep leerlingen die bij elkaar kwam in een grot om elkaar poëzie voor te dragen, meisjes het hof te maken en het belangrijkste, niet te vergeten dat je het leven volledig moet leven, al het merg uit het leven zuigen. De jongens besluiten om de Dead Poets Society nieuw leven in te blazen en ze gaan naar de grot die Keating hen beschreef. Vervolgens komen ze hier regelmatig bijeen om poëzie voor te dragen, een beetje te praten en te hangen. Alle jongens hebben ook hun eigen problemen. Zo is Knox wanhopig verliefd, Todd durft bijna niet in het openbaar iets te zeggen en Neil heeft problemen met zijn vader, die een heel andere toekomst voor hem in gedachten heeft dan hijzelf. Neil wil graag acteren, maar zijn vader wil dat hij dokter wordt en verbied hem nog langer iets met toneel te maken te hebben. Neil gaat in het geheim toch door met het stuk waarin hij een hoofdrol heeft. Tijdens de uitvoering schittert hij in zijn rol, en blijkt hij een geweldig acteur, maar zijn vader die achter in de zaal zit neemt hem na de voorstelling meteen naar huis en verteld Neil dat hij hem naar een militaire school zal sturen. Neil ziet de toekomst die hij zelf zo graag wilde instorten en ziet het niet meer zitten. Diezelfde nacht, nog in het kostuum van het toneelstuk maakt hij een einde aan zijn leven. Op de school is iedereen kapot van het nieuws van Neil’s zelfmoord. Cameron, een van de leden van de Dead Poets Society wil zijn eigen hachje reden, gaat naar het Schoolhoofd en verteld hem over de Dead Poets Society en dat het volgens hem de schuld van Keating is dat Neil zelfmoord heeft gepleegd. De leden van de Dead Poets Society moeten allemaal een verklaring tekenen in heb bijzijn van het schoolhoofd en hun ouders dat professor Keating schuld heeft aan het opruien van leerlingen en aan de dood van Neil. Leerlingen die dit weigeren te tekenen worden van school gestuurd of krijgen zware straf. Slechts 2 van de 6 leerlingen weigeren te teken, de rest breekt onder het gewicht van het schoolhoofd en hun ouders. Als Keating moet stoppen met lesgeven en zijn spullen gaat pakken moet hij nog eenmaal door de klas lopen waarvan hij zoveel houd, terwijl het schoolhoofd daar les aan het geven is. Als een laatste hommage aan hun leraar gaan de leerlingen een voor een op hun tafel staan, tot grote vreugde van Keating en de woede van het schoolhoofd. Thema’s Individualisme
Vrij denken
Jeugd
Zelfmoord
Carpe Diem Karakterbeschrijving van de hoofdpersonen: Het boek handelt rond verschillende hoofdpersonen, namelijk de 7 leden van de Dead Poets society en hun leraar engels, professor Keating. Naast het gemeenschappelijke verhaal beleven ze allemaal nog hun eigen verhaal dat hierop aansluit. Todd Anderson
Een verlegen en in zichzelf gekeerde jongen die in een later jaar instroomt op Welton Academy, dit is pas zijn eerste jaar. Hij wordt zijn hele leven al overschaduwd door zijn broer, die ook op deze school zat en een waar genie bleek te zijn. Zijn ouders zijn zo bezig met zijn broer dat ze Todd zo goed als helemaal verwaarlozen. Op Welton, en vooral tijdens de lessen van Keating en tijdens de bijeenkomsten van de Dead Poets groeit Todd uit tot een erg sociale en mentaal sterke jongeman, die het uiteindelijk zelfs aandurft om zijn eigen poëzie voor te dragen en zijn ouders tegen te spreken in het bijzijn van het schoolhoofd. Neil Perry
De meest spontane en betrokkene jongen van de groep. Hij roept de eerste bijeenkomst van de Dead Poets samen. Ook is hij het meest van allemaal onder de indruk van de lessen van Keating en ziet hierin dat hij zijn leven moet veranderen. Hij wordt namelijk streng in de gaten gehouden door zijn vader, die hoge eisen aan hem stelt. Zijn vader wil dat hij later dokter wordt, maar Neil wil veel liever acteren. Zijn vader begrijpt hem niet en wil niet naar hem luisteren. Als Neil stiekem, tegen de wil van zijn vader, toch meedoet aan een toneelstuk, komt zijn vader erachter en besluit hem naar een militaire school te sturen. Neil ziet zijn leven een compleet andere kant opgestuurd worden als hij zelf wil, en dit bots zo met zijn overtuiging van de ware betekenis van het leven, dat hij aan het eind van het boek besluit een einde aan zijn eigen leven te maken. Charlie Dalton veranderd zijn naam later in Nuwanda

Charlie is de player, de casanova van de groep, zijn ouders zijn erg rijk en laten hem heel vrij in wat hij doet. Hoewel het initiatief voor de Dead Poets Society van Neil kwam, stelt hij zich op als de leider van de groep, al wordt hem dat niet altijd in dank afgenomen. Hij is degene die als eerste meisjes meeneemt naar de bijeenkomsten en de rest laat zien wat voor effect poëzie kan hebben op meisjes. Knox Overstreet
