Dit jaar gaan mijn klasgenoten en ik het extra moeilijk krijgen, vertelt mijn afdelingsleider in zijn 'welcome-back'-speech. We moeten namelijk gaan beginnen met nadenken over wat we na onze geweldige middelbare school-carrière willen gaan doen. Tot voor kort was dat een eitje geweest, aangezien ik al sinds mijn achtste wist dat ik later actrice wilde worden. Maar nu twijfel ik.

Ik had het helemaal uitgedacht. Ik zou in Stockholm gaan studeren. De stad waar ik door mijn Zweedse vader ben opgevoed, waar ik de weg al dondersgoed ken en waar ik minstens een aantal keer per jaar ben. De wereldberoemde-hypermoderne-modebewuste-superstad, waarvan ik als klein meisje al wist dat ik er ooit wilde wonen en studeren.

Twee dromen kwamen samen toen ik ontdekte dat dé theaterschool, Dramaten genoemd, midden in Stockholm gevestigd is! Ik wilde namelijk niet alleen in Stockholm studeren, ik wilde ook actrice worden. Nu wist ik zeker dat de Zweedse hoofdstad een goede keus zou zijn. Het lot had in mijn ogen gezien gesproken: Ik ging later in Stockholm studeren aan de theaterschool Dramaten. Ik zou een goede actrice worden. Een leuke man vinden, kinderen krijgen. Een mooi huisje op een van de eilanden bij Stockholm kopen en happily ever after leven.  De plannen van een achtjarig snotkind. 

Bemoeiallen

Maar mijn familie en vrienden brengen me de laatste tijd ineens aan het twijfelen. Ze zijn allemaal apetrots dat ik als blogger bij Scholieren.com werk en vragen zich geregeld af of ik geen journaliste wil worden. Eerst lachte ik ze uit en zei ik spottend dat ik allang een plan had. Bemoeiallen, ik weet toch zeker zelf wel wat ik wil?

"Stockholm is de goede keuze", zei ik dan. En: "ja mam, ik weet dat het moeilijk is je brood te verdienen met acteerwerk." En: "nee mam, ik doe geen domme dingen."

Het blijkt best moeilijk te zijn om je vast te houden aan je standpunt. Al die vragen die steeds op je afgevuurd worden. Ik weet het ook allemaal nog niet precies, oké?! Ik houd gewoon zo ongelooflijk veel van acteren en doe het de hele dag. Oh ja, nu je het zegt.. schrijven doe ik ook heel veel.. En: Utrecht is wel lekker dichtbij..

Stapelgek

En nu weet ik het dus allemaal niet meer, thanks mam en pap, lieve vrienden! Jullie waren altijd zo trots op mij dat ik al vroeg wist wat ik wilde doen met mijn leven, en nu verpesten jullie dat hele plan met al die vragen die jullie steeds stellen. Stapelgek word ik ervan. "Je hebt al een grote stap naar de journalistiek gemaakt, hé Noah. En het maken in de acteerwereld is erg moeilijk. Maar als je zo graag wilt acteren steunen we je daar 100 procent in hoor!"

IK WORD GEK.

Misschien is het helemaal niet raar dat ik aan het twijfelen ben. Is dat niet wat mijn afdelingsleider bedoelde? Ik wil altijd zo graag anders zijn dan anderen. Eerst was ik "het meisje dat het al sinds haar achtste wist", misschien moet ik nu eens lekker saai net als de rest zijn, en het gewoon nog even niet weten.

 Ach, ik ben toch nog maar veertien.