Ik help mijn buurjongetje met zijn spelling-opgaven als ik opeens een nostalgische oranje-blauwe vulpen zie liggen. Precies dezelfde als ik op de basisschool had. Ik zie ook het belabberde handschrift van mijn buurjongetje. Stiekem ook met een beetje nostalgie, omdat het mijne net zo belabberd was als toen ik op de basisschool zat.

Want man, mijn handschrift is echt om te huilen zo slecht geweest. Ik heb medelijden met docenten die het na hebben mogen kijken. Het was zelfs zo erg, dat meerdere docenten mij aanraadden om therapie te volgen voor mijn motoriek, in de hoop dat ook mijn handschrift hierdoor vooruit zou gaan. Maar dat was vergeefse hoop.

Drama

Na de basisschool ging ik naar de middelbare school (duh) en stapte ik - net als eigenlijk iedereen - over op de welbekende balpen. Toch bleef mijn handschrift lijken op een combinatie van hanenpoten en analfabetisme. Het werd zelfs erger, ik kreeg namelijk bij mijn eerste wiskundeproefwerk punt-aftrek omdat mijn docent m'n cijfers en letters niet van elkaar konden onderscheiden. Niet dat zijn handschrift wél leesbaar was, maar dat zei ik maar niet, uit angst om voor de vijfde keer een samenvatting over te moeten schrijven. Toch bleef ik redelijk laks en heb ik weinig moeite gedaan om mijn handschrift te verbeteren. 

Tot twee jaar geleden.

Liefde op het eerste gezicht

Ik kreeg feedback op een KCV-verslag in het allermooiste en prachtigste handschrift dat ik ooit had gezien. Krullerig, maar niet té. Leesbaar. Netjes, en bovenal niet meisjesachtig. Dát wilde ik ook. Ik complimenteerde m’n docent en hij zei "dat hij hier lang voor gewerkt had". Laat maar zitten dan, dacht ik. Zo veel moeite wilde ik er ook weer in een mooi handschrift niet steken.

Tot vorig jaar.

Ergens moet de liefde voor dit wonderbaarlijke schrift gebleven zijn. Ik heb hem vorig jaar namelijk gevraagd hoe hij toch die 'D' zo mooi kreeg en hij heeft tien kostbare minuten van zijn lestijd besteed om dit aan mij uitleggen. 

Dit was leuk, maar ook het einde van deze handschriftovername, dacht ik dan. 
Tot enkele weken geleden.  

Aantekeningen

Opeens kwam ik erachter dat er dus mensen zijn - voornamelijk meisjes - die hun in de les gemaakte aantekeningen niet eens hoeven uit te werken... Ze zijn namelijk vanaf het begin al leesbaar! Ik wist dat het zo veel tijd zou kunnen sparen als het gewoon zou lukken in één keer alles netjes te kunnen doen. Nu moet ik per se op de dag zelf mijn aantekeningen uittypen omdat ik anders echt geen flauw idee meer heb wat er daadwerkelijk staat. Op mijn briljante letter 'D' na dan, die herken ik ondertussen uit duizenden. Leuk en aardig, maar met enkel 'd's' maak je nog geen samenvatting. Hoog tijd voor een grote schoonmaakbeurt dus, als investering voor de lange termijn.

Schrijfles

Toen de les Latijn een keer wat eerder was afgelopen, vroeg ik mijn docent maar gewoon of hij mij wilde leren hoe ik net zo’n handschrift als hij kon krijgen. Dat wilde hij wel. Eindelijk. Hij schreef het alfabet op het bord, legde het belang uit van lussen tot dezelfde hoogte laten lopen én leerde mij de gouden truc: "Door je pen licht in te drukken met lijnen naar boven, en harder in te drukken bij lijnen naar beneden, krijgt je handschrift al een heel andere dimensie."

Dit wierp direct zijn vruchten af. Hoewel schrijven veel langer duurde, en het nog een beetje op een geforceerd handschrift leek, had ik wel het idee dat ik resultaat boekte. Ik had weer vertrouwen gekregen in mijn schrijfskills voor de toekomst en kladde blaadjes voor als een negentiende eeuwse, met ganzenveer schrijvende, notaris. Eindelijk.

Lees ook
Briefjes in de klas