Knox heeft zo ongeveer een complete verhaallijn voor zichzelf in het boek. Hij wordt tijdens een diner bij vrienden van zijn ouders verliefd op een meisje, Chris. Het probleem is echter dat zijn de vriendin is van de zoon des huizes, en dat die jongen in het rugby teem zit, met de bijbehorende spierbundels. Zijn wanhopige liefde vormt de grote drijfveer achter de poëzie die hij schrijft en zijn passie voor de Dead Poets Society. Uiteindelijk weet hij Chris te versieren door haar een gedicht voor te dragen en haar mee te nemen naar het theater, iets wat haar stoere vriendje nooit zou doen en waar hij waarschijnlijk niet eens genoeg hersencellen voor zou hebben. Steven Meeks (meestal gewoon Meeks genoemd) De stuud van de groep. Hij is een goede vriend van iedereen in de groep, al wordt hij nog willen ze hem nog wel eens plagen. Meeks zorgt voor de wetenschappelijke uitleg waar dat nodig is, maar heeft verder geen erg grote taak. Hij maakt deel uit van de groep en leest zo nu en dan ook wat poëzie voor, maar is verder niet erg opvallend. Pitts (geen volledige naam bekend) De meest transparante en onopvallende jongen van de groep. Hij heeft veel humor, en zorgt dan ook vaak voor een grappige noot in het verhaal, maar verder valt er over hem niet veel te vertellen. Richard Cameron (wordt meestal Cameron genoemd) In ieder geval mijn minst favoriete karakter. Hij is min of meer de Judas van het gezelschap. Deze meeloper is een van de eersten die roept dat hij mee wil doen met de Dead Poets Society, maar zodra er ook maar het kleinste gevaar is dat de jongens ergens straf voor zullen krijgen rent hij er vandoor. Als aan het einde de school op zoek gaat naar een verklaring voor de zelfmoord en een zondebok, aangezien de school geen blaam mag treffen, is hij de eerste die er vandoor rent naar het schoolhoofd om deze op de hoogte te stellen van de bijeenkomsten van de Dead Poets, bang als hij is dat hij gestraft zal worden als de school er zelf achter komt dat hij deel uitmaakte van de groep. Professor Keating (Oh, Captain! My Captain!) Zelf een oud leerling van Welton en een verlichte leraar die de leerlingen in zijn lessen in Engels en poëzie vooral duidelijk wil maken dat ze hun leven niet moeten laten controleren door anderen maar voor zichzelf moeten denken. Om zijn punt te illustreren wijkt hij af van schoolboeken, maar gebruikt hij onorthodoxe methoden, zoals bijvoorbeeld het scheuren van bladzijden uit een lesboek, op het bureau gaan staan om je oogpunt te veranderen en een les verplicht uit de maat lopen. Deze methode slaat enorm aan bij de leerlingen. De groep raakt geïnteresseerd in de professor, en in een oud jaarboek staat dat de professor als leerling deel uitmaakte van de “Dead Poets Society”. Nieuwsgierig naar wat dit is vragen ze het de professor en nog dezelfde avond houden ze hun eerste bijeenkomst. Keating ligt niet goed bij het schoolhoofd door zijn ongewone manier van lesgeven, en als Neil zelfmoord pleegt wordt er meteen met een beschuldigende vinger naar hem gewezen. Hij moet zijn koffers pakken en stoppen met lesgeven, aangezien volgens het schoolhoofd vrij denken levensgevaarlijk is voor 17jarigen. Perspectief / Tijdsbeeld Het boek speelt zich af in het laatste half jaar van1959. Het is goed te merken dat het verhaal zich zo’n 50 jaar geleden afspeelt, gezien het ouderwetse schoolsysteem, de invloed van ouders op hun kinderen en de normen en waarden die wij tegenwoordig ouderwets zouden vinden. Het schoolhoofd heeft in mijn ogen veel te veel macht en gerechtigheid is af en toe ver te zoeken. Het boek is geschreven vanuit een alwetend perspectief. Er is niet een hoofpersoon, de schrijver kijkt mee over de schouders van steeds verschillende personages of de hele groep. Eigen mening over het boek Het is zeldzaam dat ik zo geroerd ben door een boek, aangezien er verder geen muziek of beelden bij zitten die het effect versterken. Ik heb na het lezen van het boek de film nog een keer gezien, en naar mijn mening is het boek nog mooier dan de film, hoewel de film ook erg goed is. Het boek bevat soms wat moeilijk engels, maar ik heb tijdens het lezen geen woord hoeven op te zoeken, en als je eenmaal aan het lezen bent gaat het helemaal vanzelf en wordt je gewoon meegesleurd in het verhaal. Ik raad dit boek aan aan iedereen die redelijk goed uit de voeten kan met engels en graag een mooi boek wil lezen.