A certain age door Rebecca Ray

Een zekere leeftijd door Rebbecca Ray, oorspronkelijke uitgave ‘A certain age, 1998, Penguin Books, London. Vertaling door Rudi Hermans, Uitgeverij Manteau / Standaard Uitgeverij, Antwerpen, 1e druk, 2000. 300 bladzijden.
Psychologisch roman

Rebbecca Ray was 17 toen ze dit boek schreef over een 13-jarig meisje. Haar vorige boek veroorzaakte een hype in Groot-Brittanie. Ook dit boek begon al een rage te worden.

Dit boek heb ik gekozen voor uitwerking in mijn leesverslag omdat ik het heb gekregen en een van de weinige boeken is van een engelse schrijver is die ik had gelezen. Toen ik het voor het eerst las, was het een behoorlijk deprimerend boek. Dit komt voornamelijk door het slechte verloop van het leven in het verhaal, en omdat ik er veel in herken. Het heeft bovendien een slecht einde. Het geeft ook een leeg gevoel omdat in het boek beschreven wordt hoe de wereld waar de hoofdpersoon in leeft zo ingewikkeld is.

Het hele verhaal speelt zich af tussen in een tijd die zeer dicht bij de onze licht, 1998 ongeveer, en is geheel geschreven vanuit de ik-perspectief. De hoofdpersoon leeft bij de oostkust in de buurt van York, Engeland, in een klein stadje. De hoofdpersoon is 13 jaar. Ze gaat elke dag met de bus heen en weer naar school. Ze woont in een huis op het platteland, dat haar vader 10 jaar geleden heeft gekocht. Intussen is er al veel werk aan verricht. Maar het huis blijft rommelig, mede doordat haar moeder alle kranten bewaard, en ze opstapelt bij de voordeur. Dit is een factor van de vele ruzies die haar ouders hebben. Ook heeft ze een broertje van 11.
Het begin van de eerste klas gaat het niet zo goed. Ze is onzeker en om erbij te proberen te horen, laat ze zich betasten. Ze is jaloers op Holly, die er ook altijd bijzit, op haar mooie lichaam. Ook hoeft zij zich niet te laten betasten om erbij te horen.
(eerste zin van het boek)“ Ik was ongeveer dertien toen ik me voor het eerst door jongens liet betasten. Ze waren met een hele groep, vier of vijf, en tijdens de middagpauze kwamen we allen bijeen; als de zon scheen rookten we een joint op het sportveld…”
Dan krijgt ze haar eerste vriendje Robin, die 15 is. Maar na een paar weken is het al uit. Er was geen liefde, alleen gerotzooi. Maar na een tijdje ontmoet ze Oliver, die veel ouder is. 31, Om precies te zijn.
Haar vader vindt de relatie niet echt kunnen en daarom liggen hij en Oliver elkaar totaal niet. Als de hoofdpersoon ontmaagd word, met veel pijn, maakt ze sneden in haar lichaam.
Als het kerst is, is de climax op haar toppunt. De vader krijgt te veel voor zijn kiezen door vele factoren. De man die zich altijd zo groot hield, moet huilen.
(Einde van het boek) “ ‘Het spijt me’, zei ik. Ik moest het uit mijn mond persen. Het deed pijn, zoals het pijn deed om geneukt te worden. Binnenin me. Ma’s schouders schokten, een enkele stille beving. Ik werd min eigen adem gewaar toen pa begon te huilen. Maar ik wenddemijn ogen niet af.”

Het hoofdprobleem in dit boek is het complexe opgroeiingsproces van een meisje in een gezin waarin relaties slecht verlopen.

Het hele boek is vanuit de ik-persoon geschreven dat zo heel persoonlijk wordt en realistisch.
“ -‘Raad eens’, zei ik.
–‘…’
–‘Ik heb hem uitgenodigd’, zei ik. Ik vond ma’s gezicht grappig hoe ze dat zo kon trekken, alsof ze probeerde te denken..”

Ook is het hele boek, op enkele flashbacks na, chronologisch geschreven wat een heel natuurlijk gevoel geeft, er zit bovendien geen indeling in, zoals hoofdstukken, alles is aan een stuk door geschreven.
Persoonlijke beoordeling
Dit was niet zozeer een spannend boek, omdat er veel beschrijven instaan, als gedachten en ruimtebeschrijvingen. Er wordt soms toch wel eens te diep op bepaalde dingen ingegaan en het deprimerend is. Wel vond ik het een zeer ontroerend boek omdat de schrijfster je helemaal laat inleven in de ‘ik’-persoon en ook een beetje voelt hoe hij dat zou moeten voelen als je dat zelf overkwam. Bovendien is alles wat er gebeurt heel realistisch, en dus leef je je ook meer in.

Af en toe zaten er, tot mijn teleurstelling, wel wat té diepgaande details in die al snel als saai konden worden ervaren. Er wordt ook, en dat is jammer, tijdens een spannend stuk, telkens onderbroken, om de gedachten van de ik-persoon weer te geven en een beschrijving van de omgeving te geven. Dat is af en toe behoorlijk irritant.

Wat ik wel goed vond was het einde. Het is een deels gesloten / deels open einde. Aan de ene kant is de vader er achter dat hij het allemaal niet kan trekken, wat een belangrijke gebeurtenis is in het boek, maar een oplossing voor de problemen en de afloop van de relatie is ook niet gegeven.

Een boek waarmee ik het goed kan vergelijken is ‘Turks Fruit’, door Jan Wolkers die zijn boek ook vanuit de ik-perspectief schrijft, je bekend en vertrouwt maakt met de hoofdpersoon. Ook wordt de hoofdpersoon ouder, dat ook terugkomt.

Het taalgebruik in dit boek was makkelijk te volgen, wart erg fijn was. Over het algemeen wil ik het boek wel zeker aanraden aan mensen die meer willen weten over de sociale verhoudingen tussen mensen die leven in Engeland en de leefgewoonten van jongeren.

Conclusie:

Een zekere leeftijd is een erg gewaardeerd boek in Groot-Brittannië, omdat het de werkelijkheid weergeeft vanuit de ogen gezien van iemand die zelf de crisissen onlangs heeft meegemaakt en niet vanuit de ogen van een 40-er of zo. Het gaat over een meisje van 13 die, om erbij te willen horen, zich laat betasten. Ook wordt beschreven hoe ze haar eerste twee vriendjes krijgt, waarvan een met wel 18 jaar verschil. Ze raakt pijnlijk ontmaagd en maakt sneden in haar lichaam.
Het boek beschrijft een gewoon leven, waarin het net als in het echt soms flink stroef kan gaan.
Het boek is geschreven vanuit de ik-perspectief en is aan een stuk geschreven, dus zonder hoofdstukken, noem maar op.