A judgement in stone door Ruth Rendell

Eunice Parchman
Eunice Parchman is een grote forse vrouw, met een ijzige blik. “Eindelijk lachte Eunice. Haar ogen bleven koud, onbewogen, maar haar mond bewoog. Iets wat zelden voor kwam.”(p. 17)
Ze is een vrouw die bij de dag leeft en niet ver vooruit kijkt. Het verleden doet haar zelf nog minder. Ze is koud en je zou denken dat ze geen gevoel heeft, toen haar vader ziek was en hij niet stopte met het fluiten van een deuntje, had Eunice een kussen gepakt en het zolang op zijn gezicht geduwd dat hij stopte met tegenstribbelen. Toen een nieuw familielid (van de broer van George) werd geboren, keek ze ernaar, en liep weg. Ze zei niks, ze deed niks, ze ging weer schoonmaken. Daar was ze voor gekomen.
“Ze was het vreemdste individu dat ze ooit zouden leren kennen. Als ze hadden geweten wat haar verleden inhield, dan zouden ze voor haar zijn weggevlucht, of zouden ze voor haar hun deuren vergrendeld hebben als voor de pest.” (p.35)
Dat waren de gedachte die rond gingen in het dorp, ze ontweken Eunice omdat ze er altijd bij liep alsof ze bezeten was door een boze geest, dat straalde ze uit. Dit was niet zo, van binnen was ze leeg. Niet extreem aardig, niet kwaadaardig maar ook niet normaal, ze was anders. Afstotelijk anders.
“Geen moment kwam het bij haar op naar de kleurentelevisie te kijken in de woonkamer. Een typische trek in het karakter van Eunice, ze schrok niet terug voor moord of chantage, maar iets stelen of lenen zonder het te vragen had ze nooit gedaan.”(P.136) Ze was een mens met degelijke normen en waarden.
Ze veranderd niet, ”Ze is opgevoed op een manier en zal ook altijd zo blijven.”(p.15)

Joan Smith
Joan was ook anders, ze was ooit prostituee geweest, maar was daarmee gestopt nadat ze bij de Epiphania was opgenomen, een streng gelovige groep. Maar het deed Joan geen goed, ze werd er gek van. “O, we hebben hem gekastijd op zijn hoge plaats, in het bed van zijn ontucht hebben we hem getroffen. Ik ben het instrument van ’s Heren wrake. Ik ben het zwaard in zijn hand en de speer in zijn rechter hand.” (p.201)
Joan dacht dat ze alles mocht doen, want zij was de wraak van de Heer. Dit soort kreten riep ze om het uur, soms werd ze daarna weer rustig, maar meestal niet.
Joan was druk en een spin om te zien. Mager van hier tot en met, armpjes als lucifers. Haar benen waren niet veel dikker. Ze had haar wat leek op een vogelnest van gouden takjes. “Die krankzinnige heks met dat gouden vogelnest op haar kop.” (p.121)
Dat was hoe ze beschreven werd in het dorp, wat ook de beste uiterlijke beschrijving is.

De Coverdale’s
De coverdale’s zijn de gene die vermoordt worden. De familie bestaat uit, Jacqueline en George met de kinderen: Giles en Melinda.
Jacqueline is getrouwd met George, een aantrekkelijke man. “George Coverdale was een bijzonder knappe man met klassieke gelaatstrekken en nog even slank als in 1939, toen hij roeide voor de universiteit.”(p. 13) Hij is netjes en zeker niet dom. Als hij iets graag wil of niet helemaal vertrouwd, dan zal er alles op alles zetten om er het fijne van te weten of het te laten gebeuren.
Melinda is een jonge vrouw van twintig met lang, donker blond haar en donkere ogen. Ze trekt zich niet veel van andere aan, ze kleed zich zoals zei dat wil en doet zo als zij wil. Ze heeft een zeer uitgesproken eigen willetje. Ze is druk en probeert vrienden te worden met Eunice, ze heeft medelijden met dat “Onsociale, eenzame wezen” (p. 127) maar slaagt daar niet in. In tegenstelling juist, zij ontdekt het geheim en heeft daarmee haar doodvonnis getekend. Giles is een nerd tot en met, hij leest, hij eet (terwijl hij leest) hij gaat naar school, waar hij leest, en zelfs tijdens het avondeten heeft hij een blad of boek bij zich. Hij besteedt dan ook helemaal geen aandacht aan zijn uiterlijk of sociale contacten. Hij heeft een puistenkop en geen vrienden. Verder wordt hij niet echt genoemd in het verhaal.

Verloop van de moordzaak

De moorden op de Coverdale’s werden gepleegd terwijl ze naar een opera op televisie keken, deze uitzending werd opgenomen door Melinda op een bandrecorder. Tijdens de uitzending werden er ook aantekeningen gemaakt door Jacqueline.
Eunice had alle sporen gewist en de televisie van de salon naar de woonkamer verplaatst. Ook Joan was slim geweest, ze had de bandrecorder achterin de auto gelegd. Maar na haar ongeluk op de terug weg werd deze door haar man verkocht aan een journalist.

• Moordzaak gemeld door Eunice via telefooncel (telefoon draden waren doorgesneden)
• Sporen onderzoek, geen resultaten (Uitgeveegd door Eunice)
• Melding in dagbladen en op televisie
• Verhoor van rechercheur Vetch met Eunice.
• Eunice bleek onschuldig
• Buurtonderzoek, zijn er verdachte dingen gezien?
• Medische deskundige stellen tijd van over lijden vast (tussen half acht en tien)
• Verhoor van klanten in de bar, Blue Boar
• Twee verdachte zijn ‘ontdekt’ door die verhoren
• Compositie tekeningen in de kranten en op televisie
• Auto kenmerken van de verdachte bekend en verspreid
• Veel reacties, geen goede
• Een goede, bruikbare tip
• De auto bleek verkocht te zijn
• Eigenaren zijn gevonden
• Zij worden verhoord maar hebben waterdicht alibi
• Geen aanwijzingen meer
• Vetch bekijkt de lectuurbak, ziet de aantekeningen van Jacqueline
• Vetch maakt daaruit op dat ze de opera gezien hebben(ondanks dat de televisie niet in de salon stond)
• Na een maand komt doorslaggevend bewijs binnen (Bandrecorder van Melissa met bewijs tegen Eunice)
• Eunice wordt gearresteerd en veroordeeld voor 4 moorden, ze moet 15 jaar zitten.

Spanningopbouwende trucs

Elk hoofdstuk heeft er wel een, een vooruitblik. Maar het boek is één grote terugblik. Het verhaal begint met: “Eunice Parchman vermoorde de Coverdale’s omdat ze niet kon lezen of schrijven.” (p.5) Vervolgens wordt de oorzaak hiervan beschreven.
Vaak kom je zinnen tegen als: “Hadden ze maar beter geweten” of “Als ze dit niet had gedaan, leefde ze over een maand nog”.
Het verhaal wordt zeer goed en gedetailleerd verteld, in twee honderd pagina’s wordt verteld hou Eunice ‘knapt’, hoe ze tot de moord werd gedreven, informatie wordt uitgesteld. Maar ook de sfeer die er hangt, is zeer gedetailleerd, je voelt als ware hoe de sfeer steeds onprettiger word, naarmate de Coverdale’s dichter bij het geheim komen. “Er is constant spanning, verrassing en soms dreiging te vinden”, (Samenvatting op de achterkant)
Verder weet jij wel alles. Jij weet dat de bandrecorder het heeft opgenomen, jij weet dat Jacqueline heeft geschreven, jij weet dat Eunice analfabeet is. Maar de hoofdpersonen in het boek weten dat niet. Als lezer ben je benieuwd wanneer en hoe ze erachter zullen komen, cliffhangers dus eigenlijk.
De stijl die Ruth gebruikt is een beetje oud bollig(het is ook 1977 geschreven) het is geen vlotte, moderne stijl; maar wat deftiger, iets beschaafder zeg maar.